Quote van de dag

Je bent zoals de zon. Aanwezig, maar onbereikbaar.

Muziektip 8

De nieuwe band van 3 ex-leden van Evanescence: "we are the fallen". Let op de zangeres (Carly Smithson) die net iets te veel weg heeft van Amy Lee qua look én stem. Maar wat een lekker nummer! Dit zal inslaan als een bom.

Lopen

Twee jaar geleden kwam er een nieuwe hobby in mijn leven: lopen. Hoewel er 100 andere - en interessantere - sporten bestaan, koos ik toch voor lopen. Er is geen enkele andere hobby die zo saai is als lopen. Je verbindt punt A met punt B en hoopt de afstand in een zo snel mogelijke periode af te leggen. Hoe je dit doet, is niet belangrijk. Aankomen is het belangrijkste. Er is uiteindelijk geen doel. Het is ook een eenzame sport want er zijn geen medekandidaten (buiten enkele dikkerdjes die eerder snelwandelen dan lopen, maar die kunnen we niet echt concurrenten noemen, toch?) Zelfs voetbal is boeiender. Daar is tenminste een doel: een punt maken in de goal van je tegenstander. Maar soit. Toch bleef ik lopen. Tot het moment dat ik van de trap viel. "Hey, waarom zwaait die jongen op mij?" dacht ik en ik lag 1 seconde later op de grond. Voet verstuikt. Maanden heb ik er last van gehad. Lopen was uit den boze. Tot ik weer eens viel (van de trap en deze keer was er niemand om de schuld op te steken). De pijn was 10 keer erger, maar op één of andere miraculeuze manier was het leggen van een watercompres de oplossing. De pijn was na 1 dag weg en ik kon mijn hobby weer uitoefenen. Sinds enkele weken loop ik weer. Lopen mag dan wel tot de saaiste sporten bevinden, ik voel me er best prettig bij. Lopen is trouwens ook het enige dat mijn hoofd kan laten stoppen met denken (samen met vliegeren - maar er is niet altijd wind). Tegenwoordig is dat nodig want mijn hoofd staat op exploderen. Als ik loop, denk ik aan niets buiten het feit dat ik van punt A naar punt B moet in een zo snel mogelijk tempo.

Maar ik loop niet alleen fysiek, ook mentaal loop ik. Weg bedoel ik dan. Weglopen. Van dingen waar je schrik van hebt. Verliefdheid bijvoorbeeld. Liever weglopen van een muur dan er over te moeten klimmen. Want de sport muurklimmen beoefen ik niet.
Lopen zei ik toch. Dat kan ik. Ik win zelfs altijd.

"Run away
I will remember you
Run away
I will remember 'til I die"

Stratovarius - Run away

Je moet er wat voor over hebben.

Voor de liefde, bedoel ik dan. Maar als je verliefd bent, doe je zotte dingen. Zo had ik ooit een vriendje die ver weg woonde. Bij gebrek aan persoonlijke wagen, maakte ik gebruik maken van het openbaar vervoer. 3 bussen moest ik nemen om bij hem te geraken. Ik deed er - als alles volgens plan verliep - 2 uur en half over. Maar meestal mistte ik de laatste bus met als gevolg dat ik een uur moest wachten. En geloof me vrij, in de winter 's morgensvroeg bij 2°c is het zéér zéér koud in een buskotje. Maar alles voor de liefde. Vanaf het moment dat ik in de armen lag van mijn toenmalige vriend, vergat ik alles. Of dat denk je toch.

In de liefde moet je ook geduld hebben. De veroveringsperiode, de tijd dat je samen bent en de periode dat je liefdesverdriet hebt. Ik bevind me momenteel nog in de eerste periode die naar mijn mening al veel te lang duurt. Maar ik ben nog niet hopeloos ongeduldig. Je moet er wat voor over hebben, voor de liefde weliswaar.

