Quote van de dag

Dromen is voor idioten die te bang zijn om te leven.

Festival Graspop 2009

Het dagje Graspop zit er op! Hoewel ik al wel een tijdje naar metal luister, was het nog maar mijn 3de keer Graspop. Deze keer zou ik aanwezig zijn! Er waren namelijk een paar goeie bands geprogrammeerd [Blind Guardian (hansi - 10 kg + kort haar!) en Jon Oliva's Pain (yes, Jesus saves!)], de weersverwachtingen (25°C - 30°C - 40°c) waren gunstig, ik had een slachtoffer gevonden die mij heel de dag wou volgen en ik had een ticket. Met enig enthousiasme vertrok ik naar de weide van Dessel. De zenuwen had ik redelijk onder controle, maar het was toch een tijd geleden dat ik me nog op festivalterrein had bevonden. Ik was nerveus. Ik had de dag ervoor namelijk al zéér jong Graspop geweld gezien (lees: 15 jarige jongens met meer bagage dan ik ooit zou kunnen hebben) en was bang dat ik me niet thuis zou voelen. Ik voel me namelijk nergens echt thuis.Voor de gelegenheid had ik mij iets minder chique gekleed als normaal. Ik:

• was helemaal in het zwart gekleed (heb ik andere kleuren in mijn kast hangen?)
  
• had een zelfgemaakte tattoo op mijn hand geschilderd (leve eyliner van € 1)
  
• had mijn haar los gelaten (is het nog niet warm genoeg?)
  
• had slippers aangetrokken (zeer slim voor een metal festival! Leve mijn sterke tenen)
  

Kortom, ik zag er vrij normaal uit tussen de hoop. Voor één keer voelde dat goed aan! Al vrij snel werd ik aangesproken. "mag ik je hand eens zien?". Ik kreeg schrik. Zou hij mijn toekomst kunnen voorspellen? Zou hij me zeggen dat de jongen - waar ik geobsedeerd door ben - eigenlijk een demon is in mijn eigenste fantasie en eigenlijk niet bestaat? Zou hij zien dat ik eigenlijk doodongelukkig ben, maar de schijn hoog kan houden? Zou hij misschien zelfs kunnen zien dat ik stiekem gewicht probeer te verliezen? Nee hoor. Hij wou enkel mijn 'tattoo' aanschouwen. "Is hij echt?", vroeg hij zachtjes en bang voor mijn reactie. "Nee hoor, maak je geen zorgen. Zo dom ben ik ook niet". Hij keek een beetje geshockt. "Euhm, of heeft u er misschien wel?" vroeg ik aarzelend - alsof ik de brokken nog zou kunnen lijmen als zijn heel lichaam volstond-. "Nee hoor", stelde hij me gerust. Oef. "Lijkt hij een beetje echt?" "Nou, eigenlijk wel", fluisterde hij me toe. Ik straalde. Ik was in mijn opzet geslaagd. Hij zei nog dat hij de tattoo mooi vond. Hij is zelfs mooier dan 3/4 van de mensen die een echte tattoo hebben! En met dat compliment kon mijn dag niet meer stuk.

Ik heb me best geamuseerd. Tussen de bands door ben ik naar de metal market gegaan - dat is gewoon de hemel op aarde waar je alles, maar dan ook echt alles kan kopen wat je hartje verlangt (buiten liefde, maar soit) - en heb ik naar lekkere ontbloote langharige mannen gegaapt. Dat was eerder de hel, aangezien je enkel maar kan kijken en er niet kan of mag aankomen. Tijdens concerten staan deze lekkere ventjes NOOIT in je buurt (en kan je niet per ongeluk ertegen schuren) - oh excuseer hoor -. Waar ze zich dan bevinden is mij een raadsel! Zouden ze überhaupt wel komen voor de groepen? Of enkel om zich heel het weekend te bezatten met vrienden en schoon wijfjes te versieren?

In de late nammidag had ik mijn oog op iets moois laten vallen. € 118 stond er op de sticker te blinken. Excuseer? Staat er geen "1" te veel? Nee hoor. Honderd achtien euro. Zoveel geld had ik nog niet eens bij! Maar wat was het mooi. Zo mooi. Een lederen armband met een zilveren zwaard erop. Striemen, zoals aders, liepen over de hele lederen armband door. Erg mooi! Maar het werd een "njet". Om mijn verdriet te compenseren kocht ik mezelf dan maar en ijsje met 2 "zwarte" chocolade bollen!

