De jongen in Brussel

En toen zag ik hem. De jongen die mij in de kou liet staan voor een ander. Hij stond daar. In het superdrukke station van Brussel. Hij woont daar helemaal niet, dus was ik verbaasd hem daar te zien. Mijn hart begon zo hard te bonzen dat ik bang was dat omstaanders het zouden kunnen horen. Ik maakte een enorme boog rond hem en hield hem van op afstand in het oog. Maar ik wou zekerheid. Ik wou weten dat hij het was. Ik wou hem zien, want het was al een maand geleden dat ik hem nog aangeraakt had. Laat staan gezien. En toen werd ik geleid door angst en stond ik ineens vlak achter hem. Ik bestudeerde hem, maar mijn trein zou binnen 10' vertrekken. Dus ik hield met het ene oog de klok in het oog, met het andere hem. Maar mijn aandacht verschoof van de klok naar hem. Ik stond verstijfd achter hem. De klok tikte verder, iedereen wandelde naar zijn trein,... maar ik stond daar. Achter hem. En hij zag me niet. Het was alsof ik alleen daar stond. Met hem.

Maar op een gegeven moment merkte ik op dat hij niet alleen was. Er stond een leuke meid naast hem. Ze waren aan het praten. Ik stond op een halve meter achter hen. Ik kon hem bijna ruiken. Ik hoorde zijn stem. Ik hoorde een Gents dialect. "Dit is hij niet", dacht ik bij mezelf. Maar hoe meer ik hem in het oog hield, hoe zekerder ik ervan werd dat hij het toch was. Hij had dezelfde gestalte als hem, hetzelfde haar, dezelfde kleur van ogen, dezelfde broek, dezelfde manier van doen & dezelfde GSM. Enkel over zijn schoenen was ik nog aan het twijfelen.

En toen kijk hij in mijn ogen. Het was dezelfde kleur van ogen als hij, maar ze keken niet zoals vroeger. Zijn ogen negeerde mij. Ze keken door mij heen. Alsof ik daar niet stond. Alsof ik veranderd was in lucht. Alsof hij mij niet kende.

Op ineens ging alles heel snel. Ze gingen weg, gaven elkaar een vriendschappelijke kus op de wang en gingen elk naar hun treinspoor. Ook ik ging naar mijn trein die er wonderbaarlijk nog stond. Ik stapte op en dacht heel de rit aan het moment.

's avonds laat kwam ik op msn en zag hem online. Ik vroeg op de man af of hij in Brussel was geweest. "Nee, euh?" zei hij mij. "Waarom zou ik?". En toen geloofde ik hem. Het was hem niet.

Maar ik had hem gezien.

En ik had afscheid genomen.

Zoals zij ook had gedaan.

Al had ik geen kus meer gekregen.

De meest gestelde vraag

"Wat ga je doen met oudjaar?"

Wat denk je nu zelf?

"niets"

En stop met de vraag te stellen. Dank je.

Speciaal

Ik ben nooit populair geweest. In het middelbaar behoorde ik nergens toe. Niet bij populaire groep, niet bij de normale onopvallende meisjes en niet bij de losers. Nee, ik was een groep op mezelf. Ik was anders dan iedereen. Ik was "vreemd". Ik werd niet gepest, maar ook niet aanvaard. Ik had vreemde ideeën. Maar ik verweerde mij met mijn sarcasme, wat uiteindelijk mijn sterkste kant werd. In het 5de middelbaar kwam ik via de godsdienstlessen in aanmerking met Gothic. Ik weet nog heel goed hoe ik vol bewondering naar de aflevering zat te kijken. Mensen gekleed in zwarte jurken, dramatische make-up en voornamelijk negatief kijkend naar het leven. De avond zelf zat ik al achter gothic op google te zoeken. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Ik had eindelijk gevonden waar ik toe behoorde: metal. De muziek (Rhapsody) beluisterde ik al, maar ik had nooit geweten hoe dit omschreven werd.

Ik voelde mij eindelijk ergens thuis! Op het einde van het middelbaar nam ik met gemengde gevoelens af. Ik was opgelucht dat ik van de mensen verlost was die me al 6 jaar ambeteerden. Maar langs de andere kant was ik bang voor wat me te wachten stond.

Mijn eerste jaar hogeschool verliep vlekkeloos. Ik studeerde af met onderscheiding. Mijn zelfvertrouwen nam een enorme boost dankzij mijn goed resultaat en mijn grootste liefde. Ik was gelukkig. Ik was nog steeds niet populair, maar ik kon met opgeheven hoofd rondlopen. Ik betekende eindelijk iets in de wereld!

Meer en meer kreeg ik complimenten naar mijn hoofd geslingerd. Maar ik had er vroeger nooit gehad en wist dus niet wat ik ermee moest aanvangen. In de meeste gevallen vergat ik zelfs "dank u" te zeggen. Maar dan leerde iemand mij "aanvaard ze gewoon. Zelfs als je er niet mee eens bent". En dus deed ik dat. Ik bedankte, draaide mijn om en zei in mezelf "het zal wel". Maar de blikken bleven. De complimenten ook.

"Speciaal", dat ben je. Dat zeiden al de mannen tegen mij. "Negatief?"; vroeg ik dan met een bang hart. "Neen!". Je bent anders dan de normale vrouwen. Je bent speciaal. En dan werden ze verliefd op mij. Voor even toch, want dan verlieten ze mij voor een andere 'speciale' meid. "Jij verdient een betere man! Je bent te goed voor mij", zeverden ze allemaal één voor één. Maar het werkte. Ik voelde me op een gegeven moment echt speciaal. Anders. Maar niet in de negatieve zin. Nee. Ik was fier om de vrouw die ik was geworden.

Maar mijn speciaal zijn brengt alleen maar miserie met zich mee. Geen enkele man kan deze speciale vrouw te baas. En dus wil ik graag terug normaal worden.

Normaal. En onopvallend.

Te veel vragen

"Wat doe je voor een jongen als je verliefd bent?"; vroeg hij mij. Hij verwachtte een gewoon antwoord alsof hij net "Wat heb je deze middag gegeten" aan mij had gesteld. Als ik hem de waarheid had verteld, had hij nog meer interesse in mij gehad dan hij nu al had. Ik doe verdomd te veel als ik verliefd ben. Dan word ik een ander mens. Dan doe ik zotte dingen. Dan achtervolg ik die jongen, ik stuur hem anonieme briefjes, ik koop hem leuke spulletjes, ik maak creatieve gedichten, ik blijf tot de vroege uurtjes op MSN om met hem chatten, ik neem in het weekend een vroege trein om lang bij hem te kunnen zijn, ik zeg mijn DVD-avond op omdat hij zich slecht voelt,... Ik doe zoveel en ik krijg er zelden iets voor terug. Maar dat kon ik hem toch niet zeggen. En dus zei ik hem "ik doe dingen. Op mijn manier". "Wat is je manier dan"; vroeg hij mij. Tja, dacht ik bij mezelf. "Geen idee", vertelde ik hem. Hopend dat hij de vraag zou vergeten. "Zou je niet dringend eens naar de psychiater gaan" grapte hij. "Kan je er mij geen aanbevelen?" vroeg ik op een norse toon. "Nee toch niet".

En toen werd ik boos. En triestig. Het was maar om te lachen, maar ik kon er niet meer mee lachen. Ik had zin om te wenen, maar ik mocht het niet. Ik had geen zin dat mijn collega's mijn verdriet zouden zien. En dus besloot ik wijselijk te zwijgen. "Ik heb de indruk dat je verdrietig bent"; probeerde hij opnieuw. "Dat ben ik ook!". Waarom? Waarom? Waarom? "Geen idee", loog ik. Maar de "dis moi stp" overhaalde mij toch en ik legde het uit.

Maar het was maar om te lachen.

Ja. Tuurlijk. En daarom zit ik al 2 dagen over die 2 zinnetjes na te denken.

Dief

Vandaag werd ik gevolgd in de FNAC. Niet door een knappe jongen. Niet door iemand die mij iets wou verkopen. Nee. Ik werd gevolgd door een bewaker van de winkel. Blijkbaar zag ik er als een potentiële dief uit. Ik wandelde een uur (!) in de winkel rond van de boeken naar de cd's en van de hoofdtelefoons naar de PC-spellen. Dat deed ik niet op een rustige manier, maar een vrij drukke manier. Zo ben ik nu eenmaal. Ik haat traag wandelen. Daar word ik moe van. Ik ben een gejaagd persoon. Ik was ook al vrij gestresseerd want ik haat winkelen. En ik haat drukke winkels. Ik kreeg het op een gegeven moment erg benauwd. Kerstmis is toch voorbij? Waarom was er dan nog zo veel volk in de winkel?

Soit. Ik werd dus (on)opvallend gevolgd door een man zonder jas. Hij inspecteerde zorgvuldig wat ik deed. Vanaf het moment dat ik door had dat ik werd gevolgd, begon ik mij expres nog vreemder te gedragen. Ik liep kris kras door de winkel en nam op een gegeven moment mijn GSM om te bellen. Maar opeens was hij weg.

