Cijfers

- 3 dagen Berlijn
- 28 km gewndeld
- 2 kg afgevallen
- 8 uur geslapen
- 1052 foto's gemaakt
- 10 uren voorbereiding
- 11 boeken geraadpleegd uit 3 verschillende bibliotheken
- 1 vakantiekaartje verstuurd
- 6 wandelroutes in 5 districten gevolgd
- 2 pijnlijke voeten
- 1 gebarean lip

De verhalen over onze illegale aanwezigheid in de Humboldtuniversiteit, mijn offering aan satanaanhangers, het aangeboden krijgen van marihuhana in een krakerspand en het wakker maken van mijn reisgezel omdat het vliegtuig ging neerstorten, volgen nog.

Hier alvast een kleine voorsmaak van de foto's.

Muziektip 29

Ik ben nooit echt een grote fan van Hooverphonic geweest hoewel ik “vinegar & salt” best wel kan pruimen. De zelfingenomenheid van Ex-zangeres Geike was iets wat me keer op keer afstootte. Niet enkel in interviews maar ook op optredens.

Maar Geike is nu verleden tijd. Nu hebben ze een nieuwe zangeres, een nieuw nummer én een bijhorende leuke clip.

Luister naar het nummer en bekijk de kandidates goed want ik heb het gezicht van kandidate 1, de sexy blik van kandidate 2, de mond van kandidate 4, de serieuziteit van kandidate 5, (een deel van) het haar van kandidate 7, de onschuldigheid én de ogen van kandidate 12 en de onzekerheid van kandidate 13.

Berlijn

Morgen is het zover. Dan vertrek ik eindelijk naar Berlijn! De spanning is de laatste dagen fors toegenomen, net zoals het aantal boeken die ik ben gaan lenen in de Bib. Ik ben er klaar voor.



Maar wat dacht je dan ook met zo'n goede voorbereiding?

Het gesprek

Na lang nadenken heb ik dan uiteindelijk beslist om eens op bezoek te gaan bij een psycholoog. De dag van mijn gesprek was ik ontzettend zenuwachtig. Op het werk maakte ik de ene fout na de andere. Mijn collega’s keken mij vreemd aan. “Alles ok?”, vroegen ze mij meermaals die dag. “Ja hoor. Ik heb straks een date”, stamelde ik. Dat het een date was waar ik direct plat op een bank zou gaan liggen, zei ik er niet bij. “Ah ok. Tof!”, giechelde ze. Toen ik uiteindelijk voor de deur stond, twijfelde ik. Nog voor ik terug kon vertrekken ging de deur open. “Alimonia?” vroeg hij met een duidelijke toon. En nog voor ik het goed besefte lag ik op de bank.

Na een klein uur was één van de problemen al duidelijk geworden voor hem. Ik lijdt aan een laag zelfbeeld. Een heel laag zelfbeeld. Ik kreeg welgeteld 5 minuten (dat werd netjes getimed met een hyper moderne keukenwekker) om mij te omschrijven. Fysieke kenmerken. De volgende weken zullen we ons meer gaan toeleggen op het geestlijke aspect.

Nog voor ik helemaal uitgesproken was, kreeg ik blad en pen voorgeschoteld. “Hier”, zei de psycholoog. “Leef je maar eens uit en laat mij eens zien hoe je uzelf ziet”. Na nog geen 5 minuten was mijn tekening klaar. “Zo”, zei ik hem trots. “Dit ben ik”. Ik schoof het papier met gestrekte armen voor mij uit.

“Zo zo zo”, mormelde hij terwijl zijn hand zijn baard begon te strelen. “Zie jij je werkelijk zo?” vroeg hij mij. “Ja”, zei ik op een geïrtiteerde stem. “Is er een probleeem misschien?”. “Nee nee” ging hij verder. Je hebt blijkbaar geen positief beeld van jezelf. Ik begon te lachen. “Waarom lach je nou?” vroeg hij verbaasd. “Moet je daarvoor een psycholoog zijn” lachte ik. Aan zijn gezicht zag ik direct dat hij verbaasd was. Hij zei niet veel meer.

