Het pakketje

Het was op een gewone werkdag dat ik een vreemd, maar vrij groot pakket ontving. De afzender was geen onbekende. Het was een ex-collega van bij mijn vorige werkgever. "Confidentieel" stond er in het groot op geschreven. Zonder nadenken opende ik vol nieuwsgierigheid het pakket. Al vrij snel vond ik een tweede zakje. Mijn hand grabbelde in het zakje en kwam 2 latex-kousen tegen. Met rode wangen stak ik de kousen snel terug in het zakje. "Wat zit er in?", vroeg mijn bazin nieuwsgierig. "Oh niets speciaals", mompelde ik. Ik stak het zakje snel terug in de grote envelop en borg mijn cadeautje snel op in mijn persoonlijk kastje. De ganse dag liep ik met een grijns op mijn gezicht. Mijn bazin vraagt zich nu nog steeds af wat er in dat pakket zat.

Nu. Ze zal het nooit weten. Tenzij ze hier op mijn blog terechtkomt.

En dan krijgt ze er direct deze foto bij!

Gedachten

Ik vecht tegen de zwarte demonen die zich blijkbaar al weken in mijn kamer verstopt hadden. Maar ik had ze natuurlijk niet opgemerkt door het zwarte behangpapier.

Blind Guardian

U mag tweemaal raden welke groep ik deze avond zal zien? Juist ja. Blind Guardian! Normaalgezien zou ik super enthousiast moeten zijn, maar dat is niet het geval. Mijn humeur van de laatste weken staat op een zeer laag pitje. Ik heb geen zin. Niet in chocolade, niet in gezelschap, niet in conversaties en zelfs niet in het concert van het jaar.

Ik heb geen zin. Maar ik ga toch maar.

We zullen wel zien.

Fantasie

De omvormer

Al sinds enkele dagen heeft mijn trein een probleem met de omvormer. De omvormer is tegen alle verwachtingen in, zeer belangrijk. Het zorgt ervoor dat er licht aanwezig is en dat de deuren automatisch open gaan. Het technische probleem met de omvormer zorgt nu al sinds enkele weken dagelijks voor problemen met de trein. Vertragingen van minstens een half uur zijn geen uitzondering meer. En met geluk blijft het daarbij. Ondertussen zijn we de voorbije dagen al overal gedropt geweest wegens het niet verder rijden van de trein. “Trek uw plan maar, neem maar een volgende/andere trein” wordt er gefluisterd maar niet gezegd.

Een simpele mens – zoals ik – verwacht dat dit probleem vrij snel wordt opgelost, maar niets is minder waar bij de NMBS. De trein rijdt al verschillende dagen met een halfwerkende (of laten we zeggen: “niet-werkende” ) omvormer.

Ik begrijp het wel. Sinds de aankondigingen van de besparingen bij de NMBS is er geen geld meer voor techniekers, noch voor omvormers.

En dus probeer ik langs deze weg een inzamelactie te regelen.

Wie helpt ons om een omvormer te kopen? Wie is vrijwilliger om de oude omvormer te wijzigen voor een gloednieuwe?

Let op. Met die nieuwe omvormer gaan we met een versnelde snelheid rijden van 115%!

U bent gewaarschuwd.

Het vierde

Vroeger zat ik op "het vierde". Het 4de verdiep om concreter te zijn. Sinds een jaar is onze dienst verhuisd naar het "eerste verdiep". Ik herinner mij de dag van de beslissing nog als gisteren. Ik was kwaad. Teleurgesteld. Droevig. Want ik hoorde thuis op "het vierde"! Op "het vierde" kende ik ondertussen iedereen. En het allerbelangrijkste, hij zat op het vierde. Maar mijn bazin had de knappe jongen een paar meter verder ook gezien. Ze had ook gezien hoe ik mijn concentratie verloor als hij was gepasseerd. En dus besloot ze - in haar ogen - wijselijk onze dienst naar het eerste verdiep te verhuizen.

