Ik denk er al een paar maand over om eens op bezoek te gaan bij een psycholoog. Maar eerlijk gezegd schrikt het woord mij nog meer af dan het bezoek zelf. En toch heb ik mijn laatste jaren van mijn leven niets anders gedaan. Ik heb enkel en alleen maar psychologen gekend. Elk vriendje dat ik gehad heb, was mijn persoonlijke psycholoog. In het begin zijn ze vriendelijk. Ze vinden je boeiend. Interessant. Na een aantal weken beginnen ze dieper in je te graven. Het woord intrigerend ligt op hun tong. Ze willen je helemaal binnenstebuiten keren. Ze willen je volledig begrijpen, maar dat lukt hen natuurlijk niet. En als ze dan eindelijk denken dat ze mij kennen, haal ik weer iets naar boven wat hen uit hun lood slaat. Uiteindelijk raken ze verstikt in al mijn raadsels en geraken ze zelf verward. Uiteindelijk hak ik de knoop door en verlaat ik hen. Met pijn in het hart, maar ik doe het voor hen.
De laatste maanden heb ik geen persoonlijke psycholoog meer. Ik mis het wel. De momenten waarin ik in hun bed lig en mijn tranen de vrije loop kan laten. Ze zien dan een kwetsbare Alimonia of dat denken ze althans want wie ik echt ben, ziet niemand. Ik laat hen zien, wat ze willen zien. Dat is hetzelfde met psychologen. Ze horen wat ze willen zien. Ze creëren nieuwe problemen om je de oude te doen vergeten. Mijn ex-vriendjes zagen mijn tranen. Ze voelden mijn tranen en bovenal ze dachten dat ze mijn tranen droogden, maar dat deden ze niet. Het waren immers niet mijn eigen tranen. Het waren gecreëerde tranen. Om hen gerust te stellen.
Als mijn ex-vriendjes mij al niet begrepen, wat zou een psycholoog dan kunnen doen?
De laatste maanden heb ik geen persoonlijke psycholoog meer. Ik mis het wel. De momenten waarin ik in hun bed lig en mijn tranen de vrije loop kan laten. Ze zien dan een kwetsbare Alimonia of dat denken ze althans want wie ik echt ben, ziet niemand. Ik laat hen zien, wat ze willen zien. Dat is hetzelfde met psychologen. Ze horen wat ze willen zien. Ze creëren nieuwe problemen om je de oude te doen vergeten. Mijn ex-vriendjes zagen mijn tranen. Ze voelden mijn tranen en bovenal ze dachten dat ze mijn tranen droogden, maar dat deden ze niet. Het waren immers niet mijn eigen tranen. Het waren gecreëerde tranen. Om hen gerust te stellen.
Als mijn ex-vriendjes mij al niet begrepen, wat zou een psycholoog dan kunnen doen?
2 opmerkingen:
Alimonia,
Stel : iedereen en in den bijzonder je vrienden begrijpen jou!!!
die weten je denkpistes, je persoonlijk geluk, je echt inwendig verdriet te ontsluieren...en dan weten ze dat!!!
Ze zouden je nog rapper laten vallen als dat jij dat met hun doet!
Waarom ? je zou niet meer boeiend zijn, maar saai en uitgekeken.
Psychologen ook hoor, maar ze hebben wel nood aan je geld dat je op hun rekening stort...dus effe nieuwe probleempjes bij maken hé...oude truk van uit de middeleeuwen, wat zeg ik ! zolang de mens bestaat !!!
groetjes Daniel ;-)
ps : bleiten kan deugd doen hé...
( bleiten is gents voor wenen)
Het maakt niet uit of je ex-vriendjes of een psycholoog je begrijpen.
Het belangrijkste is dat je jezelf begrijpt. En daar ben je volgens mij wel naar op zoek en dat is mooi.
Een reactie posten