Te veel liefde

Trop is trop. Als je te veel eet, word je dik. Als je te veel drinkt, word je zat. Maar wat als je te veel liefde geeft? Inderdaad. Dan word je leeg gezogen en word je ongelukkig.

Ik ben nochtans niet gewend om liefde te geven, noch te ontvangen want ik ga door het leven als een "drama ice queen". Ik laat zelden iemand nieuw toe in mijn leven. Ik bescherm mijn lichaam, ziel en gedachten. Niet iedereen krijgt zomaar toegang tot de ware Alimonia. Je moet ontzettend veel geduld hebben. Je moet mij de tijd geven om je te kunnen vertrouwen. Ik ben dan ook figuurlijk omringd door zeer hoge muren die moeilijk af te breken zijn. Op elk bang moment kan ik deze zelfs nog verstevigen.

Mensen willen mijn muren breken terwijl ze vergeten dat er ook iets als "sleutel" bestaat!

Maar ik heb één zwakte. De interesse voor het mannelijk geslacht. Het gebeurt niet vaak want ik ben vrij kieskeurig. Maar soms gebeurt het mij onverwacht. En als ik geïnteresseerd ben in een jongen, geef ik mijn heel hart én ziel. Ik geef eigenlijk zelfs te veel. Méér dan hij achteraf gezien waard was. Maar op dat moment kan niets te weinig zijn. Zo gaf ik ooit een zelfgemaakt boekje aan een jongen. Ik had er uren werk (én liefde) in gestoken. Elk blad stelde één karaktereigenschap van mij voor. Vol passie en trotsheid overhandigde ik het aan hem. De teleurstelling in zijn ogen vergeet ik nooit meer! "wat the fuck is dit?" las ik in zijn ogen. "dat meen je toch niet?". Mijn ganse dag was naar de vaantjes. De iets of wat interesse die ik in hem had, verdween zoals sneeuw voor de zon. Weken erna was ik er nog niet goed van. Nog steeds vraag ik me af wat hij met dat boekje zou gedaan hebben. Ritueel verbrand misschien? Ik hoop het. Want hij verdiende het (achteraf gezien) toch niet!

Maar wat als je te veel liefde geeft? Inderdaad. Dan word je ongelukkig en breek je op een moment. En momenteel sta ik op de rand van een ontploffing. Dus waarom krijg ik nooit eens iets liefs? Een madeliefje op mijn bureau? Een chocolaatje met een leuke boodschap? Een liefdesbrief? Ik hoef niet te weten van wie het komt, het mag zelfs anoniem gebeuren. Ben ik het misschien niet waard? Zijn er geen romantische jongens meer? Zijn er geen mannen meer die mij speciaal vinden? Is er niemand nog die risico's durft nemen? Is er niemand die mij gelukkig wil zien?

"Then you gave me a bouquet of roses
They where black and seed with hate"

At Vance - Fallen angel

Maar de vraag is of ik er echt blij mee zou zijn. Ik zou het direct als een grap interpreteren. Ik zou het naast me neer leggen en proberen te vergeten. Maar 's avonds zou mijn hoofd op volle toeren beginnen te draaien. Zou het van hem zijn? Of toch van hem? Ik zou iedereen analyseren en uiteindelijk zou ik er zot van worden. Zo zot dat ik me zeer bizar zou beginnen te gedragen. Ik zou alles negeren, proberen te vergeten en vooral niet weten hoe ik mij zou moeten gedragen. De romantische jongen zou me dan direct uit het oog verliezen. En hij zou net zoals ik een ander slachtoffer beginnen te zoeken.

De laatste maanden verlies ik meer en meer energie. Ik geef te veel, maar ik kan niet ophouden. Het is zoals een enorme drang naar drank, drugs en/of chocolade. Je wilt "nee" zeggen, maar het lukt op één of andere manier niet. Maar ik geef niet op. Zolang ik liefde kan geven, blijf ik geven. Ik hoef niets. Nee. Ik aanvaard zelfs geen liefde want ik ben er toch niet klaar voor. Maar ik geef. Tot ik breek. Ik geef tot ze mij opnemen in de psychiatrie.

Vakantie

Maanden juli en augustus staan symbool voor VAKANTIE. Elke hard werkende student of werknemer neemt in die periode zijn vakantie op. Sommige nemen al hun verlofdagen in één keer op en blijven een maand afwezig op het werk. Anderen delen hun verlof in 2 of 3 "blokken". Een zomervakantie, een wintervakantie en/of nog een herfstvakantie.