Ik herinner mij de laatste dag op "het vierde" nog zeer goed. Ik bleef expres zeer laat op het werk zodat ik afscheid kon nemen. Ik stond minutenlang voor het raam. Ik kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ik keek rondom mij en probeerde het beeld zo lang mogelijk vast te pinnen. Dit mocht ik nooit meer vergeten. Ik wandelde het hele verdiep rond. Er was praktisch niemand meer. Het hele verdiep was nu van mij. Voor de laatste keer. Ik ging naar het bureau van hem en zette mij op zijn stoel. Dit was zijn plaats. Ik keek vanaf zijn stoel rond mij. Dit waren de dingen die hij al maanden zag. Nu keek ik met zijn ogen naar zijn verdiep. Uiteindelijk nam ik afscheid. Door de verhuisdozen zocht ik mijn weg naar huis. In de trein speelde er een hele film over het vierde af.

Sinds ik op "het eerste" zit, ben ik nog zelden naar "het vierde" terug gegaan. Vandaag was de derde keer in een dik jaar tijd. Ik krijg rillingen als ik de trap op wandel. Vanaf "het derde "verdiep begint mijn ademhaling sneller te gaan. Ik heb dan ook een haat-liefde verhouding met "het vierde". Ik heb een zeer mooie tijd gehad, maar het behoort nu tot het verleden. En die tijd komt - jammer genoeg - nooit nog terug.

tenzij.....

ik intern een nieuwe functie vind.

Op "het vierde" natuurlijk!

Fotowedstrijd

Het moet ondertussen twee jaar geleden zijn dat ik meedeed aan de plaatselijke fotowedstrijd. Na weken van spanning viel de - oh zo geliefde - brief in de bus. "U bent jammer genoeg niet bij de winnaars" stond er te lezen, maar ik was toch welkom op de receptie. "Misschien heeft u wel een speciale prijs gewonnen" stond er nog.

Helemaal opgetut vertrok ik naar de receptie. Ik was bij de eerste aanwezigen. Ik keek rond me en zag enkel 60+ers. Kunnen deze mensen de jongeren nu echt geen artistieke vrijheid gunnen? Toen uiteindelijk bleek dat ik bij één van de jongste kandidaten was, zag ik mijn "speciale prijs" als sneeuw voor de zon smelten. "Zelfs dat niet", zuchtte ik.

Toen uiteindelijk de jury binnenwandelde - ook al van de oude garde - knikten ze onopvallend op wat later de winnaar bleef te zijn. Het gaf me een wrang gevoel. Vriendjespolitiek? Natuurlijk! De man bleek later wel een bekende winnaar in het milieu te zijn. Samen met zijn andere vrienden van de plaatselijke fotoclub hadden ze praktisch de hele top 10 gevuld.

Na de prijsuitreiking kwam ik tijdens de receptie in gesprek met één van de juryleden. Ze nodigde mij vriendelijk uit om samen met haar al de foto's te overlopen. En zogezegd zo gedaan.

Al vrij snel werd duidelijk waarom ik niet tot de winnaars behoorde. Haar smaak kwam helemaal niet overeen met de mijne. Ze legde me uit dat ik de "regels" moest volgen. De regel van 3. Foert, de regels. Die lap ik aan mijn laars. Ik neem foto's met gevoel. Geen foto's omdat het volgens de regels een mooie foto zal opleveren.

En sindsdien doe ik niet meer mee aan die politieke fotowedstrijden.

Ik hang mijn foto's wel op in mijn kamer.

Eerlijkheid

Mijn vriendenkring is niet erg uitgebreid en dat ligt niet enkel en alleen aan het feit dat mijn eisen zeer hoog liggen. Eén van de belangrijkste eis is dat mijn vrienden "eerlijk" moeten zijn.

"Kennissen heb ik niet want dat zijn afgedankte vrienden die geen tijd meer voor je hadden in moeilijke periodes. "

Ze laten enkel hun hoofd zien als alles "normaal" of "goed" verloopt.