We gingen verder en overliepen mijn tekening. Samen analyseerden we mijn “zwakke punten”.

Na welgeteld één uur mocht ik de kamer verlaten.

Ik was 50 EUR lichter en nog geen stap verder.

Die 2

De laatste weken ben ik, samen met mijn collega, het roddel-onderwerp van de dag. Elke medewerker op de vloer denkt namelijk dat we samen zijn. Moeilijke berekeningen of complottheorieën hebben ze daarvoor echter niet moeten bovenhalen. In hun ogen is een jongen die met een meisje babbelt verdacht. Het wordt zelfs nog verdachter als diezelfde jongen zich vriendelijk opstelt tegenover het meisje. En het is voor 100% zeker dat de jongen en het meisje een koppel zijn als ze samen de bus nemen.

Ja. In hun ogen zijn we een koppel. In mijn ogen zijn we dat niet. Ik zou hun theorieën kunnen voeden met het feit dat we volgende week samen naar Berlijn gaan. En ik zou er zelfs direct bijzeggen dat we maar 1 kamer hebben geboekt. Voor ons beiden! Maar we zijn geen koppel. Nee. Maar maak ze dat maar eens wijs. Zou jij dat geloven? Ik dacht het niet.

En aangezien ik geen zin heb in het meespelen van hun soap, bezorg ik ze mijn eigen script. Zo heb ik volgende week verlof maar ga ik niet op reis. Hij heeft toevallig volgende week ook verlof en gaat wel op reis. Maar omdat mijn collega's niet echt snugger zijn, ben ik vandaag een echte actrice geweest. Zo ben ik naar zijn bureau gegaan met de melding dat ik volgende week verlof heb. Dat het eindelijk werd goedgekeurd! Hij speelde dat hij blij voor mij was. Toen ik nog vroeg of alles klaar was voor Berlijn, zag ik de blikken in mijn richting kijken. "Met wie ga je?" vroeg ik nog op een duidelijk verstaanbare manier. "Oh met een vriend", zei hij.

Zo.

Zouden ze het geloofd hebben?

Ik niet.

Die 2 hebben zekers iets. Dat kan niet anders !

I don't wanna talk

Gouden kooi

Ik ben een vogel, maar ik zit al jaren opgesloten in een gouden kooi. Zoveel jaar geleden kroop ik er vrijwillig in. Ik sloot het deurtje achter mij en beleefde de wereld vanachter de tralies. In eerste instantie was ik gelukkig. Ik had mezelf beschermd tegen de buitenwereld. Geen kat zou me kunnen oppeuzelen. Maar na verloop van tijd begon ik de nadelen ervan in te zien. Ik was ontzettend eenzaam in mijn kooi. Tevergeefs probeerde ik verschillende keren het deurtje te openen, maar blijkbaar had iemand de sleutel eraf gehaald. Daar zat ik dan. Helemaal alleen in mijn gouden kooi.

Het ontbrak mij aan kracht om op zoek te gaan naar de sleutel of aan moed om te roepen achter hulp en dus bleef ik moederziel alleen in mijn kooi zitten. De jaren verstreken en tot nu toe bevind ik mij nog steeds in de kooi.

"One day I'll fly away
Leave all this to yesterday"

Ik wil de kooi verlaten, maar een enorm gevoel van angst overvalt me steeds weer. Dus blijf ik maar in mijn kooi waar ik bijna de helft van mijn leven al versleten heb. Ik ben bang dat ik niet meer zal kunnen vliegen. Ik ben bang voor die kat die mij na al die jaren in het oog houdt.

Ik ben bang dat ik nooit nog zo'n goed nest zal vinden.

Muziektip 28

Tot nu toe nog onbekende naam en onbekend nummer, maar een reclamespot bracht daar onlangs verandering in. Wat een heerlijk nummer. Ogen sluiten en wegvliegen van deze wereld.

Geniet van de italiaanse Simona Barbieri.

