De jongen in Brussel

En toen zag ik hem. De jongen die mij in de kou liet staan voor een ander. Hij stond daar. In het superdrukke station van Brussel. Hij woont daar helemaal niet, dus was ik verbaasd hem daar te zien. Mijn hart begon zo hard te bonzen dat ik bang was dat omstaanders het zouden kunnen horen. Ik maakte een enorme boog rond hem en hield hem van op afstand in het oog. Maar ik wou zekerheid. Ik wou weten dat hij het was. Ik wou hem zien, want het was al een maand geleden dat ik hem nog aangeraakt had. Laat staan gezien. En toen werd ik geleid door angst en stond ik ineens vlak achter hem. Ik bestudeerde hem, maar mijn trein zou binnen 10' vertrekken. Dus ik hield met het ene oog de klok in het oog, met het andere hem. Maar mijn aandacht verschoof van de klok naar hem. Ik stond verstijfd achter hem. De klok tikte verder, iedereen wandelde naar zijn trein,... maar ik stond daar. Achter hem. En hij zag me niet. Het was alsof ik alleen daar stond. Met hem.

Maar op een gegeven moment merkte ik op dat hij niet alleen was. Er stond een leuke meid naast hem. Ze waren aan het praten. Ik stond op een halve meter achter hen. Ik kon hem bijna ruiken. Ik hoorde zijn stem. Ik hoorde een Gents dialect. "Dit is hij niet", dacht ik bij mezelf. Maar hoe meer ik hem in het oog hield, hoe zekerder ik ervan werd dat hij het toch was. Hij had dezelfde gestalte als hem, hetzelfde haar, dezelfde kleur van ogen, dezelfde broek, dezelfde manier van doen & dezelfde GSM. Enkel over zijn schoenen was ik nog aan het twijfelen.

En toen kijk hij in mijn ogen. Het was dezelfde kleur van ogen als hij, maar ze keken niet zoals vroeger. Zijn ogen negeerde mij. Ze keken door mij heen. Alsof ik daar niet stond. Alsof ik veranderd was in lucht. Alsof hij mij niet kende.

Op ineens ging alles heel snel. Ze gingen weg, gaven elkaar een vriendschappelijke kus op de wang en gingen elk naar hun treinspoor. Ook ik ging naar mijn trein die er wonderbaarlijk nog stond. Ik stapte op en dacht heel de rit aan het moment.

's avonds laat kwam ik op msn en zag hem online. Ik vroeg op de man af of hij in Brussel was geweest. "Nee, euh?" zei hij mij. "Waarom zou ik?". En toen geloofde ik hem. Het was hem niet.

Maar ik had hem gezien.

En ik had afscheid genomen.

Zoals zij ook had gedaan.

Al had ik geen kus meer gekregen.

De meest gestelde vraag

"Wat ga je doen met oudjaar?"

Wat denk je nu zelf?

"niets"

En stop met de vraag te stellen. Dank je.

Speciaal

Ik ben nooit populair geweest. In het middelbaar behoorde ik nergens toe. Niet bij populaire groep, niet bij de normale onopvallende meisjes en niet bij de losers. Nee, ik was een groep op mezelf. Ik was anders dan iedereen. Ik was "vreemd". Ik werd niet gepest, maar ook niet aanvaard. Ik had vreemde ideeën. Maar ik verweerde mij met mijn sarcasme, wat uiteindelijk mijn sterkste kant werd. In het 5de middelbaar kwam ik via de godsdienstlessen in aanmerking met Gothic. Ik weet nog heel goed hoe ik vol bewondering naar de aflevering zat te kijken. Mensen gekleed in zwarte jurken, dramatische make-up en voornamelijk negatief kijkend naar het leven. De avond zelf zat ik al achter gothic op google te zoeken. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik had eindelijk gevonden waar ik toe behoorde: metal. De muziek (Rhapsody) beluisterde ik al, maar ik had nooit geweten hoe dit omschreven werd.

Ik voelde mij eindelijk ergens thuis! Op het einde van het middelbaar nam ik met gemengde gevoelens af. Ik was opgelucht dat ik van de mensen verlost was die me al 6 jaar ambeteerden. Maar langs de andere kant was ik bang voor wat me te wachten stond.

