Brug

I’m standing on the edge, about to fall
In the middle of the point of no return

Riverside - Dance with the shadow

Ik ben moe. Fysiek én mentaal. En daarom besloot ik om een paar dagen vrijaf te nemen. Niet alleen op mijn werk, maar op alle gebied. Van liefde, vriendschap, haat tot jaloersheid. Ik ben het even allemaal beu. Ik heb een enorme drang om alle documenten op mijn werk in de lucht te gooien. Ik heb zin om al mijn vriend(inn)en tegen een muur te smakken. Ik heb zin om met een mes in de gezichten van vrouwen te krassen. Ik heb zin om mijn vuist in de spiegel te slagen en al de scherven op te eten.

Maar ik ben te moe voor dat te doen. Ik voel dat ik op een brug sta die elke moment kan instorten. Ik hoor de klotsende zee al onder mijn voeten. Maar ik heb geen kracht om mij te bewegen. Naar één of andere rots, waar ik vanaf kan springen. Want ik ben moe en ik wil niet meer.

Maar ik heb de moed niet om te wandelen. En dat voelt vrij frustrerend aan. Ik blijf maar springen op mijn brug. Hopen dat hij zou instorten. Maar hij breekt niet. Ik kan niet huilen. Ik kan niet verdrietig zijn want ik heb alles om gelukkig te zijn. Maar ik kan de portie "geluk" niet aanvaarden. Ik heb er nooit mee leren omgaan. Ik vertrouw "gelukkig" zijn niet. Het voelt onnatuurlijk aan. Ik geloof nog steeds dat "gelukkig zijn" niet alleen komt. Er moet iets negatiefs aan verbonden zijn!

En dus blijf ik maar op mijn brug staan. Kijken naar de overkant. Waar ik ooit zal geraken.

Ooit. Desnoods al zwemmend.