Smaller hoofd

Ik heb altijd al gedroomd van het hebben van een smaller hoofd. Maar dat het vandaag op deze manier (en zo snel) zou gebeuren had ik niet gedacht. Deze morgen zat ik op de betreffende bus die mijn droom zou doen uitkomen. Een enorme bruuske beweging van de chauffeur zorgde ervoor dat mijn hoofd van punt A naar punt B werd geslingerd. Het gevolg was een harde bons van mijn hoofd tegen het raam. Ik moet een paar seconden weg zijn geweest. Bij het openen van mijn ogen lag mijn handtas op de grond. Een bezorgde vrouw naast me vroeg of het ging. Ik knikte, keek alsof ze de meest idiote vraag ooit had gesteld en stapte zonder haar te bedanken van de bus.

In de trein ging het van kwaad naar erger. Lezen lukte mij niet en van muziek luisteren kreeg ik nog meer hoofdpijn. Ik sloot mijn ogen en probeerde mij in te beelden in een warm groot bed. Toen ook dat niet hielp, bracht ik het thuisfront op de hoogte. “Ik kom misschien sneller dan gepland naar huis”.

Uiteindelijk besloot ik toch moedig om verder te pendelen. Een “beetje” hoofdpijn houdt mij immers niet tegen om te gaan werken. De hoofdpijn bleef en verergerde. Een bezoekje aan de spiegel gaf mij meer zekerheid.

Mijn hoofd is smaller als voorheen.

Al is die bult wel een vreemd zicht….

Black chamber

Eén van de vele dingen die mij tegenhoudt om het ouderlijk huis te verlaten is mijn – sinds kort – zwarte kamer. Het hebben van een “black chamber” was een ultieme droom. Mijn moeder had altijd gedacht dit hoorde bij mijn puberteit en hoopte ze stiekem dat dit wel voorbij zou gaan. Maar zoveel jaar later wou ik nog steeds een zwarte kamer.

“I am lost in the black chamber
There’s no way to turn back
It takes me down forevermore”

Black chamber – Blind Guardian

Vorig jaar besloot ik dan om samen met mijn mama naar de winkel te gaan. Zwart was niet enkel mijn lievelingskleur, maar het bleek ook nog het goedkoopste papier te zijn.

Ondertussen zit ik sinds de zomer van 2009 al meer dan een jaar in mijn “black chamber”. En zelfs niet helemaal alleen. Ik heb ondertussen het gezelschap gekregen van 15 draken (waarvan er 1 licht geeft), 1 zwaard (nog niet gebruikt. Ik zei ‘nog’ niet), 5 sexy vrouwen (die je uit elkaar kan halen) en 1 heks (nee ik bedoel mezelf niet).

Geniet u even mee.

Muziektip 31

Hugo Raspoet is een Vlaamse kleinkunstzanger en voornamelijk bekend voor dit heerlijk , maar triestig nummer. Het is de tekst die mij voornamelijk aanspreekt.

Ik draag dit nummer op aan alle mannen die mijn pad ooit gekruist hebben.

"De dromen die ik had weggestuurd
Hebben me weer meegenomen"

Ijskoningin

De wil om ijskoningin te worden was zo groot dat ik uiteindelijk ook geworden ben. Gevoelens bevriezen nog voor ze de buitenlucht kunnen betreden. De gevolgen zijn niet enkel voor de mensen rondom mij, maar ook bij mezelf.

Gevoelens die op geen enkele normale manier geuit kunnen worden zorgen voor conflicten. Innerlijke conflicten. Het is mijn geest dat zich op die manier stilaan loskoppelt van mijn lichaam. Mijn gedachten vinden geen uitweg meer. Ze worden niet meer omgezet in daden, maar ze blijven gewoon vast te zitten in mijn hoofd. Voorlopig is er plaats genoeg, maar voor hoe lang nog?

Mijn geest wil zoveel. Ik wil zoveel. Ik zou graag tegen hem willen zeggen dat ik gevoelens voor hem heb, dat ik meer aan hem denk dat hij zich ooit zou kunnen inbeelden. Ik zou mijn benen willen sturen naar Schotland. Ik zou zo graag stoppen met werken om helemaal wat anders te doen. Terug te gaan studeren. Om een film te maken. Om fotografie studeren en alleen te gaan wonen. Ik zou zo graag een auto willen kopen. Of een nieuwe GSM.

En hoewel ik op deze blog best een 'grote' mond heb, ben ik in het echt een karakterloze emotieloze en onzekere vrouw. Ik laat mensen gewoon over mij heen lopen. Ik heb geen kracht mij te verdedigen en om mezelf te liefhebben. Ik heb geen energie om mijn gedachten om te zetten in daden.

