Kasteel

En toen nodigde één van de ridders mij uit in zijn kasteel. Hij had onder mijn grote deur een briefje gestoken met de vraag of ik eens niet met hem wou afspreken. In zijn kasteel, waar hij net als mij eenzaam en alleen zijn dagen doorbrengt. En hoewel ik wist dat het geen slimme zet was, deed ik het toch. Ik zocht mijn allermooiste kleed uit, deed de lekkerste parfum aan en liet mijn haren los. Ik zag er beeldig uit. En met die ingesteldheid vertrok ik naar zijn kasteel. Na nog geen 5 minuten wandelen, kwam er een zwart paard met een ridder voorbij. Naast zijn zijde liep een wit paard. "'Deze is voor u, jonkvrouw", vertrouwde de ridder mij toe. "Stap op en volg mij." Zonder nadenken deed ik wat de geheimzinnige ridder mij vertelde. Na een helse rit kwam ik bij het kasteel aan. Het stond op een vreemde plaats. Nog voor ik het kasteel goed kon bekijken, ging de poort open. Daar stond hij. Netjes gekleed in een zwart kostuum. Hij was bijna perfect. Zijn lange haren wapperden in de deuropening. "Welkom", groette hij mij met een brede glimlach. In zijn ogen zag ik een gevoel van tevredenheid. "Eindelijk", zag ik hem denken. Ik kon hem geen ongelijk geven. Hij hing al sinds de zomer rond mijn kasteel. Elke keer ik buiten kwam, versteende hij een beetje. Hij deed niets. Hij keek maar.

Op een druilerige dag sprak hij mij aan. Zomaar. Zonder enige reden zocht hij toenadering. Ik antwoordde zoals dat verwacht werd van een beleefde vrouw. Kort, maar bondig. In zijn ogen zag ik een enorme teleurstelling. Maar hij bleef rond mijn kasteel rondhangen. Elke dag opnieuw. Weken aan een stuk. Tot hij mij weer vastklampte. Deze keer duurde het gesprek iets langer en ging het niet meer over nutteloze dingen zoals het weer.

Maar het gesprek had mij beangstigd en dus besloot ik om mij een paar weken op te sluiten in mijn kasteel. Op een dag keek ik naar buiten en zag ik hem daar zitten. Wachtend, terwijl zijn paard trachtte de rivier leeg te drinken. Ik kreeg medelijden en besloot om met hem te gaan praten. Ook deze keer duurde het gesprek langer dan ik had gedacht dan het zou duren. Maar het was leuk.

Ik besloot vanaf dat moment wat vaker mijn kasteel te verlaten. Maar niet speciaal voor hem, maakte ik mezelf wijs. We begonnen meer met elkaar te praten. Elke dag duurde ons gesprek een minuut langer. Tot we bijna de ganse dag buiten doorbrachten.

En nu zit ik in zijn kasteel. Bij hem. En hoewel het geen slimme zet was, ben ik best wel gelukkig.

1 jaar

Het is zo ver! Ik besta officieel 1 jaar op Blogspot (en op Wordpress). Exact 365 dagen geleden heb ik hier mijn eerste post geplaatst. De blog werd in een opwelling opgestart om mijn frustratie over mijn werkloosheid (dat nota bene maar 1 maand heeft geduurd) te kunnen uitspuwen. Vanaf het moment dat ik werk had, moest ik mijn gal over andere dingen uitspuwen. Maar dat was geen moeilijke opdracht voor mij. Ondertussen heb ik al 219 posts geschreven en 2.697 unieke bezoekers over de vloer gehad.

Mijn blog is een deel van mezelf geworden. Ik zou het (voorlopig) niet kunnen missen.

Langs deze weg wil ik jullie allemaal bedanken. Van de toevallige bezoeker tot mijn vaste fans. Bedankt allemaal!

Een klein overzicht:
- 30 "quotes van de dag"; waaronder deze 3 de leukste zijn:

1. Quote op 20/05/2009
   
2. Quote op 28/06/2009
   
3. Quote op 31/07/2009
   

- 18 "muziektips"
- 5 "filmtips"
- de meest serieuze post
- voor mij persoonlijk een zeer belangrijkste post
- de meest open post: de liefdesbrief aan mezelf
- mijn persoonlijke top 10

1. Schat [20/02/2009]
   
2. Bril [05/04/2009]
3. Beu [01/05/2009]
4. Dwaas [13/05/2009]
5. Show must go on [07/06/2009]
   
6. Spin [10/08/2009]
7. Staande ovatie [23/08/2009]
8. Boeken [03/09/2009]
9. Sexy [23/10/2009]
10. Blind date [28/10/2009]

- de meeste posts werden geschreven in de maand augustus met een record van 29!
- op 23/11/2009 kreeg ik de meeste (29) bezoekers op mijn blog

BEDANKT!

