Gemis

Het moet al enkele maanden, ik durf zelfs niet te zeggen jaren, geleden zijn dat ik dit gevoel ervaren heb (alhoewel als je Fantasie, Hij en Gemis leest). Ik verlang naar iemand. Om iets preciezer te zijn, ik verlang naar hem. Ik mis hem. Meer dan ik eigenlijk zou willen toegeven. Meer dan hij ooit zou kunnen denken.

Ik mis zijn handen. Zijn blik als hij naar mij kijkt. Het gevoel als ik met mijn handen over zijn kortgeschoren hoofd streel. Zijn onnozele opmerkingen. Zijn stem. Zijn mooie glimlach. Zijn bezorgdheid als ik weer eens niet wil eten. Zijn jaloerse ogen als ik hem vertel over de verleidingspogingen van wildvreemde mannen. Zijn lichaam. Zijn stoppelbaard die in mijn nek schuurt. Zijn opmerking "zie je we dat je het leuk vindt?" als ik hem weer wijsmaak dat ik die spieren maar niets vind, maar er stiekem toch aan kom. Zijn mailtjes. Zijn pogingen om met mij te kunnen afspreken. Zijn stuiptrekkingen als ik hem kietel. Zijn vingers die mijn tranen wegvegen. Onze nachtelijke autoritten van zijn thuis naar mijn thuis. Zijn hand die tijdens die rit op mijn benen liggen.

Ik mis hem.
Ik verlang zo naar hem.

Maar zo makkelijk smelt ik nu ook niet.