Mijn eerste jaar hogeschool verliep vlekkeloos. Ik studeerde af met onderscheiding. Mijn zelfvertrouwen nam een enorme boost dankzij mijn goed resultaat en mijn grootste liefde. Ik was gelukkig. Ik was nog steeds niet populair, maar ik kon met opgeheven hoofd rondlopen. Ik betekende eindelijk iets in de wereld!

Meer en meer kreeg ik complimenten naar mijn hoofd geslingerd. Maar ik had er vroeger nooit gehad en wist dus niet wat ik ermee moest aanvangen. In de meeste gevallen vergat ik zelfs "dank u" te zeggen. Maar dan leerde iemand mij "aanvaard ze gewoon. Zelfs als je er niet mee eens bent". En dus deed ik dat. Ik bedankte, draaide mijn om en zei in mezelf "het zal wel". Maar de blikken bleven. De complimenten ook.

"Speciaal", dat ben je. Dat zeiden al de mannen tegen mij. "Negatief?"; vroeg ik dan met een bang hart. "Neen!". Je bent anders dan de normale vrouwen. Je bent speciaal. En dan werden ze verliefd op mij. Voor even toch, want dan verlieten ze mij voor een andere 'speciale' meid. "Jij verdient een betere man! Je bent te goed voor mij", zeverden ze allemaal één voor één. Maar het werkte. Ik voelde me op een gegeven moment echt speciaal. Anders. Maar niet in de negatieve zin. Nee. Ik was fier om de vrouw die ik was geworden.

Maar mijn speciaal zijn brengt alleen maar miserie met zich mee. Geen enkele man kan deze speciale vrouw te baas. En dus wil ik graag terug normaal worden.

Normaal. En onopvallend.

Te veel vragen

"Wat doe je voor een jongen als je verliefd bent?"; vroeg hij mij. Hij verwachtte een gewoon antwoord alsof hij net "Wat heb je deze middag gegeten" aan mij had gesteld. Als ik hem de waarheid had verteld, had hij nog meer interesse in mij gehad dan hij nu al had. Ik doe verdomd te veel als ik verliefd ben. Dan word ik een ander mens. Dan doe ik zotte dingen. Dan achtervolg ik die jongen, ik stuur hem anonieme briefjes, ik koop hem leuke spulletjes, ik maak creatieve gedichten, ik blijf tot de vroege uurtjes op MSN om met hem chatten, ik neem in het weekend een vroege trein om lang bij hem te kunnen zijn, ik zeg mijn DVD-avond op omdat hij zich slecht voelt,... Ik doe zoveel en ik krijg er zelden iets voor terug. Maar dat kon ik hem toch niet zeggen. En dus zei ik hem "ik doe dingen. Op mijn manier". "Wat is je manier dan"; vroeg hij mij. Tja, dacht ik bij mezelf. "Geen idee", vertelde ik hem. Hopend dat hij de vraag zou vergeten. "Zou je niet dringend eens naar de psychiater gaan" grapte hij. "Kan je er mij geen aanbevelen?" vroeg ik op een norse toon. "Nee toch niet".

En toen werd ik boos. En triestig. Het was maar om te lachen, maar ik kon er niet meer mee lachen. Ik had zin om te wenen, maar ik mocht het niet. Ik had geen zin dat mijn collega's mijn verdriet zouden zien. En dus besloot ik wijselijk te zwijgen. "Ik heb de indruk dat je verdrietig bent"; probeerde hij opnieuw. "Dat ben ik ook!". Waarom? Waarom? Waarom? "Geen idee", loog ik. Maar de "dis moi stp" overhaalde mij toch en ik legde het uit.

Maar het was maar om te lachen.

Ja. Tuurlijk. En daarom zit ik al 2 dagen over die 2 zinnetjes na te denken.

Dief

Vandaag werd ik gevolgd in de FNAC. Niet door een knappe jongen. Niet door iemand die mij iets wou verkopen. Nee. Ik werd gevolgd door een bewaker van de winkel. Blijkbaar zag ik er als een potentiële dief uit. Ik wandelde een uur (!) in de winkel rond van de boeken naar de cd's en van de hoofdtelefoons naar de PC-spellen. Dat deed ik niet op een rustige manier, maar een vrij drukke manier. Zo ben ik nu eenmaal. Ik haat traag wandelen. Daar word ik moe van. Ik ben een gejaagd persoon. Ik was ook al vrij gestresseerd want ik haat winkelen. En ik haat drukke winkels. Ik kreeg het op een gegeven moment erg benauwd. Kerstmis is toch voorbij? Waarom was er dan nog zo veel volk in de winkel?

