Het moet ondertussen twee jaar geleden zijn dat ik meedeed aan de plaatselijke fotowedstrijd. Na weken van spanning viel de - oh zo geliefde - brief in de bus. "U bent jammer genoeg niet bij de winnaars" stond er te lezen, maar ik was toch welkom op de receptie. "Misschien heeft u wel een speciale prijs gewonnen" stond er nog.
Helemaal opgetut vertrok ik naar de receptie. Ik was bij de eerste aanwezigen. Ik keek rond me en zag enkel 60+ers. Kunnen deze mensen de jongeren nu echt geen artistieke vrijheid gunnen? Toen uiteindelijk bleek dat ik bij één van de jongste kandidaten was, zag ik mijn "speciale prijs" als sneeuw voor de zon smelten. "Zelfs dat niet", zuchtte ik.
Toen uiteindelijk de jury binnenwandelde - ook al van de oude garde - knikten ze onopvallend op wat later de winnaar bleef te zijn. Het gaf me een wrang gevoel. Vriendjespolitiek? Natuurlijk! De man bleek later wel een bekende winnaar in het milieu te zijn. Samen met zijn andere vrienden van de plaatselijke fotoclub hadden ze praktisch de hele top 10 gevuld.
Na de prijsuitreiking kwam ik tijdens de receptie in gesprek met één van de juryleden. Ze nodigde mij vriendelijk uit om samen met haar al de foto's te overlopen. En zogezegd zo gedaan.
Al vrij snel werd duidelijk waarom ik niet tot de winnaars behoorde. Haar smaak kwam helemaal niet overeen met de mijne. Ze legde me uit dat ik de "regels" moest volgen. De regel van 3. Foert, de regels. Die lap ik aan mijn laars. Ik neem foto's met gevoel. Geen foto's omdat het volgens de regels een mooie foto zal opleveren.
Helemaal opgetut vertrok ik naar de receptie. Ik was bij de eerste aanwezigen. Ik keek rond me en zag enkel 60+ers. Kunnen deze mensen de jongeren nu echt geen artistieke vrijheid gunnen? Toen uiteindelijk bleek dat ik bij één van de jongste kandidaten was, zag ik mijn "speciale prijs" als sneeuw voor de zon smelten. "Zelfs dat niet", zuchtte ik.
Toen uiteindelijk de jury binnenwandelde - ook al van de oude garde - knikten ze onopvallend op wat later de winnaar bleef te zijn. Het gaf me een wrang gevoel. Vriendjespolitiek? Natuurlijk! De man bleek later wel een bekende winnaar in het milieu te zijn. Samen met zijn andere vrienden van de plaatselijke fotoclub hadden ze praktisch de hele top 10 gevuld.
Na de prijsuitreiking kwam ik tijdens de receptie in gesprek met één van de juryleden. Ze nodigde mij vriendelijk uit om samen met haar al de foto's te overlopen. En zogezegd zo gedaan.
Al vrij snel werd duidelijk waarom ik niet tot de winnaars behoorde. Haar smaak kwam helemaal niet overeen met de mijne. Ze legde me uit dat ik de "regels" moest volgen. De regel van 3. Foert, de regels. Die lap ik aan mijn laars. Ik neem foto's met gevoel. Geen foto's omdat het volgens de regels een mooie foto zal opleveren.
En sindsdien doe ik niet meer mee aan die politieke fotowedstrijden.
Ik hang mijn foto's wel op in mijn kamer.
Ik hang mijn foto's wel op in mijn kamer.
5 opmerkingen:
Alimonia,
Als je met kunst wenst bezig te zijn, in de fotografie.
Doe dan a.u.b. niet meer mee met wedstrijden, gelijk van welk niveau ook.
Kunst is geen sport, met 1ste en 2de plaatst enz...
Kunst is " wat jij denkt wat kunst is voor jou" en ik denk " wat kunst is voor mij " is dan kunst.
En dat is geldig voor alle kunstenaars.
Voor de rest : doe uw goestinge, doe ik ook en ik geniet van mijn kunst, maar ook van anderen hun kunst als hij vrij en ongebonden is gemaakt!
grtjs, Daniel
Daniël, je volgt nu toch al lang genoeg mijn blog om te weten dat ik zeer koppig ben, niet? Dus denk je dat ik ooit, maar dan ooit, kunst zal maken zoals het hoort?
Niet dus :)
Daniël, je volgt nu toch al lang genoeg mijn blog om te weten dat ik zeer koppig ben, niet? Dus denk je dat ik ooit, maar dan ooit, kunst zal maken zoals het hoort?
Niet dus :)
Alimonia,
Voila sé, dat is het wat ik bedoel!!! Uw goesting doen!
En koppig zijn.
Ik wist het dat je een echte kunstenares bent :-)
grtjs, Daniel
Ik zou niet opgeven, blijven proberen om op te boksen tegen 'het establishment'. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan zijn het 'regeltjes' in een creatieve sector.
Schenen stampen, dat moet je doen en blijven doen verdorie!
De volgende keer doe ik ook mee. ;-)
Een reactie posten