De eigenschap eerlijkheid is niet veel mensen gegeven. Zelfs op de werkvloer zijn het enkelingen die het bezitten. Onlangs nog werd ik op een vergadering voor een verdomd feit gezet door één van mijn collega's. Een paar dagen ervoor had deze nog bij hoog en laag iets anders beweerd dan op de vergadering zelf. Mijn handeling zou ineens niet meer zo superieur zijn als men eerst tegen mij had gezegd. En hoewel ik hier een grote mond heb, ben ik in het dagelijks leven best verlegen. En dus versteende ik in de vergadering. Mijn ziel geraakte los van mijn lichaam en - zoals een doodervaring - volgde ik de vergadering vanuit de lucht. Mijn lichaam zat daar. En ik deed niets. Ik krijg mijn mond niet open om mij te kunnen verweren.

En ineens was er die knip. Diezelfde knip die een hypnotiseur doet om je weer wakker te krijgen. Ik bevond mij terug op mijn vertrouwde bureaustoel. De vergadering was achter de rug en ik had een slechte beurt gemaakt. Ik werd van dingen beschuldigd die ik helemaal niet had gedaan. Het was de lach op de mond van mijn collega die mijn geest ervan overtuigde dat ik het hier niet bij kon laten. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en mijn verhaal te doen tegen mijn bazin.

Uiteindelijk kreeg ik mijn gelijk.
Want.

Ze zal nooit een vriendin van mij worden.

Zelfportret

Muziektip 27

Het was de film Les hommes et les dieux die me (opnieuw) kennis liet maken met dit ontzettend superieur muziekstuk. Alleen al voor deze passage waar de tranen over de mannen hun gezicht rollen, zou ik de film aanraden. De overige 199 minuten gebeurt er niet echt veel in de film.

Maar wat een heerlijk muziekstuk!

Quote van de dag

Leef in het verleden want de toekomst is onzeker.

Een gewone vriend

"Ja het is echt maar een 'gewone' vriend" heb ik deze week al 4 keer moeten zeggen. Het is met een 'gewone' vriend dat ik naar Berlijn ga. Om preciezer te zijn, het is een collega van het werk. Het is diezelfde jongen die ik enkele weken geleden een blauwtje liet lopen. Ja, hij zag mij best wel zitten, maar ik hem niet. Aan mijn hoge eisen kan hij jammergenoeg niet tippen. Ondertussen heb ik geprobeerd hem duidelijk te maken dat hij beter af is zonder mij. Dat een relatie met mij, hem alleen maar zot zou maken. Ik zou hem misbruiken. In de meeste bizarre situaties. Ik zou hem als slaaf gebruiken en als dienaar aanbieden op het internet. Ik zou geen genade kennen. Hij mag blij zijn dat ik hem van dat onheil behoed. Eigenlijk moet hij mij dankbaar zijn.

Ik denk dat hij dat nog niet goed doorheeft. En daarom vroeg ik hem om een citytrip met mij te maken. Ik beslis alles en hij moet er zich maar naar schikken. Zo ging dat ook in de relatie zijn. Kijk. Die citytrip is nogmaals het ultieme bewijs dat een relatie met mij niet de beste zet in zijn leven zou zijn.

En dus moet hij mij dankbaar zijn voor dat cadeau.

Hopelijk ziet hij dat ook binnen 8 weken wanneer hij mijn koffers draagt en zijn creditcard boven moet halen.

Vakantie

Terwijl meer dan de helft van de Belgische bevolking overweegt om de zon op te zoeken - we hebben maar 118 uren zon in juni gehad -, is mijn trip al geboekt. Na mijn trip naar Londen in maart, ga ik binnenkort naar Berlijn. Geen zonvakantie dus. En zoals deze site beweert, heb ik dan ook netjes 8 weken op voorhand geboekt. Kwestie van zo weinig mogelijk te moeten betalen voor mijn citytrip.

Fotografie