Vanaf het moment dat je je vakantie hebt aangekondigd, beginnen de standaardvragen "waar ga je naartoe?" en "wat ga je doen in je vakantie" op te stijgen? Alsof iedereen ERGENS naartoe gaat. Is alleen "op vakantie gaan" tegenwoordig nog toegelaten? Mag een mens niet meer vakantie thuis vieren? Mag een mens niet thuis op krachten komen? Nee! Volgens 90% van mijn collega's is dat onmogelijk. Je moet de grens oversteken om je werk volledig te kunnen vergeten. Om écht vakantie te hebben, moet je op een vliegtuig kruipen.

Nuja. Dan heb ik maar geen vakantie gehad. Want ik heb geen rondtrip in Australië gedaan. Ik ben niet romantisch gaan dobberen in Venetië en ik heb geen heerlijk glaasje wijn gedronken in Frankrijk. Jammer. Maar iedereen is op vakantie gegaan. Iedereen ziet gezond bruin. Iedereen heeft 100'den foto's gemaakt en voornamelijk iedereen heeft een echte vakantie gehad! Iedereen heeft een perfecte reis gehad. De trip van zijn dromen.

Ik niet. Ik ben thuis gebleven. Ik ben geen reisfanaat. Ik heb enkel de "gedwongen" schoolreizen meegedaan. Een rondtrip door Italië en een paar dagen Londen. Tof. Maar was ik gelukkiger als ik thuis kwam? Ja.

"En enkel omdat ik van mijn zagende medereizigers vanaf was en ik eindelijk wat anders dan pasta kon eten."

Ik zal niet ontkennen dat ik geen mooie dingen heb gezien. Voornamelijk het eiland Sicilië, Pompeï en de buurt Camden (Londen ja) hebben mijn hart veroverd. Maar de grootste teleurstelling was Venetië! Noemt u deze streek romantisch?

Ik ben dus NIET over de grens gegaan en toch heb ik mij best goed geamuseerd in eigen land. Maar ik zou ook graag eens op reis gaan. Ik vrees dat ik niet meer onder de druk van de maatschappij bezwijken. Maar het organiseren van zo'n reis bezorgt me stress. Enorme stress. Zelfs een informatieboekje vragen bezorgt me al stress! Het er in bladeren is helemaal verschrikkelijk. Ik vrees dat ik in de categorie "autistisch" val. Alles moet gaan volgens MIJN plan. Volgens mijn idee. Volgens mijn afgesproken papiertje. En een reis is dit juist helemaal NIET. Dat is VRIJHEID. Alles mag, maar niets moet. De reis met iemand doen, zou me helemaal doen flippen. Het "ik wil vandaag naar X" zou plaats moeten ruimen voor mijn "maar we zouden naar Y gaan". Ik mag er niet aan denken. Ruzie. Op reis. NOT DONE!

En dus gaan we dit jaar niet op reis. Nee. Maar volgend jaar misschien wel. Naar Ierland. Of Schotland. Of toch maar gewoon Londen. Of Frankrijk?

Eén ding is zeker. Ik haat vakantie.

Hen

Soms zou ik totaal iemand anders willen zijn. Niet voor één dag, maar voor een ganse maand zodat ik alle ups en downs zou kunnen meemaken. Soms zou ik mezelf niet willen zijn. Soms wil ik zijn zoals hen. Super mager, in het bezit van lange blonde lokken, zeer knap, niet nadenken over het leven, super sociaal maar zéér gelukkig zijn. Soms zou ik zoals hen willen zijn. Hun leven ziet er zo perfect uit. Ze lijken alles te hebben wat ze moeten hebben. Schoonheid, liefde, geld én geluk. Soms zou ik zoals hen willen zijn.

Alleen maar om te begrijpen hoe ze naar asociale wezens zoals ik kijken. Mensen die zich in de hoek van een ruimte bevinden, zich verstoppen voor het zonlicht en graag onzichtbaar willen zijn.

Soms zou ik zoals hen willen zijn. Om daarna te beseffen dat ik zoals de vrouw in de hoek van de kamer zou willen zijn. Onzichtbaar, maar aanwezig (toch voor even)

Muziektip 11

Eén van mijn favoriete groepen, Sonata Arctica, heeft een nieuw album uit! Hier kan je hun eerste single én video clip bewonderen. En wat een nummer! Ze zijn weer terug met lekkere muziek! En dat werd tijd want hun laatste album Unia (2007) was een dikke tegenvaller. Bekijk de clip want lekkere Tony mét baard komt vrij vaak in beeld. En heeft u de geheimzinnige man met wit hemd ook opgemerkt?

Wat een lekker deuntje!

