Eigen wereld

Al jaren loop ik rond in mijn zelf ingebeelde gecreëerde wereld waar ik me safe voel. In deze wereld bestaat er simpelweg geen liefde. Want om eerlijk te zijn, liefde bestaat in de meeste gevallen niet. Het is maar iets dat is weggelegd voor enkelen onder ons. Zij die niet bang zijn om iemand écht lief te hebben en tevens het geluk te hebben zo'n partner te kunnen vinden waarmee ze dit kunnen delen. Voor al de rest, 98% van de koppels, bestaat er geen echte liefde. Ingebeelde wel. In mijn wereld is er geen plaats voor liefde, wel voor verdriet en pijn. Allemaal ingebeeld, want eigenlijk kan niemand mij echt raken in de wereld zonder liefde. Niemand kan in mijn ingebeelde wereld binnenkomen. Ik laat niemand toe, maar niemand weet ook om er binnen te geraken. Wie zou er trouwens de moeite in willen steken?

"Eerst is er de lust, dan de liefde en tenslotte de last"
Jan Van Den Berghe

En mensen die het echt zouden willen proberen, zitten meestal in hun eigen gecreëerde wereld. Safe.

Winter

De temperatuur volgt tegenwoordig het pad van het aantal overuren dat ik presteer. Naar beneden, dus. De winter is in aantocht! Eindelijk. Want ik ben geen zomermens. Neen. Ik verkies de winter. Ik kijk nu al uit om met mijn botten door de krakende sneeuw te wandelen en 's avonds een lekker warme chocomelk te drinken.

De winter is ook romantischer dan de zomer. In de zomer is het veel te warm om elkaar eens goed vast te pakken. En daarom gaat mijn voorkeur naar de winter. Ik verwacht dit jaar een goeie strenge winter. Dat mag wel. De "zomermensjes" hebben dit jaar hun plezier gehad. Nu is het mijn beurt. En van mij mag het 2 weken eens goed sneeuwen. Zo hard sneeuwen dat alles plat komt te liggen. Geen openbaar vervoer, geen auto's door de straten, geen aanvoer van nieuwe producten, geen werknemers in de banken, geen televerkopers aan je telefoon, geen internet, geen telefoonontvangst, geen rinkelende schoolbellen, geen vervelende politieagenten,... Nee, voor 2 weken mag van mij alles plat liggen. 2 weken vrij voor de economie.

Dat zou pas vakantie zijn. Ik kijk er nu al naar uit, om in mijn sexy nachtkleedje, maar met warme kousen aan, in mijn bed te kruipen. Dicht tegen jou aan. Want de winter moet romantisch zijn!

Slecht

Wat is dat tegenwoordig toch met die verschrikkelijk slechte films? Ik noem maar wat op: Julie & Julia & , Cirque du Freak: The Vampire's Assistant, The Young Victoria, Jennifer's Body,... En "verschrikkelijk" is dan nog zacht uitgesproken. De films zijn één voor één rommelfilms en totaal niet de moeite om te gaan zien. Ligt het misschien aan mij? Ga ik de laatste tijd te veel naar de film en ben ik daardoor kieskeuriger geworden? Geen idee!

Ik ben dan nog beleefd en blijf 2 uur lang op mijn stoel zitten. Braaf. Ik val niemand lastig. Ik begin niet te praten of overdreven hevig te eten waardoor ik de helft van de zaal zou storen. Nee, ik blijk elke minuut "wachten" op een ommekeer in de film. "Je weet nooit" denk ik. Maar het komt nooit. De films blijven slecht. De acteerprestatie blijven op een laag niveau en over de inhoud zullen we het niet hebben want die is er meestal niet.

Het is triestig, erg triestig. Miljarden euro's worden er in die verschrikkelijk slechte films gestoken en dan trekt het op geen bal! De opbrengsten zijn voor een regisseur die ze eigenlijk zouden moeten "ontslaan", maar zo gaat dat niet in het wereldje. De acteurs en actrices denken dat ze "het" zijn omdat ze in een film spelen, maar geloof me vrij, ze zijn geen frank (euro) méér waard dan ons, normale werkende mensen!