Verloren

Ik loop verloren én alleen rond in mijn eigen gecreëerde wereld. Dat ik alleen rondwandel is enkel mijn eigen fout. De toegang tot mijn wereld is niet alleen moeilijk te vinden, maar ook quasi onmogelijk om te betreden. De toegangscode is zo moeilijk te kraken dat zelfs de meest intelligente man hier niet zou inslagen. En mocht er dan per ongeluk toch iemand zijn die de code weet te bemachtigen, zou ik de code vliegensvlug veranderen.

En hoewel ik alles heb in mijn eigen wereld, ben ik er niet meer gelukkig. Ik voel me eenzaam en alleen. En daarom besloot ik een paar weken geleden om de toegangspoort open te zetten voor de nieuwsgierigen én durvers. En het werkte. Op 2 weken tijd zijn er al 2 stoere ridders komen kijken.

Ik gaf ze een rondleiding in mijn wereld. Aan hun ogen te zien, beviel het hen. Ik gaf ze te eten, te drinken en de nodige tijd om tot rust te komen. Toen ze hun ogen de kost hadden gegeven en uitgerust waren, probeerden ze via allerlei vragen te achterhalen wie Alimonia was. Het effect dat de wijn op hen had gehad, had niet hetzelfde effect op mij. Ik werd niet loslippig. Nee. Ik hield de lippen stijf op elkaar.

Op een gegeven moment werd ik al hun vragen beu. Hun nieuwsgierigheid ging iets te ver. En besloot ik hen vriendelijk te vragen om uit mijn wereld te gaan. Dat deden ze, al was het eerder met tegenzin. Hun ogen straalden niet meer. Ze waren teleurgesteld. Hoe kon ik hen nu toegelaten hebben in mijn wereld? Hen van al dat moois laten genieten hebben en hen dan weer de deur wijzen?

En hoewel ik wel graag had gehad dat ze waren gebleven, kon ik het niet. Want ik mis het wel. Af en toe. Gezelschap. Ik mis mensen om tegen te praten. Om mee te knuffelen. Om mee rond te wandelen in mijn wereld. Maar hun nieuwsgierigheid beangstigde mij. Enorm. En dus besloot ik om actie te ondernemen en hen uit mijn kasteel weg te jagen.

Ik zit ondertussen al 4 dagen alleen in mijn kasteel en heb me nog nooit zo alleen gevoeld als nu. De muren komen op me af en elk geluid dat ik hoor beangstigt mij. De 2 ridders zitten braaf te wachten voor de toegangspoort tot het moment ik ze weer ga openen....

Tja.

Muziektip 18

Ik hou van mannen. Ik hou van sexy mannen. Ik hou van sexy mannen met een hoed. Ik hou van sexy mannelijke cellisten mét een hoed. Simpelweg gezegd: ik hou van Adam Hurst. Zijn muziek leunt erg aan bij deze van het Midden-Oosten. Je hebt zelfs niet echt door dat hij op een cello speelt. Maar soit, je moet het gewoon horen om te begrijpen wat ik bedoel.

Trouwens, de video is met een night vision camera gefilmd. Erg leuk effect.

Dansen

Niemand weet het, maar ik hou van dansen. Stiekem dansen want op een fuif (als ze mij verplichten) beweeg ik niet. Dan beeld ik mij de ganse avond in dat ik een paal ben. Stokstijf sta ik er. Ik kijk zelfs niet rondom mij om de rest van de zaal te imiteren. Nee ik beweeg niet. Mijn lichaam is wel aanwezig in de zaal, maar mijn geest is op een andere planeet. Het is niet dat ik niet kan dansen, nee. Ik kan best wel sensueel dansen, maar ik doe het niet graag als ik het gevoel heb dat de ganse zaal naar mij kijkt. Ja, dat komt er van als je zo sexy kunt dansen als ik. Dus dans ik maar thuis. In mijn eentje. Op mijn kamer.