Verdriet

Dof. Ze zijn dof. Mijn ogen. Ze stralen niet meer zoals vroeger. Achter mijn montuur verberg ik ze. Zelfs mijn make up kan ze niet tot leven brengen. Mijn ogen sluiten doet pijn, dus hou ik ze maar open. Ik staar maar voor me uit. Uren aan een stuk. Eindeloos. Ik weet niet meer wat ik zie. Wat is waarheid? Wat is fantasie? Is mijn gezonde interesse voor hem niet veranderd in een ongezonde obsessie? De lijn tussen verdriet en geluk heeft nog nooit zo dicht tegen elkaar gelegen als nu.

"I’m standing on the edge, about to fall"
Riverside - Dance with the shadow

Mijn ogen zijn droog. Huilen zou de redding kunnen zijn. Maar het lukt me niet (meer). Zelfs de meest droevige liedjes doen me niets. Ik ben moe. Echt moe. En dus staar ik maar voor me uit. Eindeloos. Doelloos. Gevoelloos.

Ik wil huilen. Geef me dan toch een teken, idioot. En liefst een negatief. Want mijn ogen doen pijn en ik wil huilen!

Mijn treinvriend

Ik staarde vandaag voor me uit. Observeerde geen mensen. Luisterde geen muziek. Las geen boek. Probeerde de sudoku niet op te lossen. Nee. Vandaag zat ik helemaal alleen in de trein. En zelfs mijn gedachten hadden mij verlaten. Moederziel alleen zat ik daar. Mijn treinvriend was immers met vakantie. Voor 2 weken naar een plaats die ik al niet meer weet. Hij heeft het nochtans 10 keer voor me herhaald. Zelfs gespeld en opgeschreven voor mij. Maar het mocht niet baten, mijn aardrijkskunde is vreselijk slecht.

"Ik zou zelfs nog kunnen verdwalen in mijn eigen dorp"

En dus zat ik daar maar. Het voelde leeg aan hoewel het vrij druk was in de trein. Dat is het altijd wel, maar het valt me nooit echt op. We praten echter niet veel. Mijn treinvriend en ik. We doen elk ons eigen ding. Hij leest zijn dagelijkse krant. Ik luister naar mijn ipod en bekijk het dubbele leven door het raam. Het leven in de trein door de reflectie. Het leven achter het raam door het glas. Af en toe wisselen we wat woorden. Dan zijn we nieuwsgierig naar het weekendsleven van elkaar. Af en toe wisselen we zelfs diepe gedachten uit. Maar er is een verschil. Buiten onze leeftijd, ons geslacht, ons IQ en onze werkgever is hij gelukkig. Ik niet.

Maar niet getreurd. Binnen 2 weken is mijn treindvriend terug.

Quote van de dag

Als je de dag niet zelf plukt, pluk ik hem wel voor jou!

Staande ovatie

Ik moet het kwijt want ik ben het beu. Echt beu! Ik ben een geregelde bezoeker van theatervoorstellingen (zowel in het nederlands als frans), (dans)voorstellingen, films (alle genres!),... En sinds gisteren kan ik daar trots musical aan toevoegen. Ik kan dus wel al zeggen dat ik al wat gezien heb. We blijven niet in één hoek van België hiervoor. Nee, we rijden het ganse land rond. Van Oostende, Brussel, Leuven, Antwerpen tot de kleine cinemazaal in Beringen.

4 jaar geleden begon alles. En sindsdien heb ik zelfs een evolutie kunnen waarnemen. Theatermensen zijn speciale mensen. Maar naargelang de plaats in het land kunnen ze nog meer verschillen. Mensen in Antwerpen zijn het vreemdst. Ze kleden zich bizar. Ze praten uit de hoogte, want meestal kennen ze ook veel van theater. (of denken ze dat toch - het is niet omdat je een vreemd brilletje draagt dat je daarom intelligenter bent). Het publiek in Brussel is sympa. Ik hou van hun taaltje. Mensen in Oostende zijn normaal. Mensen in Limburg zijn het vriendelijkst. Clichés kunnen soms kloppen.

Maar het publiek interesseert me niet. Ik kom voor de voorstelling. Ik heb al veel gezien, maar de voorstelling die me het meest is bijgebleven is wel "Glow" in Oostende. Ik had voor de show geen verwachtingen opgebouwd. Dat is het beste, want meestal kunnen ze niet aan je verwachtingen voldoen (dat heb je met een levendige fantasie). Net hetzelfde als met films. Goede trailers zijn er in overvloed, maar meestal valt de film serieus dik tegen. De mens misleiden noem ik dat. Soit. De show was erg erg erg goed. Hij was vernieuwend. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ik werd terplekke omvergeblazen. Ik was wild enthousiast! En voor de eerste keer verdienden deze "artiesten" een staande ovatie. Maar tegenwoordig, en dat is wat ik nu al een 3 minuten probeer te zeggen, staat IEDEREEN bij ELKE voorstelling RECHT. Ik krijg het er van. Serieus. Een staande ovatie wilt zeggen dat je het SUPER GEWELDIG vond! En dat is onmogelijk dat je dat bij elke voorstelling kunt zeggen.