Een beetje verder vond ik een leuk gothic beeldje. "Vind je hem mooi?" vroeg de verkoper met een Nederlands accent. "ja, heel mooi" zei ik. "Anders zou ik hier toch geen half uur naar dat beeld zitten te kijken?". "hij wacht op jou" probeerde de verkoper me te overhalen. Geen 5 minuten later wandelde ik vrolijk met het beeld in een plastieken zak naar buiten. Wat is hij schattig. Wat is hij lief, hij zat gewoon op mij te wachten! Gelukkig dat ik toch geld bij had of hij had weer een jaar moeten wachten.

Nog geen kraam verder vond ik een vlag van Markus Mayer. Zeer mooi. Een boom, zonsondergang en een man die in de boom hangt. Inspirerend.

Graspop 2009 was geslaagd met als hoogtepunt "the script for my requiem" van Blind Guardian. Maar who fucking cares?

Bloggen

Het bloggen is voor mij bijna een hobby geworden. Een stiekeme hobby want bijna niemand weet van het bestaan van mijn blog af. Het gevolg is dan ook dat ik bijna tot geen bezoekers heb. Geen probleem, ik blog niet voor jullie, maar voor mezelf. Al moet ik toegeven dat een mens soms wel een compliment kan gebruiken.

Op foto-sites (aangezien ik amateur fotografe ben) krijg ik wel complimenten. Ik zal het dan maar moeten compenseren zeker? Ik zou hier best wat foto's van mezelf kunnen plaatsen, maar ik hou deze blog graag anoniem en mysterieus. Ik wil ook niemand kwetsen. Ik wil vrijuit kunnen schrijven, niet bang zijn om iets verkeerd te zeggen. Niemand kent me. En dat zal zo nog wel een tijdje blijven.

Mijn blog was oorspronkelijk bedoeld om bekend te worden aan de hand van mijn foto's, maar aangezien ik even met een "dip" heb gezeten, bleven de foto's achterwege. Ik zal vanaf nu elke post proberen te voorzien met een - hoe raadt u het - zwart/wit foto's.

Mocht u het zich afvragen, ja dat ben ik op de foto (maar dan zonder bril en dan zie ik geen steek).

Film van de dag

The fall


Wat een geweldige (fantasy) film! Dit is een top film voor iedereen die nog kinds is. Mooi beelden, leuk verhaal mét boodschap, beetje emotioneel en voornamelijk goede acteurs (vooral dat kind is g-e-n-i-a-a-l). Bekijk hier de trailer.

Dom

We zijn dom. Echt dom bedoel ik dan.

We worden verliefd op iemand die we van haar nog pluim kennen. We laten ons heel leven door die persoon bepalen. We voelen ons goed, we voelen ons slecht. Allemaal afhankelijk van wat deze persoon doet. We sluiten onze ogen voor andere personen. We hebben maar 1 doel. Die persoon veroveren en dan merken dat hij/zij toch niet bij ons past zoals we ons al die voorbije maanden hadden voorgesteld. Weken hebben we ons leven door hem/haar laten bepalen. Verloren weken achteraf gezien. We liggen wakker, we kunnen niet eten, we voelen ons slecht als hij/zij er niet is,.... Kortom, we laten ons leven bepalen door één enkele zot die we nog niet eens kennen!

We wonen in Gent en gaan werken in Brussel met de trein. We verliezen 2 uur. Mensen in Brussel nemen de trein naar Gent, om te werken. Kan het nog belachelijker? Werken doen we blijkbaar liefst zo ver mogelijk van huis. En maak me niet wijs dat die functie niet bestaat dicht bij je thuis?

We eten ons te pletter - omdat eten nu lekker is - en sporten ons daarna bijna dood. We moeten mager zijn - omdat één of andere zot zegt dat dik zijn niet kan. Uren verslijten we in een duf, vies, stinkende sportschool samen met nog anderen zotten die graag eten, maar niet dik willen zijn.

We proberen ons heel leven bij één partner te blijven omdat dat zo hoort. We willen liefst ook nog 2 kinderen. Een jongen én een meisje - zolang ze maar gezond zijn. Maar de mens is niet gemaakt om bij één partner te blijven en we gaan allemaal vreemd. Alleen denkt de mens dat in "hun" relatie de partner niet vreemd gaat. Niemand gaat vreemd, toch?

We zijn allemaal gelukkig, maar we slikken wel 198 miljoen verpakkingen antidepressiva per jaar (enkel en alleen in België). We gaan massaal naar de psycholoog, we spelen met de lotto omdat geld gelukkig zal maken. Maar we waren toch gelukkig.


