Taal

"I can start in English où je peux continuer en Français. Of verkies je Nederlands? U zegt het maar!"

Ja. U heeft het goed opgemerkt. Ik kan 3 talen. En tegenwoordig gebruik ik deze praktisch door elkaar. Nederlands spreek ik thuis. Frans wordt gebruikt op mijn werk en Engels is de voertaal in mijn vrije tijd. Het voelt niet vreemd aan. Het voelt zelfs prettig. En dat is vreemd want talen zijn nooit mijn ding geweest. In het middelbaar prefereerde ik wiskunde. Niet dat mijn punten zoveel beter waren. Maar toch lichtjes beter dan de taalvakken. Op het einde van het jaar stonden er altijd opmerkingen zoals: "vraag achter bijlessen Engels", "harder studeren voor Nederlands" en "de werkwoorden beter leren (Frans)" in mijn schoolrapport. Vreselijk vond ik dat. Ik slaagde er ooit in om te buizen voor Nederlands! Maar ik was niet alleen! Blijkbaar was bijna 70% van de klas vergeten het examenblad om te draaien!

Alle talen waren voor mij hetzelfde. Onbegrijpbaar! Mijn Engels was verschrikkelijk, maar dan ook verschrikkelijk slecht. De leerkracht begreep dit eigenlijk niet. Mijn moeder ook niet. Het stond niet op mijn rapport, maar de leerkracht Engels fluisterde mij toe dat ik meer naar Amerikaanse programma's moest kijken. Voor mijn Engels te verbeteren. Maar denkt u dat mijn mama zou geloofd hebben als ik zei "jama, ik kijk voor mijn Engels eh!"? Nee. En denkt u dat mijn leerkracht zou geloofd hebben dat wij fatsoenlijk werden opgevoed en niet de ganse dag voor de tv werden gedropt? Inderdaad. En dus bleef mijn Engels barslecht.

Frans verliep op dezelfde manier. De taal vond ik lelijk en onbegrijpelijk. Nu vind ik deze taal romantisch. Gemakkelijk is het niet, maar ik heb er geen probleem mee om het te leren. Mijn Frans "amélioreert" en dat is leuk. Was dat ook maar met mijn punten destijds geweest.

Ik kan bijna alle talen. Maar van één taal heb ik maar schrik. De taal van de liefde.

Busje komt zo....

Het overkomt me af en toe, maar soms zit ik op de verkeerde bus. Oftewel zit ik mijn hoofd in de wolken oftewel ben ik zo verdrietig dat mijn brilglazen zo vuil zijn geworden van de tranen dat ik niet meer goed kan lezen wat er nu op de bus geschreven staat. Vandaag was het een samenraapsel van moeheid, stress, gelukkig zijn en verwardheid. Op een verkeerde bus terechtkomen, gebeurt meestal op dagen dat het best juist niet voorvalt. Je wordt ergens verwacht. En meestal op belangrijke gebeurtenissen. Zo zat ik ooit op de verkeerde bus voor mijn eerste werkdag bij mijn huidige werkgever. Ik zag mijn bus die ik moest hebben. Het nummer stond ernaast. Dit moest mijn bus zijn. Ik versnelde mijn pas om hem nog te kunnen hebben. Mijn geluk kon niet op want dit was zelfs een bus vroeger dan ik officieel had uitgestippeld. "Perfect", dacht ik bij mezelf. "Ik ga lekker op tijd zijn! Zelfs een beetje te vroeg". Na een paar minuten merkte ik op dat de bus een iets ander parcour aflegde dan hij een paar dagen ervoor deed. Aangezien ik 3 verschillende bussen kon nemen, suste ik mezelf. De tijd vloog verder en ik maakte me meer en meer zorgen. De bus liep leeg. Op een gegeven moment zat ik zelfs alleen in de bus. "Dit is niet normaal" dacht ik bij mezelf. Ineens stopte de bus. De buschauffeur keek via zijn spiegel naar mij en begon wat te roepen. "Dit is de eindhalte juffrouw". "Excuseer?", vroeg ik met mijn grote blauw/groene kijkers? "Rijdt u dan niet meer verder?" vroeg ik hem alsof ik voor de eerste keer op een bus zat. "Euh nee!". "Maar, hoe moet ik dan...." probeerde ik te brabbelen. Een antwoord heb ik van de betreffende buschauffeur nooit gehad. Uitstappen, las ik in zijn ogen.