En mensen zijn nu eenmaal nieuwsgierige wezens en vergeten snel hoe slecht een film wel niet was. En zoals ik al eerder heb vermeld: de meeste mensen kunnen niet voor zijn eigen denken. En dus blijven deze films bestaan. En blijft er een publiek voor deze slechte films bestaan.

Maar geen nood. Gelukkig bestaan er mensen zoals ik. Overdreven kritisch en toch altijd aanwezig.

Want ja, ik behoor ook tot het publiek. In sommige gevallen zelfs het slapend publiek. Maar beter een publiek dan geen. Toch?

Respect

Ik schaam me diep. Diep. Voor al die keren dat ik mijn luie kont niet heb opgeheft voor de iets oudere vrouwen/mannen in de bus en/of trein. Ik schaam me diep. Ik voel me zelfs schuldig! Maar ik kan er niet aan doen, echt waar. Elke keer opnieuw stappen er oude dametjes en heertjes op in een overvolle bus. Ze kiezen het verkeerde moment, serieus. Als je weet dat het school juist uit is en een werkende mens naar huis gaat, dan weet toch elke idioot dat de bussen overvol zitten. Je in een sardinedoos bevinden, noemen ze het ook wel. Ze mogen al blij zijn dat ze kunnen opstappen. Maar elke keer opnieuw staan er van die oude - niet goed te been - mensen te wachten op de bus. Ze kijken zielig. Ze zien er zielig uit. Maar het helpt niet.

Elke keer opnieuw weet ik wel iets tegen mezelf te zeggen waarom ik mijn warme plaats niet wil afstaan. "ik heb een zware dag achter de rug en ik ben moe, wreed moe. Weet je wel van hoe ver ik kom??". Maar zelfs als dit niet werkt - want verdoemme ik zit een ganse dag op een stoel - heb ik wel wat anders in mijn hoofd zitten. "waarom wacht je niet op een volgende bus?". Inderdaad. En dan kijken ze mij aan met die zielige oogjes! Maar het werkt niet. Echt niet.

Maar ik voel me schuldig en ik denk aan het moment ik zelf oud en versleten ben en een bus om 16.20 wil nemen. Waarom niet? De bus is van iedereen, zou ik denken. De jeugd moet maar te voet gaan, die zijn toch nog jong? En dus zal ik later één van die vervelende oudjes zijn die persé op een piekuur een bus en/of trein wilt hebben. Want de bus is voor iedereen en voor ons, als oudjes, volledig gratis!

Er is maar één verschil met de ouderen van tegenwoordig. Ik zal dreigen om een plaats te hebben! En ik zal een plaats hebben. Want ik ben die jeugd van tegenwoordig spuug, spuugzat! En vroeger had ik ook respect voor ouderen.... niet?

Griezelig

Vreemd. Niet enkel voel ik mij zo de laatste dagen, ik ben het ook. Ik zie vaak mensen die dat over mij denken. Als de treincontroleur achter mijn abonnement vraagt, toon ik deze met plezier. Niet omdat ik zo fier ben op mijn eigen kop, maar wel op het hoofd langs de achterkant.

Inderdaad. U ziet het goed. Een griezelige jongedame. Een ontwerp van Victoria Frances. Ik ben gefascineerd door deze griezelige dingen. Mijn ganse kamer staat/hangt vol met deze dingen. Luis Royo, Markus Mayer. Ik noem maar op. Elke gothic en/of metalzot kent deze namen wel. Ik voel me erg thuis in mijn zwarte kamer. Nee, ik lieg niet. Ze is zwart. Pikzwart. Hier en daar staan er drakenbeeldjes om de boel op te fleuren. Een draak mét een zwaard in zijn 'hand'. Een draak op een Harley Davidson. Een draak op een steen.

Ik kan het niet goed omschrijven, maar ik ben enorm aangetrokken tot deze duistere dingen. Ik vind ze erg mooi. Rustgevend. En wat voor jullie misschien raar klinkt: positief. Ongeveer 7 jaar jaar geleden begon het allemaal. Mijn moeder liet me maar doen toen ik er als een kerstboom uitzag. Kettingen, lang zwart haar, zwarte make up, lijkbleek. "Puberteit" probeerde ze aan haar vriendinnen uit te leggen. "Dat gaat wel voorbij", hoorde ik ze zachtjes fluisteren. Maar jaren verstreken en ik ben nog steeds zo. Ondertussen heeft ze er zich bij moeten neerleggen. Ik loop dan niet meer als een "freak" rond, maar ik voel me nog wel zo. De muziek die ik luister is haar "genre" niet, maar ze laat mij maar doen. Zolang ik maar leuke liedjes op de cello speel is er voor haar geen probleem!