Soit. Ik werd dus (on)opvallend gevolgd door een man zonder jas. Hij inspecteerde zorgvuldig wat ik deed. Vanaf het moment dat ik door had dat ik werd gevolgd, begon ik mij expres nog vreemder te gedragen. Ik liep kris kras door de winkel en nam op een gegeven moment mijn GSM om te bellen. Maar opeens was hij weg.

Ik was terug een vrij mens.

In de winkel.

Kerstcadeau

Kleine Alimonia wenst u Prettige Feestdagen!

Verboden gevoel

Ik zou me slecht moeten voelen nadat hij mij liet staan voor een ander! Ik zou mij elke nacht in slaap moeten huilen en mij niet meer kunnen concentreren op het werk. Maar niets is minder waar. Ik voel me de laatst week ontzettend opgewekt. Hoe dit komt ga ik niet aan jullie neus hangen! Ik zou wel graag willen hoor. Maar ik hou het nog allemaal graag geheim. Want het is nu eenmaal een verboden gevoel.

Pijn

Ik maak me zorgen om mijn lichaam. De laatste dagen krijg ik weer (veel) last van mijn maag. Ongeveer dezelfde pijn die ik een aantal maanden geleden ook voelde. Na mijn spoedopname in het ziekenhuis, kreeg ik medicatie die ik nog steeds neem. Maar blijkbaar werkt het dan toch niet! Ik maak me een klein beetje zorgen om mijn lichaam. Deze pijn is nog uithoudbaar, maar naar mijn mening is ze niet normaal.

Waarom heb ik toch deze pijnsteken in mijn buik? Of zouden het de verliefheidsvlinders zijn die in mijn buik aan het dood gaan zijn? Ik hoop het. Dan kan ik ze volgende week begraven en jullie allemaal een kaartje opsturen!

"It's only pain
It only hurts
I am only down on the floor
where I have been before
And I'll be here again"

Katie Melua - It's only pain

Nee!

2 maanden lang zette hij mijn beste vriendin onder druk om mijn MSN-adres te bemachtigen. Hij kreeg uiteindelijk zijn zin en voegde mijn toe op MSN. Na lang aarzelen, accepteerde ik zijn verzoek uiteindelijk. Toen bood hij mij ineens een rit aan aangezien we dicht bij elkaar wonen en op dezelfde trein zaten. Maar ik weigerde steenvast. Toen hij mij op een avond in de bus zag zitten, heeft hij mij daaruit gesleurd. "Hier komen jij", riep hij. Ik kon niet anders en stapte in zijn auto. "Hij valt nog best mee", dacht ik. Maar de volgende keer verstopte ik mij in de bus. Ik had geen zin om hem te zien. Ik wou met rust gelaten worden. "Waar was je toch, Alimonia?" vroeg hij de volgende dag. En daar stond ik dan met mijn monden vol tanden! Maar hij bleef lief doen tegen mij. Hij vroeg op MSN hoe het met mij ging toen ik vreselijke onderzoeken in het ziekenhuis moest ondergaan. "Verzorg je goed", zei hij. Hij was wel lief. Ondertussen heeft hij al 25 keer achter mijn GSM-nummer gevraagd. "Mag ik je nummer? Please please please???" kijkt hij mij dan aan met zijn mooie ogen. "Nee", zeg ik dan. Altijd maar "nee". Ik ben zo geprogrammeerd, denk ik. En toch blijft hij lief zijn tegen mij. "Ga je niet eens mee poolen?", probeert hij de laatste weken. "Nee", zeg ik. "Nee dank je. Geen zin". "Krijg ik dan toch je nummer?". "NEE, en hou er nu over op.". Nee. Ik ken niets anders.