De laatste weken heb ik het gevoel dat ik de voeling met de wereld aan het verliezen ben. Ik raak elke dag meer en meer geïsoleerd van de wereld. Ik begrijp minder en minder van wat er rondom mij gebeurt. De zin van vele dingen ontgaan mij vaker. Ik merk dat ik de mensen rondom mij aan het verliezen ben, maar ik kan er niets tegen doen. Mijn lichaam houdt mij tegen. Ik beweeg niet. Ik laat mijn geest mijn leven bepalen....

Miljaar, ik heb gewoon wat warmte nodig. En zeggen dat het volgende week nog kouder wordt...

Zelfportret

De schatkast

De liefde voor make-up en parfum heb ik van mijn fiere oma geërfd. Haar make-up kastje in de keuken stond vol met nagellak en parfum. Als kleine meid was die kast als een schatkist voor mij. Elke keer ik ze opende, kregen mijn ogen iets anders te zien. Mijn oma was een trotse vrouw. Zelfs toen ze begon te dementeren, liep ze nog trots rond met haar lippenstift. "Moet je nu eens kijken wat ik heb gekregen van de kapster", fluisterde ze zachtjes in mijn oor.

Geregeld ga ik nog op bezoek in haar ouderlijk huis. Het kleine kastje met de goed verborgen schatten trekt nog steeds mijn aandacht. Soms open ik nog stiekem de deurtjes. Op die momenten ga ik terug in de tijd. Ik zie me daar als jonge meid zoveel jaar geleden nog staan. Vol bewondering de dure make-up producten aan het aanschouwen. De teleurstelling is elke keer hetzelfde. De producten staan er niet meer.

Eenmaal ik thuis kom, ga ik naar mijn kamer op zoek naar mijn schatkist. Ik maak me op en besprenkel mij met één van de duurste parfums die ik van haar heb geërfd. Ik ruik goed.

Ik ruik haar.

De (verleden) tijd

Al sinds mijn jeugd heb ik het gevoel achter te lopen met alles. Toen ongeveer 70% van mijn klas al verschillende liefjes had gehad, stond ik eenzaam langs de zijkant. Ik behoorde tot de groep van onzekere meisjes die stiekem door een kleine spleet van een houten hutje stond te kijken hoe het populairste koppel stond te kussen. Ik keek toe hoewel het mij niet interesseerde. “Wat ik hier leer, kan ik later misschien gebruiken”, dacht ik bij mezelf.

“Time is running out on my way
I already belong to the past
And getting closer to heaven”

Heavenly – wasted time

Toen uiteindelijk mijn tijd was gekomen voor mijn eerste vriendje, had ondertussen iedereen mij al voorbijgestoken. Ze begonnen uit te gaan, te roken, te drinken, te experimenten met drugs,... Mijn interesses lagen (en liggen) ergens anders.

Ondertussen ben ik 24 jaar en heb ik nog steeds het gevoel met alles achter te lopen. Zo heb ik nog niet veel dingen gedaan dat door de media wel wordt verondersteld om al gedaan te hebben. Zo heb ik nog nooit alleen met een auto gereden, heb ik nog nooit alleen of met iemand samengewoond, ben ik nog nooit alleen op reis gegaan,… Het zijn maar een paar onnozele voorbeelden.

Hoe ouder ik word, hoe erger dit gevoel wordt. Ik begin mij benauwder en slechter te voelen. Binnen enkele maanden word ik 25 jaar. Dat gevoel beangstigt mij enorm. Ik kan de tijd niet terugdraaien. Ik kan enkel nu in actie schieten, maar daar heb ik te weinig energie voor. En dus blijft de tijd maar verder tikken zonder dat ik iets doe. Ik blijf maar staan. Ik beweeg niet en niemand verplaatst mij. En hoe langer ik wacht, hoe erger het wordt om effectief er iets aan te veranderen want ondertussen denk ik zo al 6 jaar.

Muziektip 30

Mijn droom is om ooit in een muziekband te zitten als cellist. Een groep als Angher mag me zeker bellen voor de solo (2’35″)van dit nummer opnieuw in te spelen.

Het is een ontzettend leuk (metal) nummer. Gewoon luisteren en al je agressie gedurende de 4 minuten laten wegvloeien.

Huilen

De laatste tijd heb ik vaker momenten dat ik mijn tranen zomaar de vrije loop laat. Meestal gebeurt dat in de trein. Het is een plaats waar ik mij bizar voel. Hoewel je nooit alleen in de trein zit, heb ik wel vaker het gevoel er alleen te zitten. Ik kijk rondom mij en iedereen is met zichzelf bezig. Ze lezen een boek. Ze slapen. Ze luisteren naar muziek. Heel zelden wordt er effectief met elkaar gepraat. Het lijkt wel of mensen schrik hebben gekregen van elkaar.