Als kleine meid had ik al de dansmicrobe te pakken. Ik wou mij inschrijven voor de balletles. Alles was gereed. Mama had de centjes vast en we stonden in de dansschool. Ik moest enkel "ja, ik wil me inschrijven" brabbelen. Maar ik kon het niet. Een paar mollige kinderen strooiden roet in mijn droombeeld. "kom we zijn hier weg", zei ik tegen mijn mama. Ze begreep het niet, maar ze was blij dat ze haar centjes terug op de spaarrekening kon zetten (in die tijd bracht het toen nog wel op).

Ik heb nooit spijt gehad dat ik uiteindelijk geen enkele les ballet heb gekregen. Nee. Want een paar jaar geleden schreef ik mijn in voor een dansschool. Ik heb het uiteindelijk een klein jaar volgehouden. Ik danstte graag, maar ik vond die spiegels verschrikkelijk.

"Waar ik ook keek, zag ik mezelf.
En hoe meer ik keek, hoe lelijker ik werd."

Mijn dansstijl verbeterde er ook niet door. Ik had totaal geen gevoel voor ritme en mijn kort geheugen was ook geen hulp.

Maar toch ben ik niet gestopt met dansen. In mijn hoofd dans ik nog steeds. Bij het luisteren van klassieke muziek verzin ik composities voor dansers. Ik zou graag danslerares worden, maar het feit dat ik zelf niet kan dansen (en geen danstermen ken) zullen het mij niet gemakkelijk maken.

Dus. U zegt het maar als je een privé dansconcert van mij wilt boeken. Ik ben niet goedkoop. Maar op kwaliteit staat natuurlijk geen prijs.

Droom

Midden in de nacht vroeg hij aan mij "Wat is je droom, Alimonia?". Even werd het stil. Mijn hersenen kregen even geen zuurstof meer. Ik had een black out. En zoals de meeste black outs, duren die niet lang. "Awel, wat is je droom", vroeg hij nog een tweede keer. "Ik wil doodgaan", brabbelde ik. "Daar kan je deze nacht voor zorgen", zei hij. Ik knikte. Zweeg en begreep hem. Als ik het leven zo haatte, dan had ik al lang zelfmoord gepleegd. Maar ik ben te laf. En daarom ben ik niet veels beter dan elke levende persoon rondom mij. "Geef me nu eens een echt antwoord", probeerde hij nog een keer. "Ik wil gelukkig zijn", zei ik dan maar. Dat was een goed antwoord, maar niet wat ik eigenlijk wou zeggen.

Als ik mijn ogen sluit en mijn gedachten de vrije loop laat gaan, dan wil ik iets anders met mijn leven doen. Ik zou graag detective worden. Niet om mensen op overspel te betrappen, maar om te zien of mensen effectief wel werken. Ik zou "zogezegd" als nieuwe werknemer in dienst treden om de ploeg te versterken, maar in werkelijkheid zou ik elke collega in het oog houden. Ik zou alles noteren. Hoe lang ze pauzes nemen, hoeveel keer (en hoe lang!) op een dag ze persoonlijke telefoontjes plegen op kosten van het bedrijf, hoe lang (en met wie) ze persoonlijke gesprekken voeren, hoe lang ze middagpauze nemen, wanneer ze in- en uitpunten en controleren of dit wel effectief klopt,... Aan de informatica-dienst zou ik dan weer opvragen hoe lang ze op het internet surfen op een dag.

Ik zou alles controleren en ze zouden niets in de gaten hebben. En nog voor ze het goed beseffen dat ik ervoor gezorgd heb dat ze ontslagen zijn (of toch tenminste een serieuze sanctie gekregen hebben), ben ik al lang met de noorderzon vertrokken.

Wat denkt u?

Zou u mij aanwerven als detective?

Belgische trots

Soms moet je goede muziek niet ver gaan zoeken...

Lili Grace. Cello, keyboard en hemelse stemmen van de zussen die perfect bij elkaar passen.



Entick Shot. Deze jongens hebben me betoverd met hun nummer. Het nummer klinkt erg volwassen én droevig.

