Ik mis je...

...zoals een schaduw. Maar vanaf het moment het nacht wordt en de zon verdwijnt, ben ik je al lang vergeten!

Bromberen

Ik was een grote fan van bromberen. Bromberen was een subliem programma op radio 1 (onder leiding van Pat Donnez, zie foto). Bekende koppen gaven ongezouten hun mening over allerlei onderwerpen. Er werd kritiek gespuugd op Hollanders ("Nederlanders zijn eigenlijk giraffen. Ja, ze zijn ook oranje. Ze steken boven iedereen uit want ze hebben die lange nek. En ze zijn natuurlijk ook zeer houterig en een giraf is eigenlijk ook een zeer lelijk dier. Het is gedisproportioneerd en ze weten zich ook niet te gedragen"; Brigitte Raskin).

Ook onderwerpen als valentijn ("Eerst is er de lust, dan de liefde en tenslotte de last"; Jan Van Den Berghe), een cultureel avondje uit ("Gaan we theater maken of lullen uit onze nek?"; Begijn Lebleu), goede voornemens ("Ik ga mijn leven verbeteren, ik ga slechte gewoonten opgeven, nieuwe dingen doen. En een jaar later stel je vast dat het er allemaal niet van gekomen is en zink je weg in een nieuwe depressie en die probeert je op te kalfateren met opnieuw goede voornemens te nemen en jaar na jaar komt daar niets van in huis en je eindigt als een zielige oude man"; Yves Desmedt), moderne technologie ("vertrouw nooit een toestel waarvan de handleiding zwaarder weegt dan het toestel zelf"; Yves Desmet). Kortom: sublimiteit alom.

Op zondagnamiddag, tussen 13.00 en 14.00 sloot ik me steevast op in mijn eigen kamer. De radio snoeihard op dit programma. En zo kwam er ook eens het onderwerp: cinema over de vloer. Bromberen gaven volgende kritieken: "Cinema's zijn restaurants geworden, waar een film wordt vertoond", "Heel de zaal is gevuld met een bende etters die eigenlijk absoluut niet de bedoeling hebben om een film te zien, maar om te sms'en en vooral gigantische emmers popcorn te eten.", "Het begint met een kleine emmer popcorn en eindigt met een wastobbe popcorn".

Nu, échte fans doen hun idolen na. En dus ik ook. Deze keer is het brombeer Alimonia die haar commentaar uitspuwt over het onderwerp: cinema.

Ik ben een geregelde bezoeker van de cinemazalen. In de lijst "nooit, soms, vaak, elke week, alle dagen" behoor ik tot de categorie vaak. Van de welbekende UGC's, Kinepolissen, Metropolissen tot de minder bekende zalen zoals Flagey en Actor's Studio.

In 99% van de gevallen doe ik dat met mijn cinema metgezel gratis. De prijs voor een film varieert tegenwoordig tussen de € 6 à € 9. Dat is véél geld, voor een film die je later gratis op tv kunt bewonderen. Of voor een paar luttelige euro's op dvd in je eigen woonkamer.

Er zijn wel een paar ergernissen die ik ondervind in de cinema:

- mensen die denken dat ze op café zijn in plaats van in de cinema. Serieus. Als je TE dom bent voor de film en er niets van begrijpt, ga dan naar buiten! Ga naar een discotheek en drink je zat, maar laat de mensen die het WEL begrijpen met rust! En als je wilt praten met je lief (omdat je thuis alleen maar tijd hebt voor seks), doe dat dan TIJDENS de reclame of VOOR of NA de film, maar NIET, ik herhaal NIET, tijdens de film!

