Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat ik verliefd ben. En zelfs niet een klein beetje. Elke morgen word ik geestelijk wakker naast hem. Hij kijkt mij vol goesting aan. Het laken is het enige stuk stof dat zich tussen ons bevind. Mijn lange lokken strelen zijn lichaam. De zachte kriebel zorgt voor een schattige glimlach op zijn gezicht. Zijn bruine ogen kijken diep in mijn blauw-groen-grijze ogen. Ze vertellen me meer dan hij denkt. Hij vindt me leuk. En niet een beetje.
Ik lach geniepig en kruip dichter tegen hem aan. Ik sluit mijn ogen van genot en probeer het moment voor eeuwig in te beelden. Na een douche en ontbijt scheiden onze wegen. Op het werk proberen we via mails contact met elkaar te houden. De stoute mails zorgen voor een enorme energie-boost. Mijn verlangen groeit met de minuut. Elke binnenkomende mail doet mijn hart een tik sneller slaan.
Ik probeer niet aan hem te denken, maar het lukt me niet. Elke beweging, liedje, uitdrukking,... doet me aan hem herinneren. Het is een sms van hem dat mij ineens weer met mijn voeten op de grond plaatst. "werken!". Het is de realiteit dat ik onder ogen moet zien. Ik probeer mij te concentreren. "Nog even...".
Een paar uur later zijn we weer samen. Pizza is waar we op leven. Pepsi vergezelt ons. Heel af en toe kook ik. Of wat je koken kunt noemen. Croque monsieurs. Of nasi goring ofzo. De avond valt. We kruipen dicht tegen elkaar aan. Hij houdt me stevig vast alsof hij mij nooit wilt laten gaan. Ik kijk hem aan. Ik zoen zijn neus. En ik vertrek. Deze droom heeft al veel te lang geduurd.
Ik lach geniepig en kruip dichter tegen hem aan. Ik sluit mijn ogen van genot en probeer het moment voor eeuwig in te beelden. Na een douche en ontbijt scheiden onze wegen. Op het werk proberen we via mails contact met elkaar te houden. De stoute mails zorgen voor een enorme energie-boost. Mijn verlangen groeit met de minuut. Elke binnenkomende mail doet mijn hart een tik sneller slaan.
Ik probeer niet aan hem te denken, maar het lukt me niet. Elke beweging, liedje, uitdrukking,... doet me aan hem herinneren. Het is een sms van hem dat mij ineens weer met mijn voeten op de grond plaatst. "werken!". Het is de realiteit dat ik onder ogen moet zien. Ik probeer mij te concentreren. "Nog even...".
Een paar uur later zijn we weer samen. Pizza is waar we op leven. Pepsi vergezelt ons. Heel af en toe kook ik. Of wat je koken kunt noemen. Croque monsieurs. Of nasi goring ofzo. De avond valt. We kruipen dicht tegen elkaar aan. Hij houdt me stevig vast alsof hij mij nooit wilt laten gaan. Ik kijk hem aan. Ik zoen zijn neus. En ik vertrek. Deze droom heeft al veel te lang geduurd.
4 opmerkingen:
Alimonia,
alle grote en kleine wendingen in ons leven waarvan we dromen zijn echt ooit dromen geweest!
Een droom verlaten...opgelet! dan zie je de werkelijkheid?
grtjs,
Daniel
@Daniël: Zelfs u weet niet of deze droom realiteit was of niet ;) Misschien is het gewoonweg fantasie van de jongen dat in een droom is veranderd. Of omgekeerd.
P.S Wat vindt u van mijn nieuwe lay-out?
Alimonia,
De lay-out is heel mooi, niet zo verblindend voor de ogen, want ik vind die witte achtergronden vermoeiend.
Grijs/zwart staat mooi, klasse en het is nooit kits of verouderd ook niet, is heel nutraal, ik heb enkele weken terug ook mijn achtergrond van mijn blog van kleur veranderd; van groen naar ...jawel!!! goed geraden ...grijs/ zwart!
Oeps, dat moest lukken.
groetjes,
Daniel
@Daniël: wit op zwart doet pijn aan de ogen vind ik :) Oei, ik moet niet veel zeggen. Bij mij is het net hetzelfde. Hmm :)
Een reactie posten