Ik was terug een vrij mens.

In de winkel.

Kerstcadeau

Kleine Alimonia wenst u Prettige Feestdagen!

Verboden gevoel

Ik zou me slecht moeten voelen nadat hij mij liet staan voor een ander! Ik zou mij elke nacht in slaap moeten huilen en mij niet meer kunnen concentreren op het werk. Maar niets is minder waar. Ik voel me de laatst week ontzettend opgewekt. Hoe dit komt ga ik niet aan jullie neus hangen! Ik zou wel graag willen hoor. Maar ik hou het nog allemaal graag geheim. Want het is nu eenmaal een verboden gevoel.

Pijn

Ik maak me zorgen om mijn lichaam. De laatste dagen krijg ik weer (veel) last van mijn maag. Ongeveer dezelfde pijn die ik een aantal maanden geleden ook voelde. Na mijn spoedopname in het ziekenhuis, kreeg ik medicatie die ik nog steeds neem. Maar blijkbaar werkt het dan toch niet! Ik maak me een klein beetje zorgen om mijn lichaam. Deze pijn is nog uithoudbaar, maar naar mijn mening is ze niet normaal.

Waarom heb ik toch deze pijnsteken in mijn buik? Of zouden het de verliefheidsvlinders zijn die in mijn buik aan het dood gaan zijn? Ik hoop het. Dan kan ik ze volgende week begraven en jullie allemaal een kaartje opsturen!

"It's only pain
It only hurts
I am only down on the floor
where I have been before
And I'll be here again"

Katie Melua - It's only pain

Nee!

2 maanden lang zette hij mijn beste vriendin onder druk om mijn MSN-adres te bemachtigen. Hij kreeg uiteindelijk zijn zin en voegde mijn toe op MSN. Na lang aarzelen, accepteerde ik zijn verzoek uiteindelijk. Toen bood hij mij ineens een rit aan aangezien we dicht bij elkaar wonen en op dezelfde trein zaten. Maar ik weigerde steenvast. Toen hij mij op een avond in de bus zag zitten, heeft hij mij daaruit gesleurd. "Hier komen jij", riep hij. Ik kon niet anders en stapte in zijn auto. "Hij valt nog best mee", dacht ik. Maar de volgende keer verstopte ik mij in de bus. Ik had geen zin om hem te zien. Ik wou met rust gelaten worden. "Waar was je toch, Alimonia?" vroeg hij de volgende dag. En daar stond ik dan met mijn monden vol tanden! Maar hij bleef lief doen tegen mij. Hij vroeg op MSN hoe het met mij ging toen ik vreselijke onderzoeken in het ziekenhuis moest ondergaan. "Verzorg je goed", zei hij. Hij was wel lief. Ondertussen heeft hij al 25 keer achter mijn GSM-nummer gevraagd. "Mag ik je nummer? Please please please???" kijkt hij mij dan aan met zijn mooie ogen. "Nee", zeg ik dan. Altijd maar "nee". Ik ben zo geprogrammeerd, denk ik. En toch blijft hij lief zijn tegen mij. "Ga je niet eens mee poolen?", probeert hij de laatste weken. "Nee", zeg ik. "Nee dank je. Geen zin". "Krijg ik dan toch je nummer?". "NEE, en hou er nu over op.". Nee. Ik ken niets anders.

Een andere jongen op het werk chat al een paar weken met mij (intern op het werk - ja dat is mogelijk via Lotus Notus). "c'était chouette de voir une belle fille comme toi" begon hij het gesprek. "Pardon?" vroeg ik hem. "Oui. toi. Tu es belle.". "Jaja". Maar ik had geen zin in dat gezever en antwoordde koeltjes. Maar hij bleef doorzetten. Hij bleef me maar aanklikken en chatten met mij. Hoe koel ik ook reageerde! Op een gegeven moment vroeg hij mijn MSN-adres. "Nee" zei ik. "Pourqoui pas?" vroeg hij. Maar ik antwoordde niet. "Je dois partir", verzon ik en sloot de chat af. De volgende dag vroeg hij opnieuw achter mijn MSN-adres. "nee", zei ik voor de tweede keer. Ik had het hem graag gegeven, maar ik versteende. Het voelde vreemd aan. Alsof iemand anders in mijn lichaam was gekropen en beslissingen in mijn plaats nam! De laatste weken biedt diezelfde jongen mij ook een autorit aan. "à la gare par example". "Non" zeg ik dan. "C'est gentille...mais pas nécessaire". Tja! En toch blijft hij doorzetten. "Tu veux boire un verre après le travail?". En ook hier zeg ik nee op. Maar toch bedankt!

Waarom blijven die mannen toch moeite doen als ik telkens met een norse "nee" antwoordt? En waarom geef ik zo snel op als ik 1 keer afgewezen wordt?

Film van de dag

Het gebeurt niet vaak dat ik echt goeie films zie. De laatste tijd is het een beetje triestig in de cinema. Maar een paar dagen geleden heeft "troubled water" van de Noorse regisseur Erik Popper mij positief verrast! De film is een intens geconstrueerd en gedetailleerd psychologisch drama. Het verhaal raakt je erg diep. En je krijgt sympathie voor beide acteurs! Over het verhaal ga ik zelf niet te veel vertellen, maar het gaat over het verleden van beide personen. Ze willen allebei in het reine komen met het verleden. Een klein minpuntje van deze film is dat hij op sommige momenten iets te traag gaat en daardoor een beetje "saai" overkomt Maar de acteerprestaties, de muziek (orgel én een heel klein beetje cello) en het verhaal maken alles goed!

Quiz

Binnen 2 weken doen mijn vriendinnen en ik mee aan een quiz. Aan exact dezelfde quiz waar we vorig jaar ook aan deelnamen en jammer genoeg voorlaatste eindigde. Aan motivatie ontbrak het ons nochtans niet. We waren vol goede moed én goede voorbereiding aan de quiz gestart. Maar om één of andere reden die nog steeds niet duidelijk is, eindigden we op een pijnlijke voorlaatste plaats.

Mijn beste vriendin en ik geloofden nochtans dat we kans maakten om hoog te eindigen. "We moeten studeren. Ons voorbereiden!", overhaalde ze mij. En zo studeerde ik samen met haar alles wat er in de kranten geschreven werd. We herhaalden alles samen op café en we voelden ons klaar voor de quiz. Maar jammer genoeg waren deze voorbereidingen niet voldoende.

Aan mijn intellectueel verstand zullen ze zeker niet veel gehad hebben. Ik geef het toe. Ik weet niets. Hoewel ik ontzettend hoge punten in de hogeschool behaalde en aan de haal ging met "beste eindwerk" ben ik helemaal niet slim. Ik weet niet wat de hoogste berg van Europa is, ik weet niet hoe de laatste film waar Jennifer Lopez in speelt genoemd wordt en ik weet zeker niet wie de minister van welzijn is. Ben ik dan dom? Moet ik mij dan minderwaardig voelen omdat ik die zaken niet weet?

En mocht u het wel weten. Fijn voor u maar dan hoop ik dat u binnen 2 weken niet aan dezelfde quiz als mij meedoet. Want dan zullen we deze keer laatst eindigen.

Zucht.

Muziektip 17

De tip deze week is Need van Hana Pestle. Hana wie? Inderdaad. Ik had nog nooit van gehoord tot een paar dagen geleden. Ze is nog maar sinds 2008 bekend in de muziekwereld en dat dankzij Ben Moody. Oh ja, ze heeft ook haar eerste cd "This way" uit.

Het nummer sprak me direct aan. Zeker in deze periode vat het liedje alles samen hoe ik mij nu voel. Een lekker triestig nummer met leuke pianobegeleiding.

Game over

"Ik zal je nooit kwetsen", vertrouwde hij mij toe. Ik keek in zijn ogen en ik knikte. Maar ik ben niet naïef zoals de mensen denken en geloofde hem niet. Maar ik liet hem in de waan dat ik dat wel deed. "Ik weet het", fluisterde ik hem toe. Ik ben niet onnozel. Mannen die met die zinnetjes afkomen, zullen je juist wél kwetsen. En juist harder dan een andere man. Maar dat wist ik op voorhand al en ik stemde er mee in. Want over één ding was ik niet eerlijk geweest: ik kickte op pijn.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben geobsedeerd door verdriet & pijn. Ik zal allerlei manieren zoeken om er mee in aanraking te komen. Dat is ook de reden waarom ik "ongelukkig" rondloop.

Ik speel een spel met mezelf en de wereld. Ik zoek fragiele en triestige mannen. Deze zijn het beste slachtoffer voor mijn ziekelijk spel. Ze willen je niet kwetsen, maar zullen dat toch doen. En als ze dat niet doen, dan zorg ik ervoor dat ze dat wel doen. Zo verplichte ik ooit een jongen dat hij "ik heb geprofiteerd van je" naar mij smsde. Dat had hij nooit gedaan, maar hij stuurde toch maar die sms. En ik heb nog steeds de sms als bewijs voor mijn ziekelijke geest - zie je wel dat hij van je profiteerde. En dan begin ik te wenen.