- de cinemazalen waar je op voorhand je zitplaats moet opgeven. Komaan, zijn we nu echt op ons hoofd gevallen? Waar is de vrijheid van de mens gebleven? Als je niet meer kunt gaan zitten waar je wilt, hoeft het voor mij niet meer. Echt niet. Gisteren zou ik noodgedwongen op rij 4 moeten gaan zitten. Rij 4? Zijn jullie helemaal zot geworden? Ik ga geen 2 uur met mijn hoofd een kilometer omhoog zitten kijken om dan de volgende dag tot constatatie te komen dat ik nekpijn heb. Zjesus. Ik ga zitten waar ik wil! Wil je plaats hebben, kom op tijd! Is er nu echt iemand die op zijn gereserveerde stoel gaat zitten?

- waarom lijkt het alsof mensen nog nooit eten hebben gezien als ze in de cinema zitten? Een bende veelvraters bijeen, dat is het. Vroeger gingen mensen naar de cinema om een filmpje te zien. Tegenwoordig is dat maar bijzaak. Men gaat om voor 1 keer van het gezaag van zijn partner af te zijn én om te eten. Popcorn? Nee als je dat eet ben je niet meer hip. Tegenwoordig moet je van die nacho's eten. Het ziet er lekker uit, maar nee dat is het niet! Of snoep. Een ganse zak snoep wordt door kinderen opgevreten. En dan zwijg ik nog over de liters cola die op de grond wordt gemorst en er zo voor zorgt dat de volgende persoon zijn voeten op een plakkerige vloer moet zetten. Zjesus.

Maar als het 1 ding is dat ik geleerd heb na al die tijd, is het wel het feit dat hoe méér reclame er voor een film wordt gemaakt, hoe slechter hij is. Je kan het van me aannemen. Een recensie die 5 sterretjes krijgt is niet de moeite om te gaan kijken. Omgekeerd is ook waar. 1 sterretje is meestal een topfilm. De uitleg achter deze redenering is nochtans vrij simpel. De regisseur betaalt (lees: koopt om) recensenten, idiote mensen gaan naar een 5 sterren film kijken (de "ik wil waar voor mijn geld" mentaliteit) en scheppen achteraf bij hun vrienden op dat ze die goede (5 -sterren) film hebben gezien. Want ga jij als leek een recensent tegenspreken? Tuurlijk niet. En zo gaat een hele meute kijken naar een 5-sterren film, die eigenlijk op geen zak trekt. Maar meneer de regisseur heeft wel dankzij deze domme meute zijn film terug verdient. De volgende film gaat hij weer zo te werk. Wie weet nu nog iets van die vorige film? Zielig, maar zo gaat het wel.

Quote van de dag

Ik heb geen zin om de tekst in potlood in jouw boek te zijn. Je gumt me uit wanneer je wilt en schrijft er met balpen terug over!

De ideale pijnstiller

Slapen is het enige middel tegenwoordig dat ervoor zorgt dat ik stop met nadenken. Nu ik alle tijd van de wereld heb (nog eventjes toch), peins ik nog meer dan normaal. Mijn hoofd stopt niet met denken. Het is best frustrerend. Het probleem is dat ik mijn denken niet in stilte kan doen, maar er anderen mensen mee lastig val. Ik ervaar mijn verdriet precies driedubbel. De keer dat ik het effectief meemaak, dat ik er aan denk en dat ik het deel met anderen.

Soms wou ik dat ik naïef was, dat ik niet zo over het leven nadacht en gewoon alles als vanzelfsprekend zou aannemen. Misschien moet ik eens van idee veranderen. Iedereen is goed, tot het tegendeel bewezen is. Nu wantrouw ik iedereen, tot ik bewijs heb dat ik hem/haar kan vertrouwen. De conclusie zal hetzelfde zijn. Niemand is te vertrouwen, zelf jezelf kan je niet vertrouwen. Dat is een best een enge gedachte. Maar het is wel zo.

"And does he notice my feelings for him?
And will he see how much he means to me?
I think it's not to be"

Om mijn hoofd niet te veel te belasten bestaat mijn dag voornamelijk uit slapen en muziek beluisteren. De ideale pijnstiller om het woord "wij" te vergeten. Ook al heeft "wij" nooit bestaan. Ik hield van jou toen jij niet van mij hield. Jij hield van mij toen ik jou haatte. Nu haat je mij omdat ik uit je leven ben verdwenen, bewust. Maar je zal nooit beseffen dat ik jou mis, elke dag, elke minuut ik niet slaap of muziek luister.