Net hetzelfde als bij concerten. De artiesten weten op voorhand al welke BIS nummers ze gaan spelen. Kan het nog belachelijker? Vroeger was er een concert. Wanneer het publiek WILD enthousiast werd brachten de artiesten ONVOORBEREID (want zo herken je echte artiesten!) een cool vet gaaf vreemd nummer. Nu brengen ze bis nummers zonder dat ik daar voor vraag. Want soms vind ik het niet goed en dan wil ik niets meer horen!!

Ik heb al barslechte voorstellingen gezien. Eigenlijk om van te huilen. En dan NOG staan mensen recht. Waarom? Uit verplichting? Zijn ze familie van de acteur? Omdat ze pijn hebben in hun benen? Omdat ze zo rap mogelijk naar huis willen? Omdat ze anders niet zien met de persoon voor hen? Ik heb er geen idee van! Het boeit me ook niet. Blijf toch eens zitten als je de voorstelling niet goed vond!

En zo ook gisteren stonden ze weer recht. Overbodig! Mijn eerste musical: "the sound of music". Hij was ok, eigenlijk slaapverwekkend, maar toch stonden de rijen voor mij recht. Sorry hoor! Ik bleef koppig zitten en als ik daardoor het einde niet goed kan zien kan me geen barst schelen, echt niet.

"Ik weiger om verplicht deel te nemen aan staande ovatie als de voorstelling op gene fuck trok."

Ik moet zeggen dat het decor uitstekend tot zéér mooi was! Ik ben altijd nieuwsgierig wie de mensen zijn die zich hier maanden op toeleven. Ze krijgen nooit applaus. Maar van mij wel.

En ik sta nu recht voor hen. Een staande ovatie. Want het was schitterend!

Naast de evolutie in het publiek is er ook een evolutie in de voorstellingen. BLOOT. Dat is het. In elk, maar dan ook elk, stuk komt er BLOOT in voor. Vroeger was het nog leuk en spannend. Nu is het vulgair, degoutant en overbodig. Zo zat ik op een gegeven moment een kwartier - ik overdrijf niet - naar een blote man te kijken. Ja, volledig bloot. Hij was niet knap, verre van. En het strafst van al was dat het totaal OVERBODIG was. Maar de zaal zat vol. En dat is wat tegenwoordig telt zekers?

Een mens gaat niet meer naar een voorstelling omdat die goed is, nee. Een mens gaat naar het theater om "erbij" te horen en eens weg te zijn (en een blote man te zien *zucht*)

Ja, het is zielig. Maar ik blijf gaan naar de voorstellingen. Want het is en blijft leuk om mensen te observeren.

De kunst van het lei(ij)den

Ik ben er geweldig in. Mensen verleiden, misleiden zeg maar. Je moet me geloven, ik doe dat onbewust. Ik doe dit ook al geruime tijd met mezelf. In de negatieve zin wel te verstaan. Je leven leiden, wordt ineens lijden. Maar het is uiteindelijk een levenswijze zoals een ander geworden. Het is vastgegroeid aan mijn lichaam en zeer moeilijk om het van me los te koppelen. En erg vind ik dat niet.

*op de foto klikken voor een verrassing*

En zo ook gisteren had ik een leuke avond. Ik ging met vriendinnen lekker uit eten. Ik was ervoor gaan shoppen en had me getrakteerd op een nieuwe fel blauwe blouse. Met mijn nieuwe blouse, opvallende (blauwe!) make up en leuke oorbelletjes zag ik er beeldig uit. Dat ik 6 kg was afgevallen was niet te zien. Al de aandacht ging naar mijn nieuwe bloes, nieuwe bril en opvallende make up. Ik at - onder mijn eigen opgelegde druk - mijn heel bord leeg. "flinke meid", hoorde ik de ober denken, toen hij mijn bord meenam. Mijn vriendinnen, blijkbaar in het bezit van een kleinere maag, aten 70% van hun bord leeg. Ik was de overwinnaar. Ik alleen kon mijn bord leeg eten. "Heb je nog honger?", gniffelde mijn vriendinnen. "Neen hoor". Dat ik de dag erna niets meer heb gegeten heeft niemand opgemerkt.

Ik zag er goed uit én ik had mijn bord helemaal leeg geten.