En dus liet ik de triestige jongen toe in mijn leven . We hadden trouwens allebei iets dat ons tegenhield om van elkaar te kunnen houden. Ik had mijn obsessie voor een jongen op het werk. Hij had zijn obsessie voor zijn ex. We waren safe. Voor even. Want toen gebeurde er wat. Onverwachts. Ik kreeg gevoelens voor hem die ik wijselijk kon verstoppen. Hij had er blijkbaar ook voor mij. En toen werd het gevaarlijk want dit stond niet in mijn script. Hij moest mij ongelukkig maken. Verdrietig. Niet gelukkig. En toen begon ik te flippen. Ik was niet vertrouwd met het gevoel "gelukkig zijn" en vond dat ik dit niet verdiende. Hij had datzelfde ziekelijke idee en besloot ineens om mij niet meer te willen zien.

We zagen elkaar niet meer. En toen gaf hij mij waar ik al zo lang op zat te wachten. Verdriet. Maar het was een lang en pijnlijke tocht. De pijn was van lange duur want ik miste hem enorm. Normaalgezien kies ik zelf ervoor wanneer de pijn ondraagelijk wordt en verbreek ik alle contact met de jongen. Maar deze keer liet ik alles zijn gang gaan. Want hoe fel ik ook kick op pijn, ik hield van deze jongen. Ik wou mijn "ziekte" overwinnen. Ik was moe. Ik had het moeilijk. Ik vocht voor mezelf, voor hem en voor ons. Ook al bestond dat niet (meer). En toch bleef ik doorzetten. Ik weende veel. Ik had veel verdriet en pijn. Maar ik gaf niet op. Ik herkende mezelf niet meer. Waarom kon ik er zelf geen einde aan maken?

Maar hoewel mensen denken dat iemand uit je leven bannen gemakkelijk is, hebben ze het serieus mis. Iemand negeren (blocken op MSN) gaat inderdaad zeer simpel. Je klikt op één simpele knop en je hoort niets meer van die persoon. Die jongen denkt dan dat je harteloos bent en nooit om hem hebt gegeven. Maar dat is juist wat ik wil dat ze geloven. Want achter die actie, schuilt er een enorm verdriet. Vanaf dan begint voor mij het rouwproces. Dat ik daarna weken/maanden (in sommige gevallen jaren) mij slecht voel, mij in slaap huil en in de trein mijn tranen niet kan bedwingen, merken ze niet op. En gelukkig maar.

You ask me how I'm feeling
Looking in my eyes
Hearing only what you want to hear
I'm holding my breath
Holding my time
I wish you knew how I was hurt

Riverside - Out of myself

En nu gaan we dit weer beleven. Want mensen vergissen zich. Ik ben het meest emotionele mens dat er op deze planeer rondloopt. Want weet je, ik hield van hem. Maar deze keer ligt het anders. Deze keer won mijn ziekelijke geest niet.

Nee.

Het is zijn ziekelijke geest dat won.

Het was mijn week niet...

Begin deze week liep ik een serieus blauwtje. Daarnaast heb ik een serieuze fout gemaakt op het werk dat mijn bazin en mij al een paar dagen onze slaap kost (nee we slapen niet samen). En als dat nog niet genoeg is, schaffen ze vanaf volgende week gewoon doodleuk mijn bus af!

Maar geen paniek. Ik ben gelukkig. Want de “oude” Alimonia – geloof me vrij, deze is nog onsympathieker dan degene die u kent- is stilaan aan het terug komen. En ik kan niet wachten want het voordeel is dat deze nog creatiever zal zijn dan degene die nu schrijft. Het andere voordeel is dat ik geen emoties meer zal kennen. Want emoties is voor softies. En ik ben een harde.

Geduld dus en u zal beloond worden!

Feest

Het is feest in mijn hoofd want de "little voices" in mijn hoofd hebben gewonnen.

Vraag van de week

Zou iemand medelijden met mij hebben nu ik zit te wenen in de trein?

Kerstkaartjes

Als ik mij laat opnemen in de psychiatrie, vergeten jullie dan niet de kerstkaartjes naar daar op te sturen?

Bedankt alvast!

Emily?

De laatste weken lijdt ik aan een identiteitscrisis. Dat niemand mij echt kent, is al lang geweten, maar dat jullie mijn naam nog niet kennen is nog veel erger! Ik werd deze week al Emily genoemd. Ik kreeg een fax aan bestemd voor Annelies en jullie noemen mij allemaal Alimonia.

Nee mensen. Zo noem ik niet. Maar geen probleem als jullie ermee kunnen leven. Ik alleszins niets. Maar who cares?

Zolang mijn loon maar op de juiste bankrekening wordt gestort.

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Loreena McKennitt - Dante's Prayer

December

Het is weer zo ver. We zijn al in de maand december. En laat dat nu net de maand zijn dat ik het meest haat van alle maanden. Op wikipedia wordt deze maand ook wel "Wintermaand, Feestmaand, Kerstmaand" genoemd. Ik haat deze maand. Ze kan niet snel genoeg voorbij zijn. Het begon al in de nacht van 30 november. Dat vreselijk knagend gevoel in je buik. Alsof je de volgende dag één of belangrijk examen moet afleggen. Maar ik moest die dag niets doen. Helemaal niets. Ik moest me er gewoon bij neerleggen dat we al in de laatste maand van 2009 zaten.

Ik had geen keus en moest deze dag proberen zien door te komen. Ik probeerde aan de volgende dag te denken. Dan zou ik een cello concert hebben. Al mijn energie ging naar deze gedachte. Ik stond op. Werkte mij te pletter. Ging naar huis. At. Keek wat tv en kroop vroeg onder mijn deken.

Ik heb een vreemd en angstig gevoel bij de maand december. In die periode komen heel veel (slechte) herinneringen naar boven. Met de Sinterklaas-periode kan ik nog wel leven, maar Kerstmis en Nieuwjaar? Nee dank u. En hoe meer ik aan die herinneringen wordt herinnerd, hoe slechter ik mij voel. Het is een vicieuze cirkel. Vorig jaar liet ik mij nog overhalen om eens uit te gaan op Nieuwjaar. Het was best leuk moet ik toegeven. Maar goed voor één keer. En dus zitten we dit jaar weer in hetzelfde straatje. Ik heb geen plannen. Ik heb niemand wat gevraagd. Ik heb geen energie, geen zin en ik weet hun antwoord toch al. "Neen."

Als ik de mensen in de trein vertrouw, vindt niemand Kerstmis en Nieuwjaar leuk. "opgeklopte boel" hoor ik ze allemaal zeggen. Maar als iedereen (of laten we zeggen 80%) het niet leuk vindt, waarom doet iedereen er dan in godsnaam aan mee?

En dus kruip ik de laatste tijd vroeg onder de wol. Daar ben ik veilig. Ver weg van al die knipperende lichtjes, vrolijke koppeltjes, talloze cadeaus en vreemde figuren. Want ik geloof dat ik net zoals de schildpad van mijn bazin ooit in een winterslaap zal verzeild geraken.

En mocht ik niet wakker zijn tegen de zomer, tja!

Blind date

En toen kwam mijn trein. De trein die ik normaalgezien alle dagen neem om naar mijn werk te reizen. Alles verliep zoals de andere dagen. Iedereen stond op zijn vaste plaats met zijn boekentas in zijn handen. Sommige hadden hun vertrouwd metro krantje in hun rechter hand. Anderen probeerden zich op te warmen aan de koffie. Het enige verschil was dat mijn wagon niet voorzien was van de nodige verlichting. Als blinden probeerden we onze weg te vinden naar een lege zitplaats. Om 7 uur 's morgens is alles immers nog donker en makkelijk was deze klus dus niet. Na gevallen te zijn over 2 rugzakken, kon ik mij eindelijk neerzetten.

De treinrit verliep voor de rest vlekkeloos. Iedereen sloot zijn ogen en probeerde zijn dromen van voorbije nacht nog voor de geest de halen. Zelfs de vaste metrolezers lieten zich voor één keer over aan Morpheus. Ik had me strategisch aan het raam gezet en kon sinds lange tijd weer buiten kijken. Het leven achter het raam ontwaakte. Het leven in de trein probeerde terug in de tijd te gaan. Het was mooi om dit te kunnen aanschouwen.

Maar na een paar minuten gingen de lichten terug aan. Enkel de vaste metrolezers namen direct hun vast krantje bij de hand. Ik opende mijn ogen, keek de realiteit in de ogen en dat was een zeer knappe jongen. Miljaar, dacht ik bij mezelf. Zit ik nu al een kwartier op deze trein naast een knappe gast en dat heb ik nu pas door? Even vloekte ik op de verdoemde lichten die steeds maar aan en uit aan het pinken waren. Maar toen de lichten weer uitgingen, besloot ik om van dit probleem mijn genot te maken. Ik schoof dicht tegen hem aan. Niemand zou er iets van merken, toch? En shit. Toen kwamen we aan op onze bestemming!

