Muziektip 23

Soms raakt een nummer je van top tot teen. Zo ook "lost control" van de Engelse band Anathema. Het depri-nummer past tegenwoordig perfect hoe ik mij vandaag de dag voel. Lost. Ook "One last goodbye", "Judgement" en "Parisienne Moonlight" raad ik sterk aan. Sluit je ogen en laat de tranen maar vloeien...

Stemmingswisselingen

Ik maak me zorgen over mijn stemmingswisselingen. U kent het wel. Het ene moment voelt u zich gelukkig. Het andere moment wilt u niemand meer zien en voelt u zich down. Ik heb ze ook. Meerdere keren op een dag. Meestal label ik er "menstruatie" op. Maar ook de weken ervoor én erna schuif ik het hierop. Voor je het weet is de maand weer om.

Het probleem zit hem ook niet in het feit dat ik het ene moment gelukkig ben en het moment moeite heb om mijn tranen te bedwingen, maar wel het feit dat ik soms gefrustreerd rondloop. Ik blaf mensen af. Zonder reden. Het probleem zit hem dat ik anderen mensen lastigval met mijn "probleem".

Ik kan mezelf niet meer in bedwang houden. Of het kost me allesinds heel veel moeite. De energie verdwijnt langzaam uit mijn lichaam. En net nu wordt het leven geestelijk zwaarder en heb ik elke druppel energie nodig. De zomer maakt het mij ook niet gemakkelijk. Overal mooie lichamen. Overal vrolijke mensen. Overal vakantieverhalen. Iedereen lijkt wel gelukkig te zijn. Niemand klaagt want het is - oh yeah - zomer.

Soms staar ik voor mij uit en wil ik gewoon wenen. Zo zonder reden. Maar voor ik het goed en wel besef, bevind ik mij weer in een opgewekte bui.

En u? Hoe voelt U zich vandaag?

Wie ben ik?

Ik weet niet wie ik ben. Niet meer. Ooit was dat wel anders. Ook "zij" weten niet wie ik ben. En met "zij" bedoel ik mijn vrienden. Ze denken me te kennen, maar eigenlijk doen ze dat niet. Ik ben niet de vrouw die ze denken dat ik ben. Ze kennen (gelukkig) mijn ziekelijke geest niet. Ze kennen mij niet door en door. Ze weten mijn diepste geheimen niet. Ze begrijpen niet wat mij droevig maakt. Ze weten niet wat ik doorgemaakt heb. Neen.

Maar ik vergeef het hen want ik ken mezelf ook niet meer. Ik ben niet meer de vrouw die ik ooit was. Ik was een lieve meid. Dromerig, speels en zelfs een tikkeltje naïef. Als ik nu in de spiegel kijk, schrik ik elke keer weer opnieuw. Ben ik dat echt?

Wat heb ik toch een puinhoop van mijn leven gemaakt. Niemand kent me echt. Op internet verschuil ik mij achter een ziekelijk personage Alimonia genaamd. In het echt doe ik graag iedereen geloven hoe sterk ik wel niet ben. Ik doe me voor als iemand anders. Iemand die ik niet ben. Ik speel mijn eigen hoofdrol in mijn eigen film. De personages rondom mij zijn ingebeelde acteurs. Ze worden betaald door mijn geest.

Ik vind het fijn dat niemand mij kent. Dat niemand de "ware" Alimonia te zien krijgt. Dat niemand mij kan doorgronden. Mysterieus. Dat ben ik. Dat wil ik iedereen graag doen geloven. Maar in het echt ben ik gewoon dood-simpel.

Ik geniet ervan als jullie mij denken te begrijpen maar ik weet dat ik gewoon sta te liegen. Ik geniet ervan terwijl de tranen over mijn wangen rollen....

Cello

Beroemd

Ik heb het weer geflikt. Ja hoor. De media-geile Alimonia verschijnt binnen een aantal maanden in het bedrijfskrantje. Sinds mijn aanwerving ben ik al in elk bedrijfskrantje verschenen. En dat telkens met een mooie foto van mezelf. In de meeste gevallen was dat allemaal werkgerelateerd en dus vrij - euhm - saai. Deze keer verschijn ik in het krantje als "portrait of the month". Ik krijg welgeteld 2 pagina's in het krantje van gemiddeld 30 pagina's. Dat is goed voor zo'n 6,6%. En als u weet dat er 1800 medewerkers in mijn bedrijf werken (+ 300 agentschappen met gemiddeld 4 medewerkers) kan u zelf uitrekenen dat er zo'n 3000 mensen mijn interview kunnen lezen. Als 60% hiervan het artikel effectief leest, ben ik door 1800 mensen "gekend".

Nadat ik mijn interview had gehad, begon het nieuws zich al als een lopend vuurtje te verspreiden. Hier en daar krijg ik al commentaar. "Kom je in het krantje?". "Ja", antwoord ik dan koel. "Amai, dat had ik niet van je verwacht hoor. Jij? Jij bent toch zo "timide". Aléé. Ik zou dat niet durven".

Ik begrijp hun reactie niet. Ik ben verlegen, maar langs de andere kant ook weer helemaal niet. Mensen zijn jaloers denk ik. Ze hebben niets te vertellen. Ik wel. En daarom verschijn ik binnen enkele maanden in het bedrijfskrantje.

Ik hou u op de hoogte en zal het online plaatsen. Want dan kan heel internet met mij kennis maken. En als dan 60% van gans internet....

Soit.

Schuldig

Ik voel me schuldig omdat ik zijn waarheid als een leugen heb aanschouwd. Omdat ik hem niet verteld heb dat ik zijn waarheid niet geloofde en omdat ik nu de leugenaar ben in dit hele verhaal.

Ik voel me schuldig omdat ik mijn hart niet geloofde dat hij de waarheid sprak. Ik verkoos mijn dirty mind boven mijn hart.

Zomerweer.

Ik haat dit zomerweer! Niet enkel omdat je in deze temperatuur nog geen 500 meter kan stappen zonder te moeten zweten, maar ook omdat alle (mooie) vrouwen hun benen, armen en buik laten zien. En laat dat nu net de onderdelen van het lichaam zijn die ik het meest haat bij mezelf.

Ik haat mijn benen. Om die reden zul je mij dan ook nooit betrappen op zomerse jurkjes of rokjes. Nochtans zouden ze mij "perfect" staan. Dat is toch wat ik te horen krijg van mannen. Maar mannen hebben gemakkelijk praten. Zij moeten zich niet vergelijken met 1000 andere vrouwen met dé perfecte benen. Zij moeten hun benen niet dagelijks controleren op zoek naar een haartje dat de kop aan het opsteken is.

Ik haat de zomer. Niet alleen om de zomerse temperaturen, maar omdat al die mooie vrouwen mij jaloers maken.

Langs de andere kant moet ik met hen lachen. De meeste onder hen zijn niet mooi. Ze hebben gewoon mooie benen die ze enkel in de zomer kunnen laten zien. Via hun benen proberen ze de mannen af te leiden van hun slecht karakter en lelijk hoofd. Hun ogen verstoppen ze achter die grote brillen. Ik vertrouw mensen niet die hun ogen verstoppen. Ze leven met een groot geheim.

Ik haat dit zomerweer. Deze verschrikkelijke temperaturen. En daarom blijf ik de zomer binnen. Met jas, sjaal én broek. Want de wereld loopt al genoeg rond met vrouwen die hun schoon benen willen showen.