Zo noemde hij. De jongen waar ik als 12-jarige celliste een oogje op had. Hij moet toen rond de 20 jaar zijn geweest. Ik weet het niet met zekerheid. Hij zat in mijn orkest. Hij was de knappe drummer van het gezelschap. Hij was niet de knapste man, maar hij had wel op één of andere manier mijn klein hart gestolen. Elke zaterdagavond zat hij daar. Hij lachte als enige op mij. Hij was de reden waarom ik nog bleef gaan. Al de oudere mensen negeerden mij. Maar hij niet. Hij lachte. Op mij. Ik vond hem lief én knap. Hij was eigenzinnig. Philippe had als enige een zwart hemdje aan terwijl de afspraken duidelijk waren: wit hemd én zwarte broek. Maar Philippe had keer op keer een zwart hemd aan.
Bij onze jaarlijkse optredens keek ik vol bewondering vanuit het publiek naar hem. "Mijn" drummer die een solo gaf om U tegen te zeggen! Heel het publiek keek naar hem, maar enkel "ik" was speciaal in zijn ogen. Zo zag ik het toch als 12-jarige verliefde celliste.
Op een gegeven moment werd onze vaste dirigent gewijzigd. En ineens was hij weg. Philippe was spoorloos. Mijn nieuwsgierigheid begon toen al de kop op te steken en ik informeerde me bij de andere muziekleden wat er met hem was gebeurd. "Vertrokken. Hij had ruzie met de huidige dirigent". Mijn hart brak. Hij was weg! Ik had geen achternaam. Geen foto. Niets.
Niet veel erna werd ik samen met de andere cellisten uit het orkest gezet. "Sorry, hier passen geen cello's meer", vertelden ze mij.
Ik denk nog soms aan Philippe. Hoe zou het met hem zijn? En voornamelijk wat weet hij nog over mij?
Nuja. Philippe mocht je dit lezen. Ik ben nog vrijgezel. Wil je eens iets gaan drinken?
Bij onze jaarlijkse optredens keek ik vol bewondering vanuit het publiek naar hem. "Mijn" drummer die een solo gaf om U tegen te zeggen! Heel het publiek keek naar hem, maar enkel "ik" was speciaal in zijn ogen. Zo zag ik het toch als 12-jarige verliefde celliste.
Op een gegeven moment werd onze vaste dirigent gewijzigd. En ineens was hij weg. Philippe was spoorloos. Mijn nieuwsgierigheid begon toen al de kop op te steken en ik informeerde me bij de andere muziekleden wat er met hem was gebeurd. "Vertrokken. Hij had ruzie met de huidige dirigent". Mijn hart brak. Hij was weg! Ik had geen achternaam. Geen foto. Niets.
Niet veel erna werd ik samen met de andere cellisten uit het orkest gezet. "Sorry, hier passen geen cello's meer", vertelden ze mij.
Ik denk nog soms aan Philippe. Hoe zou het met hem zijn? En voornamelijk wat weet hij nog over mij?
Nuja. Philippe mocht je dit lezen. Ik ben nog vrijgezel. Wil je eens iets gaan drinken?
1 opmerking:
Alimonia,
Ach...ach...wist je dat? Jaaaaa , terug een gebroken hart erbij...
Philippe is getrouwd, zijn echtgenote noemt Mathilde hebben 4 kindjes, het oudste is een " vrouwke" en zal later ook in Brussel wonen , gelijk haar papa en mama. Ze dragen in dat gezin kroontjes op hun hoofd, en lange pelsen jassen. De opa heeft een grote boot, dure wagen met chauffeur, en de oma houd van kunst, zij is gek van Jan Fabre! Als ze ergens komen wuiven ze altijd naar alle mensen, vinden ze zelf leuk. Gelijk den Eddy Wally, de " King of the smartlappen" Dat is wat we noemen ook een familietrekje bij hun.
Maar als ik hem eens tegenkom, en ik denk er dan juist aan, zal ik het hem zeggen dat je graag met hem eens aan den toog wilt hangen, ietsje zuipen in een bruine kroeg!
Liefst in de " gothic " stijl.
Wat denk Alimonia, kan ik je daar een plezier mee doen?
PS: ik zal er ook bij zeggen dat Mathilde mag thuis blijven bij de kids...
grtjs,
Daniël
Een reactie posten