Jaaroverzicht

Ik ben te laat voor een overzicht van 2009 te maken. Jammer! Maar geen nood, ik was het toch niet van plan om er één op te stellen. Ik haat jaaroverzichten. Van allerlei soorten. Nieuwsoverzichten geven je het gevoel dat je een half jaar op een andere planeet hebt geleefd. Muziekoverzichten doen je beseffen dat je eigenlijk geen barst van muziek kent. Filmoverzichten zorgen voor verdriet als je weer die film van het jaar niet gezien hebt omdat je date net voor een andere film koos en je hem maar liet kiezen omdat het je eerste date was. Boekoverzichten zijn gewoon saai als je nooit een boek leest. Liefdesoverzichten doen je beseffen dat je nog steeds single bent en je je hopeloos belachelijk hebt gemaakt toen je een blauwtje liep. Levensoverzichten zijn vreselijk voor mensen zoals ik die nu al vinden dat de tijd te snel gaat.

Kortom, ik vind jaaroverzichten van het verleden vreselijk. En daarom dat ik nu al voor 2010 een jaaroverzicht ga maken! Veel efficiënter want het verleden kan je toch niet meer wijzigen.

2010 wordt mijn jaar! Ik zal al mijn energie in mijn werk steken. Sinds kort ben ik iets belangrijker geworden en dat streelt mijn ego. Voor liefde zal ik geen tijd hebben. Ik heb al teveel liefde in 2009 gegeven. Zo veel dat ik niets meer over hou om van mezelf te houden. Al mijn aandacht (dat eventueel toch in liefde kan resulteren) zal naar mijn cello gaan. Kortom, 2010 wordt dus mijn jaar.

En U zal er getuige van zijn.

Wrak

Sinds een lange tijd voel ik mij geestelijk weer helemaal in orde. Ik durf zelfs het woord "opgewekt" gebruiken. Maar op fysiek vlak ben ik een wrak. Ik lijd de laatste dagen aan enorme steken in mijn buik. Het beangstigt mij. Ik ben echt bang. En alsof dat nog niet genoeg zou zijn, heb ik ook barstende hoofdpijn. Daarnet voelde ik ook steken in mijn borst. Ik maak me zorgen want ik ken mijn lichaam al 23 jaar! Ik weet wat pijn is. Ik weet wanneer er iets niets pluis is. En ik voel dat het deze keer het geval is. Wat me zorgen baart is dat ik niet weet waarom ik deze pijn heb. Stress is het zeker niet. Op het werk gaat het me allemaal voor de wind. Sinds 1 januari heb ik zelfs een iets "belangrijke" functie kunnen bemachtigen. Er is zelfs niemand meer op het werk die mij een slecht gevoel bezorgt. Ik voel me vrij op het werk. Ik ga zelfs heel graag werken! Qua liefdesgebied ben ik nog steeds single - geen stress!! - en is er niemand die achter mij loopt (ok, dat is een leugen haha!). Geen kopzorgen hierover dus. Nee. Totaal niets.

Geen stress op het werk. Geen stress in de liefde.

Wat scheelt er dan met mij? Misschien heb ik wel een onbekend computervirus dat is toegeslagen op de mens? Wat moet ik hier tegen doen? Hoe zal dit allemaal verdwijnen? Geen idee! En daarom neem ik alle nodige maatregelen en verdwijn ik 2 weken van het internet. Geen internet. Geen mail. Geen MSN. Geen blog - dat zullen we nog wel zien -

Dus tot binnen 2 weken. En mocht ik erna niet terug zijn, tja, dan ben ik dood eh ;)

Maandelijks

1 keer per maand wil ik simpelweg een man zijn. Dan hoef ik die maandelijkse miserie niet elke keer opnieuw te moeten meemaken. Want jullie mannen weten niet hoe het voelt. Nee. Elke maand opnieuw crepeert de vrouwelijke bevolking van de pijn. En dat enkel om jullie kinderen te kunnen schenken. Oneerlijk. Van jongs af aan worden we al met deze problemen opgezadeld! Kinderen? Ik wil helemaal geen kinderen! Waarom moet ik dan elke maand afzien? Voor wat? Wat is het doel?

Dat ik op pijn kick is geen excuus. Ik wil nog altijd zelf kiezen wanneer ik pijn wil lijden en voornamelijk wanneer. Want die vervelende dagen komen altijd op het verkeerde moment! Net als we willen gaan shoppen, het nieuwjaarsreceptie is, een cello-optreden,... Maar soit. We hebben niet enkel last van pijn, maar ook van ambetantdheid. Of denkt u dat we expres ambetant rondlopen? Nee dus. We voelen ons ambetant, maar we kunnen dat niet veranderen!