"Toen kwam er een agent aan die vroeg, wat moet dat hier
Wij wachten op ons busje dat komt over een kwartier"

Höllenboer - Busje komt zo

Ik kende de stad niet. Laat staan hoe de bussen rijden of HOE ik in godsnaam moest teruggeraken waar ik oorspronkelijk vandaan kwam? Mijn logisch verstand - dat altijd beter werkt in stressy momenten - en pijltjes "station" brachten me waar ik een kwartier geleden ook al stond. Ik nam uiteindelijk de juiste bus en raakte iets later op mijn werk.

Mijn bazin heeft het nooit geweten. Gelukkig maar. Of ik had moeten verzinnen dat ik met mijn gedachten in de wolken zat.

Of zoiets.

Cello

Ik ben terug verliefd. Enorm verliefd. Vlinders dwarrelen in mijn buik. Hoewel het een leuk gevoel is, zorgen ze er toch voor dat ik mij vaak ziek voel. Maar ik ben terug verliefd. Op mijn cello. Hij staat er weer. In de hoek. Alsof hij nooit is weggeweest. Het is echter wel een ander instrument als ik vroeger had, maar hij is net zo mooi.

Hij wordt zelfs mooier met de minuut ik er naar kijk.

Ik kan naar hem kijken. Uren aan een stuk. Hij is zo mooi. Hij staat daar maar. Hij straalt een enorme rust uit. Als ik hem bespeel, komt hij tot leven. Noten worden omgezet in gevoelens. Die op hun beurt reacties uitlokken. Verdriet. Blijdschap. Boosheid.

Zoals bij elke verliefdheid heeft de medaille ook een achterkant. Frustratie. Het is enorm frustrerend dat ik weer helemaal van nul af aan moet beginnen. Noten herken ik amper op de fa-sleutel. Is het nu toch een fa of een si? Alles is weg. Het ritme, de noten. Maar het gevoel is nog nooit zo sterk geweest al nu.

Mijn cello en ik.
We gaan de wereld veroveren!

Muziektip 14

De grootste ontgoocheling die ik de laatste weken heb ondervonden, was de film "The young victoria". Gelukkig fleurde Sinead O'connor mij helemaal op. "Only you" is een schitterend, maar triestige soundtrack. Soms is het een beetje jammer dat je het nummer pas op het einde van de film hoort. Maar kijk, soms wordt je beloond voor het wachten. Geniet van het nummer, maar voornamelijk van Victoria & Albert.

Big brother

Big brother is watching you. Ja. En Big brother - sister in dit geval - ben IK. Ik weet niet of jullie er van op de hoogte zijn, maar overal staan tellertjes. Ik ben verslaafd aan tellertjes. Je kent ze wel. Ze tellen hoeveel bezoekers er op je site komen. Maar dat niet alleen. Ze registreren alles wat ze kunnen. Ip-adres, datum en uur (zelfs tot op de seconde!), hoelang je blijft, met welke tags je op mijn site terechtkomt en waar je op klikt. Ze zijn een enorme steun in deze moeilijke tijden. Want soms is het bedroevend dat ik zo weinig comments krijg. Ik schrijf niet om bekend te raken. Nee, want dan zou mijn identiteit snel gevonden worden. En dat wil ik net niet.

Ik ben verslaafd aan tellers. Soms kan ik er uren in zitten snuffelen. Uren de gegevens zitten analyseren. Wie is die persoon uit Brussel die 7 uur 35 minuten en 22 seconden op mijn site heeft zitten surfen? Waarom blijft een Spanjaard - die mijn taal niet eens kent - zolang op mijn site? Komt hij terug, zoja, waarom? Waar klikt hij op? Welke post is het populairst?

Ik hou niet enkel van de cijfers op zich. Nee ook van de grafieken. De samenvattingen. Ze maken mijn denkproces iets korter dan normaal.