Nietig

Ik voel me al een paar dagen neerslachtig. Ik heb het gevoel hier niet aanwezig te zijn. Als u zich in het station Brussel-Zuid eens op spitsuur op een bank neerzet en naar de mensen kijkt, begrijpt u ongeveer wat ik bedoel. Je ziet zo veel mensen. Kris kras door elkaar. Ze hollen naar de trein. Ze lopen asociaal rond. Met hun ipod in hun oren. Een dakloze man die om geld vraagt, wordt door iedereen genegeerd. De mensen haasten zich maar. Naar waar? Naar huis. Om vanaf daar we te crossen naar de fitness. De muziekschool. Het café. Of om gewoon thuis in slaap te vallen voor de TV.

Als ik de mensen observeer voel ik mij zo klein. Nieteloos. Ik voel me onzichtbaar. Niemand merkt je op. Niemand is met je bezig. Je zit daar maar. Te wachten. Te wachten op de trein. Te wachten op de dood.

Nothing more then a number - model is een vriendin

Al een tijd vraag ik mij af wat ik hier in godsnaam doe. Leven? Het hoeft voor mij niet. Ik haal uit weinig dingen nog plezier. Het boeit mij allemaal niet meer. En alles wat ik zie, hoef ik niet en wil ik niet. Ik wil het niet!

Ik wil geen leven zoals jullie. Ik wil niet werken. Ik wil geen vriend. Ik wil niet opstaan. Ik wil niet slapen. Ik wil niet eten. Ik wil niet drinken.

Ik wil niets meer.

"If I go away
What would still remain of me"

Savatage - If i go away

Psycholoog

Ik denk er al een paar maand over om eens op bezoek te gaan bij een psycholoog. Maar eerlijk gezegd schrikt het woord mij nog meer af dan het bezoek zelf. En toch heb ik mijn laatste jaren van mijn leven niets anders gedaan. Ik heb enkel en alleen maar psychologen gekend. Elk vriendje dat ik gehad heb, was mijn persoonlijke psycholoog. In het begin zijn ze vriendelijk. Ze vinden je boeiend. Interessant. Na een aantal weken beginnen ze dieper in je te graven. Het woord intrigerend ligt op hun tong. Ze willen je helemaal binnenstebuiten keren. Ze willen je volledig begrijpen, maar dat lukt hen natuurlijk niet. En als ze dan eindelijk denken dat ze mij kennen, haal ik weer iets naar boven wat hen uit hun lood slaat. Uiteindelijk raken ze verstikt in al mijn raadsels en geraken ze zelf verward. Uiteindelijk hak ik de knoop door en verlaat ik hen. Met pijn in het hart, maar ik doe het voor hen.

De laatste maanden heb ik geen persoonlijke psycholoog meer. Ik mis het wel. De momenten waarin ik in hun bed lig en mijn tranen de vrije loop kan laten. Ze zien dan een kwetsbare Alimonia of dat denken ze althans want wie ik echt ben, ziet niemand. Ik laat hen zien, wat ze willen zien. Dat is hetzelfde met psychologen. Ze horen wat ze willen zien. Ze creëren nieuwe problemen om je de oude te doen vergeten. Mijn ex-vriendjes zagen mijn tranen. Ze voelden mijn tranen en bovenal ze dachten dat ze mijn tranen droogden, maar dat deden ze niet. Het waren immers niet mijn eigen tranen. Het waren gecreëerde tranen. Om hen gerust te stellen.

Als mijn ex-vriendjes mij al niet begrepen, wat zou een psycholoog dan kunnen doen?

Chocomelkske

Eén keer in de maand drink ik mijn chocomelkske op het werk. Voor de verandering moeten mijn collega's dan eens niet achter water gaan voor mij. Het chocomelkske heeft een diepere betekenis dan u had kunnen denken. Ik drink het ook maar 1 keer in de maand, namelijk op de eerste dag van de lastigste dagen van de maand. Het drinken van chocomelk dient niet enkel om de pijn te verzachten, maar het is ook onrechtstreeks een signaal voor mijn directe collega's. Ik hoop hen op die manier duidelijk te maken dat ik die periode onuitstaanbaar ben. Ik ben dan overgevoelig en onhandelbaar. En dan vergeet ik er nog bij te zeggen dat ik in die periode mij ontzettend lastig opstel en meestal zo weinig mogelijk werk om geen fouten te maken.