But when the lights are down
There’s no more to say

Kamelot – when the lights are down

Ipod

De laatste tijd lig ik 's avonds niet meer alleen in mijn kil bed. Nee. Ik heb sinds kort het gezelschap gekregen van mijn ipod. Mijn goede vriend, die al steenvast jaren met mij rondreist. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat vergezelt hij mij. Heel soms laat hij mij in de steek. Als die verdomde batterijen weer eens op zijn. Maar ik vergeef het hem elke keer. Ik heb hem al een paar jaren en dat is er aan te merken. Hij is snel moe. Soms een beetje té snel. Maar je gooit toch niet zomaar iets weg waar je van houdt als hij een beetje "te traag" is? De muziek is een uitvlucht uit de realiteit. Vanaf het moment ik mijn bose in-ears insteek (topkwaliteit!) verdwijn ik van deze aardbol. Alles rondom mij vervaagt en alleen ik blijf nog over. Bij sommige groepen sta ik zelfs als zangeres op het podium. Bij andere behoor ik tot het publiek. En bij klassieke muziek zie ik dansers en danseressen het stuk vertolken.

Wegdromen. En mijn gedachten die eindelijk stoppen met denken.Vanaf het moment ik de muziek afzet, kom ik weer met mijn beide voeten op de grond. De harde realiteit waar ik zo bang van ben. En dus hou ik zo lang mogelijk mijn oortjes in mijn oren. Soms ben ik bang van wat ik denk en wil ik dit allemaal negeren. Muziek helpt mij daar perfect bij.

En dus slaap ik de laatste tijd met mijn ipod naast mijn zijde. Ik was het geluid van mijn gesnik moe en besloot dat mijn beste vriendin Lady Gaga mij kon helpen.

En dus slaap ik sinds kort niet meer alleen. Nee, ik ben zelfs voorstander van een trio'tje. Ik, Lady Gaga én mijn ipod. Rrrr!

Fin(e)

Heel even had ik (weer) de vreselijke gedachte om deze blog op te doeken. Weet je wel. Je plaatst een bericht waarin je iedereen bedankt, je verzint dat je een andere hobby hebt gevonden en zegt vaarwel. Koeltjes. Alsof je nooit iets anders hebt gedaan. Jammer genoeg is dat ook de waarheid. Het scheelde niet veel of deze blog was zo snel verwijderd als hij opgestart is geweest. Maar om één of andere reden is hij er nog. En ik ook.

Ik ben het zo gewoon om alles vaarwel te zeggen. Het is zo'n gemakkelijke weg. Niet de beste weg, maar de gemakkelijkste en snelste weg. Je plaatst gewoon een bord "onderbroken" en iedereen slaagt een andere weg in. Niemand is echt curieus of de weg nu echt onderbroken is of niet. Natuurlijk niet! Het is maar een verzinsel.

Maar ik blijf bang. Bang dat ik dat gevoel van "afscheid nemen" niet achter mij kan laten. De obsessie is er, maar de verleiding is nog veel grootser. Het is allemaal in handbereik, ik moet enkel maar op een knop drukken en het is voorbij. Allemaal. Soms hoop ik dat al die knopjes verbonden zijn aan mijn eigen lichaam. Dat ik toevallig mijn eigen zo zou kunnen uitschakelen. Want van mij hoeft het allemaal al lang niet meer.

En dus blijf ik nooit ergens lang. Bang om omvergelopen te worden door mensen die geen rekening houden met mensen die soms vastgeroest zijn. En dus zoek ik elke keer mijn spullen bijeen, kijk nog eens achterom en sluit de deur achter mij. Zo verliet ik in volgorde MSN, het forum van Kamelot, het forum van Rhapsody, Facebook, Twitter, Facebook (opnieuw) en ooit misschien deze blog. Weglopen is het gemakkelijkste, maar tevens het meest pijnlijke.

En dus blijf ik hier maar, voor eventjes. En mocht ik morgen er ineens niet meer zijn.
Ik dank u voor uw tijd.

Vastgebonden

Ik word vastgebonden. Op een stoel. Mijn handen bevinden zich netjes achter mijn rug. Ik beweeg niet. Ik spartel niet tegen. Ik laat hen maar doen want ik weet niet beter. Op hun gezicht is geen emotie van tevredenheid te bespeuren. Hebben ze hier plezier in? Wat drijft hen? En waarom kan ik mij hier niet tegen verzetten? Ik laat ze maar doen. Ze brabbelen wat tegen mij, maar ik luister niet. Ik hoor enkel cello klanken. Ik neurie maar wat. Ik beweeg mijn hoofd. Lichtjes.

Ik lach terwijl ik voor mij uitstaar. Ik heb mijn denken uitgeschakeld en voel geen pijn als ze mij willen brandmerken.

Ik laat ze maar doen. En ik hoop dat hier plezier in scheppen.

Muziektip 16

Ik hoorde dit nummer van Patricia Kaas, les hommes qui passent, en was direct verkocht. Het nummer raakt direct elke vezel in je lichaam. En ik begrijp het nummer. Dat is het triestige van het verhaal. Laat de tranen maar vloeien...

Concept

36 conceptberichten staan te wachten om gepubliceerd te worden.

Quote van de dag

Enjoy the silence, cause talking takes too much energy.

ça va

Ik ben een leugenaar. Een tijdelijke leugenaar, want ik haat liegen. Op de vraag "hoe gaat het?" heb ik de laatste weken het meest gelogen. Om niemand zorgen te geven - want iedereen heeft er tegenwoordig genoeg - heb ik altijd steenvast "ça va" geantwoord. Nooit heb ik de moed gehad om "miserabel" uit te spreken. Ik zie de gezichten al zo voor mij. "Wat is er? Is er iets gebeurd?". Nee, laat maar. De meeste mensen stellen deze vraag enkel maar uit gewoonte. De rest uit beleefdheid. Ze verwachten niet dat je "slecht" zegt. Eigenlijk zijn ze er ook niet geïnteresseerd in. Enkel bij positieve zaken willen ze alles weten. Dan zijn ze zo nieuwsgierig. Onbeleefd nieuwsgierig. "Hoe komt het?" "Aléé ne jongen ontmoet - en waar woont hij? hoe oud is hij? En hoe was jullie eerste afspraakje". Ja inderdaad. Aasgieren zijn het.

Van het moment dat je een iets wat negatief antwoord op tafel gooit, krabbelen ze terug. Ze verzinnen wat. "Ik moet naar euhm een vergadering" of ze krijgen ineens telefoon. De ganse dag negeren ze je. En pas als het effectief weer beter gaat, komt die stomme vraag weer boven drijven: Hoe gaat het? Rot op, denk ik dan.

Mensen denken met deze vraag vriendelijk over te komen. Maar niets is minder waar. Als je niet wilt dat ik "slecht" antwoord, stel ze dan niet. Maar aangezien niemand uit mijn omgeving deze blog leest, heb ik mijn voorzorgen al genomen. Ik heb gelogen en altijd maar "ça va" gezegd. Maar ik voel me niet goed bij liegen. Ik haat leugenaars en dus heb ik mij weken aan een stuk slecht gevoeld. Schuldig. Maar tegelijkertijd heb ik mijn geest gesust met het feit dat ik niemand tot last ben geweest.

Niemand heeft last gehad van mijn verdriet. Ik heb niemands tijd gebruikt. Ik heb jullie allemaal met rust gelaten.

En laat me nu dan ook maar met rust.

Met mijn verdriet. Maar "ça va", dat gaat wel over.

Het geluk zit in een klein hoekje...

Wat deed Alimonia op zaterdag 21 november? Shoppen? Naar de film gaan met vriendinnen? Lekker gaan uit eten? Naar de zee gaan? Nee. Niets van dit allemaal. Ik had die dag maar één missie: mijn verloren oorbel terugvinden. De missie was niet zo moeilijk. Ofwel had ik het verloren in de trein en dan zou het onmogelijk zijn om het terug te vinden oftewel moest het gevallen zijn tussen het perron van de trein en de bus. Zonder al te veel hoop vertrok ik naar de plaats waar het voorval moest gebeurd zijn. Als een zotte - gelukkig was er niet al te veel volk - begon ik op de grond te zoeken. Bij elke stap dat ik zette, krijg ik minder en minder lucht. "Het is weg", dacht ik bij mezelf. "Koop je toch nieuwe", probeerde ik mezelf te sussen. Maar zo snel gaf ik me niet gewonnen. Ik liep een paar keer heen en weer over de weg die ik vrijdag afgelegd had. "Het moet hier toch ergens liggen", dacht ik keer op keer.

Ondertussen was de bus die ik moest nemen om terug naar huis te gaan al vertrokken. "Verdomme nog aan toe. Moet ik nog één uur wachten!". Maar zo snel geef ik niet op. Ik ben erg gehecht aan mijn oorbellen. Als ik één verslaving heb, dan zijn het wel oorbellen. Ik zit aan 25 paar. Maar het zijn als kindjes voor mij. Ze zijn allemaal even mooi én belangrijk. En dus stapte ik het station zelf binnen. "Meneer, is er misschien gisteren geen oorbel gevonden.", probeerde ik zonder al te veel zelfvertrouwen. De meneer achter het loket haalde vanachter zijn bureau mijn tweede oorbel te voorschijn.

