Lekker wijf

"Hey lekker wijf" riep de half ontblote man naar mij. "Excuseer?", vroeg ik hem terwijl ik mij naar hem omdraaide. De blik in zijn ogen verraadde dat hij niet had verwacht dat ik zou reageren. "Excuseer, wat zei u daar?" probeerde ik nog één keer. "Lekker wijf" zei hij nogmaals maar deze keer met een pak minder zelfvertrouwen. Ik lachte. "Wijf?", probeerde ik zelf eens. "Ja wijf", fluisterde hij. "Lieverd", zei ik hem. "Ik zal het je voor één keer en de laatste keer uitleggen: ik ben GEEN wijf. Vandaag niet. Morgen niet en gisteren niet. Een wijf is iemand waar je geen respect voor hebt. Die je gebruikt als troffee om aan je vrienden te showen. Een wijf is iemand die niets zinnigs kan zeggen. Die beter haar mond kan houden. Voor een wijf heb je geen gevoelens. Je gebruikt ze enkel en alleen voor de goeie sex. Kijk. Ik ben geen wijf. Of zie ik er zo uit misschien? Begrepen?"

Hij stond perplex.

"Begrepen?" vroeg ik nog een keer.

"Ja", zei hij terwijl zijn ogen me ontweken.

"Goed", zei ik trots. "Laat het een les zijn dat je nooit nog vergeet" en ik vertrok.

"Ik wou gewoon zeggen dat je lekker bent....." hoorde ik hem nog mompelen in de verte.

Zelfportret

2 jaar 5 weken 6 dagen

Zolang is het exact geleden dat één van mijn vriendinnen een ingreep liet ondergaan. Plastische chirurgie om iets specifieker te zijn. Blijkbaar was ze zo jaloers op mijn boezem - tja - dat ze een borstvergroting liet uitvoeren. Een wijzing van letter B naar C. De ingreep zorgde ervoor dat er verschillende deuren voor haar opengingen. Letterlijk én figuurlijk wel te verstaan. Haar armen deden in het begin zoveel pijn dat ze zelfs geen boeken kon vasthouden, laat staan een deur openen. En dus deden wij - haar toffe vriendinnen - dat zonder te morren. In de letterlijke zin had ze na haar borstoperatie vrij snel een vriend. Kortom, de ingreep had haar zeker geen windeieren gelegd.

Ik heb ook een ingreep ondergaan. Exact 3 jaar 4 weken en 20 dagen geleden. Geen fysieke, maar een geestelijke. Het vergde ontzettend veel moed, maar uiteindelijk heb ik de stap genomen. Ik heb mijn geest kunnen loskoppelen van mijn lichaam. Pijnlijk was het niet. En niemand ondervond er last van. Niemand moest deuren voor mij openen. Mijn ingreep is ook niet definitief. Ik kan het elk moment terug ongedaan maken. Het is maar die "klik" die ik moet maken.

Ik heb mijn geest kunnen loskoppelen van mijn lichaam. Dat zorgt ervoor dat ik net als mensen die plastische chirurgie hebben ondergaan zich niet kunnen aanvaarden in de spiegel. Wat er in hun hoofd zit, zien ze niet meer in de spiegel. De borsten zijn groter - de neus staat meer naar links - het vet is weg - de rimpels zijn verdwenen,... Ik kan me ook maar niet aanvaarden. De spiegel toont wat anders dan ik in mijn hoofd heb. Dit zorgt ervoor er deels voor dat ik niet met complimenten overweg kan. Wat de mensen zien, zie ik maar niet in die spiegel. Ik heb me jaren en jaren weggestoken achter jassen, truien en andere mensen.

Maar ik mag gezien worden. Ja toch? Zo zonder hoofd....

Londen

Mijn ideale man

Ik ben single. En dat al veel te lang. Aangezien ik niet op reis ga, heb ik alle tijd om tijdens mijn verlof op zoek te gaan naar mijn ideale man. Maar hoe ziet deze man er uit? Goeie vraag.