Maar ik vrees dat mijn collega's de betekenis van het bestellen van het chocomelkske niet begrepen hebben. Tegenwoordig vragen ze alle dagen of ze geen chocomelkske voor mij moeten meebrengen. "Nee, vandaag niet" probeer ik op een vriendelijke toon hun duidelijk te maken. Dus, mannen voor eens en altijd: ik heb maar nood aan 1 chocomelkske per maand.

Of denken jullie nu serieus dat ik alle dagen mijn regels heb?

Film van de dag

Het was al veel te lang geleden dat ik nog een goede film had gezien die een vermelding op mijn blog waard was. Maar vandaag schotel ik jullie een sublieme film voor die je van je sokkel blaast. Het is de eerste klei-animatiefilm (kleipoppetjes worden per frame opgenomen) van Adam Eliot. De film is visueel erg spectaculair, maar het verhaal is gewoon héél goed. Hartverwarmend. De humor is droog (en daarom subliem) en dus heb ik mij geen seconde verveelt (uitgezonderd het laatste kwartier)!

Mensen, probeer deze film wat meer promotie te geven want het is dat waard! Het moet één van de beste films zijn die ik ooit zag!

Quote van de dag

Verliefdheid is een tijdelijke ziekte. Liefde de ongeneeslijke.

Shoppen

Af en toe ga ik shoppen. Mijn mama overhaalt me elke keer om naar iets exclusievere zaken te gaan. Kleerwinkels waar de parking volstaat met BMW's, Mercedessen en Porsches. Het is iets wat ik niet graag doe, maar waar ik elke keer met open ogen in trap. Dat overkwam me ook vandaag. Ik liet me rustig wakker worden door de zonnestralen op mijn gezicht. Of dat was toch het plan. Om 9.00 werd mijn droom verstoord door een enorme bons op mijn deur, gevolgd door de woorden: "vandaag gaan we shoppen! Maak je klaar". Hoewel ik liever de ganse dag in mijn pyjama had rondgelopen, maakte ik mij dan toch klaar. Ik was nu toch al wakker.

Toen we eenmaal in de winkel aankwamen en ik de andere mensen zag, begreep ik weer waarom ik nooit mee wil gaan. Het lijkt alsof ik van een andere wereld kom. Het lijkt wel alsof iedereen doorheeft dat ik er niet bij pas. Het lijkt wel alsof er boven mijn hoofd een lichtje hangt alsof ik een soort indringer ben.

Ik voel me nooit op mijn gemak in dat soort winkels. Overal zie je vrouwen op hoge hakken waar ze amper op kunnen blijven rechtstaan. Zinnen als "dat past ideaal bij pumps en als je dat combineert met een blazer dan is de outfit echt af. Oh probeer anders deze ceintuur erop"
worden rond je hoofd geslingerd. "Het zal wel", denk ik dan terwijl ik hen voorbijloop. Om één of andere reden voelen al die vrouwen zich beter dan de rest. Hun hoofd bevat meer plamuur dan een gans huis en hun hersenen hopen ze te vinden in hun super grote handtassen. Jammer genoeg voor hen is dat meestal niet te vinden. En hoewel ze zich "beter" voelen, zijn ze dat niet. In de ganse winkel heb ik niemand gezien die mooier is als mij. Nuja, mooier. Ik val niet op in mijn gewone simpele broek van de Zara en mijn mooie effe grijze trui. Ik val niet op. Ik ben net behangpapier.

Na 5 minuten had ik de ganse winkel doorzocht. "Niets" zei ik met een geacteerd teleurgesteld gezicht. "Niets?" vroeg mijn moeder opnieuw. "Nee ik vind niets" zei ik trots. Na een uur liepen we nog altijd in de winkel rond. Deze keer niet voor mij, maar voor mijn moeder. Haar smaak was wel in deze winkel te vinden. Ik zette me rustig in een zetel en bladerde wat rond in de modeblaadjes. Ondertussen analyseerde ik met mijn ander oog de ganse winkel. De verkoopsters, de barbiepoppen, de mannen die de sjakos (en het geld) vasthielden. Geen enkele beweging gebeurde ontsnapte aan mijn oog. Elke woord dat werd gezegd, heb ik opgevangen. Ik ken ondertussen de trukken van de verkoopsters. "Dat staat u beeldig, mevrouw". "Dat is echt zeer mooi" en "die zit als gegoten, vind u ook niet?" hoor je om de 5 minuten. Maar dan elke keer bij iemand anders.