"Het geluk zit soms in een klein hoekje....of in dit geval: achter het loket"

Heel even voelde ik mij als een klein kind dat zijn Sinterklaasgeschenkjes opent en krijgt wat hij effectief gevraagd had. Ik was zo blij. Zo gelukkig.

En dat allemaal om een verloren oorbel.

Was alles maar zo simpel.

Tijd

Je krijgt best geen ruzie met het begrip tijd anders krijg je dit (mijn ongelezen mails in Gmail, Advalvas en Hotmail):




Of ben ik nu gewoon super populair aan het worden?

Frustratie

Frustratie is deze jonge meid van 9 jaar uw cello stuk zien spelen dat ik ooit vroeger kon. Maar binnenkort kan ik dit ook weer! Nog een paar weken....

Het mes

En toen kwam mijn mama binnen. Op het moment dat ik het vlijmscherpe mes op mijn polsen wou zetten. Het mes had nog niet eens mijn lichaam geraakt of ze stond ineens aan mijn deur. "Wat doe je daar?" riep ze luid. "Euhm" fluisterde ik zachtjes. Ik probeerde ter plekke wat te verzinnen, maar geraakte niet verder dan "euhm, hmmz en tja". Ze zuchtte. "Wat is er toch aan de hand met jou, Alimonia" zei ze op een rustigere toon terwijl ze zich naast mij neer kwam zetten.

Ik zei niets en keek haar met droevige ogen aan.

"Geen idee" ging ik verder. "Ik wil niet meer..." snikte ik. "Wat wil je niet meer?", vroeg ze. "Zeg het mij" dreigde ze zelfs een beetje. Ik haalde mijn schouders op. "leven" zei ik haar. "Maar meid toch" zei ze terwijl een paar tranen over haar gezicht rolden. Ze probeerde mij vast te nemen, maar ik liet haar niet toe. Ik hou niet meer van knuffels. Ik ben kieskeurig. Ik hou er niet van dat mensen mij aanraken.

"Wat is er toch?" probeerde ze nog een keer. Ik kon niet veel zeggen. Want ik praat al weken niet meer. Niet echt. Ik gebruik woorden en zet ze in een volgorde zodat een zin wordt gevormd. Maar ze betekenen niets. Het is maar opvulsel van stilte. En dus liet ik haar mijn gedichten lezen. Mijn verhalen zonder einde.

Ze weende.

Maar ik lachte.
"Ik ben gelukkig moeder", fluisterde ik haar toe. Maar ze geloofde me niet en ging weg.

Met het mes.

Podium

Ik ben een echt prijsbeest. Ik kick op prijzen, medailles, complimenten... Zo heb ik ontzettend veel medailles van vroegere loopwedstrijden. Een periode waar ik nog sportief was. Nu loop ik enkel nog van mijn trein naar mijn bus en omgekeerd. En enkel als ik geen hakken aanheb, want anders is de kans vrij groot dat ik val. En met een gebroken been kan ik nu eenmaal helemaal niet meer lopen.

Ooit behaalde ik een top 3 plaats voor een dactylo wedstrijd. Ik was fier. Maar mijn ouders nog trotser. "Dat staat later mooi op je cv" vertelden zij mij toen. Ik had nog nooit de lettercombinatie "cv" gehoord en knikte maar. Ze straalden.

En zo bleef het maar doorgaan, met als kers op de taart een prijs voor mijn eindwerk. Ik was gelukkig. Fier. Trots. Dat geluk bleef echter maar even duren. Een half uur schat ik. En dan kwam de onzekerheid. Heb ik deze prijs wel verdiend gewonnen? Ooit in een ver verleden won ik namelijk een prijs met een tekening. Maar achteraf bleek dat ze zich vergist hadden en ik eigenlijk niet hoorde gewonnen te hebben. Maar een kind een prijs afpakken is zo goed als er zeker van zijn dat hij hier een trauma aan overhoudt. En dus lieten ze mij maar als winnaar staan.

Ik herinner mij nog goed alle momenten dat ik mijn prijs in ontvangst mocht nemen. Het is een gevoel dat je niet kunt omschrijven. Maar ik herinner mij nog meer het gevoel dat ik achteraf ervaarde. Dat duurde jammer genoeg langer dan de overwinningsroes. Een enorme teleurstelling. In jezelf. Want achter elke overwinning hangt er een verhaal aan vast. Aan elke medaille hangt er namelijk een keerzijde. Hoeveel heb ik niet verloren met mijn obsessie voor te winnen? Wat heb ik er eigenlijk mee verdiend? Wat ben je in godsnaam om als "winnaar" uit de bus te komen?

En dus kan ik nooit genieten van mijn prijzen. Nooit. Hetzelfde heb ik met complimenten. Ik lach, knik, bedank de mensen in sommige gevallen en draai uiteindelijk mijn hoofd weg. Zodat ze mijn tranen niet zouden kunnen zien. Want ik kan er nog steeds niet mee overweg. En dat is jammer want ik verlang zo naar een compliment. Sinds ik mij op de arbeidsmarkt bevind, krijg ik geen 'punten' meer. Niemand geeft mij een prijs. Niemand feliciteert mij. En ik heb er zo'n nood aan. En daarom loop ik tegenwoordig rond met een medaille rond mijn nek.

Ik ben de winnaar. En tevens de verliezer van alle mooie zaken.

Baby

En toen voelde ik mij terug als een baby. Buiten het feit dat een pasgeborene vol energie zit, hebben we veel gemeen. We moeten alles voor de eerste keer nog leren. In zijn geval zijn dat leuke dingen zoals spreken, wandelen, eten,... In mijn geval zijn het iets gecompliceerdere zaken. Maar soit. Een kind is leergierig, ik normaalgezien ook. Maar de angst houdt me tegen om nieuwe zaken aan te leren. En dus blijf ik maar lui liggen in mijn wieg. Het is er wel te klein, maar ik plooi mijn benen wel op. Liever dan dat ik moet rondhuppelen en nog niet niet eens kan staan op mijn benen. En dus blijf ik ganse dagen in mijn wieg liggen. Wenend, als een klein kind.

En dus vraag ik u vriendelijk om mij in de wieg te laten liggen want ik ben moe, héél moe. Maar u mag nog wel een slaapliedje zingen voor mij. En liefst dit dan nog. Snel, want mijn oogjes zijn al toe!

Muziektip 16

De laatste weken ben ik enorm in de ban van componisten Klaus Badelt, Hans Zimmer & Danny Elfman. Noem een goede film op en gegarandeerd heeft één van deze componisten voor de muziek gezorgd! In de muziekschool zijn we zelf bezig met het instuderen van Pirates van Klaus Badelt. Wonder boven wonder heb ik een zeer kleine solo gekregen (zie 1'52" wat de trombone speelt)!

Het cello spelen lukt tegen alle verwachtingen in, héél goed. Het voelt erg goed aan. Soms speel ik uren aan een stuk. De pijn in mijn handen verbijt ik, maar ik moet toch oppassen! Zo zit ik al een paar dagen de Suite1 : Prelude van Bach te oefenen. Heerlijk nummer en vrij ingewikkeld. Maar het lukt me al aardig!

Daarom gaan deze keer alle credits naar deze jonge kerel. Nog nooit heb ik zo'n schitterend interpretatie gehoord! Al gehoord van een muzikale God die je aanbidt? Wel dit is de mijne!

Jaarlijks doktersbezoek

Het was tijd voor mijn jaarlijks doktersbezoek. "Hoe gaat het met jou, Alimonia?", vroeg de dokter toen ik nog geen plaats genomen had op de stoel. "Goed hoor", antwoordde ik hem kort. "We zullen direct eens kijken", zei hij. Na allerlei vreemde vragen en bijhorende antwoorden was de diagnose vrij simpel. "U moet dringend rusten of u gaat er onderdoor". "Excuseer?", vroeg ik hem vragend. "Ja, al die stress moet u vermijden. Een jonge vrouw zoals u mag niet zoveel stress in haar leven hebben." Ik knikte en begreep hem. "Ik doe mijn best, echt waar". "Dat is niet voldoende", vertrouwde hij mij toe. "Je moet minder hooi op je vork nemen. Minder hard werken. Je leven is toch meer dan werken, niet Alimonia?"

En toen viel er een stilte.

"Niet?" probeerde hij nog een tweede keer. "Nee", zei ik hem bedroefd. "Mijn leven bestaat alleen uit werken en dat is goed zo. Ik voel me goed. Zeer goed." "Ja blijkbaar toch niet als ik al je kwalen hoor". "Dat is maar tijdelijk", snauwde ik hem toe. "ja zeker", zei hij op een sarcastische toon. "Je moet een paar dagen vrij nemen, Alimonia, of je gaat eronderdoor." Ik knikte maar blijkbaar niet overtuigend. "Ik zal je een week verlof geven" voegde hij er snel aan toe. "Een week?" riep ik met een toon alsof ze mij aan het martelen waren. "Ze kunnen geen week zonder mij!"

