De slaaptrein

De NMBS heeft eindelijk begrepen wat ik wil én verdien: rust. En die rust vind ik tegenwoordig op de slaaptrein. En hoewel honderden andere pendelaars op mijn trein zitten, zit ik de laatste dagen alleen in mijn 'slaapkamertje'. Er is nochtans plaats voor 6 mensen. Het is niet dat ik niet wil dat ze zich bij mij plaatsen, maar de andere pendelaars vinden mij gewoonweg niet. Ik heb het geluk dat de slaaptrein vertrekt op het perron waar ik opstap. Ik laat iedereen opstappen en kies dan zorgvuldig een 'kamer' uit. Ik sluit de deur en sluit de rolluik. Kwestie van me zo snel mogelijk op mijn gemak te voelen in de donkere kamer. Wanneer de trein vertrekt, leg ik mij neer en sluit ik mijn oogjes. De volgende stations stapt er niemand mijn 'kamer' binnen. Mensen vinden een "rolluik" vreemd. Bizar. Ze durven de kamer niet te betreden en om die reden zit ik een ganse treinrit helemaal alleen. Ongestoord.

Het is niet dat ik niemand binnenlaat, maar weinigen durven de deur te openen. Alsof ze de kamer "verdacht" vinden. Alsof ze een vrijend koppel zullen tegenkomen.

Nu. Langs deze weg wil ik mijn excuses aanbieden aan al die mensen die geen zitplaats vonden. In mijn kamer was er nog plaats.

Maar u moet mij wel eerst vinden.

En de deur durven te openen.