"And will we ever end up together?
no, I think not, it's never to become
For I am not the one"

Binnenkort ben ik van die miserie verlost. Ik zal je niet meer missen. Ik zal voor een carrière gaan. Ik wil bazin van bazin van bazin worden. Zodat ik geen tijd meer zal hebben om over "wij "na te denken. Ik zal je vergeten zoals jij me al lang vergeten zult zijn. Maar ik zal een carrière hebben. Want "wij" heeft toch nooit bestaan. En "wij" zal ook nooit meer gebruikt worden.

"Wij" wordt verleden tijd. "Wij" is al verleden tijd.

"....no nothing else matters"

Muziektips:
- Sally's Song door Amy Lee, origineel door Fiona Apple
- Nothing Else matters in piano versie of in cello versie

Onnuttige dingen

Onder de zonnebank kruipen voor een iets bruiner tintje, maar "hey zwette" schelden naar een voorbijgaande neger. Ons hele lichaam epileren, terwijl we extensions op ons hoofd laten plaatsen. Iemand een 2de kans geven, terwijl we op voorhand weten dat hij die kans zal verprutsen. Naar de andere kant van de wereld reizen om daar een hele week aan het zwembad te liggen bij 19 °C terwijl het hier 28°C is. Naar een fuif gaan om daar je droomman te vinden die verder kijkt dan het uiterlijk, maar waar je toch niet kunt praten. Geloven dat je vriend je doodgraag ziet terwijl hij gewoon het bed met je wilt induiken. In een wildwaterbaan gaan en daarna zagen dat je "kletsnat" bent. Je opmaken voor anderen. Je een hele avond amuseren, maar zo zat zijn dat je er de volgende dag niets meer van weet. Geloven in het goede van je vriend, terwijl hij je net als "bitch" uitschold. Huilen als er iemand onecht sterft in een film, maar geen verdriet kennen als je eigen familie sterft. Ik.

Schat?

Wat haat ik die typische troetelnamen. Schat, schattie, poepie, scheetje, bolleke, bollie,... Op de meest ergerlijke momenten krijg je die namen per ongeluk te horen. Nee ze zijn niet tegen mij bedoeld, maar voor hun liefje aan de telefoon of hun vriend aan de andere kant van de winkel. Op die momenten word je met de neus op de feiten gedrukt: je bent single. Ik ben niet jaloers, helemaal niet! Ik zou me ontzettend beschaamd voelen moest mijn vriend door de hele winkel "scheeeetje?" tieren. Damn it. Hij zou alleen in de winkel achterblijven hoor. Zelfs in een winkel à la Hunkemoller. Geen compassie!

Als ik ooit terug een vriend heb, zal hij me toch bij mijn naam moeten noemen. Of mij aan de leiband moeten houden. Zo zal hij me nooit hoeven te zoeken (en dus roepen door de hele trein of winkel). Al zal het in mijn geval eerder andersom zijn. Hij aan de leiband. Een jongen nooit te veel vrijheid gunnen, toch? Ik heb niets tegen die lieve troetelnamen, maar mensen gebruiken te weinig de echte namen van hun partner.

Zeg deze avond eens de naam van je lief. Je zal wel zien dat ik gelijk heb. Zorg wel dat je de juiste naam gebruikt. Want schat is iedereen. Zelfs iemand die je haat.

Werk

Het is officieel nu. Ik ben niet meer werkloos. Maandag 2 maart 2009 begin ik opnieuw te werken. Het duurde veel te lang, maar nu besef ik dat het niet zo lang geduurd heeft. Doemme toch!