Met mij gaat het prima!
Geloof me maar.

Verslaving

Iedereen is ooit verslaafd geweest aan iets of zal het ooit worden in zijn leven. De ene is verslaafd aan uitgaan, de andere aan seks, chocolade, drugs of drinken. Ik was verslaafd aan gamen. Ik ben een vrouw, dus het 'geweldniveau' lag iets lager dan de gemiddelde game-fanaat. Maar games à la Unreal Tournament behoorden tot mijn favorieten. Daarnaast was ik verkocht aan GTA, The Sims, Roller Coaster Tycoon, Max Payne, Age of Empires én Caesar III. Op één of ander moment vervloog de microbe om te gamen. Het "chatten" kwam toen op. Ik heb nog steeds spijt dat ik die stap niet heb overgeslagen, want wat een game fun kan je hebben met je computer! Naast het chatten kwam het photoshoppen. Nog leuker want zo kon je uw eigen "upgroaden" naar een ander niveau zonder cheats te hoeven gebruiken.

Ik heb de laatste maanden nog geprobeerd om World of Warcraft te spelen. Best wel leuk, maar betalen? No way. Ik heb ondertussen al een ander spel gevonden dat quasi hetzelfde is als WOW, maar gratis is, maar toen crashte mijn pc. Mijn eigen schuld.

"Ik weet nu eindelijk wat het verschil is tussen formatteren en defragmenteren"

Een klein verschil in de lettertjes, maar een groot gevolg voor je pc. Damn it. Vrouwen en pc's, dat gaat toch niet samen!!

Maar het begon weer te kriebelen. En dus zocht ik Caesar III van onder het stof. Wat een gaaf spel toch. En ik zocht ook iets om mijn vorige verslaving te negeren.

Muziektip 10

Ik luister niet enkel metal en met deze muziektip wil ik dat bewijzen. Amerikaanse zanger Josh Groban is niet enkel een knappe sympathieke gast, maar heeft ook een klok van een stem. Met zijn diepe stem kan hij zeer overtuigend emotionele liedjes brengen. Check zeker ook: Remember when it rained

Ooit

Ooit spreken we af. Jij en ik. Ergens op een plaats waar niemand ons kan vinden. Een plaats waar de stilte een hele ruimte kan vullen en gedachten plaatsmaken voor gevoelens. Ooit spreken we af. In mijn hoofd is alles al geregeld. Het tijdstip, de dag, de plaats,.... Alles is klaar. Maar het moment dat ik iets moet regelen, word ik omringd door een ontzettend gevoel van angst. Diezelfde angst die me zo veel ontneemt. Liefde, vriendschap, vreugde, vrijheid,... Ik blijf beschermd tussen mijn 4 muren zitten, alleen. Velen hebben al geprobeerd deze muur af te breken en enkelingen zijn daar effectief deels in geslaagd. Maar ze vergaten dat ik bang was en stelden me teleur. Ze vergaten dat ik erg kwetsbaar was zonder mijn muren. Niet snel nadat ze mijn muren afbraken, bouwde ik ze opnieuw. Hoger dan voorheen! En hoewel ik amper zon zie deze dagen, is het best warm tussen deze 4 muren. En waarom blijf ik dan daar zitten? Om één woord: angst

Maar ooit spreken wij af. Jij en ik. Maar tot dan verdwijn ik van deze wereld. Tot wij ooit afspreken. Jij en ik, maar niet hier.

"You can't escape the truth
I realize you're afraid
But you can't abandon everyone
You can't escape, you don't want to escape"

Evanescence - where will you go

Zombie

Als een zombie dwaalde ik vandaag doelloos door de winkel. Ik keek niet rond, ik kocht niets en niemand merkte mij op. Ik had evengoed 10 dozen chocolade onder mijn arm kunnen steken en zonder te betalen naar buiten kunnen gaan. Ik voelde me onzichtbaar en was het ook. Niets interesseerde me. Ik had geen honger, ik wou niets lezen, ik wou niemand observeren. Ik stond daar maar. Mijn armen levenloos naast mijn dun lijfje. Ik was moe. Zo moe. Liefst van al was ik vandaag niet opgestaan en in mijn bed blijven liggen. Ik had nooit gedacht dat een mens zo levensmoe kon zijn. Geen interesse meer (kunnen) hebben. Het is vreemd en angstaanjagend langs de andere kant. Ik had nooit kunnen denken dat ik ooit "nee" zou zeggen tegen chocolade. Het smaakt niet (meer). Ik heb er geen zin meer in. Het doet me niets en bovenal: het kan me geen goed gevoel meer geven.