Mijn ideale man:
- hoewel bijna alle vrouwen beweren dat het uiterlijk geen rol speelt, speelt dat voor mij wel een rol. Hij mag geen super knappe man zijn want dan verlies ik hem toch direct aan één of andere schoon grietje. Hij moet een "speciale" schoonheid bezitten waarvan zijn ogen het belangrijkste zijn. Mijn voorkeur gaat lichtjes naar mannen met lang haar. En liefst in het bezit van wat borsthaar. Hij mag ook niet te groot zijn want ik moet mij belangrijk voelen in de relatie. Ik moet naar de buitenwereld het idee kunnen uitstralen dat ik de baas ben in de relatie. In de werkelijkheid mag hij de baas zijn. Ik zal wel het slavinnetje spelen.

- vrouwen kicken op geld. Ik ben daar geen uitzondering op. Ik val niet op mannen die het geld door ramen en deuren gooien. Ik wil een spaarzame jongen die zijn geld spaart....ja voor mij natuurlijk!

- Ik wil een speciale man. Een man waarvan zijn vrienden "het is ne speciale se". Ik wil geen normale jongen.

- qua muzieksmaak doe ik niet moeilijk. Alles is aanvaardbaar zolang het maar geen: r&b, dance, hip hop of reggae is. Kortom, hij moet goede muziek (lees: metal/rock en/of klassieke muziek) kunnen appreciëren. Van cello-tonen moet hij geil worden.

- ik wil een duistere man. Een man die zwarte kamers geen probleem vind en zijn lief in de slaapkamer met draken wilt delen. Een man die plaats heeft voor 5 duistere puzzels op te hangen.

- mensen observeren is leuk. En dus moet mijn vriend dat ook leuk vinden.

- liefst van al heeft hij niet te veel vrienden en vriendinnen. Zodat de kans dat we uitgenodigd worden om naar hier en daar te gaan minimaal is. 's avonds wil ik mijn vriend bij mij.

- om een relatie met mij te kunnen overleven moet je jongen over een eindeloos geduld beschikken. Hij moet ook eerlijk zijn. Heel eerlijk. Ik haat mensen die zitten te liegen om toch maar geen problemen op hun nek te schuiven. Eerlijkheid is super belangrijk.

- ik wil geen super intelligente man die mij constant het gevoel geeft dat ik dom ben, maar een "onnozele" moet ik ook niet hebben. Ik wil iemand die iets van de wereld kent (liefst, want mijn aarderijkskundekennis is klein) en mijn kennis graag wilt vergroten. (zodat we eens eindelijk winnen op een quiz)

- ik hoef geen man die enkel tevreden is met materialistische dingen. Hij moet tevreden zijn met mijn zelfgemaakte cadeaus.

- ik wil een man waarmee ik uren serieus kan praten over de onzin van het leven. Die mijn "dramakunsten" doorziet en mijn tranen wegkust met zijn zwoele lippen. Een man die meegaat in mijn negativiteit en achteraf zegt dat ik een "lief zot geval" ben.

- humor is belangrijk. Iedereen heeft humor. De mijne is sarcastisch/droog. Vette humor hoort dus niet bij mij.

En last but not least moet hij natuurlijk een ontzettende grote fan zijn van mijn blog.

Mocht u zo iemand kennen, mag u hem altijd inpakken (want zonder dwang zal hij niet naar me komen) en opsturen naar:

Meesteres Alimonia
Zwarte drakenstraat 666
9999 ZWARTE WOUD

P.S Gelieve gaatjes in de verpakking te prikken of de reis zou nogal snel ten einde kunnen lopen.

Rust

Mijn geest draait de laatste tijd overuren. Ik weet niet hoe het komt, maar ik vind maar geen rust in mijn hoofd. Niets maar dan ook niets kan mijn hoofd leegmaken. Zelfs tot in mijn dromen vallen mijn gedachten mij lastig. Ik probeer er van weg te lopen, maar om één of andere reden kom ik ze altijd weer tegen. Het is alsof ik in een doolhof zonder uitgang zit.

"I can't sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask,
I admit I've lost control."

Anathema - Lost control

Het is best frustrerend. Ik wil geen confrontatie met mijn gedachten. Ik ben zelf de beheerder van mijn gedachten. Ik wil de controle over mijn eigen gedachten hebben. Ik alleen. Maar aangezien ik zoveel energie moet steken om de gedachten die ik niet gecreëerd heb te moeten omzeilen, heb ik geen tijd meer om er nieuwe te maken.

En dus heb ik een hoofd vol gedachten die ik niet wil.