Sinds kort heb ik puzzels gekocht - leve de bons die je krijgt als je van werkgever vertrekt - . Geen gewone puzzels waar een landschap opstaat, maar duistere en griezelige puzzels. Ze zouden ideaal in mijn kamer passen! En kijk, ze zijn eindelijk af. Ik voel me fier. Blij. Zoals een klein kind. Maar vooral. Ik ben bang, want ze zijn griezelig, vindt u ook niet?

Oh ja. Wat gaat U met Halloween doen? Nog geen idee? Nu. Ik wacht tot 23.59 om dan mijn slachtoffer dat ik vermoord heb lekker op te kunnen eten. Met kaarslicht en op de achtergrond muziek van My Dying Bride! Het bloed dat ik niet van mijn slachtoffer opdrink, bewaar ik in een potje om de volgende dag nog te kunnen serveren bij de restjes vlees.

Muziektip 15

Ari Koivunen won in 2007 "idool" in Finland. Deze jonge kerel heeft een leuke stem, maar is niet zo spectaculair. Hij heeft wel een leuk nummer ingezongen, Stormwind genoemd. Een zeer cathy nummer dat niet snel uit je hoofd gaat. Ari bezit energie voor 2. Een erg "schattige" metaljongen.

Sexy

Het was een dag zoals een andere. Alleen zag ik er toen iets sexier uit dan anders. Met mijn sexy naaldhakken en korte jurk, met pantys zag ik er gewoon - al zeg ik het zelf - geil uit. Mijn lang zwart haar maakte de look nog uitdagender. Ik zag er gewoon betoverend hot uit. Ik zou zo in een magazine terecht gekund hebben. En niet alleen ik had dat ook door, ook mijn medereizigers in de bus. Nog geen halte verder van waar ik was opgestapt, stapte er een - ik schat 28 jaar - jonge kerel op. Zijn pas vertraagde en hij zette zich vlak voor mij. Ik observeerde hem via de reflectie van het raam. Hij bekeek mijn benen. Van top tot teen. Ik kon zijn stoute gedachten lezen. Mijn benen maakte van deze kerel een beest. Hij had zin, in mij. Maar ik was het beu. Al die geile blikken van mannen. Het was alsof geen enkele man een lekker vriendin thuis had zitten wachten. En dus diende ik maar als "vervanging". Maar die taak wou ik niet op mij nemen. Ik was het beu. Ik ben méér dan een geil dingetje met pantys. En dus haalde ik mijn cellopartituren boven. Maar de kerel kon zijn ogen niet van mijn benen houden. "Wat is ze lekker" zag ik hem denken. En dus haalde ik mijn moed boven en sprak hem aan. "Excuseer", zei ik hem. "Wist u dat ik sinds kort Für Elise kan spelen op mijn cello?". Maar de man reageerde niet en bleef staren naar mijn benen. "Dat is van Ludwig van Beethoven, weet u wel?". Ik probeerde nog een keer: "Ken je Europe, die zweedse rockband. Wel, ik kan The Final Countdown spelen...erg vet". Maar ik kon de man niet op andere gedachten brengen. Nuja, dacht ik bij mezelf. Misschien is de man niet muzikaal aangelegd.

Maar aangezien ik er de volgende halte al uit moest, zette ik er vaart achter. Ik zou deze man overhalen van mijn andere kwaliteiten. Ik bleef niet meer vriendelijk want mijn bus was bijna op mijn eindbestemming. "Het leven is bizar, weet je wel. Je wordt geboren, je houdt je zo lang mogelijk bezig en uiteindelijk sterf je. Je bent totaal nutteloos op deze wereld als je niets uitvindt of niemand dood". So what, zag ik de man denken terwijl hij zijn schouders ophaalde? "Laten we dan nu nog snel plezier met elkaar hebben", fluisterde hij mij toe. Ik schudde mijn hoofd en ging verder. Ik blog, ik speel cello, ik ben emotioneel, ik haat shoppen,...