"Ook als de zon verdwenen is, kan ik je schaduw zien"

Nee. Momenteel loop ik doelloos en emotieloos door het leven. Hou me niet tegen, want stilstaan is nog veel erger. Laat me maar dwalen in deze wereld, tot iemand mijn schaduw opmerkt in deze donkere tijden.

Vreemde dingen

• geen honger hebben, maar je maag horen grommelen
• verliefd zijn, maar de ganse dag verdrietig zijn
  

Het gras is altijd groener...

...aan de overkant! Juist. En daarom begon ik een blog bij Wordpress. Zeer leuke site!

Quote van de dag

Als je geen hoop meer hebt, wat is het doel dan van dromen?

Anorexiageval met borsten

Ik heb ze nog. Mijn borsten. Maar mijn gewicht is gedaald met 6 kg op een paar weken tijd. (BMI = 19) En dat allemaal volgens mijn zelf uitgevonden dieet: het "stress" dieet. Verliefheid brengt blijbaar voor mij méér stress mee dan te gaan solliciteren. Ik zie er magertjes uit. Ik verschiet van het beeld in de spiegel. Dit ben ik niet. Je kan mijn ribben tellen. Eén tik en ik val uit elkaar.

Ik zie er niet alleen broos uit, ik ben het ook. Ik heb niet veel nodig om in huilen uit te barsten. Maar ik houd me sterk, zéér sterk. Op het eerste gezicht is er aan mij niets aan te merken. "Je bent zo rustig, Alimonia. Je bent verandert in goede zin!", merkte mijn bazin op tijdens mijn evaluatie. Kan allemaal best zijn, dacht ik bij mezelf, maar vanbinnen zit ik mezelf op te vreten.

"Er bestaan geen medicijnen
Die de stilte doen verdwijnen"

Stef Bos & Bob Savenberg - Breek de stilte

Buiten gewichtsverlies lijd ik nu aan stekende pijn in mijn buik en barstende, maar dan ook echt barstende hoofdpijn! Op aanraden van mijn ouders bezocht ik een dokter. "Stress" was het antwoord. "Neem een pilletje, pilletje niet werken, jij terugkomen na paar dagen. En jij vandaag eten eh! moet jij eten". Ja, het was een buitenlandse dokter. Ik heb niets tegen vreemdelingen, maar zou ze mij nu echt wel verstaan hebben? Je moet rusten, zei ze mij. Veel rusten.

Ik heb volgende week vakantie. Zou me dat eigenlijk wel deugd doen of mij alleen nog meer stress bezorgen, want ik ga graag werken. Om hem te zien, ook al moet ik hem niet meer.

Het is voorbij

Het is weer zover. Mijn verstand heeft gewonnen van mijn hart. Ik zag het aankomen en heb er niets aangedaan. Het is gedaan! Ik wil hem niet meer. Zijn wit hemd moet hij niet meer aandoen. Zijn ogen kunnen mij niet meer betoveren en zijn bewegingen kunnen mij niet verleiden. Vanaf morgen denk ik niet meer aan hem! Controleer ik niet of hij aanwezig is, welk uur hij gaat eten, met wie hij gaat eten, wanneer hij naar huis gaat,... Nee. Het is gedaan.

Vanaf morgen bestaat hij officieel niet meer. Dan behoort hij officieel tot de categorie "verleden". Door één simpele klik zal hij in mijn prullenbak vliegen. "Delete" noemt deze toets. Ik heb niemand uitgelegd waarom ik tot deze beslissing ben gekomen. Nee. Ik wil er niemand nog mee lastig vallen. Wie boeit het trouwens wat? Ik moet hem niet meer. Punt uit. Ik heb deze beslissing helemaal zelf genomen. De beste en juiste beslissing want ik kan niet meer. Ik ben volledig uitgeput.

Het is echter wel een domme reden waarom ik hem zogezegd niet meer wil, maar als het mijn verstand tijdelijk sust, waarom ook niet? Ik zal niemand de reden vertellen waarom ik deze beslissing heb genomen omdat ik bang ben dat ze mij op andere gedachten zouden brengen. Ik ben er nu van af. Ik ben opgelucht. Ik voel me gelukkig. Dat denk ik toch.