Mij niet gelaten. Met de muziek in mijn oren en de voortdurend bewegende achtergrond is het een ideale plaats om te wenen.

Ik schaam mij er niet (meer) voor. Vroeger verbeet ik mijn verdriet. Nu laat ik het de vrije loop. Pas als je de mensen voor je onwennig ziet bewegen, merk je dat ze je tranen hebben gezien. Ze zeggen niets. Ze durven je amper aan te kijken.

Mij maakt het allemaal niet meer uit. De ergste plaats waar ik ooit in huilen uitbarstte was op een sollicitatiegesprek. Eerlijk gezegd wil ik over dat moment niet te veel meer nadenken. Het was in een periode waar ik er geestelijk helemaal onderdoor zat. Toen de man uiteindelijk zei: “laat je maar volledig gaan”, kon ik mij niet meer inhouden. Eerlijk gezegd deed het zo’n deugd om te mogen huilen. Toen ik na het gesprek naar buiten wandelde, voelde ik mij nog slechter. Ik had me vreselijk gedragen en naar de job kon ik wel fluiten.

Achteraf gezien was dat niet erg. De tranen waren eruit, de job wou ik toch niet en de man heb ik daarna nooit meer teruggezien.

Ziek

Om één of andere reden ben ik zelden ziek. Het moet ongeveer een 6-tal jaar geleden zijn dat ik echt ziek was. In die periode ging ik zelfs nog naar school en was de halve klas ziek. Ik hoorde daar jammergenoeg ook bij. Maar ik heb een sterk karakter en zelfs ziek ging ik naar school. Ik was bang dat het missen van een paar lessen een enorm effect zou hebben op mijn toekomstig leven. Zo ben ik er nog steeds van overtuigd dat die ene keer ze mij uit de Engelse les zijn komen halen – ik bespaar u de details waarom – ik toen de basisprincipes gemist heb.

Toen ik uiteindelijk na school thuiskwam, kroop ik rechtstreeks mijn bed in. Ik was zo moe dat ik direct in slaap viel.

Sindsdien ben ik nooit meer “echt” ziek geweest. Hier en daar een verkoudheid, maar zelfs dan overdrijf ik niet als ik maar zeg dat het maximum 1 keer per jaar is.

Sinds ik ga werken is “niet ziek zijn” een nadeel voor mezelf in vergelijking met mijn wel ziekzijnde collega’s. De ene lijdt aan migraine en de andere heeft last van zijn rug. Zo kunnen ze hun zieke, maar vrije dag, naar keuze bepalen.

Ik ben nooit ziek. Of het is niet voldoende om thuis te blijven. En de laatste keer dat ik serieus ziek was, is dat op het werk gebeurd.

Miljaar.

Maar ik geef niet op. Bij mijn volgende werkgever ben ik ook ziek. Ik lijd dan aan migraine, tijdelijke depressies, rugklachten en stress. En dat allemaal tegelijkertijd!

Zelfportret

Ik hou van plagen. Of had u nu echt gedacht dat er een grotere versie beschikbaar zou zijn?

Quote van de dag

Ik ben niet breekbaar. Ik ben al lang gebroken.

Alimonia in actie

Te kort aan zelfvertrouwen

Zelfvertrouwen is zoals zuurstof in de lucht. Je kan niet zonder als je wilt overleven. En laat dat nu juist iets zijn waar ik er niet zo veel van bezit. Mensen die me niet kennen, zouden me kunnen tegenspreken. Ze vinden mij arrogant. Of ze denken dat toch. Eens ze mij "echt" zouden kennen, zouden ze dat woord nooit durven uitspreken. Ik ben niet arrogant. Ik heb geen dikke nek. Verre van. Ik ben een verlegen vrouw met een ontzettend klein hartje.

"Dat ik naar de grond kijk als ik hen voorbijwandel is niet omdat ik mij beter dan hen voel, maar wel dat ik mij minderwaardig voel."

Ik ben het niet waard dat ik hun schoonheid aanschouw.

In groep voel ik mij ook altijd de mindere. Als ik mijn mond open trek en wat zeg, heb ik altijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt alsof ik net het domste gezegd heb wat er ooit gezegd is geweest door een menselijk persoon. En dus zwijg ik maar. En kijk ik maar rond. En zo denken ze alweer dat ik mij te goed voel voor hen.

En hoewel ik weet dat ik best gezien mag worden, heb ik toch nog weinig zelfvertrouwen. De gevoelens die ik vroeger in mijn schooljaren gevoeld hebben, kan ik na al die jaren nog steeds niet loslaten. "Ik ben lelijk" verschijnt er op mijn voorhoofd als ik een blik durf werpen in de spiegel. En hoewel ik een mooie vrouw zie, voel ik mij niet mooi. Er zijn gelukkig wel momenten dat ik besef dat ik gezien mag worden, maar ik ben dan niet zelfverzekerd, ik speel het. En dat is een klein verschil.