Vijf

Met vijf zijn ze. 5 mannen op mijn werk die op één of andere manier interesse in mij tonen. De ene vertelt me spontaan via een intern chatprogramma wat voor een knappe verschijning ik wel niet ben. De andere laat via een collega weten dat hij graag naar me zit te kijken door het raam (wat hij dan ook effectief constant deed). De derde spreekt mijn bazin aan en vraagt haar uit over mij. En dan heb ik nog niet verteld hoe de andere 2 hun interesse in mij laten blijken.

Ik begrijp het niet. Ik ben niet de lelijkste jongedame op mijn werk, maar ook niet de knapste. Ik ben gemiddeld en naargelang mijn outfit bevind ik mij net boven of onder de lijn van gemiddeld. Waarom zouden ze interesse in mij hebben? Ik ben trouwens niet van de gemakkelijkste. Ik ben eigenzinnig, koppig, eerder agressief dan assertief, vervelend én gierig. Maar ik ben vers vlees en elk mens houdt wel van iets nieuws zekers? Eén voor één beweren ze dat ze "timide" zijn. Ze zijn verlegen. Nu, je kan me veel wijsmaken maar dat ze verlegen zijn maak je mij niet wijs!

"I have been watching you
not waiting for the right moment to make the first move
do you want to know
why i keep avoiding your eyes
and why i am running away?"

Riverside - Conceiving you

5 is een leuk getal. Het stelt symbolisch de aantal maanden voor van hoe lang ik er al werk. Ergens streelt het ook mijn ego. Iedereen krijgt graag aandacht op één of andere reden. Maar toch doet de aandacht mij weinig. Het bezorgt me geen happy feeling. Ik blijf er neutraal bij. In een ver verleden zou al die aandacht mij doen zweven hebben. Maar het is wrong timing. Mijn heel leven staat in teken van hem. En daar krijg ik juist geen teken "van interesse voor mij" van. Of ik vang de signalen toch niet op. Hij is trouwens écht timide. Mij aankijken durft hij amper en gebeurt dan ook via andere manieren.

Maar niet getreurd. Binnenkort is het augustus. Waar blijft nummer 6?

Vallen

Soms heb ik zin om mij neer te laten vallen. Zomaar. Zonder me te moeten afvragen of iemand of iets me wel zou opvangen.

622 nieuwe berichten

Ik heb in het totaal (omdat ik met meerder e-mailadressen werk) 622 wachtende e-mails staan. Het geeft me een vreemd gevoel. Geen stress gevoel, maar een gevoel van: "het zal wel". De moed ontbreekt me (voorlopig) om de mails te openen, laat staan er een blik op te werken. Ik heb de laatste tijd geen zin meer. Niet in eten (gevolg: -2 à 3 kg), niet in uitgaan (gevolg: een ontzettend gevoel van eenzaamheid), niet in foto's te nemen,... Het kan me allemaal gestolen worden. Al mijn energie gaat naar mijn "nieuw werk". Het lijkt er wel op dat ik een workalcoholic aan het worden ben. Ik ben mijn problemen aan het negeren. De ideale oplossing voor even. Voorlopig negeer ik dan ook mijn mails. Tot ik er 1000 heb.

Een mens moet doelen in het leven hebben.

Quote van de dag

Ook jij wordt ooit een stukje van het verleden

Tinnitus

Zelfmoord is een begrip dat de laatste weken mijn aandacht méér trekt dan vroeger. Boeken over zelfmoordgedachten loop ik niet meer zonder er eens in te snuffelen voorbij. Het intrigeert me enorm. Het bericht van Dietrich Hectors is me dan ook zeker niet ontgaan. Hij stapte uit het leven omdat hij aan het aan tinnitus leed (lees hier de volledige afscheidsbrief). Voor de mensen die dit niet kennen:

Tinnitus, oorsuizen of fantoomgeluid is het horen van sis-, fluit-, brom- of pieptonen in één of beide oren. Het waargenomen geluid kan zo luid zijn dat het horen wordt belemmerd.

Ik ken (jammer genoeg) het fenomeen. Ik had er last van na het bezoeken van het concert van Blind Guardian in 2006. Ik had enkele dagen een constant gepiep in mijn oren. Het was verschrikkelijk. Ik was bang, zéér bang. Ik begon op internet te zoeken naar mijn probleem en al vrij snel vond ik "tinnitus" als antwoord. Ik was bang, maar vooral boos.

