En toen kwam mijn trein. De trein die ik normaalgezien alle dagen neem om naar mijn werk te reizen. Alles verliep zoals de andere dagen. Iedereen stond op zijn vaste plaats met zijn boekentas in zijn handen. Sommige hadden hun vertrouwd metro krantje in hun rechter hand. Anderen probeerden zich op te warmen aan de koffie. Het enige verschil was dat mijn wagon niet voorzien was van de nodige verlichting. Als blinden probeerden we onze weg te vinden naar een lege zitplaats. Om 7 uur 's morgens is alles immers nog donker en makkelijk was deze klus dus niet. Na gevallen te zijn over 2 rugzakken, kon ik mij eindelijk neerzetten.
De treinrit verliep voor de rest vlekkeloos. Iedereen sloot zijn ogen en probeerde zijn dromen van voorbije nacht nog voor de geest de halen. Zelfs de vaste metrolezers lieten zich voor één keer over aan Morpheus. Ik had me strategisch aan het raam gezet en kon sinds lange tijd weer buiten kijken. Het leven achter het raam ontwaakte. Het leven in de trein probeerde terug in de tijd te gaan. Het was mooi om dit te kunnen aanschouwen.
Maar na een paar minuten gingen de lichten terug aan. Enkel de vaste metrolezers namen direct hun vast krantje bij de hand. Ik opende mijn ogen, keek de realiteit in de ogen en dat was een zeer knappe jongen. Miljaar, dacht ik bij mezelf. Zit ik nu al een kwartier op deze trein naast een knappe gast en dat heb ik nu pas door? Even vloekte ik op de verdoemde lichten die steeds maar aan en uit aan het pinken waren. Maar toen de lichten weer uitgingen, besloot ik om van dit probleem mijn genot te maken. Ik schoof dicht tegen hem aan. Niemand zou er iets van merken, toch? En shit. Toen kwamen we aan op onze bestemming!
De treinrit verliep voor de rest vlekkeloos. Iedereen sloot zijn ogen en probeerde zijn dromen van voorbije nacht nog voor de geest de halen. Zelfs de vaste metrolezers lieten zich voor één keer over aan Morpheus. Ik had me strategisch aan het raam gezet en kon sinds lange tijd weer buiten kijken. Het leven achter het raam ontwaakte. Het leven in de trein probeerde terug in de tijd te gaan. Het was mooi om dit te kunnen aanschouwen.
Maar na een paar minuten gingen de lichten terug aan. Enkel de vaste metrolezers namen direct hun vast krantje bij de hand. Ik opende mijn ogen, keek de realiteit in de ogen en dat was een zeer knappe jongen. Miljaar, dacht ik bij mezelf. Zit ik nu al een kwartier op deze trein naast een knappe gast en dat heb ik nu pas door? Even vloekte ik op de verdoemde lichten die steeds maar aan en uit aan het pinken waren. Maar toen de lichten weer uitgingen, besloot ik om van dit probleem mijn genot te maken. Ik schoof dicht tegen hem aan. Niemand zou er iets van merken, toch? En shit. Toen kwamen we aan op onze bestemming!
But when the lights are down
There’s no more to say
There’s no more to say
Kamelot – when the lights are down
5 opmerkingen:
Hallo,
Ik kwam toevallig op je blog terecht en las je verhaal met plezier. Ik herkende de zaken van op het perron, 's morgens de trein nemen, ieder zijn plekje, zijn/haar maniertjes,…
Ik zat terug in de tijd en zat tevens in jouw verhaal…
Prachtig!
Ik ben benieuwd naar een vervolg…
Alimonia,
30 jaar terug, toen was ik zo jong als jij nu bent, pendelde ik gedurende 5 jaar van Gent naar Brussel met de trein, en het was toen niet anders dan nu, alleen het krantje de Metro bestond nog niet !
Mooie verhalen, ja , toen konden we ze nog niet eens op pc zetten...bestond gewoonweg nog niet! Een computer was in die tijd ... een ruimte reis!
grtjs
Daniel
@Just me: Bedankt voor je reactie!! Hopelijk kom je nog eens terug :)
@Daniël: Ik kan me voorstellen dat het toen niet anders was. Alhoewel. Geen houten bankjes? Geen verwarming? Nog meer volk op de trein? Nog meer vertragingen? Geen sneltreinen?
Alimonia,
Ik wist niet beter! En ja, er zaten dan ook wel mooie, leuke , meisjes en heel jonge dames op de trein...nooit gedurfd om dichter bij aan te schuiven als het licht uit was !!!
Bang haasje...
groeten,
Daniël
Alimonia,
Nog steeds een bang haasje...
;-)
Een reactie posten