"Kijk", zei de dokter. "Dan is het simpel. Als je echt alleen maar verlof wilt nemen als er versterking komt, zal ik mijn job speciaal voor jou 5 dagen inruilen. Deal?"

Ik knikte en ging opgelucht de dokterspraktijk buiten.

Dat noem ik pas een échte vriend.

Doctor doctor, please
Don't you know I'm going fast
Doctor doctor, please
Don't you know I just can't last
But you look so angry as I crawled across your floor
She's got the strength, I JUST can't take any more

Iron Maiden - Doctor Doctor

Stil verdriet

En toen zag ik haar. Een vrouw van rond de 40. Mooi aangekleed en verdwaalt in haar boek. Ze merkte niet op dat ze haar bladwijzer verloor. Ik raapte hem op, gaf het haar en bestudeerde haar verder. "Ik ken haar" bleef er in mijn geest spoken, "maar van waar?" vroegen enge stemmetjes aan mij. "Geen idee" mompelde ik. Ik begon haar te observeren, maar bleef discreet. Ik gebruikte het raam als spionmiddel. De treincontroleur kwam langs. Haar treinabonnement verscheen spontaan van uit haar zak. Ze gunde mij geen blik op haar gegevens. "Wie is deze vrouw toch?" bleef ik me afvragen.

Ik kon haar niets vragen want ze zou mij zelf niet eens kunnen antwoorden. Dit vraagstuk zou ik alleen kunnen oplossen. Ik pijnigde mijn hersenen zoals ik vroeger gewoon was op school te doen. Ik haatte het als ik iets niet wist of begreep. Ik ploos alles uit. Ik moest en zou alles weten. Ik was gezond nieuwsgierig.

En toen kwam de trein op mijn bestemming aan. We stapten uit. Ik keek haar nog aan en toen ineens wist ik het. Het was dezelfde vrouw die ik een paar dagen geleden gezien had op de trein. Toen met héél veel verdriet.

Ze leek nu gelukkig.

Ze ging op in de massa.

Niemand heeft iets gemerkt.

Verdriet gaat en komt.

En niemand maalt er echt om.

Carrière

Ik haatte hem. De man die vandaag bij mij in de trein zat. Met zijn gladgestreken pak zette hij zich vlak voor mij. Hij gunde mij geen blik. Ik was niets, hij was alles. Uit zijn dure aktetas haalde hij allerlei documenten. "Zeer belangrijk" zag ik hem denken. Hij snoof wat lucht op. Denkend dat hij zo slimmer en belangrijker zou overkomen. Aan zijn manier van doen, leek hij wel een belangrijke functie te hebben. Directeur van een bende idioten. Mijn gedachten dwaalden af en ik stelde hem voor als vader en opa. Hij zou het kunnen zijn want hij had de perfecte leeftijd. Zou hij dan ook zo stijf zijn? Zou hij ook iedereen aankijken alsof ze allemaal minderwaardig zijn? Zou hij ook zo'n eikel zijn?

Het was ondertussen donker aan het worden en ik keek naar buiten. Ik zag enkel mijn reflectie in het raam én hem. De pretentieuze eikel. Wat moet het toch heerlijk zijn om je belangrijk te kunnen voelen en in feite niets voor te stellen? Want wat heeft die man meer dan mij, buiten geld? Niets. Iedereen is vervangbaar, zelfs hij. En dus lachte ik op mezelf in de reflectie. Ik besloot om het roer om te gooien en mijn droom als carrièrevrouw weer uit de kast te halen. Mijn mantelpakjes heb ik al, nu nog mijn arrogantie. Want slim zijn is voor deze job niet nodig.

Nee. Enkel arrogantie. En een hart van steen.

Eigen wereld

Al jaren loop ik rond in mijn zelf ingebeelde gecreëerde wereld waar ik me safe voel. In deze wereld bestaat er simpelweg geen liefde. Want om eerlijk te zijn, liefde bestaat in de meeste gevallen niet. Het is maar iets dat is weggelegd voor enkelen onder ons. Zij die niet bang zijn om iemand écht lief te hebben en tevens het geluk te hebben zo'n partner te kunnen vinden waarmee ze dit kunnen delen. Voor al de rest, 98% van de koppels, bestaat er geen echte liefde. Ingebeelde wel. In mijn wereld is er geen plaats voor liefde, wel voor verdriet en pijn. Allemaal ingebeeld, want eigenlijk kan niemand mij echt raken in de wereld zonder liefde. Niemand kan in mijn ingebeelde wereld binnenkomen. Ik laat niemand toe, maar niemand weet ook om er binnen te geraken. Wie zou er trouwens de moeite in willen steken?

"Eerst is er de lust, dan de liefde en tenslotte de last"
Jan Van Den Berghe

En mensen die het echt zouden willen proberen, zitten meestal in hun eigen gecreëerde wereld. Safe.

Winter

De temperatuur volgt tegenwoordig het pad van het aantal overuren dat ik presteer. Naar beneden, dus. De winter is in aantocht! Eindelijk. Want ik ben geen zomermens. Neen. Ik verkies de winter. Ik kijk nu al uit om met mijn botten door de krakende sneeuw te wandelen en 's avonds een lekker warme chocomelk te drinken.

De winter is ook romantischer dan de zomer. In de zomer is het veel te warm om elkaar eens goed vast te pakken. En daarom gaat mijn voorkeur naar de winter. Ik verwacht dit jaar een goeie strenge winter. Dat mag wel. De "zomermensjes" hebben dit jaar hun plezier gehad. Nu is het mijn beurt. En van mij mag het 2 weken eens goed sneeuwen. Zo hard sneeuwen dat alles plat komt te liggen. Geen openbaar vervoer, geen auto's door de straten, geen aanvoer van nieuwe producten, geen werknemers in de banken, geen televerkopers aan je telefoon, geen internet, geen telefoonontvangst, geen rinkelende schoolbellen, geen vervelende politieagenten,... Nee, voor 2 weken mag van mij alles plat liggen. 2 weken vrij voor de economie.

Dat zou pas vakantie zijn. Ik kijk er nu al naar uit, om in mijn sexy nachtkleedje, maar met warme kousen aan, in mijn bed te kruipen. Dicht tegen jou aan. Want de winter moet romantisch zijn!

Slecht

Wat is dat tegenwoordig toch met die verschrikkelijk slechte films? Ik noem maar wat op: Julie & Julia & , Cirque du Freak: The Vampire's Assistant, The Young Victoria, Jennifer's Body,... En "verschrikkelijk" is dan nog zacht uitgesproken. De films zijn één voor één rommelfilms en totaal niet de moeite om te gaan zien. Ligt het misschien aan mij? Ga ik de laatste tijd te veel naar de film en ben ik daardoor kieskeuriger geworden? Geen idee!

Ik ben dan nog beleefd en blijf 2 uur lang op mijn stoel zitten. Braaf. Ik val niemand lastig. Ik begin niet te praten of overdreven hevig te eten waardoor ik de helft van de zaal zou storen. Nee, ik blijk elke minuut "wachten" op een ommekeer in de film. "Je weet nooit" denk ik. Maar het komt nooit. De films blijven slecht. De acteerprestatie blijven op een laag niveau en over de inhoud zullen we het niet hebben want die is er meestal niet.

Het is triestig, erg triestig. Miljarden euro's worden er in die verschrikkelijk slechte films gestoken en dan trekt het op geen bal! De opbrengsten zijn voor een regisseur die ze eigenlijk zouden moeten "ontslaan", maar zo gaat dat niet in het wereldje. De acteurs en actrices denken dat ze "het" zijn omdat ze in een film spelen, maar geloof me vrij, ze zijn geen frank (euro) méér waard dan ons, normale werkende mensen!

En mensen zijn nu eenmaal nieuwsgierige wezens en vergeten snel hoe slecht een film wel niet was. En zoals ik al eerder heb vermeld: de meeste mensen kunnen niet voor zijn eigen denken. En dus blijven deze films bestaan. En blijft er een publiek voor deze slechte films bestaan.

Maar geen nood. Gelukkig bestaan er mensen zoals ik. Overdreven kritisch en toch altijd aanwezig.

Want ja, ik behoor ook tot het publiek. In sommige gevallen zelfs het slapend publiek. Maar beter een publiek dan geen. Toch?

Respect

Ik schaam me diep. Diep. Voor al die keren dat ik mijn luie kont niet heb opgeheft voor de iets oudere vrouwen/mannen in de bus en/of trein. Ik schaam me diep. Ik voel me zelfs schuldig! Maar ik kan er niet aan doen, echt waar. Elke keer opnieuw stappen er oude dametjes en heertjes op in een overvolle bus. Ze kiezen het verkeerde moment, serieus. Als je weet dat het school juist uit is en een werkende mens naar huis gaat, dan weet toch elke idioot dat de bussen overvol zitten. Je in een sardinedoos bevinden, noemen ze het ook wel. Ze mogen al blij zijn dat ze kunnen opstappen. Maar elke keer opnieuw staan er van die oude - niet goed te been - mensen te wachten op de bus. Ze kijken zielig. Ze zien er zielig uit. Maar het helpt niet.