Een andere jongen op het werk chat al een paar weken met mij (intern op het werk - ja dat is mogelijk via Lotus Notus). "c'était chouette de voir une belle fille comme toi" begon hij het gesprek. "Pardon?" vroeg ik hem. "Oui. toi. Tu es belle.". "Jaja". Maar ik had geen zin in dat gezever en antwoordde koeltjes. Maar hij bleef doorzetten. Hij bleef me maar aanklikken en chatten met mij. Hoe koel ik ook reageerde! Op een gegeven moment vroeg hij mijn MSN-adres. "Nee" zei ik. "Pourqoui pas?" vroeg hij. Maar ik antwoordde niet. "Je dois partir", verzon ik en sloot de chat af. De volgende dag vroeg hij opnieuw achter mijn MSN-adres. "nee", zei ik voor de tweede keer. Ik had het hem graag gegeven, maar ik versteende. Het voelde vreemd aan. Alsof iemand anders in mijn lichaam was gekropen en beslissingen in mijn plaats nam! De laatste weken biedt diezelfde jongen mij ook een autorit aan. "à la gare par example". "Non" zeg ik dan. "C'est gentille...mais pas nécessaire". Tja! En toch blijft hij doorzetten. "Tu veux boire un verre après le travail?". En ook hier zeg ik nee op. Maar toch bedankt!

Waarom blijven die mannen toch moeite doen als ik telkens met een norse "nee" antwoordt? En waarom geef ik zo snel op als ik 1 keer afgewezen wordt?

Film van de dag

Het gebeurt niet vaak dat ik echt goeie films zie. De laatste tijd is het een beetje triestig in de cinema. Maar een paar dagen geleden heeft "troubled water" van de Noorse regisseur Erik Popper mij positief verrast! De film is een intens geconstrueerd en gedetailleerd psychologisch drama. Het verhaal raakt je erg diep. En je krijgt sympathie voor beide acteurs! Over het verhaal ga ik zelf niet te veel vertellen, maar het gaat over het verleden van beide personen. Ze willen allebei in het reine komen met het verleden. Een klein minpuntje van deze film is dat hij op sommige momenten iets te traag gaat en daardoor een beetje "saai" overkomt Maar de acteerprestaties, de muziek (orgel én een heel klein beetje cello) en het verhaal maken alles goed!

Quiz

Binnen 2 weken doen mijn vriendinnen en ik mee aan een quiz. Aan exact dezelfde quiz waar we vorig jaar ook aan deelnamen en jammer genoeg voorlaatste eindigde. Aan motivatie ontbrak het ons nochtans niet. We waren vol goede moed én goede voorbereiding aan de quiz gestart. Maar om één of andere reden die nog steeds niet duidelijk is, eindigden we op een pijnlijke voorlaatste plaats.

Mijn beste vriendin en ik geloofden nochtans dat we kans maakten om hoog te eindigen. "We moeten studeren. Ons voorbereiden!", overhaalde ze mij. En zo studeerde ik samen met haar alles wat er in de kranten geschreven werd. We herhaalden alles samen op café en we voelden ons klaar voor de quiz. Maar jammer genoeg waren deze voorbereidingen niet voldoende.

Aan mijn intellectueel verstand zullen ze zeker niet veel gehad hebben. Ik geef het toe. Ik weet niets. Hoewel ik ontzettend hoge punten in de hogeschool behaalde en aan de haal ging met "beste eindwerk" ben ik helemaal niet slim. Ik weet niet wat de hoogste berg van Europa is, ik weet niet hoe de laatste film waar Jennifer Lopez in speelt genoemd wordt en ik weet zeker niet wie de minister van welzijn is. Ben ik dan dom? Moet ik mij dan minderwaardig voelen omdat ik die zaken niet weet?

En mocht u het wel weten. Fijn voor u maar dan hoop ik dat u binnen 2 weken niet aan dezelfde quiz als mij meedoet. Want dan zullen we deze keer laatst eindigen.

Zucht.

Muziektip 17

De tip deze week is Need van Hana Pestle. Hana wie? Inderdaad. Ik had nog nooit van gehoord tot een paar dagen geleden. Ze is nog maar sinds 2008 bekend in de muziekwereld en dat dankzij Ben Moody. Oh ja, ze heeft ook haar eerste cd "This way" uit.

Het nummer sprak me direct aan. Zeker in deze periode vat het liedje alles samen hoe ik mij nu voel. Een lekker triestig nummer met leuke pianobegeleiding.

