De hond

Ik verdenk hem van iets. Onze hond. Ik verdenk hem ervan dat hij dode mensen kan zien. Om één of andere vreemde reden staat hij vaak te blaffen op - althans voor mij - onzichtbare dingen. De hond en ik zijn nooit goede maatjes geweest, dus hij zal me zeker niet vertellen dat hij een bepaalde gave bezit. Ook niet als hij dat kon. Als ik hem moet geloven, komen de geesten vaak tevoorschijn op dezelfde plaatsen. Aan deuren. Zo'n vreemde plaats is dat niet, want als ze onze wereld willen betreden moeten ze langs een deur komen. En daar wringt nu net het schoentje. Ze worden opgewacht door een hond. En niet zomaar een hond. Nee, de onze. En laat dat nu net het probleem zijn. Onze hond is niet zo'n lieve hond die je enkel in tv-programma's ziet. Nee. Onze hond is een agressief dier. Hij gromt al als hij mij ziet. Nochtans doe ik niets. Ik plaag hem enkel maar door zijn favoriete speelgoedjes op hoge kasten te zetten waar hij niet aan kan. Op het einde van de dag - als ik het niet vergeten ben- krijgt hij dat dan terug. Kwestie van hem te leren dat je niet alles krijgt wat je wilt in dit leven.

En hoe lief hij ook kijkt, ik verdenk hem ervan dat hij dode mensen kan zien. Maar zijn gegrom en geblaf schrikken niet enkel mij, maar ook hen af. En zo ontneemt hij mij alle kansen om kennis te maken met de geesten.

Stomme hond.