Geloof me vrij.
Het leven is dom en u maakt er deel van uit
net als ik.

Miss Metal

Voor de 3de keer op rij zoekt Mindview naar een "miss metal". Ik zou graag deze titel bemachtigen. Eerlijk. Want is er nu geen betere wedstrijd waar alle clichés op één hoopje worden gegooid? "Miss metals" zijn lelijk - of heeft u al een knappe vrouw gezien tussen de 10 finalisten voor 2010? - en hebben een iets groter maatje dan de gemiddelde Belgische vrouw. Ze weten niet hoe ze een oogpotlood correct moeten gebruiken en smeren dit dan maar willekeurig rond hun ogen uit. Buiten zwart kennen ze geen enkele andere kleur die hun lichaam zou kunnen accentueren. Ze surfen gemiddeld 2 uur per dag op de site van metalfan.nl en spelen coole games à la World Of Warcraft. Ze lezen in hun vrije tijd enkel fantasyboeken. Liefst alleen en in de donkerte. Miss metal kan ook maar een aantal zaken. Grunten, het duivelsteken en ontzettend onnozel doen. Om één of andere reden komen ze ook ontzettend dom over. Aan de andere kant weten ze alles perfect - dankzij het op voorhand instuderen van bepaalde zaken - van groepen zoals Iron Maiden, Motorhead, ACDC en Slayer. Ze zijn ook ontzettend grote fan van ondergroundse groepen. Zo willen ze true overkomen. Op het festival Graspop stonden ze al van kleins af aan. Miss metal. Dat ben je van kleins af aan! Bekijk hier het bewijs!

Ja, serieus. Ik zou graag Miss Metal 2010 worden. Wie wil er nu niet aan alle clichés voldoen?

En voor wie er nog zou aan twijfelen. Noula Charitakis gaat met de hoofdprijs dit jaar lopen. Neem het van mij aan. Volgend jaar ben ik dat!

Bevriezen

Tegenwoordig kan je bijna alles invriezen. Van brood tot vlees, groenten, zaadcellen tot navelstrengbloed. Ik vraag me nu af of we onze gevoelens ook niet zouden kunnen laten invriezen. Verliefdheid bijvoorbeeld. Ik ben er namelijk nog niet klaar voor op dit moment. Hij ook niet trouwens. Zouden we onze verliefdheid niet kunnen wegsteken in de diepvriezer om deze na een aantal maanden er weer uit te halen? Alsof er niets gebeurd is? Alsof we de klok enkele maanden zouden verder gedraaid hebben. En stel dat het toch niet zou klikken, zouden we onze bevroren verliefdheid dan niet bij iemand anders kunnen plaatsen? Ik weet wel iemand die perfect aan mijn eisen voldoet, maar waar ik niet verliefd op ben.

Wat maakt hem dan wel speciaal? Waarom worden we in godsnaam verliefd op iemand? Honderden mannen kom ik elke dag opnieuw tegen en geen enkele kan mijn hart sneller doen slaan. Waarom ben ik zo geobsedeerd door één iemand.

"Try to forget you,
but without you I feel nothing"

(Evanescence - Farther Away)

Als we gevoelens niet kunnen bevriezen, zouden we ze dan niet op zijn minst kunnen negeren? Zouden we ze kunnen laten verdwijnen zoals de talrijke schepen in de Bermudadriehoek of Draken Driehoek?

Ik wou dat ik niet verliefd was. Of dat ik toch tenminste een diepvriezer had. Waar ik jouw gevoelens, voor haar, zou laten bevriezen.

Schrap wat niet past

versie 1

Hij komt voorlopig niet meer werken. Hij gaat op vakantie. Naar één of ander zonnige bestemming. Ik weet dat niet voor de volle 100%, maar ik veronderstel dat. Met zijn vriendin, met zijn toekomstige vriendin, met zijn ex, met zijn vrienden, met zijn ouders of alleen. Hij zal zijn lekker lichaam in de zon laten bakken. Mooi gebruind komt hij terug. In een wit hemd. Elke dag van zijn vakantie zal zijn vriendinnetje cocktails naar hem brengen. Samen zullen ze aan het zwembad liggen. Hij zal haar lichaam aanschouwen alsof het een parel is. 's avonds zullen ze elkaar lekker verwennen. Lekker eten, elkaar lief in de oogjes kijken en beseffen dat ze van geluk mogen spreken dat ze elkaar hebben gevonden. Ze zullen leuke dingen doen. Piramides bezoeken, 's nachts naakt zwemmen in de zee, strandwandelingen maken, kitesurfen, samen 's morgens ontbijten op bed, samen douchen,... Ik haat vakantie.