Ja iedereen staat met van die dure kledij. Zolang je maar betaalt. De verkoopster zijn dan blij met hun procentje, de man is blij dat hij naar eindelijk naar huis kan voor zijn welverdiend pintje en de barbiepoppen voelen zich gelukkig dat ze de volgende keer weer de show kunnen stelen op het feestje.

Maar vandaag verveelde ik mij en ging ik op zoek naar kledij dat ik "om te lachen" paste. Vandaag viel mijn oog op een zeer sexy fel groen kleedje. Het stond me beeldig moet ik zeggen. Mijn broek had ik netjes aangehouden want ik had geen zin om mijn super sexy benen te showen. Ook dat had de slimme verkoopster opgemerkt. Volgens haar moest ik dat kleedje met een legging combineren. Serieus? Dacht die verkoopster nu echt dat ik dat niet wist? Dat ik nu compleet niets van mode kende? Dacht ze nu echt dat ze dat jurkje aan mij ging verkopen?

Nee nee. laat maar. Dat jurkje is ideaal voor barbiepoppen zonder hersenen die zich beter vinden dan iedereen maar die toch maar jaloers naar mij zaten te kijken. Ik het het kleedje netjes zelf (!) terug gehangen in de rek. "Laat de de aandacht maar gaan naar die vrouwen", dacht ik bij mezelf. Ze verdienen het. Laat de aandacht van de mannen maar naar hun gaan. Of althans naar hun kledij.


Ik neem wel vrede met de aandacht die ik krijg van jullie op mijn blog !

Kruispunt

Als u op een normale manier aan mij zou vragen of ik gelukkig ben, zou ik u moeten teleurstellen en simpelwel "nee" antwoorden. Nee, ik ben het niet. Ongelukkig zou ik het ook niet kunnen noemen. Het is iets tussenin. Ik heb al jaren het gevoel dat ik niet leef. Dat ik ergens op een druk kruispunt vast sta en maar niet kan overstappen. Het zijn die verdomde verkeerslichten die nooit op groen springen. En dus blijf ik maar wachten en hopen op dat ene moment wanneer er geen auto's meer op de baan zijn of dat er een paar vriendelijke auto-chauffeurs mij overlaten.

Ik wacht.

En ondertussen gebeurt er niets. Nee. Ik kijk maar naar al de passerende wagens met mensen in. Gelukkige mensen. Of zo lijkt het toch vanaf de plaats waar ik sta. En dus open ik vanaf morgen van de eerstvolgende auto die passeert de deur en stap ik in.

Ik ben klaar voor het avontuur!

Contacteren

Ik ben vanaf nu beschikbaar op: blog.alimonia[@]gmail.com voor al uw vragen/opmerkingen/suggesties/wensen/...

Zo ziet u maar. Ik ben dichter dan u ooit had kunnen dromen!

De slaaptrein

De NMBS heeft eindelijk begrepen wat ik wil én verdien: rust. En die rust vind ik tegenwoordig op de slaaptrein. En hoewel honderden andere pendelaars op mijn trein zitten, zit ik de laatste dagen alleen in mijn 'slaapkamertje'. Er is nochtans plaats voor 6 mensen. Het is niet dat ik niet wil dat ze zich bij mij plaatsen, maar de andere pendelaars vinden mij gewoonweg niet. Ik heb het geluk dat de slaaptrein vertrekt op het perron waar ik opstap. Ik laat iedereen opstappen en kies dan zorgvuldig een 'kamer' uit. Ik sluit de deur en sluit de rolluik. Kwestie van me zo snel mogelijk op mijn gemak te voelen in de donkere kamer. Wanneer de trein vertrekt, leg ik mij neer en sluit ik mijn oogjes. De volgende stations stapt er niemand mijn 'kamer' binnen. Mensen vinden een "rolluik" vreemd. Bizar. Ze durven de kamer niet te betreden en om die reden zit ik een ganse treinrit helemaal alleen. Ongestoord.