Ik ben geobsedeerd door cijfers. Daarom dat ik ook in de verzekeringswereld terecht ben gekomen. Ooit haalde ik 20 voor statistiek, waar 45% van de klas gebuisd was. Een 19/20 voor financiële algebra maakte van mij het gelukkigste mens ooit.

Dus. Pas op waar je op klikt, want ik zie alles! En als ik het niet zie, dan wist ik het al.

Schoenen

Ik moet dringend een paar nieuwe schoenen hebben. Echt dringend want ik zit er bijna doorheen. En ik ben jammerlijk genoeg geen typische vrouw die 50 paar schoenen in haar kast heeft staan. Nee. Ik heb van elk type schoen exact(!) 1 paar. Een paar sportschoenen, botten, sandaaltjes en pantoffels. That's it. Ja, dat is alles! Maar aangezien je niet met pantoffels naar het werk kunt gaan (ik vrees enkel alleen maar dat ik de roddels zou voeden) en mijn botten bijna versleten zijn, moest ik vandaag noodgedwongen mee naar een schoenenwinkel. Niet zomaar een schoenenwinkel. Maar een super grote winkel. Ze is zelfs groter dan het huis waar ik in woon. Op sommige momenten lopen er zelfs meer verkopers, dan klanten rond. Om orde in de chaos te scheppen, bedachten ze een lumineus idee. Iedereen die binnenkomt neemt een "nummer". Wanneer je nummer passeert, zal een willekeurige lieve verkoopster je verder helpen. Ze zal je als individu én als een nummer behandelen. De schoenwinkel lijkt voor de meeste vrouwen op het snoephuisje zoals in het verhaal van Hans & Grietje. Overal waar je kijkt zie je iets lekkers. Wat ze echter niet weten is dat er ook een oude & lelijke heks rondloopt. In dit gevallen in het meervoud: heksen. Dit zijn dan de verkopers. Hun taak is vrij simpel uit te leggen: "verkopen". In mensentaal: "laat de mensen zoveel mogelijk kopen. Liefst zo snel en veel mogelijk in één keer."

Ik vind verkopers maar een vreemd volk. Ik vertrouw ze, zoals al de rest van de bevolking, niet. Je moet ze maar eens analyseren. Bij elk andere potentiële koper gedragen ze zich anders. Bij de jonge hippe mooie 20-jarige meid waren de botten "cool, sexy en uitdagend". Het iets ouder koppel achter mij paste exact dezelfde botten. "stijlvol & tijdloos" waren de woorden die de verkoopster uit haar mond liet rollen. Wat zou er gebeuren als de verkoopster "vergeet" voor wie ze staat? Inderdaad, ze zou niets meer verkopen en de über heks zou haar ontslaan. Ze buiten ook hun kwaliteiten en/of zwakke plekken uit. Zo zijn ze oftewel super knap waardoor je geïntimeerd bent en die paar schoenen maar koopt om ervoor te zorgen dat je vriendje niet te veel "geilt". Of ze zijn zwanger. Dan heb je medelijden dat ze 10 keer achter dozen moeten gaan zoeken.

En het werkt. Hun theorie. Hun strategie. Want in de winkel zaten allemaal kleine Hansjes en Grietjes. Zoekend naar de juiste smaak, textuur en vorm van het 'snoepje'. En het is alsof er oneindig veel mogelijkheden bestaan want rondom de mensen stonden er hopen dozen. Sommige klanten kon je bijna niet meer zien zitten. Ze waren omringd door een burcht van dozen.

En dan kijk ik rond mij. Ik zie mijn smaak niet. Ik ben niet moeilijk. Ik wil gewoon een normale schoen. Met als enigste voorwaarde een punt vanvoor. Maar daar wringt nu net het schoentje. Dat is "geen mode". En dus vertrok ik uit de winkel. Zonder schoenen. En zelfs een snoepje kreeg ik niet!

Mij zien ze daar niet meer!