Elke keer opnieuw weet ik wel iets tegen mezelf te zeggen waarom ik mijn warme plaats niet wil afstaan. "ik heb een zware dag achter de rug en ik ben moe, wreed moe. Weet je wel van hoe ver ik kom??". Maar zelfs als dit niet werkt - want verdoemme ik zit een ganse dag op een stoel - heb ik wel wat anders in mijn hoofd zitten. "waarom wacht je niet op een volgende bus?". Inderdaad. En dan kijken ze mij aan met die zielige oogjes! Maar het werkt niet. Echt niet.

Maar ik voel me schuldig en ik denk aan het moment ik zelf oud en versleten ben en een bus om 16.20 wil nemen. Waarom niet? De bus is van iedereen, zou ik denken. De jeugd moet maar te voet gaan, die zijn toch nog jong? En dus zal ik later één van die vervelende oudjes zijn die persé op een piekuur een bus en/of trein wilt hebben. Want de bus is voor iedereen en voor ons, als oudjes, volledig gratis!

Er is maar één verschil met de ouderen van tegenwoordig. Ik zal dreigen om een plaats te hebben! En ik zal een plaats hebben. Want ik ben die jeugd van tegenwoordig spuug, spuugzat! En vroeger had ik ook respect voor ouderen.... niet?

Griezelig

Vreemd. Niet enkel voel ik mij zo de laatste dagen, ik ben het ook. Ik zie vaak mensen die dat over mij denken. Als de treincontroleur achter mijn abonnement vraagt, toon ik deze met plezier. Niet omdat ik zo fier ben op mijn eigen kop, maar wel op het hoofd langs de achterkant.

Inderdaad. U ziet het goed. Een griezelige jongedame. Een ontwerp van Victoria Frances. Ik ben gefascineerd door deze griezelige dingen. Mijn ganse kamer staat/hangt vol met deze dingen. Luis Royo, Markus Mayer. Ik noem maar op. Elke gothic en/of metalzot kent deze namen wel. Ik voel me erg thuis in mijn zwarte kamer. Nee, ik lieg niet. Ze is zwart. Pikzwart. Hier en daar staan er drakenbeeldjes om de boel op te fleuren. Een draak mét een zwaard in zijn 'hand'. Een draak op een Harley Davidson. Een draak op een steen.

Ik kan het niet goed omschrijven, maar ik ben enorm aangetrokken tot deze duistere dingen. Ik vind ze erg mooi. Rustgevend. En wat voor jullie misschien raar klinkt: positief. Ongeveer 7 jaar jaar geleden begon het allemaal. Mijn moeder liet me maar doen toen ik er als een kerstboom uitzag. Kettingen, lang zwart haar, zwarte make up, lijkbleek. "Puberteit" probeerde ze aan haar vriendinnen uit te leggen. "Dat gaat wel voorbij", hoorde ik ze zachtjes fluisteren. Maar jaren verstreken en ik ben nog steeds zo. Ondertussen heeft ze er zich bij moeten neerleggen. Ik loop dan niet meer als een "freak" rond, maar ik voel me nog wel zo. De muziek die ik luister is haar "genre" niet, maar ze laat mij maar doen. Zolang ik maar leuke liedjes op de cello speel is er voor haar geen probleem!

Sinds kort heb ik puzzels gekocht - leve de bons die je krijgt als je van werkgever vertrekt - . Geen gewone puzzels waar een landschap opstaat, maar duistere en griezelige puzzels. Ze zouden ideaal in mijn kamer passen! En kijk, ze zijn eindelijk af. Ik voel me fier. Blij. Zoals een klein kind. Maar vooral. Ik ben bang, want ze zijn griezelig, vindt u ook niet?

Oh ja. Wat gaat U met Halloween doen? Nog geen idee? Nu. Ik wacht tot 23.59 om dan mijn slachtoffer dat ik vermoord heb lekker op te kunnen eten. Met kaarslicht en op de achtergrond muziek van My Dying Bride! Het bloed dat ik niet van mijn slachtoffer opdrink, bewaar ik in een potje om de volgende dag nog te kunnen serveren bij de restjes vlees.

Muziektip 15

Ari Koivunen won in 2007 "idool" in Finland. Deze jonge kerel heeft een leuke stem, maar is niet zo spectaculair. Hij heeft wel een leuk nummer ingezongen, Stormwind genoemd. Een zeer cathy nummer dat niet snel uit je hoofd gaat. Ari bezit energie voor 2. Een erg "schattige" metaljongen.

Sexy

Het was een dag zoals een andere. Alleen zag ik er toen iets sexier uit dan anders. Met mijn sexy naaldhakken en korte jurk, met pantys zag ik er gewoon - al zeg ik het zelf - geil uit. Mijn lang zwart haar maakte de look nog uitdagender. Ik zag er gewoon betoverend hot uit. Ik zou zo in een magazine terecht gekund hebben. En niet alleen ik had dat ook door, ook mijn medereizigers in de bus. Nog geen halte verder van waar ik was opgestapt, stapte er een - ik schat 28 jaar - jonge kerel op. Zijn pas vertraagde en hij zette zich vlak voor mij. Ik observeerde hem via de reflectie van het raam. Hij bekeek mijn benen. Van top tot teen. Ik kon zijn stoute gedachten lezen. Mijn benen maakte van deze kerel een beest. Hij had zin, in mij. Maar ik was het beu. Al die geile blikken van mannen. Het was alsof geen enkele man een lekker vriendin thuis had zitten wachten. En dus diende ik maar als "vervanging". Maar die taak wou ik niet op mij nemen. Ik was het beu. Ik ben méér dan een geil dingetje met pantys. En dus haalde ik mijn cellopartituren boven. Maar de kerel kon zijn ogen niet van mijn benen houden. "Wat is ze lekker" zag ik hem denken. En dus haalde ik mijn moed boven en sprak hem aan. "Excuseer", zei ik hem. "Wist u dat ik sinds kort Für Elise kan spelen op mijn cello?". Maar de man reageerde niet en bleef staren naar mijn benen. "Dat is van Ludwig van Beethoven, weet u wel?". Ik probeerde nog een keer: "Ken je Europe, die zweedse rockband. Wel, ik kan The Final Countdown spelen...erg vet". Maar ik kon de man niet op andere gedachten brengen. Nuja, dacht ik bij mezelf. Misschien is de man niet muzikaal aangelegd.

Maar aangezien ik er de volgende halte al uit moest, zette ik er vaart achter. Ik zou deze man overhalen van mijn andere kwaliteiten. Ik bleef niet meer vriendelijk want mijn bus was bijna op mijn eindbestemming. "Het leven is bizar, weet je wel. Je wordt geboren, je houdt je zo lang mogelijk bezig en uiteindelijk sterf je. Je bent totaal nutteloos op deze wereld als je niets uitvindt of niemand dood". So what, zag ik de man denken terwijl hij zijn schouders ophaalde? "Laten we dan nu nog snel plezier met elkaar hebben", fluisterde hij mij toe. Ik schudde mijn hoofd en ging verder. Ik blog, ik speel cello, ik ben emotioneel, ik haat shoppen,...

*ding*

De bus stopte en ik stapte uit. Ik keek de man nog na, maar hij was me al lang vergeten. Enkel mijn benen bleven in zijn gedachten hangen.

"Oh ja", riep ik hem nog na. "De meid die gisteren voor je zat, dat was ik ook!", maar toen merkte je mij niet op. Idioot.

Quote van de dag

Hoe kan ik iemand leren lezen als ik zelf bang ben van boeken?

Brug

I’m standing on the edge, about to fall
In the middle of the point of no return

Riverside - Dance with the shadow

Ik ben moe. Fysiek én mentaal. En daarom besloot ik om een paar dagen vrijaf te nemen. Niet alleen op mijn werk, maar op alle gebied. Van liefde, vriendschap, haat tot jaloersheid. Ik ben het even allemaal beu. Ik heb een enorme drang om alle documenten op mijn werk in de lucht te gooien. Ik heb zin om al mijn vriend(inn)en tegen een muur te smakken. Ik heb zin om met een mes in de gezichten van vrouwen te krassen. Ik heb zin om mijn vuist in de spiegel te slagen en al de scherven op te eten.

Maar ik ben te moe voor dat te doen. Ik voel dat ik op een brug sta die elke moment kan instorten. Ik hoor de klotsende zee al onder mijn voeten. Maar ik heb geen kracht om mij te bewegen. Naar één of andere rots, waar ik vanaf kan springen. Want ik ben moe en ik wil niet meer.