versie 2

Hij komt voorlopig niet meer werken. Hij gaat op vakantie. Naar één of ander zonnige bestemming. Ik weet dat niet voor de volle 100%, maar ik veronderstel dat. Met zijn vriendin, met zijn toekomstige vriendin, met zijn ex, met zijn vrienden, met zijn ouders of alleen. Hij zal zijn lekker lichaam in de zon laten bakken. Mooi gebruind komt hij terug. In een wit hemd. Elke dag van zijn vakantie zal zijn vriendinnetje een knappe barman hem cocktails naar hem brengen. Samen zullen ze Hij zal aan het zwembad liggen. Hij zal haar zijn lichaam aanschouwen alsof het een parel is. 's avonds zullen ze elkaar lekker zal hij zichzelf laten verwennen. Lekker eten, elkaar lief in de oogjes kijken en beseffen dat ze hij van geluk mogen mag spreken dat ze elkaar hebben gevonden. hij zo goed verdient en hij deze reis kan permitteren. Ze zullen Hij zal leuke dingen doen. Piramides bezoeken, 's nachts naakt zwemmen in de zee, strandwandelingen maken, kitesurfen, samen 's morgens ontbijten op bed, samen douchen,... Ik haat vakantie want hij zal me missen.

Niet?

Quote van de dag

In de reflectie van jouw ogen, zie ik mezelf.

Anderen

In hoe verre mag je geloven wat anderen u vertellen? Op wat mag je u tegenwoordig nog baseren? Ik vertrouw niemand 100%. Zelfs mezelf niet. Iedereen is onvoorspelbaar. Maar waarom laat ik mijn gevoelens leiden door wat anderen mij zeggen. Waarom laat ik anderen in mijn plaats conclusies trekken? Waarom geloof ik hen dan nog. Waarom gunnen ze mij het zoekwerk niet? Hij zou een vriendin hebben. Of toch misschien niet. Heel de dag heb ik met een pruillip rondgelopen. Boos, jaloers, droevig,.... Noem het op, ik was het allemaal. Niemand heeft echte bewijzen, maar iedereen heeft een mening. Waarom trekken mensen zo snel een conclusie? En waarom delen ze die mening met anderen? Ik heb hen niets gevraagd.!

Ze hebben mijn dag verpest, de klootzakken.
En mijn liefde voor jou.

Overwerken

Overwerken is gratis werken voor het bedrijf waar je tewerkgesteld bent. Je uren worden niet gecompenseerd, je krijgt er geen geld voor en meestal ook geen erkenning want niemand merkt het. We werken over omdat er, in mijn geval toch, ontzettend veel werk is. Te veel werk om op een normale dag te kunnen uitvoeren. Zelfs als je perfect georganiseerd bent (wat ik trouwens niet ben), krijg je alles niet op een dag gedaan.

Ik ben niet vies van werken, integendeel zelfs (buiten huishoudelijke taken). Ik hou van werken. Zeker als ik me slecht voel en dingen wil verdringen. Dan blijf ik lang op mijn werk tot er niemand meer is. Tot ik enkel nog mijn eigen getokkel hoor op het toetsenborden de voetstappen van de kuisvrouwen. Deze kuisen rustig verder, alsof ik er niet zit. Ik ben onzichtbaar voor hen. Als ik dan dan alleen door het gebouw loop en rondom mij kijk, zie ik overal dossiers rondom mij. Overal hopen werk en niemand nog te bespeuren. Ik hou van de stilte die er dan heerst. De atmosfeer. Het gevoel alleen te zijn op de wereld. Het werken gaat trouwens ook een pak sneller vooruit. Geen collega die je iets vraagt, geen vervelende telefoons, geen lawaaihinder van printers,... Enkel jij en je dossiers.

De laatste dagen heb ik overgewerkt. Ik heb dagen van 9 uren erop zitten. Deels voor het vele werk. Deels voor de jongen te observeren (want blijbkaar had hij ook veel werk). Deels voor mijn gedachten te verzetten. Werken is de enigste oplossing om mijn hoofd te laten zwijgen.

Ik ben niet moe van al dat werken. Fysiek niet. Geestelijk wel. Want wat heb ik nu bereikt buiten 10 extra dossiers afgewerkt te hebben?