Ik wil dat het stopt. Die gedachten.
Ik wil rust.

Beroemd (deel II)

Wat had ik toen u gezegd?

Borsten

Ze zijn enorm. Mijn borsten. Vandaag toch. Onlangs trakteerde ik mezelf op een nieuwe bh. Geen gewone bh, maar een een gewatteerde push-up bh (een watte? ja mannen, dit is gewoon een bh waar materiaal inzit om uw borsten groter te laten lijken. Het is een maar een illusie). Soit. Het resultaat is nu dat ik ineens enorme borsten heb.

Mijn borsten. Daar ben ik trots op. Als het één lichaamsdeel is waar ik met plezier naar kan kijken, dan zijn het wel mijn borsten. Ze zijn perfect! Mensen die ze al hebben kunnen bewonderen beamen mijn mening hierover. Nochtans begrijpen de mannen mij niet. Mijn benen wil ik niet showen (laat staan dat ze ze mogen aanraken), maar mijn bh gaat zonder probleem als eerste kledingstuk uit. Ik heb ook niets te verbergen. Mijn borsten zijn even groot als je ze ziet mét bh. Bij mij is er geen gevaar voor verrassing. Behalve vandaag dan. Want vandaag heb ik echt enorme borsten. Ik had het gevoel dat iedereen dacht dat ik een borstvergroting had laten ondergaan. Niet dus. Wat een stukje textiel toch al niet te weeg kan brengen!

Voor al die mannen die mijn perfecte borsten missen. Geen paniek. Morgen zal ik een borstverkleining laten uitvoeren.

Make up

De wallen onder mijn ogen verraden mijn nachtelijk gehuil. Geen probleem denk ik bij mezelf. Make up hebben ze niet voor niets uitgevonden. En dus haal ik mijn camouflagemateriaal uit mijn kast. Vroeger was het wel anders. Dan schreeuwde ik het van de daken dat ik "make up" voor barbies vond. Dat je u niet moest schamen voor je gezicht en je niet zo flauw moest doen voor wat oneffenheden. Ik vond meisjes die riepen dat ze niet zonder make-up buiten gingen "brainless". Ik vond ze dom. Stom. Belachelijk. En noem maar op.

Nu behoor ik zelf tot die categorie. Ik weiger om buiten te komen zonder mascara. Voor de rest pruts ik niet te veel aan mijn gezicht. Als ik niet goed genoeg ben zonder 10 cm bruin poeder, hoeft het voor mij niet. Dan mogen ze van mij part geilen op barbiepoppen. Die zijn er perfect uit. Over hun hele lichaam!

Maar nu zit ik nog steeds met die wallen. En om eventuele vragen de mond te snoeren, smeer ik een wat smurrie op mijn gezicht. Leve make up.

Fijne vakantie!

Momenteel behoren volgende muziekstukken tot mijn "vakantiewerk". Ik wens u ook een fijne vakantie toe!







En ik ben ook nog dit aan het oefenen. Let op de rechterpersoon want dat wordt mijn partij.

Leugen om bestwil

"Spreken we nog eens af?" vroeg hij mij. "Ja, graag" antwoordde ik op zijn mail. "Dit weekend?" vroeg hij in het midden van de week. "Ik kan dit weekend niet. Ik heb met een vriendin afgesproken", stuurde ik hem terug. Hoewel ik de teleurstelling niet in zijn ogen kon zien, voelde ik ze wel. "Kan je dat niet afzeggen?" probeerde hij nog tevergeefs. "Nee, excuseer". Maandagmorgen vond ik al vrij snel een mail van hem in mijn mailbox. "En hoe was je weekend? Hoe was het met je vriendin?" vroeg hij enthousiast. "Was leuk. We hebben veel gekletst" loog ik. Want ik had mijn vriendin helemaal niet gezien. Ik had het weekend niets gedaan. Niemand gesproken. Niemand gezien en vooral niet buitengekomen. Maar dat wist hij niet en dus moest ik de schijn hoog houden. Ik wou hem niet onnodig ongerust maken. Een leugentje om bestwil. Een week later zag ik hem uiteindelijk. Al vrij snel kwam er een vraag uit het niets. "Vorig weekend..." keek hij mij vragend aan. "Ja?" vroeg ik hem. "Wat is daar mee?". "Was het leuk met je vriendin?". Ik zuchtte terwijl mijn lippen een lichte glimlach vormde. "Ja het was leuk" zei ik hem terwijl ik hem aankeek. Mijn blik moet mij verraden hebben. Ik zag dat hij mij niet geloofde, maar hij zei niets. Niets. Hij lachte en streelde zachtjes mijn haar.