Mijn verstand heeft gewonnen. Voor een tijdje. Maar heeft u ooit gehoord van de volgende knop?

spin

Ik haat haar. Ik zou haar wel kunnen vermoorden. Zij, de beste vriendin van hem. Ik moet haar niet. Ze is alles wat ik niet ben. Ze rookt. Ze drinkt. Ze luistert naar dance muziek. Ze denkt niet na over het leven. Ze lacht constant. Ze is optimistisch. Ze is achterbaks vriendelijk. Ik moet haar niet. Ik ben enorm jaloers op haar. Maar ik vertrouw haar ook niet. Ik wil niet dat ze haar kluwen in hem steekt. Op elk onverwachts moment kan ze hem inspinnen zoals een spin met haar prooi doet. Ze wacht geduldig af en spuit op het juiste moment haar gif langzaam in hem. Hij heeft het (nog) niet door. Hij is een ongelukkig slachtoffer. Maar op een dag blaas ik haar web weg. Ik haat haar! Ik zou haar wel kunnen vermoorden in haar eigen web, met de draden waarmee ze mij wil vangen. De trut. Ik haat haar.

"You can think of me what you feel
I don't really mind
How about spitting venom in my face again
I'm afraid I'll stay unmoved
You just waste your breath"

Riverside - Dance with the shadow

Knuffel

Ik verlang naar een knuffel. Naar 2 armen rondom mij. Iemand die mij vastpakt. Ik verlang zo naar een beetje tederheid. Maar elke mogelijkheid van intimiteit ga ik uit de weg. Ooit maakte ik mezelf wijs dat ik niet van knuffels hield. Uiteindelijk begon ik mijn eigen gezever te geloven, met alle gevolgen van dien. Ik ben allergisch geworden aan lichamelijk contact. Mijn haren gaan al recht staan als een man zijn been "per ongeluk" tegen het mijne botst in de trein. Ik word er ongemakkelijk door. Ik wil niet dat ze mij aanraken. Ze moeten van me afblijven.

Maar ik verlang zo naar een knuffel.

"For God's sake,
I need to be real
I need touch
I need.... people?"

Quote van de dag

Je bent de napoleon onder de snoepjes: het beste van het beste.

De kers op de taart

En toen werd ik beloond. Ik forceerde me vandaag om te gaan eten. De kip op het menu overhaalde mij. En toen zag ik hem. De kers op de taart. Ik had hem wel kunnen opeten. Maar ik besloot om het te bewaren. Tot het laatste, als dessert. Maar toen had ik opeens geen honger meer en was hij spoorloos verdwenen.

- 5 kg

De balans geeft - 5 kg aan (BMI = 20). Op een paar weken tijd ben ik 5 kg afgevallen. 's middags niet eten is de oplossing. Het gaat vrij gemakkelijk. Om 11.00 heb ik nog honger. Een kwartier later krijg ik een ontzettend gevoel van stress over mij heen. Bang dat ik hem tegenkom. Wat zal ik dan zeggen? Hoe zal ik eruitzien? Met wie zou hij zijn?

Om half twaalf ga ik met een vreemd gevoel naar buiten. Ik heb geen honger. Mijn maag is gesloten. Alsof er 10 messen tegelijk insteken. Ik kan niet eten. Het gewichtverlies door dit simpel dieet is leuk meegenomen. De ganse namiddag voel ik me slap en energieloos. Ik beloof mezelf dat ik de volgende dag zal eten. Desnoods forceer ik mezelf. 's avonds voel ik me dan dom en idioot. Ik eet niet meer en dat is door mijn obsessie voor hem. Om die reden ontwijk ik hem, maar daardoor voel ik me nog slechter. Ik ga expres 's middags naar buiten en zet me op een bank waar hij me niet kan vinden. Ik ga op een tijdstip naar buiten dat hij zeker niet buiten te vinden is. Door mijn onnozel gedrag voel ik me slecht en heb ik geen honger. Ik wil me wel forceren, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Kortom: ik eet niet en voel me slap. En zo gaat het dagen aan een stuk door. Een vicieuze cirkel die gebaseerd is op psychologie.

Laat deze waanzin stoppen. Ik kan niet meer.
Eten.

Quote van de dag

Verliefdheid maakt alles kapot wat er nooit geweest is.

De armband

Voor mij. Deze armband was voor mij. Van hem voor mij. Dat is wat ik mijn geest toch heb wijsgemaakt en mijn ziel mee heb gesust. Héél toevallig lag deze armband op mijn bank waar ik mij de laatste dagen 's middags tijdens mijn middagpauze op bevind.

Parfois je pense en français

Je veux mourir.

Muziektip 9

Als grote fan van Blind Guardian stootte ik per ongeluk op dit. Van Canto is een a capella 'metal' groep uit Duitsland. Ze hebben een paar bekende covers van Nightwish, Metallica, Iron Maiden, Manowar uitgevoerd, maar hebben ook eigen nummers. Ze zijn te bewonderen op 18 oktober op Metal Female Voices Festival!