Film van de dag

Het is al een tijdje geleden dat ik nog echt een goede film gezien heb! Maar vorige week was het zo ver. Op de Brussels Movie Days kon ik heerlijk genieten van de avant première van "Le petit Nicolas". Deze film zal sowieso in mijn lijst van topfilms terechtkomen. Wat heb ik duimen en vingers afgelikt bij het bekijken van deze komedie. Elke minuut, maar dan ook elke minuut heb ik moeten lachen. Bij het buitenkomen van de film had ik gewoon buikpijn van het brullen, lachen en gieren. Het was echt ontzettend grappig. Kinderlijk voorspelbaar, maar toch zo grappig!

Deze film moet je gewoon zien. Oh, en als je geen kandidaat vindt die deze film wil zien, ik ben ALTIJD vrij! De trailer is hier te vinden.

Getallen

334 uren chatten
134 sms'jes
56 pm's via last.fm
122 twitter berichten

En eindelijk is het zo ver. We gaan afspreken! En ik kijk er enorm naar uit, Cenn. Mijn grootste fan van mijn blog. Bedankt voor alles! En ook al weet ik niet wat je "rol" in dit verhaal is, langs deze weg wil ik je verrassen.

Broer

Ik heb een broer. 2 jaar ouder dan mij. En soms vergeet ik dat gewoon. Hij woont niet meer thuis. Al lang niet meer. Hij verhuisde direct van zijn studentenkot naar een appartement hier ver vandaan. Tijdens zijn wilde studentenjaren kwam hij enkel in het weekend naar huis. Nu enkel voor "speciale" gelegenheden. Vertaald betekent dat: de was, de strijk en het weekend voor hij op reis vertrekt. Ik heb dus geen goeie band met mijn broer. Nooit gehad eigenlijk. Grote broers bestaan enkel maar op kleine zus te plagen. Maar plagen werd op een gegeven moment pesten. Al zag hij dat zo niet. Hij stal mijn "diamanten" en andere nuttige dingen voor zijn huis bij het spelen van lego terwijl hij gratis en voor niets mijn huis renoveerde! Ik had al snel de realiteit van het leven door. Iets gratis krijgen bestaat niet! Er staat altijd, maar dan ook altijd iets tegenover.

Mijn broer is ouder en zou meer 'levenservaring' moeten hebben. Maar als ik hem observeer en analyseer, merk ik een verschil op tussen hem en mij. Ook al woont hij alleen en is hij ouder, hij begrijpt het leven niet zoals ik dat doe. Hij is dus zeker niet slimmer dan mij. Wel qua gebied van studies. Hij heeft een universitair diploma. Ik ben maar een bachelor. En hoe belangrijk diploma's ook mogen zijn, je kan er de wereld niet mee redden!

Mijn broer is het tegenovergestelde van mij. Het enige wat we gemeen hebben is de liefde voor bloggen. Ik blog anoniem, hij open en bloot. Hij houdt van feesten. Ik voel me verschrikkelijk op evenementen. Het liefst van al zou ik me de ganse avond willen opsluiten op het toilet. Maar dat kan je de wc-madam toch niet aandoen? En dus sta ik maar langs de kant op een feest. Ik kijk naar het volk. Het zatte volk dat zich 'amuseert' maar er de volgende dag toch niets meer van herinnert. Personen zoals ik amuseren zich dan nog het meest. Op hun eigen manier. Uitlachen. Mijn broer is sociaal en erg populair. Volgens zijn verhalen kent hij half BV-land. Volgende week heeft hij zelfs een date met een bekende vlaming. Op elk belangrijk feestje kan hij aanwezig zijn. Hij hoeft maar 1 telefoontje te plegen en hij geraakt binnen. Hij heeft meer vrienden dan het maximale aantal toegelaten vrienden op facebook. En toch is hij zo alleen. Hij is zoals een dakloze, alleen, maar tussen miljoenen mensen. Iedereen kent hem, weet hem zitten. Maar de dag dat hij er niet meer is zal een andere dakloze zijn plaats innemen.

Iedereen is klein in deze wereld. Het is maar hoe je er mee omgaat. Zonder zijn vrienden gaat hij dood. Ik ben al lang dood.