Het is niet dat ik niemand binnenlaat, maar weinigen durven de deur te openen. Alsof ze de kamer "verdacht" vinden. Alsof ze een vrijend koppel zullen tegenkomen.

Nu. Langs deze weg wil ik mijn excuses aanbieden aan al die mensen die geen zitplaats vonden. In mijn kamer was er nog plaats.

Maar u moet mij wel eerst vinden.

En de deur durven te openen.

Fotografie

Oogtest

Het was op een gewone werkdag dat hij mijn concentratie verstoorde. Een man van rond de 40 jaar trok mijn aandacht. Nadat ik hem 4 keer op een ganse voormiddag had zien passeren, begon ik mij vragen te stellen. "Wat doet die man hier?". "Hij zou toch niet....?". "Nee toch!". Ik had er nu wel zelf om gevraagd.

Na de eerste keer hadden mijn ogen hem grondig gecheckt en was hij goedgekeurd. Hij had dan wel niet het uiterlijk van een model, maar hij had wel charisma en een goede kledingsmaak: volledig in het zwart. Ik hou van mannen die volledig in het zwart zijn gekleed. Dat zijn mannen die 's morgens elke minuut grondig willen benutten zonder een half uur voor de kast te staan nadenken. Ze nemen gewoon iets. Iets zwart. Dat past bij alles.

Elke keer hij passeerde keek hij recht in mijn ogen. Ik hou van flirten. Het maakt je gelukkig en het gaat nooit verder dan dat.

De ganse dag verliep voor de rest vlekkeloos. Ik was een gelukkige werknemer en dus was ik rendabel voor het bedrijf. Tot ik op een gegeven moment telefoon kreeg van een vriendelijke jonge dame. Of ik misschien mijn afspraak met de oogarts was vergeten. "Verdoemme", dacht ik bij mezelf. Was dat vandaag die afspraak? Juist ja. Ik werd verwacht en haastte mij zo spoedig mogelijk naar de juiste zaal.

En toen zat hij daar. De man waar ik al de ganse dag mee aan het flirten was. "Goeiedag", zei hij mij. Een kleine glimlach verscheen spontaan op zijn gezicht. "Zet u maar neer". "U heb ik al opgemerkt" zei hij niet verlegen. "U kijkt wel boos hoor!", "maar wat is je naam?". "Excuseer?" vroeg ik hem verbaasd. "Je naam. Ik doe de administratie voor de oogarts". "ah. Alimonia".

Hij keek mij aan en noteerde mijn naam. "En wat is je gsm-nummer?" probeerde hij. Daar stond ik met mijn mond vol tanden. "Excuseer?" vroeg ik voor de tweede keer. "Moeten we bij jou niet beter een gehoortest doen?" zei hij sarcastisch. "Ik heb dat nodig voor de gegevens natuurlijk", lachte hij.

Nadat hij ondertussen alles van mij wist, werden mijn ogen getest. "Zet je bril maar af en lees maar". "Ik zie niets", zei ik serieus. "Serieus?", vroeg hij mij? "Ja" zei ik op een zeer duidelijke toon. "Ok, dan draaien we hier wat aan....en voila. Probeer maar opnieuw". "Ik zie nog steeds niets", zei ik geïrriteerd. "Dat kan niet" zei hij op een iets luidere toon. "Toch is het zo". "Geef je bril eens", beval hij.

"U heeft wel dikke glazen" zei hij op een kwetsende toon. "Ja dat weet ik ook wel", snauwde ik hem toe. "Ik heb min 7".

Hij probeerde zijn gedrag nog goed te praten, maar meer dan "nee" en "ja" heb ik daarna niet meer gezegd.

Tot binnen 3 jaar, zei ik hem nog toen ik de deur achter mij terug trok.