Ik zoende hem en zwoor nooit nog te liegen om bestwil.

Vakantiewerk

Ze is niet zo knap. Dat was het eerste wat ik dacht toen ik onze vakantiehulp zag. Er viel op dat moment een hele last van mijn schouders. Ik moest geen super sexy chick opleiden. Nee. Ik had een normale meid gekregen. Kleiner, dunner en jonger dan mij. Ik was gerust. Ze was geen bedreiging. En dus kon ik haar zonder enig probleem uit leggen wat ik van haar verwachtte. Juist ja. Een paar dagen ervoor had mijn chef mij vriendelijk gevraagd om ook dit jaar de vakantiehulpjes op te leiden. Zonder aarzeling nam ik deze taak er met veel plezier bij. Het ontbreekt me namelijk niet aan ambitie om zelf ooit een groep te leiden. Deze taak zag ik dan ook als een ideale gelegenheid om een stap dichter bij mijn doel te geraken.

En ze doet dat goed. Onze niet zo knappe meid. Ik weet trouwens niet of het nu aan haar intelligentie ligt of aan mijn sublieme uitleg. Ach ja. Ze mag van geluk spreken dat ik haar coach ben. Ze zit namelijk nooit zonder werk.

Want werken zal ze. Tot ze er bij neervalt. Daar dienen ze toch voor?

Muziektip 24

Jon Oliva is mijn allergrootste held, na Hansi Kürsch wel te verstaan. Jon Oliva zorgde op het album Angel Of Babylon van Avantasia voor een schitterend nummer. Wat een stem. Wat een nummer. Ik kreeg al kippevel de eerste keer dat ik het luisterde. En u? Bent u al betoverd door Jon Oliva?

135 EUR

Zoveel ben ik waard. Voor hem weliswaar. Het is exact het bedrag dat hij moest betalen voor overdreven snelheid nadat hij mij na een avondje doorbrengen bij hem naar huis bracht. We reden nochtans niet zo snel. 150 km. Of zelfs een tikkeltje meer. En hij deed het allemaal uit liefde voor mij want ik moest op tijd thuis zijn van mijn bezorgde ouders. En dus reed hij iets sneller dan toegelaten was. Een verscholen man wou controleren of wij ons wel gedroegen in de auto en zorgde via een camera voor wat licht. De flits was echter maar van korte duur. Te kort weliswaar. Daarom besloten we om de eerstvolgende afrit te nemen, terug te keren en de man een vriendelijke goeiedag te gaan zeggen. Ons charme-offensief (lees: mijn) werkte echter niet. De man bleek homo te zijn. Onze lieve vraag om één fotootje te deleten was tevergeefs. "Er zijn regels. En die moeten door iedereen gerespecteerd worden. Ook door u jonge dame" snauwde hij mij toe. We probeerden nog een allerlaatste poging door hem een lekker wijntje toe te stoppen, maar meneer bleek geen liefhebber van rode wijn te zijn. Zucht. We konden niet anders dan met pruillip verder te rijden.

De boete hebben we uiteindelijk betaald met in de mededeling +++bedankt homo en ik hoop dat je geen hoofdpijn meer hebt na het uitzuipen van onze fles rode wijn. Liefs.+++

1986

Het is vandaag mijn verjaardag! Exact 24 jaar geleden brak de Australische zanger John Farnham solo door met zijn liedje "You're the voice" van het album "Whispering Jack". 24 jaar later brengt mijn favoriete groep Blind Guardian een cover uit van hem. Mijn verjaardag kan niet meer stuk! Zoek de verschillen.