Dus mocht u nog eens een vrouw horen klagen over "buikpijn", gelieve haar dan een paar chocolaatjes aan te bieden. Of een warmwaterkruik. Maar vergeef haar. Want ze heeft er ook niet voor gekozen om een vrouw te zijn.

Philippe

Zo noemde hij. De jongen waar ik als 12-jarige celliste een oogje op had. Hij moet toen rond de 20 jaar zijn geweest. Ik weet het niet met zekerheid. Hij zat in mijn orkest. Hij was de knappe drummer van het gezelschap. Hij was niet de knapste man, maar hij had wel op één of andere manier mijn klein hart gestolen. Elke zaterdagavond zat hij daar. Hij lachte als enige op mij. Hij was de reden waarom ik nog bleef gaan. Al de oudere mensen negeerden mij. Maar hij niet. Hij lachte. Op mij. Ik vond hem lief én knap. Hij was eigenzinnig. Philippe had als enige een zwart hemdje aan terwijl de afspraken duidelijk waren: wit hemd én zwarte broek. Maar Philippe had keer op keer een zwart hemd aan.

Bij onze jaarlijkse optredens keek ik vol bewondering vanuit het publiek naar hem. "Mijn" drummer die een solo gaf om U tegen te zeggen! Heel het publiek keek naar hem, maar enkel "ik" was speciaal in zijn ogen. Zo zag ik het toch als 12-jarige verliefde celliste.

Op een gegeven moment werd onze vaste dirigent gewijzigd. En ineens was hij weg. Philippe was spoorloos. Mijn nieuwsgierigheid begon toen al de kop op te steken en ik informeerde me bij de andere muziekleden wat er met hem was gebeurd. "Vertrokken. Hij had ruzie met de huidige dirigent". Mijn hart brak. Hij was weg! Ik had geen achternaam. Geen foto. Niets.

Niet veel erna werd ik samen met de andere cellisten uit het orkest gezet. "Sorry, hier passen geen cello's meer", vertelden ze mij.

Ik denk nog soms aan Philippe. Hoe zou het met hem zijn? En voornamelijk wat weet hij nog over mij?

Nuja. Philippe mocht je dit lezen. Ik ben nog vrijgezel. Wil je eens iets gaan drinken?

AMC

Binnen 2 weken is het zo ver! Dan heb ik examen AMC for kids. Voor de niet-muzikale onder ons, staat dit voor Algemene Muziek Cultuur. Door omstandigheden - ik heb cello les op de dag dat het AMC voor volwassenen is - volg ik les bij de kinderen. Dit zijn ettertjes van een gemiddelde leeftijd van 14 jaar. In het begin keek ik met tegenzin naar de vrijdagavond les uit van 19.00 tot 20.00. Want geef nu toe, er zijn wel leukere dingen op een vrijdagavond te doen. Zeker na een zware werkdag! Maar al vrij snel begon ik er het plezier van in te zien. Die kinderen zijn vermoeiend, maar zo ontzettend grappig! De juffrouw heeft haar handen vol met deze kids. De kinderen zijn ontzettend nieuwsgierig en trekken alles in vraag. "Jama, is dat wel waar? Is dat niet dit en dat".

Erg grappig bij momenten. De juffrouw verzint dan ter plekke iets. Ze kijkt dan naar mij en probeert steun bij mij te zoeken, maar dat werkt niet. Nee. Ik lach me gewoon te pletter. Innerlijk natuurlijk.

De kinderen zijn niet enkel nieuwsgierig, maar ook onbeleefd. Ze denken alles beter te weten en doen alles om de les te vertragen. Heel soms (vaak eigenlijk) wordt de lesgeefster kwaad. Zo heeft ze al 4 keer iemand buiten gezet. Ze schreeuwt dan zo hard, dat zelfs ik bang begin te krijgen. Maar het helpt niet. Ze blijven stout.

En dus binnen 2 weken heb ik examen, samen met deze stoute - maar slimme kinderen (ze weten echt alles!). Ik heb er geen vertrouwen in. Normaalgezien ben ik goed voorbereid voor examens, maar door (leuke) omstandigheden heb ik weinig tijd (en zin) gevonden voor te studeren.

Maar het komt wel goed. Desnoods kijk ik af bij deze kinderen.

Dit was 2009