Ik heb nooit weinig vertrouwen in mezelf gehad. Pas nadat ik "onderscheiding" behaalde op school, begon ik eindelijk in te zien dat ik wel degelijk "brains" had. Maar na al die jaren voel ik mij nog steeds niet "intelligent". Ik heb geen universitair diploma zoals "al de rest" en behoor dus niet tot de "slimme mensen". Met "niet intelligent zijn" kan ik best leven. Het is geen drama. Ook mijn muzikaal talent onderschat ik vaak nog. "Ik ben niet goed", denk ik vaak. Dat is ook vaak de reden waarom ik die cello soms nog te vaak in de hoek laat staan. "Hij staat daar goed", denk ik dan. "Ik kan het toch niet", maken mijn gedachten mij wijs. Maar ik kan het wel ! De 91% die ik vorig jaar behaalde, was daar het bewijs van. "Ach ja", zucht ik dan. "Wat kennen die juryleden daar nou van?". Juist ja.

Mijn hobby fotografie ligt ook al maanden stil. Ik fotograaf nog af en toe, maar ik voel me meestal niet waardig genoeg om met zo'n duur toestel rond te lopen. Ik heb meestal het gevoel dat iedereen mij zit te observeren en mij zit uit te lachen. En dus steek ik meestal mijn camera na een tijd weer veilig weg. "Zie je wel dat ze het niet kan", hoor ik hen dan denken. Hun schijnheilige glimlach op hun gezicht versterkt dat gevoel alleen maar. De complimenten die ik achteraf gezien op internet krijg van sommige mensen wegen niet op tegen de blikken die ik heb moeten trotseren op straat.

Ik ben niet zelfverzekerd. Ik ben het nooit geweest en zal het waarschijnlijk nooit worden.

Maar waar koop je toch een portie zelfvertrouwen want ik wil het ook!

Gemis

Het moet al enkele maanden, ik durf zelfs niet te zeggen jaren, geleden zijn dat ik dit gevoel ervaren heb (alhoewel als je Fantasie, Hij en Gemis leest). Ik verlang naar iemand. Om iets preciezer te zijn, ik verlang naar hem. Ik mis hem. Meer dan ik eigenlijk zou willen toegeven. Meer dan hij ooit zou kunnen denken.

Ik mis zijn handen. Zijn blik als hij naar mij kijkt. Het gevoel als ik met mijn handen over zijn kortgeschoren hoofd streel. Zijn onnozele opmerkingen. Zijn stem. Zijn mooie glimlach. Zijn bezorgdheid als ik weer eens niet wil eten. Zijn jaloerse ogen als ik hem vertel over de verleidingspogingen van wildvreemde mannen. Zijn lichaam. Zijn stoppelbaard die in mijn nek schuurt. Zijn opmerking "zie je we dat je het leuk vindt?" als ik hem weer wijsmaak dat ik die spieren maar niets vind, maar er stiekem toch aan kom. Zijn mailtjes. Zijn pogingen om met mij te kunnen afspreken. Zijn stuiptrekkingen als ik hem kietel. Zijn vingers die mijn tranen wegvegen. Onze nachtelijke autoritten van zijn thuis naar mijn thuis. Zijn hand die tijdens die rit op mijn benen liggen.

Ik mis hem.
Ik verlang zo naar hem.

Maar zo makkelijk smelt ik nu ook niet.

Wat als?

"Maar wat als hij het meent?", stuurde mijn beste vriendin een paar dagen geleden via sms. "Dan heb ik een probleem", wou ik haar terugsturen, maar ik kon me nog net bedwingen. "Wat als hij het echt meent?" weergalmde ondertussen al 50 keer in mijn hoofd. Wat als hij echt om mij geeft? Dat hij elk move dat hij deed, meende? Dat hij mij zoals hij zegt écht sexy vindt, graag bij mij is en mij écht graag aanraakt? Wat als hij die roos met Valentijn met liefde gaf en niet om mij in het bed te krijgen? Wat als hij elke keer vroeg om mij opnieuw te zien gewoon meende en niet om zijn weddenschap te winnen? Wat als hij mijn humor echt kon appreciëren en mij niet aan het uitlachen was? Wat als hij echt jaloers was toen ik hem vertelde over de toenaderingspogingen van de mannen op mijn werk en hij het niet speelde?

Wat als hij het echt allemaal meende?

Dan moet hij verliefd zijn.

Of ik.

Berlijn Foto's

Voor meer uitleg klik: hier