Ondergronds

Al een geruime tijd vraag ik me af WIE ik in godsnaam ben. "So what?" hoor ik u denken. Dat is een normale vraag. Heel veel mensen stellen zich deze vraag. Alleen passeert de vraag bij hen net zo snel voorbij als een TGV-trein. Het antwoord willen ze in feite niet weten. Hoe ouder ze worden, hoe langer ze er bij stilstaan. Op een leeftijd van 50 - wanneer ze bijna zo goed als alles gezien hebben - zoeken ze naar de "innerlijke" waarden van het leven. Ze komen tot het besef dat het leven niets betekent als je jezelf niet apprecieert.

"See Who I Am
Break Through The Surface"

Daar wringt nu net het schoentje. Ik apprecieer me niet. Toch niet zoals het zou moeten. Een geruime tijd geleden, toen ik nog braafjes op de schoolbanken vertoefden, voelde ik me slecht. Zéér slecht. Ik voelde me het buitenbeentje. Het vreemde meisje. Pas op graspop (metal festival nota bene) zag ik soortgenoten. Mensen die dachten zoals ik. Die hielden van wat ik hield. Ik moest me niet schamen omdat ik niet van fuiven hield, geen roddelblaadjes las, geen 50 paar schoenen had,... Na een aantal jaren begon mijn vertrouwen te groeien. Ik begon me anders te kleden en gebruikte mijn sarcasme om mij te verdedigen. Ik stond geestelijk sterker in mijn schoenen. Beetje bij beetje werd ik harder. Te hard, uiteindelijk.

Op een gegeven moment behaalde ik super schoolresultaten. Ik studeerde met onderscheiding af, kaapte een prijs weg met mijn eindwerk en vond vrij snel werk. Ik stond qua zelfvertrouwen zo hoog dat ik de grond niet meer zag. Ik was bang om te vallen. Maar ik hield me stevig vast. Ik ben nooit gevallen, ik ben elke dag een trede naar beneden gewandeld. Het uitzicht van beneden is mooier. Dichter. Ik zie liever minder, maar veel details dan véél en géén details.

"Behind walles made of stone
where no one can enter"

Vandaag leef ik ondergronds. Ik zie niets meer. Alles rondom mij is zwart, maar toch blijf ik er. Ik weet perfect de trap staan, maar ik weiger deze te nemen. Een lift is er ook, maar dat vertrouw ik niet. Technologie, weet je wel? Ik kijk rondom mij. Ik zie niemand of niets. Dat is niet erg. Laat me nog even ondergronds leven. En kom ik lucht te kort, dan hoef ik tenminste niet begraven te worden. Ik bevind me er namelijk al.

"Something hides
Something lies
Something dies

Something breathes"

The show must go on

Soms verdwijn ik. Dan sluit ik het doek van het toneel. De personages verdwijnen en keren niet meer terug. De vrolijke gezichten op de planken maken plaats voor droevige. Het publiek vervaagt, alsof het er nooit heeft gezeten. En wanneer uiteindelijk de lichten in de zaal doven, rollen de tranen over mijn wangen. De make up maakt van mijn gezicht één zwarte vlek. Het schouwspel is voorbij. Het verhaal is uit. Het applaus maakt plaats voor een enorme stilte. De aandacht voor het hoofdpersonage ebt langzaam weg. Van enige bekendheid blijft niets meer over. Je loopt verloren in jezelf en niemand merkt er wat van. Iedereen is al naar huis.

"When the crowds are gone
And I'm all alone
Playing the saddest song"

Soms moet je verdwijnen van het toneel om je eigen spektakel te kunnen aanschouwen. Je rol verschuift van toneelspeler naar publiek. Je kijkt toe. Je huivert, maar je geniet. Je neemt afstand van de realiteit. Je bekijk je leven als één grote show. En wanneer het afloopt, ga je naar huis. Je maakt je klaar voor een nieuw spektakel. Een groter spektakel. Met meer toeters en bellen waarvan het publiek nog enthousiaster van wordt. Je zult dan op handen en voeten gedragen worden. Voor even. Tot het doek weer dicht gaat en je alleen achter blijft. Maar je hebt geen tijd om stil te blijven staan. De volgende dag zit de zaal weer vol. Je maakt je klaar. Je lacht, speelt en negeert elke mogelijke vorm van emotie. Je gaat door tot het doek definitief valt en de stilte overheerst.

Maar wanneer de regisseur het hoofdpersonage weer op het toneel plaatst en de laatste make-up resten zijn verwijderd, gaat het doek weer omhoog. Klaar voor een nieuw spektakel want the show must go on.

"The show must go on!
The show must go on!
Inside my heart is breaking,
my make-up may be flaking,
but my smile, still, stays on!"

Quote van de dag

Als je nooit valt, kan je nooit opstaan.