"Waarom heeft niemand mij hier ooit voor gewaarschuwd?"

Drie dagen met dit gepiep gingen voorbij en uiteindelijk herstelde mijn oren zich opnieuw. Sindsdien bezoek ik NOOIT, maar ook NOOIT nog een concert zonder mijn oordoppen. Vroeger de bekende gele goedkope doppen, later ben ik overgeschakeld op iets duurdere. Ik moet toegeven dat het nooit (nog) hetzelfde is. Een concert meezingen is vreemd. Je hoort jezelf (en dat is in mijn geval freaky) harder dan de mensen rondom je en de muziek wordt een pak minder intens. Maar er is geen andere oplossing zolang de decibels te hoog blijven!! Liever me minder goed amuseren dan de rest van mijn leven doof te zijn!

Sinds ik in contact gekomen ben met het fenomeen tinnitus, probeer ik iedereen hiervan op de hoogte te brengen. Ik heb gele oordoppen als reserve in mijn portefeuille gestoken. Voor het geval ik mijn zou vergeten of mijn vriendinnen er nodig zouden hebben.

Langs deze weg wil ik dan ook zeggen: bescherm uw oren, altijd en overal!

Gelukkige daklozen

Ze zijn het gelukkigst van allemaal. Daar ben ik zeker van. Ze lachen met ons. De daklozen. Ze hebben geen zorgen. De enige zorg die ze hebben is om te overleven. En dan nog. Ze hoeven niet op vaste uren op te staan. Ze gaan niet werken en kennen bijgevolg het woord stress niet. Ze hebben geen last van vervelende collega's of bazen die nooit tevreden zijn. Je ziet ze nooit lopen voor een bus of trein. Ze moeten zich niet verstoppen als ze een avond geen mensen willen ontvangen in hun "huis" want ze hebben er simpelweg geen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken om het verkeerd leggen van sokken, vergeten de bril omhoog te doen,.... Ze zullen geen verkeerde vrienden aantrekken omdat ze rijk zijn. Ze hoeven hun hersenen niet te pijnigen als ze in de carrefour staan op zoek naar een doos cornflakes (heeft u al eens geteld uit hoeveel dingen u kan kiezen?). Ze hebben geen vervelende buren die vragen om tijdens hun verlof op de kat te passen. Ze kunnen niet vitten op de te hoge haag van diezelfde buren. Ze liggen niet nachten wakker van de verkeerde aandelen die ze kochten. Ze maken zich geen zorgen over hun bad hair days. Elke avond spelen ze gratis (excuseer, € 1) met de lotto. "Zal ik deze keer een bed + ontbijt) kunnen bemachtigen bij Poverello?

Nee. Ze kijken naar het leven met andere ogen. Ze lachen met ons.

Daklozen, ze moeten toch zo gelukkig zijn. Wat houdt me tegen?

Muziektip 7

Riverside - After

Formule

Ik heb nooit van fysica gehouden. Te veel formules. Mijn hoofd had geen plaats voor deze formules en dus spiekte ik keer op keer. Ik stak al mijn formules in mijn rekenmachine. Maar onderschat nooit leerkrachten! Ze zijn niet zo dom als ze eruit zien. En zo begon het "reset-uw-rekenmachine-voor-het-examen-en-laat-ons-dat-zien" fenomeen in voege te treden. "Geen probleem", dacht ik bij mezelf. We kregen netjes zoals het hoort kladpapier waar ik alle formules vanaf mijn rekenmachine op overschreef. Op het moment dat alles op het kladpapier stond, delete ik als een braaf en onschuldig meisje mijn rekenmachine. Op die manier was ik altijd geslaagd.