Muziektip 13

Sinds een paar dagen ben ik helemaal zot van Coheed and Cambria. Ik ken ze nog maar net en dat allemaal dankzij de trailer van nieuwe film "9" van Tim Burton. Coheed and Cambria is een Amerikaanse rock band. Zanger Claudio Paul Sanchez ziet er niet alleen cool uit, hij zingt ook op een coole "emo" manier. Niet iedereen houdt er van, maar mij kon hij alvast bekoren. Een akoestische versie is hier te vinden. Een cello versie ervan is hier te vinden.

Communicatie

Er bestaan zoveel manieren om te communiceren met elkaar. Van Brieven sturen, telefoneren, chatten, mailen tot eenvoudigweg praten met elkaar. Maar ondanks de vele mogelijkheden slagen we er toch maar niet in om eenvoudigweg te p-r-a-t-e-n. Te zeggen wat we voelen. Of wat we eigenlijk willen.

Ik vraag me vaak af hoeveel mensen eigenlijk beseffen dat ze praten, maar dat ze niet echt communiceren? Ik kan ook praten tegen mezelf, maar ben ik dan aan het communiceren? Nee. Je moet met 2 zijn om te communiceren. Het mag geen eenrichtingsverkeer zijn. De andere persoon moet begrijpen wat je bedoelt en liefst hierop een deftig antwoord weten te formuleren. En dat is net het moeilijke. Wat bedoelt de andere persoon eigenlijk? Want woorden blijven maar woorden als je ze niet kan interpreteren zoals het moet. Woorden worden gevoelens als je ze juist begrijpt.

Je hoeft niet ver te kijken om te snappen wat ik bedoel. Kijk eens rondom je. Hoeveel koppels bestaan er die effectief met elkaar communiceren? In een restaurant vind je 10-tallen koppeltjes. De meeste zitten er met een zuur gezicht tegenover elkaar. Ze kijken maar wat rond en luisteren stiekem de andere koppeltjes af. Jaloerse blikken passeren de revue. Ze zitten er maar wat, om de avond op te vullen. Om de tijd te passeren voor ze met elkaar in bed duiken. Want dat is uiteindelijk de bedoeling van de hele avond. "De seks is goed, maar we kunnen niet praten". Yeah right.

Ik praat graag. Ik ben echter geen babbelkous. Ik praat niet om de leegtes te vullen. Nee, ik praat omdat ik dingen met iemand wil delen. Ik praat ook niet met iedereen. Dat maakt van mij een asociaal wezen. Maar ik heb geen zin om mijn energie te steken in mensen die enkel maar praten uit verveling.

En toch is het moeilijk om met mij te communiceren. Ik praat graan in raadsels. Ik leg serieuze dingen graag uit aan de hand van verhaaltjes. Ik ben sarcastisch. Ik ben ingewikkeld en vooral ik spring van de hak op te tak. En toch vraag ik me af wie ooit mijn hersenkronkels kan ontwarren. Wie ooit met mij kan praten alsof hij mij al jaren kent. Wie orde weet te scheppen in de ingebeelde chaos in mijn hoofd. Want wanneer je mij eenmaal kent, ben ik best eenvoudig.

Maar wie neemt de tijd, de moeite om met mij te ontwarren en uiteindelijk met mij te communiceren? Wie neemt een stuk papier en zegt me wat hij wil zeggen.

Ik zal je wel terugschrijven.

Ooit.
Als ik begrepen heb wat je wou zeggen.

Vakantiebrochures

Ze zijn al aangevraagd. De vakantiebrochures voor volgend jaar. Ierland of Schotland. Of misschien toch nog iets anders. We zullen eens al onze tijd nemen en erin bladeren want zoals je misschien weet, ik hou niet van vakantie!

Quote van de dag

I am nothing more then tears

11 september

Sinds 1 september is het school weer begonnen. Aan het niveau van de gesprekken in de bus en/of trein valt dit enorm op. Even een voorbeeld van een gesprek tussen twee 16-jarigen.