Muziek

La. Voor niet-muzikale onder ons: dit is de noot la in de fa-sleutel. Klinkt ingewikkeld? Dat is het ook. Zelfs ik, als muziekkenner heb even moeten nadenken voor ik deze noot terug kende. Het is ook al enkele jaren geleden dat ik nog een fa-sleutel tegenkwam.

Noten op een sol-sleutel ken ik allemaal. Eén voor één. In de muziekschool word je immers, zoals een baby, grootgebracht met noten op solsleutel. De meeste partituren voor instrumenten zijn geschreven in een sol-sleutel. Maar ik, koppig als een ezel, koos voor het instrument: cello. De muziek is jammer genoeg gecomponeerd in een fa-sleutel. Na een aantal jaren cello, moest ik door omstandigheden noodgedwongen met pijn in het hart stoppen. Ik ben de heerlijke tonen van de cello nooit vergeten! In elke film, reclameboodschap,.... merk ik het geluid van de cello op. Het geluid raakt nog steeds elke vezel in mijn lichaam. De finse groep Apocalyptica, bestaande uit 4 cello's (en tegenwoordig een drum), bracht vroeger covers van Metallica. Tegenwoordig brengen ze hun eigen nummers uit. Een streling voor het oor én oog. Les fragments de la nuit, een band uit Frankrijk, brengt ook heerlijke klassieke muziek. Echt een aanbeveling.

Ooit koos ik tussen cello en fotografie. Maar ik mis het gedeelte muziek in mijn leven. Het is zoals sommige vrouwen niet zonder hun liefje kunnen. Ik heb me ooit beloofd als ik een contract van onbepaalde duur versier, ik terug met cello zou beginnen. En dat zit er bijna aan te komen... Ik kijk er enorm naar uit. Ik ben alvast terug in mijn partituren gevlogen. Ik snap er niets van, maar de noot la ken ik toch al. Het is een begin.

Creatief

Ik spreek uit ervaring. Er is 99% kans dat ze bij een sollicitatie vragen wat je goede en slechte eigenschappen zijn. Meestal zeg ik dat ik creatief ben. Niet erg noodzakelijk voor een functie in de financiële richting. Of zou "ik kan creatief goochelen met cijfers?" in de smaak vallen? Het woord creatief opent nochtans verschillende deuren. Interviewers die niet creatief zijn, worden ineens wakker en vragen zich noodgedwongen af wat ik hiermee bedoel. Geef eens een paar voorbeelden. Het gebruikelijke: "ik fotografeer, ik maak sites, ik schreef vroeger gedichten én ik speelde vroeger cello" komt dan automatisch uit mijn mond gerold. Mensen die ook creatief zijn zien direct een zielsverwant voor hen zitten en zijn blij dat ze niet de enigen zijn die zich 'onnuttig' bezighouden. Ze stellen iets gerichtere vragen: met welk toestel fotografeer je?, met welk programma werk je om de foto's te bewerken?,.... Kortom, met het woord creatief scoor je.

En nu komt het: wanneer schreef ik de laatste keer nog eens een gedicht? Waar is de tijd dat ik bijna alle dagen een gedicht schreef? Dat ik speciaal 's nachts uit mijn bed kroop om dat gedicht op papier te krabbelen omdat ik het anders de volgende dag kwijt was? Het gevoel is onbeschrijfelijk. Mede-poëten zullen dat wel snappen. Je pent niet alleen maar losse woorden/zinnen op een verfrommeld papier, nee het zijn gevoelens. De volgende dag begrijp je de betekenis van elk woord en/of zin. Heerlijk. Het is zoals een droom: het heelt bepaalde zaken. Je verdriet stroomt uit je lichaam via de pen naar het papier. Het is dan verzegeld. Het gedicht stop je in een map en daar laat je het. Want geef nu eerlijk toe, gedichten schrijf je voor jezelf. Iedereen die me tegenspreekt, liegt. Degenen die schrijven voor anderen, zijn commerçanten. Een gedicht is 100% persoonlijk. Niemand anders dan jij begrijpt wat je ermee wilt zeggen. Daarom dat ik nooit anderen hun gedicht lees (behalve als mij dat vriendelijk gevraagd wordt).