Onlangs hoorde ik buspassagiers praten over één of andere geluksformule. Mijn haren gingen recht overeind staan. Maar wegens een technisch probleem met mijn ipod was ik verplicht naar het gesprek te luisteren. De gesprekspartners wouden een formule uitvinden die ons geluk zou kunnen berekenen. "Maar de parameters zijn voor iedereen toch verschillend?", merkte eentje van hen pienter op. "Ja, de ene hecht meer belang aan zijn werk, de andere aan familie, vriendschap en/of geld". Is het dan mogelijk om een algemene geluksformule uit te vinden die voor iedereen zou gelden?

Volgens de 2 personen zouden bedrijven best wat tijd en geld moeten steken om voor elke werknemer de ideale formule te vinden. Zo kunnen ze aan de formule sleutelen om de werknemer optimaal gelukkig te maken. En een gelukkige werknemer is betere productiviteit (of dacht u nu echt dat bedrijven om hun werknemers geven?). Toen ik bijna op mijn eindbestemming was aangekomen, wou ik me omdraaien en zeggen; "en hebben jullie een oplossing gevonden voor mensen die hun eigen voorliegen dat ze gelukkig zijn?". Ik had graag hun reactie gezien. Maar ik was te laf. Ik stapte , met mijn aktetas, van de bus om 19.30 op weg naar mijn trein. Om 21.00 was ik thuis van een dag hard werken.

Dat maakt mij gelukkig. Daar heb ik geen formule voor nodig.

Mijn gedachten op vakantie

Ik heb het geprobeerd. Echt waar. Ik heb geprobeerd mijn gedachten uit te schakelen zoals je simpelweg het licht met een schakelaar uitzet. Maar om één of andere reden heb ik de uit knop (nog) niet gevonden. Het is vakantie, mijn hersenen zouden op non-actief moeten staan, maar niets is minder waar. Alles wat ik zie of doe, voedt mijn hersenen. Ik krijg stroom binnen die later omgezet wordt in ideeën. Voorlopig bewaar ik ze nog netjes in mijn hoofd. Elk idee gaat een andere ruimte in. Voorlopig is er nog plaats, maar voor hoe lang nog? Hoe lang kan ik dit nog aan?

Vandaag besloot ik om heerlijk niets te doen. Te rusten. Mij neer te leggen in de zon en te genieten van mijn muziek. Ik keek om mij heen, telde de wolken en de golven en probeerde mijn gedachten op het ritme van de muziek met de wind mee te laten gaan. Maar ze bleven steken en vormden op hun eigen nieuwe wolken. Ik kon er zelfs figuren in zien. Ik kon hem zien ook al had ik al lang mijn ogen gesloten.

Ik kan het niet. Ik kan mijn gedachten niet uit mijn geest verbannen. Het lukt me niet. Vakantie of geen vakantie. Mijn gedachten gaan nooit op vakantie. Hoe graag zou ik eens een dag rust in mijn hoofd willen hebben. Waarom lukt het me toch niet? De enige oplossing die ik voorlopig zie, is om ideeën om te zetten in daden, maar dat is praktisch onhaalbaar.

Wanneer ga ik eens ruim de tijd nemen om mijn hoofd op te ruimen zoals ik met mijn
kamer ook heb gedaan? Maar beter gezegd: hoe ga ik dat doen?

Muziektip 6

Beethoven - Symphony 7 - Allegretto II

Vakantie

Er stonden al lang oranje bollen op de kalender op mijn werk. Neen, we hebben geen simpel excel-bestandje waar iedereen een 'v-tje' moet plaatsen. Wij werken nog met echte authentieke kalender. Het is overzichtelijker én plezieriger om een bolletje, in een bepaalde kleur weliswaar, erop te kleuren. Hoe groter de bol, hoe meer er naar uitgekeken wordt. Sinds mijn eerste werkdag had ik nog geen vakantie genomen (buiten 1 dag Graspop) en besloot hier dan ook iets aan te doen. Ik heb nu anderhalve week vrij. Heerlijk! Ik ga niet zoals 70% van de mensen op vakantie in een vreemd land om daar je buren, collega's of zelfs vyanden tegen te komen. Ik blijf hier en de kans dat ik hier nog iemand tegenkom is: inderdaad, zeer miniem.