X: Ik heb allerlei documentatie en dvd's van 11 september
Y: Euh. 11 wat?
X: 11 september!
Y: *haalt schouders op* Euh?
X: Ken je dat niet?
Y: euh, nee
X: Meen je dat?
Y: Ja

Zucht. Het is erg gesteld met de jeugd. Serieus.

handtas

Ik heb het niet voor vrouwen. Nee. En zeker niet voor hun sjakossen, of beter gezegd handtassen. Ik begrijp het niet. Een handtas zou iets handig moeten zijn. Waar je spullen insteekt die je gemakkelijk en snel zou moeten terugvinden in een noodsituatie. Maar heb je de meeste sjakossen al eens fatsoenlijk bekeken? De handtassen steken vol vol onnutige dingen. In geval van nood zijn de nuttige zaken gewoon onvindbaar! Of heeft u al eens een vrouw snel haar GSM zien vinden? Ik niet! Met alle gevolgen van dien. Heel de trein is wakker door hun coole ringtoon. En met al die prul kan het ook niet anders dat de meest (gevulde) exemplaren boven de 5 kg wegen! Rugpijn? Maar neen!

Wat de typische vrouwen er allemaal insteken, is voor mij als vrouw net zoals u - man - een raadsel. Ik heb geen handtas. Ik heb geen zin om een zware - u kan ze toch niet leeg laten? - handtas een ganse dag op mijn schouder te dragen. Een mens zou er op een gegeven moment scheef van beginnen te lopen! Nee, ik ben voorstander van de aktetas! Volgens de modebladen not done voor vrouwen. Maar het kan me niet schelen. Ouderwets, niet voor vrouwen,... I don't care. Echt waar. Een aktetas is leuk. Cool. Tof. Stijlvol. Gemakkelijk. En je kan er alleen maar in kwijt wat je echt nodig hebt!

Grégoire - ta main

Et tu sais j'espère au moins
que tu m'attends

Geloof

Vroeger werd ik door mijn ouders elke week meegesleurd naar de kerk. Als kleine brave meid stelde ik mij hier geen vragen over. Ik ging mee en luisterde aandachtig naar de pastoor. Een hostie kreeg je als je braaf was. En dat was ik altijd. Maar kleine meisjes worden groot en zo besloot ik op een gegeven moment niet meer te gaan. Of toch veel minder. Sinds een paar weken ga ik weer geregeld naar de kerk. Ik schaam me niet. Ik behoor tot de uitzonderingen. 80% is boven de 70 jaar. 10% is 80+ en tot de rest behoor ik.

Ik zal niet liegen. De kerk heeft nooit bomvol gezeten. Enkel met Kerstmis is ineens heel het dorp christelijk geworden. Of toch voor 1 avond. Op die avond zaten wij juist niet in de kerk. Aan al dat schijnheilig gedoe deden wij niet aan mee. God zal ons wel vergeven dat wij die avond juist niet in de kerk zaten. Nu nog steeds zit de kerk niet vol. De missen zijn saai. Erg saai hier. Maar dat is juist de bedoeling. Het leven is al stressy genoeg. Mensen zijn opgejaagd. Overal hoor je muziek. Nergens kan je nog alleen zijn. Tot rust komen. Zelfs op vakantie gaan, bezorgt mensen stress. Stress voor op tijd op de vlieghaven te zijn, het hotel te vinden, de kinderen bezig te kunnen houden, de juiste monumenten te bezoeken en weer op tijd weer thuis te zijn.

En daarom gaan we naar de kerk. Het is er stil. Er heerst rust. En sinds een paar maanden hebben we een nieuwe pastoor. Ne knappe jonge gast. En zeer bizar. Zijn preken duren eeuwenlang maar zijn erg leerrijk.

Jezus is geen tovenaar. Jezus gebruikt geen tovertrucs

En dus ga ik tegenwoordig weer naar de kerk. Ik ben blijkbaar de enigste die met zijn preken lacht. De rest (het zijn nu eenmaal oude vrouwtjes - mannen leven niet zo lang) ligt te ronken. En dus kijkt de pastoor vaak naar mij.

Mannen versieren. Dat doen we zelfs in de kerk. I don't care.