Game over

"Ik zal je nooit kwetsen", vertrouwde hij mij toe. Ik keek in zijn ogen en ik knikte. Maar ik ben niet naïef zoals de mensen denken en geloofde hem niet. Maar ik liet hem in de waan dat ik dat wel deed. "Ik weet het", fluisterde ik hem toe. Ik ben niet onnozel. Mannen die met die zinnetjes afkomen, zullen je juist wél kwetsen. En juist harder dan een andere man. Maar dat wist ik op voorhand al en ik stemde er mee in. Want over één ding was ik niet eerlijk geweest: ik kickte op pijn.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben geobsedeerd door verdriet & pijn. Ik zal allerlei manieren zoeken om er mee in aanraking te komen. Dat is ook de reden waarom ik "ongelukkig" rondloop.

Ik speel een spel met mezelf en de wereld. Ik zoek fragiele en triestige mannen. Deze zijn het beste slachtoffer voor mijn ziekelijk spel. Ze willen je niet kwetsen, maar zullen dat toch doen. En als ze dat niet doen, dan zorg ik ervoor dat ze dat wel doen. Zo verplichte ik ooit een jongen dat hij "ik heb geprofiteerd van je" naar mij smsde. Dat had hij nooit gedaan, maar hij stuurde toch maar die sms. En ik heb nog steeds de sms als bewijs voor mijn ziekelijke geest - zie je wel dat hij van je profiteerde. En dan begin ik te wenen.

En dus liet ik de triestige jongen toe in mijn leven . We hadden trouwens allebei iets dat ons tegenhield om van elkaar te kunnen houden. Ik had mijn obsessie voor een jongen op het werk. Hij had zijn obsessie voor zijn ex. We waren safe. Voor even. Want toen gebeurde er wat. Onverwachts. Ik kreeg gevoelens voor hem die ik wijselijk kon verstoppen. Hij had er blijkbaar ook voor mij. En toen werd het gevaarlijk want dit stond niet in mijn script. Hij moest mij ongelukkig maken. Verdrietig. Niet gelukkig. En toen begon ik te flippen. Ik was niet vertrouwd met het gevoel "gelukkig zijn" en vond dat ik dit niet verdiende. Hij had datzelfde ziekelijke idee en besloot ineens om mij niet meer te willen zien.

We zagen elkaar niet meer. En toen gaf hij mij waar ik al zo lang op zat te wachten. Verdriet. Maar het was een lang en pijnlijke tocht. De pijn was van lange duur want ik miste hem enorm. Normaalgezien kies ik zelf ervoor wanneer de pijn ondraagelijk wordt en verbreek ik alle contact met de jongen. Maar deze keer liet ik alles zijn gang gaan. Want hoe fel ik ook kick op pijn, ik hield van deze jongen. Ik wou mijn "ziekte" overwinnen. Ik was moe. Ik had het moeilijk. Ik vocht voor mezelf, voor hem en voor ons. Ook al bestond dat niet (meer). En toch bleef ik doorzetten. Ik weende veel. Ik had veel verdriet en pijn. Maar ik gaf niet op. Ik herkende mezelf niet meer. Waarom kon ik er zelf geen einde aan maken?

Maar hoewel mensen denken dat iemand uit je leven bannen gemakkelijk is, hebben ze het serieus mis. Iemand negeren (blocken op MSN) gaat inderdaad zeer simpel. Je klikt op één simpele knop en je hoort niets meer van die persoon. Die jongen denkt dan dat je harteloos bent en nooit om hem hebt gegeven. Maar dat is juist wat ik wil dat ze geloven. Want achter die actie, schuilt er een enorm verdriet. Vanaf dan begint voor mij het rouwproces. Dat ik daarna weken/maanden (in sommige gevallen jaren) mij slecht voel, mij in slaap huil en in de trein mijn tranen niet kan bedwingen, merken ze niet op. En gelukkig maar.

You ask me how I'm feeling
Looking in my eyes
Hearing only what you want to hear
I'm holding my breath
Holding my time
I wish you knew how I was hurt

Riverside - Out of myself

En nu gaan we dit weer beleven. Want mensen vergissen zich. Ik ben het meest emotionele mens dat er op deze planeer rondloopt. Want weet je, ik hield van hem. Maar deze keer ligt het anders. Deze keer won mijn ziekelijke geest niet.

Nee.