Liefde is het enigste waarover ik schrijf (of liever: schreef). En dan nog alleen maar de negatieve. Het verdriet, de pijn, de boosheid,... Kortom alles wat er bij komt kijken als je iemand dumpt of je gedumpt wordt. Ik mis die pijn (en het creatieve) wel. Kortom: "wie-wilt-mijn-vriendje-voor-1-dag-worden-die-me-daarna-dumpt-omdat-ik-niet-creatief-genoeg-ben?"

Het is altijd een beetje reizen....

Ik ben één van de weinigen op deze aardbol die geen auto heeft. Er ligt geen economische of ecologische -sorry- reden achter, maar ik heb er op dit moment gewoonweg geen nodig. Ik ben dus vrij afhankelijk van het openbaar vervoer. Maar geen probleem, ik hou van de trein en nog meer van de bus. Hoewel ik van oordeel ben dat 90% van de reizigers tegen zijn zin op de trein zit, ben ik één van de uitzonderingen die graag reist.

Je trein komt -normaalgezien- elke dag op hetzelfde moment én op dezelfde plaats aan. Het enige wat je moet doen is je verplaatsen van het treinstation (waar je in de winter lekker binnen kunt opwarmen - tegen elkaar of tegen de verwarming) naar de coupé die je wenst te betreden. Elke dag kan je kiezen welke coupé je neemt. De meeste mensen zijn bang van afwisseling en kiezen dus noodgedwonen elke dag voor dezelfde opstapplaats. Elke dag iedereen die op dezelfde plaats zit, dezelfde handeling uitvoert,... Saaier kan toch niet? Wissel ééns van coupé! Je wereld zal er ineens veel anders uitzien.

In de trein zelf is het meestal goed qua temperatuur (ok ok ok. In de zomer is het meestal verschrikkelijk warm - maar er zijn raampjes in de trein hoor! Je hoeft je gewoon strategisch te zetten bij zo'n raam), je ervaart geen stress (behalve als je een aansluiting met een bus moet hebben) en je kan doen wat je wilt! Muziek luisteren, een boek lezen, de sudoku in de gratis metro krant invullen, slapende mensen observeren, flirten, naar buiten kijken, jezelf bewonderen in de reflecterende ramen, gesprekken afluisteren (of er zelf één opstarten), slapen, een film zien op je laptop (of er ééntje meekijken op de laptop van je buurman), werken,.... Het enige waar ik (en 99% van de treinreizigers) me aan erger zijn de "ik-heb-een-mp3-en-daarom-moet-iedereen-horen-wat-ik-luister". Toegegeven soms heb je zo'n lekkere gast voor je zitten en vraag je je af: "wat zou hij toch luisteren?". Maar als de trein stopt en je hoort dat het een andere styl is dan wat je zelf luistert (rhapsody, blind guardian, savatage, ayreon,...) gaat je droom even in rook op. Ach. Als het me toch enorm stoort, verander ik gewoon van coupé, niet? Maar mensen zijn nu eenmaal lui.

De trein en/of bus nemen.
Het is altijd een beetje reizen, het is altijd een beetje leven. Genieten.

Slecht

Ik voel me slecht. Erg slecht. Werkloos zijn is vreselijk, voor mij althans. Ik ben het niet gewend. Na mijn perfect afgeronde studie vond ik direct een leuke job in een financiële instelling. Ik heb maar enkele sollicitaties moeten doen. Elke bank stond voor mij te springen. Nu willen bezorgde werknemers van de bank springen.....

Anderhalf jaar werken bij eenzelfde werkgever is niet zo lang, maar je bouwt er een band mee op. Twee weken geleden nam ik afscheid van mijn werkgever en mijn collega's. Het voelde vreemd. Je stapt er buiten en je kijkt nog één keer om. "dag" mompel je zachtjes in je eigen..."tot nooit meer?".