Ik geniet van de stilte want er zijn nu geen schoolgaande kinderen in de bussen of treinen meer te bespeuren. De buren zijn vertrokken en dus heb ik geen last meer van de barbecue geur. In het dorp kan je op 1 2 3 je boodschappen doen want aanschuiven aan de kassa hoeft niet meer. Iedereen is vertrokken.

De laatste dagen kreeg ik vaak de vraag "wat ga je nu in feite doen in je verlof?" voorgeschoteld. Neen, ik ga niet naar Egypte, Spanja, Schotland, Italië of Rusland om te kunnen stoefen dat ik ergens ben geweest. Ik ga niet omdat 70% van de mensen dat wel doet en je volgens hen geen echte vakantie hebt gehad als je in België blijft. Het kan me niet schelen. Ik blijf thuis want hier kan je ook gelukkig zijn (al hebben sommige dat nog niet echt door). Ik zal mezelf wel verwennen de volgende dagen. Een badje - want mensen die hard werken hebben geen tijd voor persoonlijke hyghiëne -, een gezichtsmasker, een dagje zee, een dagje shoppen, een dag rusten,...

Daarnaast ga ik ook mijn leven terug in orde brengen. Ik ga eventjes proberen niet te denken. Niet aan hem, niet aan het werk, niet aan de mensen die wel op reis zijn, niet aan de buren op wiens kat we moeten passen, niet aan de bloggers die meer succes als ik hebben,... Nee, gewoon lekker mijn hoofd wat rust gunnen en proberen op te ruimen wat er verkeerd staat. Mijn leven een andere wending proberen te geven. Een iets positievere. De meeste mensen kiezen er dan voor om hun kapsel te veranderen, maar mijn zeer lange haren zijn me nét iets te kostbaar. Ik koos dan maar om mijn roos behangpapier in te ruilen voor zwart.

Foto's van de werkzaamheden zijn hieronder te bewonderen - of dacht u nu echt dat ik een grapje maakte? -

Leugens

Psychologie is een woord dat ze uit de woordenboek zouden moeten schrappen. Het zorgt immers voor problemen. Nochtans bestaat heel ons leven uit psychologie of beter gezegd: leugens. Al jaren vraag ik me af wat ik zie, effectief wel de waarheid is. Ik kan u kleine voorbeelden geven. Zo gaf mijn mama ooit een gloednieuw potje "nagellakverwijderaar mét amandelolie". Het werkte super, beter als het vorige zelfs! Nu bleek dat het gewoon een nieuw potje was, met dezelfde inhoud als ervoor: aceton. Maar toch werkte hij beter! Met shampoo net hetzelfde. En dan zwijgen we nog over de verschillende yoghurten, chocoladerepen, mascara's, scheermesjes, biologische tomaten,... Mij maak je er tegenwoordig niet zot mee. Het is allemaal dezelfde troep. Het draait in deze wereld dan ook maar om één ding: geld.

"De wereld draait niet om liefde, maar om geld."

Niet alleen producten bevatten leugens, ook zaken zoals de overheid (crisis? serieus?), de banken (of dacht u echt dat ze om u gaven?), de auto-industrie, de gsm-industrie (u weet toch dat ze expres ervoor zorgen dat die batterij vlug stuk is?), de vleesindustrie (wat eet u nu in feite? Weet u het?), de oorlog (weet u hoe die in mekaar zit?), de goede doelen (bent u zeker dat het geld naar de armen gaat?),...

Ik geloof al lang niet meer wat mijn ogen zien of wat de wereld ons toont. Ik geloof zelfs mijn eigen niet meer! De hele wereld liegt, waarom ik dan niet aan mezelf? Ik maak mezelf al 23 jaar wat wijs, maar ik heb er voorlopig nog vrede mee.

Gelooft u nog wat u ziet?
Gelooft u mij als ik zeg dat hij naar mij gekeken heeft?

