Ze stond een stapje voor op mij. Of althans dat is wat ik dacht. Ze had namelijk al haar liefde aan hem verkondigd. Ja. Ze bleek een concurrente van mij te zijn. Een andere vrouw. In het leven van hem. Ook al was (en is) hij niet van mij, was ik jaloers. Ik liet het niet merken toen hij mij hiervan op de hoogte bracht. "Ah ja?" probeerde ik emotieloos te zeggen.
Ik weet niet of hij mij dat vertelde om mij jaloers te maken of om wraak te nemen. Ik had hem namelijk een week ervoor verteld over de toenaderingspogingen van een andere jongen. "Ah serieus?" zei hij. "En wat doet hij dan?" vroeg hij. "En wie is het? En wat vind je van hem? En hoe vaak zien jullie elkaar?". En zo ging het maar door. Een half uur lang werd ik ondervraagd. Vermoeiend. Dat hij het er zo lastig mee ging hebben, had ik nooit gedacht.
En dus wou hij hetzelfde bij mij creëren. Maar dat mislukte. En niet een beetje. Want ik toon mijn jaloerse gevoelens niet. Ik hou ze lekker voor mezelf en lijd in stilte. Want ja ik was jaloers. En niet een beetje.
Over haar schoonheid heb ik weinig te melden. In mijn ogen zijn bijna alle vrouwen knapper dan mij. En dus zij ook. Al moet ik bekennen dat de 3 mannen aan wie ik de vergelijking had laten maken, mij knapper vonden dan haar.
Maar dat suste mij niet. Ik was jaloers. Ze had immers haar gevoelens open en bloot aan hem getoond. "Ik wil jou", had ze hem gezegd. Duidelijker kon het haast niet. Ik bevond mij op een ander land. Een andere route. Maar dat is dan ook niet moeilijk. Ik had gekozen voor de moeilijke weg. Ik wou een koningin worden. Van ijs weliswaar. En dus weet hij niets van mijn gevoelens. Zelfs niet dat ik jaloers op haar ben.
Maar toen kwam het eruit. "Ze is dom. Nuja, niet dom, maar kunstmatig".
En toen lachtte ik.
Lichtjes.
Ik kon met mijn gevoel van geluk geen blijf. Dit was het mooiste onrechtstreekse compliment dat ik ooit gehad heb.
Zou hij het ook gemerkt hebben?