Al besef ik wel dat er ergere dingen in het leven bestaan dan eventjes zonder werk te zitten. Je gezondheid, dat is het allerbelangrijkste. Dat zeggen ze toch. Ik mag van geluk spreken dat ik nog bij 'mama hotel' logeer en geen leningen lopen heb, laat staan een gezin te onderhouden heb. Er zijn zoveel werklozen, en ik ben er gewoon 1 van. Mensen die werk hebben zijn jaloers op de werklozen. Geniet van je vrije tijd, ga op reis of ga terug studeren hoor je constant van hen. Ik begrijp het wel, maar sommige werklozen willen gewoon werken. "Willen we anders niet ruilen?", vraag ik hen. Nee, dan ineens draaien ze hun rug en verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. De gelukzakken.

Het probleem is dat je je niet meer kunt ontspannen. Na een leuke dag kruip je 's avonds met dat vreselijk gevoel in je bed. Werkloos zijn. Waarom nog opstaan morgen? What's the point of it? Op dat moment wil je een vriend die je vasthoudt, je tranen wegkust en je vertelt dat alles goed komt. Ook al geloof je dat niet, het is een troost. Op dat moment besef je ook waarom je leeft.

Het andere probleem zijn de interimkantoren. Op sommige momenten lijkt het alsof er meer interimkantoren dan bedrijven zijn. Ze bellen je op want ze hebben de perfecte job voor je. Het enigste dat je moet doen is je verplaatsen en een "ja, dat is goed" uit je mond brabbelen. Dat is hoe het is op papier. In de praktijk is het veel ingewikkelder. Ze bellen je op, ze hebben zogezegd de perfecte job voor je. Je verplaatst je naar regio's ver van je huis terwijl er hetzeldfe interimkantoor in je eigen dorp bestaat. "ja, maar die zijn niet gespecialiseerd in financiële mensen". Zjesus. Eenmaal aangekomen op het kantoor is je perfecte job jammer genoeg niet meer in de aanbieding. "Maar we hebben wel wat anders". Dat is codetaal voor "we hebben eigenlijk nu niets, maar ooit ooit ooit vinden we wel iets dat er op lijkt". Je reist een ganse dag, voor een gesprek van een half uur en ze hebben niets. Ik word er zot van.

Het enigste voordeel is dat je veel opgebeld wordt en het lijkt dat je veel vrienden hebt. Je voelt je nooit eenzaam, zelf 's morgens vroeg niet als je nog in je bed ligt en je heerlijk vrolijk wordt wakker gebeld.

Shoppen

Als werkloze heb je zeeën van tijd. Wat doet een normale vrouw dan? Inderdaad, u raadt het goed: shoppen. Maar op dat vlak ben ik een atypische vrouw. Ik haat, haat shoppen!! Ik snap echt niet wat vrouwen er zo leuk, geweldig, rustgevend, tof,.... aan vinden. Ik vind het vreselijk! Ten eerste moet je kiezen naar welke stad je u zult begeven. Eenmaal daar aangekomen, moet je parking vinden. Parkeren en vrouwen, nee dat gaat niet samen. Als je tegen openingsuur arriveert, liggen alle kleren nog netjes op zijn plaats. Overzichtelijk noemt men dat. Tegen 11u ligt er rommel. Overal. Met de solden is het een vuilnisbelt. Je mijdt deze plaatsen dan ook best als je een schoppenhater zoals ik bent. Als je in het weekend gaat shoppen, krijg je niet alleen rommel te zien, maar ook een enorme drukte. Uitgehongerde vrouwen, zo zien ze er uit. Alsof ze maar 1 dag per jaar kunnen gaan shoppen. Zucht. Het lijkt wel of het de allerlaatste kledingstukken op de hele aardbol zijn.... Zielig.