Het is zijn ziekelijke geest dat won.

Het was mijn week niet...

Begin deze week liep ik een serieus blauwtje. Daarnaast heb ik een serieuze fout gemaakt op het werk dat mijn bazin en mij al een paar dagen onze slaap kost (nee we slapen niet samen). En als dat nog niet genoeg is, schaffen ze vanaf volgende week gewoon doodleuk mijn bus af!

Maar geen paniek. Ik ben gelukkig. Want de “oude” Alimonia – geloof me vrij, deze is nog onsympathieker dan degene die u kent- is stilaan aan het terug komen. En ik kan niet wachten want het voordeel is dat deze nog creatiever zal zijn dan degene die nu schrijft. Het andere voordeel is dat ik geen emoties meer zal kennen. Want emoties is voor softies. En ik ben een harde.

Geduld dus en u zal beloond worden!

Feest

Het is feest in mijn hoofd want de "little voices" in mijn hoofd hebben gewonnen.

Vraag van de week

Zou iemand medelijden met mij hebben nu ik zit te wenen in de trein?

Kerstkaartjes

Als ik mij laat opnemen in de psychiatrie, vergeten jullie dan niet de kerstkaartjes naar daar op te sturen?

Bedankt alvast!

Emily?

De laatste weken lijdt ik aan een identiteitscrisis. Dat niemand mij echt kent, is al lang geweten, maar dat jullie mijn naam nog niet kennen is nog veel erger! Ik werd deze week al Emily genoemd. Ik kreeg een fax aan bestemd voor Annelies en jullie noemen mij allemaal Alimonia.

Nee mensen. Zo noem ik niet. Maar geen probleem als jullie ermee kunnen leven. Ik alleszins niets. Maar who cares?

Zolang mijn loon maar op de juiste bankrekening wordt gestort.

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Loreena McKennitt - Dante's Prayer

December

Het is weer zo ver. We zijn al in de maand december. En laat dat nu net de maand zijn dat ik het meest haat van alle maanden. Op wikipedia wordt deze maand ook wel "Wintermaand, Feestmaand, Kerstmaand" genoemd. Ik haat deze maand. Ze kan niet snel genoeg voorbij zijn. Het begon al in de nacht van 30 november. Dat vreselijk knagend gevoel in je buik. Alsof je de volgende dag één of belangrijk examen moet afleggen. Maar ik moest die dag niets doen. Helemaal niets. Ik moest me er gewoon bij neerleggen dat we al in de laatste maand van 2009 zaten.

Ik had geen keus en moest deze dag proberen zien door te komen. Ik probeerde aan de volgende dag te denken. Dan zou ik een cello concert hebben. Al mijn energie ging naar deze gedachte. Ik stond op. Werkte mij te pletter. Ging naar huis. At. Keek wat tv en kroop vroeg onder mijn deken.

Ik heb een vreemd en angstig gevoel bij de maand december. In die periode komen heel veel (slechte) herinneringen naar boven. Met de Sinterklaas-periode kan ik nog wel leven, maar Kerstmis en Nieuwjaar? Nee dank u. En hoe meer ik aan die herinneringen wordt herinnerd, hoe slechter ik mij voel. Het is een vicieuze cirkel. Vorig jaar liet ik mij nog overhalen om eens uit te gaan op Nieuwjaar. Het was best leuk moet ik toegeven. Maar goed voor één keer. En dus zitten we dit jaar weer in hetzelfde straatje. Ik heb geen plannen. Ik heb niemand wat gevraagd. Ik heb geen energie, geen zin en ik weet hun antwoord toch al. "Neen."

Als ik de mensen in de trein vertrouw, vindt niemand Kerstmis en Nieuwjaar leuk. "opgeklopte boel" hoor ik ze allemaal zeggen. Maar als iedereen (of laten we zeggen 80%) het niet leuk vindt, waarom doet iedereen er dan in godsnaam aan mee?

En dus kruip ik de laatste tijd vroeg onder de wol. Daar ben ik veilig. Ver weg van al die knipperende lichtjes, vrolijke koppeltjes, talloze cadeaus en vreemde figuren. Want ik geloof dat ik net zoals de schildpad van mijn bazin ooit in een winterslaap zal verzeild geraken.

En mocht ik niet wakker zijn tegen de zomer, tja!