*ding*

De bus stopte en ik stapte uit. Ik keek de man nog na, maar hij was me al lang vergeten. Enkel mijn benen bleven in zijn gedachten hangen.

"Oh ja", riep ik hem nog na. "De meid die gisteren voor je zat, dat was ik ook!", maar toen merkte je mij niet op. Idioot.

Quote van de dag

Hoe kan ik iemand leren lezen als ik zelf bang ben van boeken?

Brug

I’m standing on the edge, about to fall
In the middle of the point of no return

Riverside - Dance with the shadow

Ik ben moe. Fysiek én mentaal. En daarom besloot ik om een paar dagen vrijaf te nemen. Niet alleen op mijn werk, maar op alle gebied. Van liefde, vriendschap, haat tot jaloersheid. Ik ben het even allemaal beu. Ik heb een enorme drang om alle documenten op mijn werk in de lucht te gooien. Ik heb zin om al mijn vriend(inn)en tegen een muur te smakken. Ik heb zin om met een mes in de gezichten van vrouwen te krassen. Ik heb zin om mijn vuist in de spiegel te slagen en al de scherven op te eten.

Maar ik ben te moe voor dat te doen. Ik voel dat ik op een brug sta die elke moment kan instorten. Ik hoor de klotsende zee al onder mijn voeten. Maar ik heb geen kracht om mij te bewegen. Naar één of andere rots, waar ik vanaf kan springen. Want ik ben moe en ik wil niet meer.

Maar ik heb de moed niet om te wandelen. En dat voelt vrij frustrerend aan. Ik blijf maar springen op mijn brug. Hopen dat hij zou instorten. Maar hij breekt niet. Ik kan niet huilen. Ik kan niet verdrietig zijn want ik heb alles om gelukkig te zijn. Maar ik kan de portie "geluk" niet aanvaarden. Ik heb er nooit mee leren omgaan. Ik vertrouw "gelukkig" zijn niet. Het voelt onnatuurlijk aan. Ik geloof nog steeds dat "gelukkig zijn" niet alleen komt. Er moet iets negatiefs aan verbonden zijn!

En dus blijf ik maar op mijn brug staan. Kijken naar de overkant. Waar ik ooit zal geraken.

Ooit. Desnoods al zwemmend.

Egoïstisch

En toen begon ze te wenen. Zomaar. De dame in de trein met haar fel opvallende paarse jas. Haar tranen rolden over haar gezicht. Ze schaamde zich niet voor haar verdriet. Voor haar groot verdriet. De mensen rondom haar keken vreemd op. We waren net allemaal overgestapt van een vorige trein die door een nog steeds vreemde onbekende reden niet verder wou rijden. Even leek iedereen zijn frustratie weg te ebben bij het aanhoren van haar gesnik. Iedereen werd eventjes stil. Verdrietig. We wouden haar troosten, maar we konden niet. We werden zelf meegedragen door een vat van emotie. Ons verdriet. Ons geluk. Onze haat. Onze frustratie.

We zijn nu eenmaal allemaal egoïstisch. We kijken rondom ons, maar we ondernemen niets. We zien leed rondom ons, maar zijn blij dat het niets met ons te maken heeft. Laat ze maar wenen, het gaat wel voorbij.

Alles gaat voorbij. Zo ook mijn verdriet dat ik niet liet zien.
Toch niet in de trein.

Film van de dag

Gisteren zag ik weer eens een super geweldige film mét schitterende muziek. Het was de schitterende Corpse Bride van Tim Burton, gemaakt met de stop-motiontechniek. Van de eerste tot de laatste seconde was ik verwonderd. Achteraf zag ik nog de beelden hoe alles was gemaakt. Echt geweldig leuk. Blijkt dat ze die poppetjes effectief handmatig geknutseld werden en er een heel mechanisme achterzit. De film is duister, maar met een romantisch kantje.