Quote van de dag

Although you think you are invisible, i can see your shadow

Liefdesbrief aan mezelf

Liefste Alimonia,

Hoewel ik je al 23 jaar ken, ben ik je pas de laatste jaren beginnen appreciëren. In het begin vond ik je maar raar. Ik had eigenlijk schrik van je. Je keek altijd boos naar mij terwijl ik je niets had aangedaan! Maar op een gegevens moment begon ik je zien te evolueren. Je kreeg stap voor stap meer zelfvertrouwen, maar nooit zoveel zoals je eigenlijk verdient en opende stuk voor stuk je hart. Tot op heden ben je nog steeds verlegen en is het moeilijk om je te doorgronden. Het heeft lang geduurd, maar je begint me eindelijk te vertrouwen. Ook al beweer je dat je nooit mensen 100% kunt vertrouwen, ik ben al blij dat ik aan de 80% zit!

Je bent speciaal. Anders dan de meeste vrouwen. Je wereld draait niet enkel om uiterlijk, kledij, geld en mannen. Je bent bezig met andere zaken. Je denkt graag na. Soms iets te veel over het leven. Er hangt een enorme droefheid over je heen, maar ik probeer - en dat meen ik - deze van je weg te duwen. Het is lastig, maar ik hou van je. Samen zullen we de wolken ooit laten verdwijnen. Al zal er hier en daar nog een onweer losbarsten.

Ik hou van je humor. Je droge, sarcastische humor is heerlijk. Ik weet perfect wanneer je iets zegt om te lachen terwijl de rest van het gezelschap met de handen in het haar zit en zich afvraagt wat je nu juist bedoelt. Je humor is tussen de lijntjes te vinden, heerlijk.

Je obsessie voor muziek is iets wat me ontzettend aantrekt in jou. Je schaamt je er niet voor om heerlijk mee te brullen met je muziek. De muziek raakt elk vezeltje in je lichaam. Het is heerlijk om dit aan te schouwen!

Je eerlijkheid is je beste kenmerk. Iedereen kan rekenen op je eerlijkheid. Niet iedereen apprecieert dat, maar je doet je best om niemand te kwetsen. Je wilt niemand kwetsen, enkel jezelf. Dat siert je, maar je maakt het jezelf wel erg lastig.

Wat ik grappig vind, is je koppigheid. Het is een goede eigenschap, maar je bent soms te koppig. Je fouten toegeven doe je niet graag, maar je kan het wel. Weliswaar met een pruillip, maar je zal je fouten toegeven.

Je hebt de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. Je verschuilt deze achter je leuk brilmontuur. Ik ben blij dat ik door die bril heen kan zien. Je ogen zijn niet alleen mooi, ze spreken ook. Ze tonen wat je hebt meegemaakt. Je enorm verdriet is er in te lezen. Je teleurstelling voor het leven steek je niet onder stoelen en banken.

Je bent zeker geen gemakkelijk mens in de omgang, maar eens ze u kennen kijken ze daar doorheen. Mensen denken nogal snel dat je boos, astrant en cru bent, maar niets is minder waar. Je gedraagt je zo op het eerste zicht omdat je bang bent dat ze je zullen kwetsen. Je stelt je ongevoelig op, maar je hebt een zeer klein hartje. Mensen die de eer hebben om in je hart te kunnen kijken, zul je hen eeuwig daar opsluiten. Je zult van hen houden en hen vertroetelen op allerlei manieren.

Het is zeer moeilijk om contact met je te leggen omdat je nogal gesloten bent. Maar mensen die echt de moeite doen, zullen beloond worden. Ze zullen aan allerlei testen worden blootgesteld. Maar als ze die vlekkeloos doorstaan, zullen ze de échte Alimonia te zien krijgen.

Je bent ontzettend artistiek en dat is zo leuk aan je. Als je echt verliefd bent, zul je de jongen van je leven op allerlei mogelijke manieren artistiek willen verrassen. Hij zal niet weten wat hem overkomt! Je bent niet bang om je gedachten, ideeën en gevoelens op papier neer te pennen in gedichten. Aangezien je enorm aangetrokken bent tot het duistere (eerder negatieve) zet je soms zeer diepe dingen op papier. Voor de meeste mensen is dit aangstaanjagend, maar ik weet perfect wat je hier mee bedoelt. Je bent niet alleen bang voor het leven, maar ook voor jezelf. Je bent bang om van jezelf te houden.

Maar Alimonia, je bent een pracht van een jonge vrouw, maar dat besef je nog niet volledig. Ooit komt er een dag dat je vrede met jezelf vindt en dat je de wereld door een andere bril zult zien (letterlijk & figuurlijk). Blijf hoe je bent. Je bent uniek. Je bent het waard om te leven.

Liefs.