It's a good day to die

6 juli. Een dag zoals een andere. Nochtans ben ik vandaag jarig! Happy birthday Alimonia!! 23 kussen vanwege mezelf. Het is MIJN dag. Mijn verjaardag en ik DOE wat ik wil. Ik draag wat ik wil. Ik zeg wat ik wil. Ik ben voor één dag MEZELF, 100%. Zoals Mister Bean kocht ik een deel van mijn cadeaus zelf. Zo ben ik tenminste zeker dat wat ik ga krijgen, leuk ga vinden! Ik hoef niet achterbaks overdreven vrolijk te doen. Ik zal zéér tevreden zijn want ik weet al wat ik ga krijgen! Whoot!

Klasreünie

Ik haat klasreünies, maar mijn enorme nieuwsgierigheid bracht daar deze keer verandering in. Ik trok mijn stoutste schoenen aan en ging naar de reünie. De ontmoetingsplaats was gelegen in een duf, oud en donkere zaal. Het was nog vroeg, maar er waren al enkelen aanwezigen. Van ver waren het schimmen. Aan de deuropening stond een vrouw. Ze viel niet op tussen de massa. "Alimonia?" zei ze zachtjes. "Ben jij dat?". "ja", zei ik met trots. "ik ben het, hoor. Dat stille asociale lelijke meisje met lang zwart haar, een bril, sarcastische droge humor dat door niemand werd geapprecieerd." Ze moest even slikken en in haar ogen kon ik enkel een enorme droefheid waarnemen. "owh" zei ze. "Ben jij Eva?", vroeg ik aarzelend, "Het populairste meisje van de klas? Het meisje dat iedereen kon krijgen? Of laat ik zeggen: dat elke jongen gaf wat hij wou?" Ik was niet zeker dat ze het was, ze zag er anders uit, enkel haar stem was nog hetzelfde gebleven. De vreugde die er vroeger in te vinden was, was nu ver zoek. "ja" knikte ze. Ik keek in haar ogen. Ze zag er oud uit. De vele zonnebankbeurten hadden van haar een verrimelde mormel gemaakt. De mislukte botox-uitvoering viel enorm op. "Hoe gaat het?" vroeg ik haar. "niet zo goed" zei ze bedroefd. Toen begon ze tegen mij te praten. Dat voelde vreemd aan. We hadden vroeger nochtans nooit een woord uitgewisseld. Zij was mooi en populair. Ik was lelijk en niet populair. Ze vertelde over haar mislukte modellencarrière. Hoe mannen van haar hadden geprofiteerd. Hoe deze haar de hemel op aarde beloofde, maar achter met het geld van haar foto's gingen lopen. Hoe ze haar lichaam verkocht aan fotografen, die beloofden haar in magazines te zetten maar uiteindelijk toch niet deden wegens "plaatsgebrek". In haar ogen kon je het verdriet lezen. Het enigste dat nog kon bewegen, want de rest van haar gezicht was versteend. Haar eerste huwelijk was een regelrechte ramp. Haar man was nooit thuis en wanneer hij dat wel was, betrapte ze hem met haar beste vriendin. Vriendinnen had ze nooit gehad. Dat wist ze niet, tot ze ging scheiden. Niemand had tijd voor haar. Zo'n eenzaamheid had ze nooit gekend. Ze wist niet hoe ze er mee moest omgaan. "Jij bent de eerst waar ik in jaren mee praat". Ik had medelijden met haar. "Maar hoe gaat het met jou, Alimonia?" vroeg ze uit beleefdheid. "zeer goed" zei ik trots. "Nieuw werk - zeer tof- en leuke vrienden. Meer moet je toch niet hebben?". Ik zag jaloezie in haar ogen. Ooit had ze het allemaal, maar ze was het kwijt. De vreugde van het leven. Vrienden, geld, liefde. Ze had het allemaal. Ooit. "Ik vond je vroeger mooi, maar ik wist niet dat je zo mooi kon zijn" zei ze nog voor ik vertrok. "Dank je" zei ik en met een goed gevoel ging ik richting huis. Ik keek niet meer om. Ze behoorden tot het verleden.

Deze week las ik haar overlijdensbericht in de krant. Zelfmoord.

*fictief verhaal