Ziekelijk jaloers

Ik ben perfect. Bijna toch. Eén van mijn ergste karaktereigenschappen is jaloezie. Maar mijn jaloezie gaat erg diep. In sommige gevallen zelfs te diep. Ziekelijk jaloers wordt het ook wel eens genoemd. Mijn jaloezie begon al op vrij jonge leeftijd. Op mooie meisjes. Ik zou nooit zoals hen kunnen zijn. Nog niet eens in de buurt kunnen komen. Ze hadden alles waar ik op dat moment alleen maar van kon dromen. Jongens aan elke vinger van hun hand, vrienden met auto's, geluk, liefde,... Alles hadden ze waar ik jaloers op was. Stikjaloers. Geen enkele jongen draaide zich om naar mij. Ik was het vreemde wezen dat anders was. Vreemd.

Er was niet eens een verschil tussen een beest en mij. Enkel dat ik kon praten. Maar dat deed ik niet. Uit angst nog meer afgewezen te worden.

Maar beetje bij beetje werd dit beest een volwaardige volwassene. Ik kreeg zelfvertrouwen. Vrienden. Liefde. En zelfs een beetje geluk. Maar ik bleef jaloers. Op alles wat ik zag rondom mij. Op mensen die slimmer zijn. Mooier zijn. Gelukkiger. Of dat toch schijnen te zijn.

Maar mijn jaloezie gaat veel dieper. Zo ben ik jaloers op vakantiewerkers die in ons bedrijf komen werken. Ze krijgen complimenten zoals "dat doe je goed". Ik lach, maar ik brand van woede binnenin. Waarom krijg ik nooit complimenten? Ik doe mijn werk ook goed! En als dit nog niet voldoende is, maak ik mezelf dingen wijs om jaloers te kunnen zijn.

En dus leef ik tegenwoordig van de jaloezie. Maar ik heb ook een goede eigenschap: vrijgevigheid. Dus, wil je ook wat van mijn jaloersheid proeven?

Quote van de dag

Als ik lach voel ik me als iemand die geen vingers heeft en wil wijzen: dom

Nul

Ik heb 0 vrienden. Nul vrienden. Op facebook dan wel te verstaan. Ik ben tegen facebook. Niet omdat het tegenwoordig "cool" is om tegen facebook te zijn, maar omdat ik er gewoon niet van hou. Ooit maakte ik een facebookaccount aan. Uit druk van mijn vrienden die me chanteerden omdat ik anders hun foto's nooit zou kunnen zien. Maar ik had geen zin om in miljoenen foto's elke avond te zitten bladeren. "Stuur me de beste foto's maar via mail of MSN op", was mijn antwoord. En dus heb ik geen vrienden. Nul vrienden. Ik heb ook geen lief. Ik ben dus eenzaam op deze wereld. Dat is mijn eigen schuld. Mijn lijst van eisen is namelijk veel te lang. Nuja. Mijn lijst van "dingen die niet mogen" is veel langer dan mijn lijst van eisen. Zo mag iemand nog zo knap zijn. Vanaf het moment dat hij rookt is de liefde voorbij. Geen discussie mogelijk. Onderhandelen erover is onbegonnen werk. Het is "not done" bij mij. Niet om het feit dat het niet prettig is te kussen met een asbak, maar om het feit dat de persoon geen karakter heeft om van verboden vruchten af te blijven.

Dat Eva niet van de appel kon blijven, is mijn probleem niet.

Ook het lezen van de Humo zorgt voor een daling in waarde. Ik associeer het lezen van de Humo als het niet kunnen hebben van een eigen mening. Humo fabriceert namelijk voor alles en nog wat een "mening". Mensen die dit lezen, nemen dit meestal klakkeloos over. Ik haat mensen die niet voor hun eigen kunnen denken. Maar soit. Ook met jongens die met geld gooien heb ik een serieus probleem. Ikzelf werk in de verzekeringwereld (vroeger bankwereld) en weet hoe belangrijk en onbelangrijk het begrip "geld" is. En van mensen die me trakteren krijg ik het ook benauwd.

Niet enkel voor lieven heb ik een lijst van eisen, maar ook voor vrienden. Zo heb ik enkel eerlijke vrienden. Achterbakse mensen hoef ik niet. Daar lopen er al genoeg van rond. Wat heb ik daar aan? Niets.

En daarom heb ik exact nul vrienden. Op facebook weliswaar. Want op twitter heb ik er 3.