Het soort volk dat je tegen komt varieert per winkel. Het meeste erger ik me aan die schminkpoppen met valse nagels en vals haar die denken dat ze alleen in de winkel zijn. Ze kijken niet waar ze lopen, ze willen dat iedereen naar hen kijkt en rekening met hen houdt. Not dus. Als je de rommel (zowel de kledij als je mede-uitgehongerde) negeert en je met een paar kledingstukken eindelijk in het pashokje bent geraakt, begint voor mij de miserie. Ofwel scheelt er iets met het gordijn, ofwel is je buurvrouw in het andere kotje iets te hevig met het gordijn van jouw hokje. Kortom: ik voel me nooit, maar dan ook nooit op mijn gemak in het pashokje.

Verkoopsters, dat is nog zo iets. Ze keuren je al vanaf het moment je binnen komt (wat ergens logisch is). "wat komt dat mens hier doen?", "hoe ziet die er uit?", "kan die dat wel betalen?". Ik wil niet weten wat hun hersenen denken. Echt niet. Hoe kleiner de winkel is, hoe sneller de verkoopsters rondom jou hangen alsof ze de bijen rond een pot honing zijn. Meestal kan ik ze wegjagen met een simpele "kssssjj" en een obsceen gebaar, maar eenmaal je gevangen zit in het paskotje geraak je er niet meer van af. Pas op, respect voor hun job. Altijd, maar dan ook altijd moeten liegen. U kent de zinnetjes best wel "dat staat u beeldig", "dat zit je als gegoten", "dat is erg mooi!". Euhm? Vroeg ik u mening? De caissière in de carrefour zegt toch ook niet: "oh u gaat precies iets lekkers klaarmaken voor deze spannende avond" nadat ze wijn, toastjes, chocolade, lingerie & condooms heeft moeten scannen.

Meestal hou ik het niet langer dan 10' uit in zo'n winkels (wat al vrij veel is) en stap ik zonder iets nieuws naar buiten. Een ontevreden cliënt, een ontevreden verkoopster (hoe, gelooft ze niet wat ik zeg?) en een ontevreden baas. Serieus, wie heeft het in hemelsnaam uitgevonden dat we allemaal kleren moeten aandoen. Al die miserie. Zucht.

Valentijn

Binnen enkele dagen is het weer zo ver: Valentijn, 14 februari. Net als Nieuwjaar (3-2-1 Yeah!), Sinterklaas (ik was stout en toch kreeg ik nooit de roe? - houdt de lieve Sint niet van sm?), Moederdag, Vaderdag, verjaardag,... een opgeklopte dag. Mensen vieren graag. Mensen krijgen graag cadeaus. Maar daar hebben ze wél een reden voor nodig. Zomaar vieren wordt als "zot" omschreven. Daarom dat ze feestdagen in het leven hebben geroepen. Elk jaar vieren we op een specifieke datum dat we ouder zijn geworden. We worden elke minuut ouder en we proberen door allerlei zalfjes dit tegen te gaan. Omgekeerde wereld, toch? Waarom maken we het jaar ook niet de helft korter? Dan kunnen we 2 keer onze verjaardag vieren in dat jaar. Nieuwjaar is al even dom. Op een dag als een ander gaan we aftellen naar de volgende dag. Dat kunnen we toch elke dag? Neen, dan wordt dat niet als "correct aanvaard" beschouwd. We zouden dan zot zijn. Er moet een label aan vast hangen (zoals aan alles, kijk maar naar muziek). En zo ontstond het woord: feestdag. Een dag dat we zot mogen doen, zonder als zot te worden beschouwd.

Valentijn is ook zo'n overdreven dag. Ze wordt door 70% van de bevolking als commercieel en onnuttig omschreven. De overige 30% is echter wel blij dat er zoiets bestaat zodat hun vriend(in) toch 1 dag beseft hoe graag ze de andere partner toch ziet. Hoeveel geluk ze toch hebben dat ze elkaar hebben. De overige 364 dagen realiseren ze zich dit jammer genoeg niet. Tijdsgebrek, I guess?

