Leugen om bestwil

"Spreken we nog eens af?" vroeg hij mij. "Ja, graag" antwoordde ik op zijn mail. "Dit weekend?" vroeg hij in het midden van de week. "Ik kan dit weekend niet. Ik heb met een vriendin afgesproken", stuurde ik hem terug. Hoewel ik de teleurstelling niet in zijn ogen kon zien, voelde ik ze wel. "Kan je dat niet afzeggen?" probeerde hij nog tevergeefs. "Nee, excuseer". Maandagmorgen vond ik al vrij snel een mail van hem in mijn mailbox. "En hoe was je weekend? Hoe was het met je vriendin?" vroeg hij enthousiast. "Was leuk. We hebben veel gekletst" loog ik. Want ik had mijn vriendin helemaal niet gezien. Ik had het weekend niets gedaan. Niemand gesproken. Niemand gezien en vooral niet buitengekomen. Maar dat wist hij niet en dus moest ik de schijn hoog houden. Ik wou hem niet onnodig ongerust maken. Een leugentje om bestwil. Een week later zag ik hem uiteindelijk. Al vrij snel kwam er een vraag uit het niets. "Vorig weekend..." keek hij mij vragend aan. "Ja?" vroeg ik hem. "Wat is daar mee?". "Was het leuk met je vriendin?". Ik zuchtte terwijl mijn lippen een lichte glimlach vormde. "Ja het was leuk" zei ik hem terwijl ik hem aankeek. Mijn blik moet mij verraden hebben. Ik zag dat hij mij niet geloofde, maar hij zei niets. Niets. Hij lachte en streelde zachtjes mijn haar.

Ik zoende hem en zwoor nooit nog te liegen om bestwil.