Love in the train

Heel sporadisch zie ik hem nog. Mijn ex-trein-lief-illusie. Hij is nooit mijn lief geweest, enkel een droom om dat ooit te worden. Maar het is voorbij. Wat hij ooit met mij kon doen, is voorbij. Mijn hart slaagt geen tel meer over. Mijn ademhaling blijft rustig en in maat. Ooit was dit wel anders. 5 minuten voor de trein in zijn station aankwam, waren al mijn ogen op hem gericht. Ik kon hem van ver al ruiken. Van ver al zien. Zijn op- en neergaande krullen maakten me zot. Mijn hart begon als een gek te bonken. Spannend. Ik werd opgewonden als hij mijn coupé opstapte. Hem eventjes zien, bracht een enorme smile op mijn gezicht. Hij had het niet door.

Ik was een stille bewonderaardster.

Maar ik bleef hopen. Tot op de dag dat hij vlak voor mij kwam zitten. Mijn hart sloeg niet meer sneller, het stopte gewoon. Een paar seconden oogcontact maakten van mij het gelukkigste mens op aarde, op dat moment toch. Een gesprek later brak hij mijn fantasie. Mijn droom. "Geïnteresseerd in historie en politiek. Oh ja en ik lees de Humo" waren de verkeerde antwoorden. Mijn iets of wat zelf gecreëerde interesse in hem smolten als sneeuw voor de zon weg. "ok" antwoordde ik iets of wat teleurgesteld. In hem, maar voornamelijk in mezelf.

Op een zeer subtiele manier "dumpte" hij mij. Hij ging gewoon in een andere coupé zitten. Laf vond ik dat. Zeer laf. Ik ben een vrouw, ik heb alles door. Met de paar gegevens die ik via dat 1 onnozel gesprek te weten was gekomen, ging ik te werk op google. Al gauw vond ik alles van hem. Zelfs het feit dat hij al jaren een vaste vriendin had. Ik was opgelucht. Ik had hem al laten gaan, maar nu kon ik er zelfs het plezier van inzien!

En toen kwam ik hem weer tegen. Op mijn trein. Hij keek. Ik keek. Maar het gevoel was weg. Ooit stak hij boven de menigte uit. Ooit was hij anders dan de rest, maar nu niet meer. Hij verdween in de mensenzee. Ik draaide mij om en ik lachte in mezelf. Wat was ik toen een idioot te geloven in mijn dromen. Is het niet belachelijk om in een fantasiewereld te leven? Is de realiteit niet zoveel beter? Ja, ze is harder, maar ze is eerlijker.

En toen besloot ik om al mijn dromen in realiteit om te zetten. Of dat toch te denken.

Beste vriendin

En toen zag ik haar. Wat ooit mijn beste vriendin was, is nu veranderd in iemand die ik liever niet tegenkom. Vroeger was dat nochtans anders. We deelden alles met elkaar. Verdriet, problemen, ruzie,... Nu haten we elkaar en zeggen enkel maar uit beleefdheid goedendag. We knikken. Ze vraagt wat aan mij en we gaan weer elk onze eigen weg. Maanden gaan voorbij en dan kom ik haar weer tegen. Altijd hetzelfde, maar telkens een beetje anders. Ooit konden we uren praten over het leven. Over jongens. Maar op een dag hadden we ruzie. Iets doms. Iets belachelijks, maar ik kon het niet vergeten. De mensen die ze toen haatte, behoren nu tot haar vriendenkring. Ik kan het soms maar niet vatten hoe mensen uit elkaar kunnen groeien. Hetzelfde voor koppels. In het begin is alles mooi. Je bevindt je in een andere wereld waar nog niemand zich eerder heeft bevonden. Alles rondom je ruikt lekker. Alles ziet er mooi uit. Het leven lacht je toe. Je vriend(in) is de knapste persoon op de wereld.... en dan ineens is het voorbij. Je haat elkaar. Je gooit borden naar elkaar. Je haat hem/haar. Je wilt hem/haar niet meer zien. Je gunt elkaar geen geluk meer.

En daarom besloot ik op een gegeven moment al mijn vrienden te dumpen. Geen last meer van hen! Ik zou niet willen dat ze op een gegeven moment mijn vijand worden en mij geen geluk meer gunnen!

En daarom werden al mijn vrienden, lieven. Veel simpeler, toch?