Een blauwtje lopen

En toen verklaarde hij zijn liefde aan mij. Geheel onverwachts was het niet. Ik had het al enkele weken zien aankomen. Maar aangezien ik geen duidelijke signalen naar hem had gestuurd, dacht ik wel dat hij begrepen had dat ik geen interesse in hem had. Niet dus! Mannen zijn toch vreemde wezens. Degene waar je al maanden achter loopt, merkt NIETS van je signalen op terwijl ik anderen onbewust signalen zit te sturen. En deze kerel is heus niet de eerste die mij zegt dat ik signalen naar hem stuur en hem bijgevolg hoop geef en in feite niet geïnteresseerd blijk. Zucht. Ofwel ligt het aan mij ofwel aan hen. Ik volg nochtans geen versiertips à la Flair/Joepie/Libelle boekjes. Ik wikkel mijn haar niet rond mijn vinger, ik kijk niet langer dan 4' in hun ogen, ik bijt niet op mijn lip, ik geef hen nooit gelijk en draag geen ultra sexy kledij. Kortom ik geef geen signalen aan hen. In de meeste gevallen bleef ik zelfs veilig uit hun buurt. Ik zorgde ervoor dat mijn middagpauzes niet op hetzelfde moment als hen viel. Hun probeersels om mijn aandacht te trekken probeerde ik te negeren. Ik deed er alles aan om geen signalen te sturen en telkens opnieuw sloeg ik daar blijkbaar niet in.

Ook deze kerel was ("is" kan ik nog wel zeggen) betoverd door mij. De laatste weken stuurde hij mij welgeteld gemiddeld 5 mails op het werk. 's morgens om te vragen hoe het met mij ging en 's avonds om te weten welke bus ik zou nemen zodat hij mij zou kunnen vergezellen. Wat ik ook deed, ik geraakte niet van hem af. Mijn tactiek was nochtans heel simpel. Hem veel over mezelf vertellen. Allemaal negatieve zaken. Maar blijkbaar werkte deze tactiek niet. Hij werd meer en meer in mij geïnteresseerd. "Ik heb nog nooit zo'n fascinerende vrouw in mijn leven gekend" vertelde hij mij al 2 keer. "Tja", zei ik altijd.

Bij de andere jongen paste ik een andere tactiek toe: zo weinig mogelijk zeggen. En ook dat werkte niet. Om één of andere reden werd deze jongen ook geboeid door mij. Toen ik hem vertelde dat ik hem ooit ontlopen had, vond hij dat "romantisch". "Je weet dat nog?" vroeg hij mij. "Euhm...". Ik stond daar letterlijk met mijn mond vol tanden. Eerlijk toegegeven, het was geen aangenaam gevoel.

En dus besloot ik om wraak te nemen. Ik liet hen beiden een blauwtje lopen. Letterlijk wel te verstaan. En geloof me, die vuistslag moet pijn gedaan hebben.

Fantasie

Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat ik verliefd ben. En zelfs niet een klein beetje. Elke morgen word ik geestelijk wakker naast hem. Hij kijkt mij vol goesting aan. Het laken is het enige stuk stof dat zich tussen ons bevind. Mijn lange lokken strelen zijn lichaam. De zachte kriebel zorgt voor een schattige glimlach op zijn gezicht. Zijn bruine ogen kijken diep in mijn blauw-groen-grijze ogen. Ze vertellen me meer dan hij denkt. Hij vindt me leuk. En niet een beetje.

Ik lach geniepig en kruip dichter tegen hem aan. Ik sluit mijn ogen van genot en probeer het moment voor eeuwig in te beelden. Na een douche en ontbijt scheiden onze wegen. Op het werk proberen we via mails contact met elkaar te houden. De stoute mails zorgen voor een enorme energie-boost. Mijn verlangen groeit met de minuut. Elke binnenkomende mail doet mijn hart een tik sneller slaan.

Ik probeer niet aan hem te denken, maar het lukt me niet. Elke beweging, liedje, uitdrukking,... doet me aan hem herinneren. Het is een sms van hem dat mij ineens weer met mijn voeten op de grond plaatst. "werken!". Het is de realiteit dat ik onder ogen moet zien. Ik probeer mij te concentreren. "Nog even...".

Een paar uur later zijn we weer samen. Pizza is waar we op leven. Pepsi vergezelt ons. Heel af en toe kook ik. Of wat je koken kunt noemen. Croque monsieurs. Of nasi goring ofzo. De avond valt. We kruipen dicht tegen elkaar aan. Hij houdt me stevig vast alsof hij mij nooit wilt laten gaan. Ik kijk hem aan. Ik zoen zijn neus. En ik vertrek. Deze droom heeft al veel te lang geduurd.