Maar ik heb de moed niet om te wandelen. En dat voelt vrij frustrerend aan. Ik blijf maar springen op mijn brug. Hopen dat hij zou instorten. Maar hij breekt niet. Ik kan niet huilen. Ik kan niet verdrietig zijn want ik heb alles om gelukkig te zijn. Maar ik kan de portie "geluk" niet aanvaarden. Ik heb er nooit mee leren omgaan. Ik vertrouw "gelukkig" zijn niet. Het voelt onnatuurlijk aan. Ik geloof nog steeds dat "gelukkig zijn" niet alleen komt. Er moet iets negatiefs aan verbonden zijn!

En dus blijf ik maar op mijn brug staan. Kijken naar de overkant. Waar ik ooit zal geraken.

Ooit. Desnoods al zwemmend.

Egoïstisch

En toen begon ze te wenen. Zomaar. De dame in de trein met haar fel opvallende paarse jas. Haar tranen rolden over haar gezicht. Ze schaamde zich niet voor haar verdriet. Voor haar groot verdriet. De mensen rondom haar keken vreemd op. We waren net allemaal overgestapt van een vorige trein die door een nog steeds vreemde onbekende reden niet verder wou rijden. Even leek iedereen zijn frustratie weg te ebben bij het aanhoren van haar gesnik. Iedereen werd eventjes stil. Verdrietig. We wouden haar troosten, maar we konden niet. We werden zelf meegedragen door een vat van emotie. Ons verdriet. Ons geluk. Onze haat. Onze frustratie.

We zijn nu eenmaal allemaal egoïstisch. We kijken rondom ons, maar we ondernemen niets. We zien leed rondom ons, maar zijn blij dat het niets met ons te maken heeft. Laat ze maar wenen, het gaat wel voorbij.

Alles gaat voorbij. Zo ook mijn verdriet dat ik niet liet zien.
Toch niet in de trein.

Film van de dag

Gisteren zag ik weer eens een super geweldige film mét schitterende muziek. Het was de schitterende Corpse Bride van Tim Burton, gemaakt met de stop-motiontechniek. Van de eerste tot de laatste seconde was ik verwonderd. Achteraf zag ik nog de beelden hoe alles was gemaakt. Echt geweldig leuk. Blijkt dat ze die poppetjes effectief handmatig geknutseld werden en er een heel mechanisme achterzit. De film is duister, maar met een romantisch kantje.

Ziekelijk jaloers

Ik ben perfect. Bijna toch. Eén van mijn ergste karaktereigenschappen is jaloezie. Maar mijn jaloezie gaat erg diep. In sommige gevallen zelfs te diep. Ziekelijk jaloers wordt het ook wel eens genoemd. Mijn jaloezie begon al op vrij jonge leeftijd. Op mooie meisjes. Ik zou nooit zoals hen kunnen zijn. Nog niet eens in de buurt kunnen komen. Ze hadden alles waar ik op dat moment alleen maar van kon dromen. Jongens aan elke vinger van hun hand, vrienden met auto's, geluk, liefde,... Alles hadden ze waar ik jaloers op was. Stikjaloers. Geen enkele jongen draaide zich om naar mij. Ik was het vreemde wezen dat anders was. Vreemd.

Er was niet eens een verschil tussen een beest en mij. Enkel dat ik kon praten. Maar dat deed ik niet. Uit angst nog meer afgewezen te worden.

Maar beetje bij beetje werd dit beest een volwaardige volwassene. Ik kreeg zelfvertrouwen. Vrienden. Liefde. En zelfs een beetje geluk. Maar ik bleef jaloers. Op alles wat ik zag rondom mij. Op mensen die slimmer zijn. Mooier zijn. Gelukkiger. Of dat toch schijnen te zijn.

Maar mijn jaloezie gaat veel dieper. Zo ben ik jaloers op vakantiewerkers die in ons bedrijf komen werken. Ze krijgen complimenten zoals "dat doe je goed". Ik lach, maar ik brand van woede binnenin. Waarom krijg ik nooit complimenten? Ik doe mijn werk ook goed! En als dit nog niet voldoende is, maak ik mezelf dingen wijs om jaloers te kunnen zijn.

En dus leef ik tegenwoordig van de jaloezie. Maar ik heb ook een goede eigenschap: vrijgevigheid. Dus, wil je ook wat van mijn jaloersheid proeven?

Quote van de dag

Als ik lach voel ik me als iemand die geen vingers heeft en wil wijzen: dom

Nul

Ik heb 0 vrienden. Nul vrienden. Op facebook dan wel te verstaan. Ik ben tegen facebook. Niet omdat het tegenwoordig "cool" is om tegen facebook te zijn, maar omdat ik er gewoon niet van hou. Ooit maakte ik een facebookaccount aan. Uit druk van mijn vrienden die me chanteerden omdat ik anders hun foto's nooit zou kunnen zien. Maar ik had geen zin om in miljoenen foto's elke avond te zitten bladeren. "Stuur me de beste foto's maar via mail of MSN op", was mijn antwoord. En dus heb ik geen vrienden. Nul vrienden. Ik heb ook geen lief. Ik ben dus eenzaam op deze wereld. Dat is mijn eigen schuld. Mijn lijst van eisen is namelijk veel te lang. Nuja. Mijn lijst van "dingen die niet mogen" is veel langer dan mijn lijst van eisen. Zo mag iemand nog zo knap zijn. Vanaf het moment dat hij rookt is de liefde voorbij. Geen discussie mogelijk. Onderhandelen erover is onbegonnen werk. Het is "not done" bij mij. Niet om het feit dat het niet prettig is te kussen met een asbak, maar om het feit dat de persoon geen karakter heeft om van verboden vruchten af te blijven.

Dat Eva niet van de appel kon blijven, is mijn probleem niet.

Ook het lezen van de Humo zorgt voor een daling in waarde. Ik associeer het lezen van de Humo als het niet kunnen hebben van een eigen mening. Humo fabriceert namelijk voor alles en nog wat een "mening". Mensen die dit lezen, nemen dit meestal klakkeloos over. Ik haat mensen die niet voor hun eigen kunnen denken. Maar soit. Ook met jongens die met geld gooien heb ik een serieus probleem. Ikzelf werk in de verzekeringwereld (vroeger bankwereld) en weet hoe belangrijk en onbelangrijk het begrip "geld" is. En van mensen die me trakteren krijg ik het ook benauwd.

Niet enkel voor lieven heb ik een lijst van eisen, maar ook voor vrienden. Zo heb ik enkel eerlijke vrienden. Achterbakse mensen hoef ik niet. Daar lopen er al genoeg van rond. Wat heb ik daar aan? Niets.

En daarom heb ik exact nul vrienden. Op facebook weliswaar. Want op twitter heb ik er 3.

Love in the train

Heel sporadisch zie ik hem nog. Mijn ex-trein-lief-illusie. Hij is nooit mijn lief geweest, enkel een droom om dat ooit te worden. Maar het is voorbij. Wat hij ooit met mij kon doen, is voorbij. Mijn hart slaagt geen tel meer over. Mijn ademhaling blijft rustig en in maat. Ooit was dit wel anders. 5 minuten voor de trein in zijn station aankwam, waren al mijn ogen op hem gericht. Ik kon hem van ver al ruiken. Van ver al zien. Zijn op- en neergaande krullen maakten me zot. Mijn hart begon als een gek te bonken. Spannend. Ik werd opgewonden als hij mijn coupé opstapte. Hem eventjes zien, bracht een enorme smile op mijn gezicht. Hij had het niet door.

Ik was een stille bewonderaardster.

Maar ik bleef hopen. Tot op de dag dat hij vlak voor mij kwam zitten. Mijn hart sloeg niet meer sneller, het stopte gewoon. Een paar seconden oogcontact maakten van mij het gelukkigste mens op aarde, op dat moment toch. Een gesprek later brak hij mijn fantasie. Mijn droom. "Geïnteresseerd in historie en politiek. Oh ja en ik lees de Humo" waren de verkeerde antwoorden. Mijn iets of wat zelf gecreëerde interesse in hem smolten als sneeuw voor de zon weg. "ok" antwoordde ik iets of wat teleurgesteld. In hem, maar voornamelijk in mezelf.

Op een zeer subtiele manier "dumpte" hij mij. Hij ging gewoon in een andere coupé zitten. Laf vond ik dat. Zeer laf. Ik ben een vrouw, ik heb alles door. Met de paar gegevens die ik via dat 1 onnozel gesprek te weten was gekomen, ging ik te werk op google. Al gauw vond ik alles van hem. Zelfs het feit dat hij al jaren een vaste vriendin had. Ik was opgelucht. Ik had hem al laten gaan, maar nu kon ik er zelfs het plezier van inzien!

En toen kwam ik hem weer tegen. Op mijn trein. Hij keek. Ik keek. Maar het gevoel was weg. Ooit stak hij boven de menigte uit. Ooit was hij anders dan de rest, maar nu niet meer. Hij verdween in de mensenzee. Ik draaide mij om en ik lachte in mezelf. Wat was ik toen een idioot te geloven in mijn dromen. Is het niet belachelijk om in een fantasiewereld te leven? Is de realiteit niet zoveel beter? Ja, ze is harder, maar ze is eerlijker.

En toen besloot ik om al mijn dromen in realiteit om te zetten. Of dat toch te denken.