De meeste vrijgezellen vrezen deze periode als de pest. Overal, maar echt overal - zelfs bij de kapper- zie je de kleur van de liefde: rood. Hartjes, beertjes, "i love you"-kaarten, eetbare lingerie setjes, chocoladepasta tubes,.... liggen in elke winkel te wachten op een verliefde ziel. Iedereen is verliefd. Iedereen is gelukkig met zijn of haar vriend(in). Het is bijna verplicht om zo'n dingen aan te schaffen want je kan op de dag van de liefde toch niet "niets" geven? Het is bijna even erg als zeggen "ik hou niet meer van u". En zo heeft deze dag van de liefde zijn charmes verloren en is het een verplichte feestdag geworden waar je aan moet deelnemen. Maar we feestten toch graag? Al gaat het bij Valentijn niet om feesten maar eerder om "hoe krijg ik mijn geliefde het snelst in bed?" Heb ik niet gelijk? Natuurlijk!

Maar Valentijn heeft ook een andere kant. Het is de dag van de hoop voor singles. Zal die jongen die 2 keer voorbij je huis voorbijfietst en stiekem binnen kijkt eindelijk vertellen dat hij je wel ziet zitten? Zou dat meisje waarmee je al een half jaar in de trein zit eindelijk voor je komen zitten en een gesprek beginnen aan te knopen? Zou die knappe gozer eindelijk een bericht achter laten in het metro krantje? Zal je collega eindelijk zeggen dat je méér bent dan zomaar een collega? Zul je een sms van je droomprins krijgen? Een kaartje met een liefdevolle tekst?

Iedereen hoopt die dag toch stiekem op zo iets. Al zijn we bezet... Het is toch leuk om te weten dat we nog goed in de markt liggen. Je vriend(in) stiekem jaloers maken... "kijk eens wat ik heb gekregen!!".

Ik hoop, als zielige vrijgezel, elk jaar rond deze periode stiekem op een kaartje. Commercieel of niet. Het is leuk om iets onverwachts te krijgen. Ik zou eerlijk gezegd al blij zijn met een online e-card. Veel hoeft er niet op te staan. Zou het dit jaar lukken? Of moet ik beginnen overwegen om naar het mister Bean scencario over te gaan?

Single

Werkloos & single zijn. Dat is zoals werken in de hel, maar weten dat je op een dag promotie kan maken naar de hemel. Dat is althans wat koppels me voorspiegelen. Maakt een label bezet hen dan echt zo gelukkig? Moet je het niet als een soort "big brother" spel zien? Zo lang mogelijk met eenzelfde persoon in hetzelfde huis proberen te vertoeven. Als je dan uiteindelijk toestemming van je partner krijgt om alleen naar buiten te gaan, mag je vooral niet laten merken aan de buitenwereld hoe slecht je je eigenlijk wel voelt in dat huis. Je moet zoveel mogelijk lotgenoten proberen te zoeken om in dezelfde situatie terecht te komen. Een soort piramidespel. Dan ben je toch niet alleen met je miserie.

Een vriendin van mij heeft onlangs haar droomprins gevonden. Een echte gentleman waar elke vrouw op valt. Opent de deur voor je (hallo? ben ik misschien gehandicapt?), koopt een bos bloemen voor je (welke vrouw heeft mannen wijsgemaakt dat we altijd maar bloemen willen?), betaalt het eten (zie ik er zo armzalig uit?), zegt dat je de mooiste vrouw op de hele aardbol bent (heb je geen bril nodig, schat?),... Nee, voor mij hoeft dat niet, echt niet! Ik ben gelukkig, zonder droomprins. Serieus. Ik hoef me niet te generen omdat ik zin heb om een hele dag in mijn pyjama rond te lopen. Ik hoef geen commentaar te slikken omdat ik een dag met vettig haar rondloop, ik hoor geen opmerkingen zoals "schat, zou je dat wel eten?", "lieverd, wat zijn die stoppeltjes op je benen?". Serieus. Wat een vrijheid als single en werkloze.

I think - therefore I'm single
("Lizz Winstea")