De grootste leugen

De afgelopen weken heb ik zoveel keer "goed" geantwoord op de vraag "hoe gaat het?". Het is een standaard antwoord dat ik altijd zeg. Ook al staan er tranen in mijn ogen, ik zal altijd "goed hoor" antwoorden. Na een paar seconden besef ik welke vraag ze hebben gesteld. Maar meestal is mijn gesprekspartner dan al over iets totaal anders bezig. Je kan toch moeilijk het gesprek onderbreken en zeggen: "euhm, excuseer, maar op de vorige vraag moest ik eigenlijk "slecht" antwoorden"? Nee dat gaat niet. En daarom laat ik hen geloven dat het goed met mij gaat. Ja het gaat goed met mij!

En met jou?

Boeken

Letters zijn voor mij zoals cijfers zijn voor domme blondjes. Oninteressant. Ik lees daarom zelden of toch bijna geen boeken. Het laatste boek dat ik las was "wacht niet tot het donker wordt" van Bob Vansant. Een anti-depressie boek. Maar ik heb eigenlijk nooit graag gelezen. Het duurde mij allemaal te lang voor ik op de laatste pagina belandde en het einde voorgeschoteld werd. Het was, en is nog steeds, een ware marteling. Hoewel ik goed genoeg besef dat boeken lezen één van de mooiste hobby's moet zijn dat er bestaat. U volledig laten onderdompelen in een andere wereld gefabriceerd door eenvoudigweg letters. Als ik boeken las, waren het fantasie boeken. Maar al die vreemde én talrijke namen maakten het verhaal ongevraagd ingewikkeld. Om de 5 woorden moest ik bij de legende kijken om te zien wie wie was. Foert. Ik wil graag een ingewikkeld verhaal, maar 50 personages zijn me nu net iets te veel.

"Mijn fantasie reikt ver, maar is niet oneindig"

En dus stopte ik met boeken lezen. Zelfs magazines krijg ik moeilijk gelezen. Het boeit me niet als de artikels te lang zijn. Mijn aandacht is veel te snel verdwenen. Buiten kijken trekt me meer aan. Bewegende objecten, levende dingen. Letters kunnen niet bewegen en blijven er eeuwig staan. Maar met naar muziek luisteren heb ik een mooi alternatief. gevonden In plaats van letters zijn het noten die je naar een andere wereld brengen. Dezelfde wereld, de fantasiewereld van ridders, jonkvrouwen, draken, zwaarden,... In die tijd werd er nog gestreden voor een vrouw!

Wanneer gaan jullie mannen jullie leven geven voor mij?

De andere

Met een jaloers blik keek ze naar me. In haar ogen zag ik er perfect uit. Met een enorme tristesse keek ze rondom haar. Ze verafschuwde iedereen. De anderen behoorden tot de 'beteren'. Zij was "maar" Els. Haar haren waren een beetje vettig en in de war. Op haar gezicht waren geen sporen van make up te vinden. De rode vlekken op haar lichtblauwe broek verraadde wat ze gisteren gegeten had. Spaghetti. Haar bril was veel te groot voor haar hoofd. Ze leek er veel dikker door dan ze eigenlijk al was.

En toen zag ze zichzelf in de reflectie van het treinraam. Was ze tegen de wereld of was ze tegen haar eigen gecreëerde wereld?

Muziektip 12

Buiten Jacques Brel is mijn kennis van Franstalige zangers/groepen klein. Zeer klein. Maar gelukkig bestaan er radio's. Franstalige radio's. En op een mooie middag kwam Grégoire voorbij. Zijn hit "toi plus moi" sprak me direct aan. Wat een heerlijk meezing nummer. De originele videoclip is hieronder te bewonderen, de speciale versie hier. Check ook ta main van Grégoire.

Ontslaan

Ik werd vandaag met de ambulance weggevoerd van mijn werk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Het is eens wat anders dan een gewone saaie werkdag. Maar het was best angstaanjagend. Ik was bang. Zéér bang. Maar ik was voornamelijk boos op mezelf want mijn testament is nog steeds niet geschreven! Wachten op de ambulance duurde een eeuwigheid. Ik crepeerde van de pijn en dus duurde elke seconde precies een uur. Toen de plaatselijke verpleegster al uren achter een ambulance had gevraagd, kwam de lieve man van het onthaal doodleuk vragen: "moet ik nu een ambulance bellen?" werd ik bijna woedend. Ik had de lieve - hij opent altijd de deur voor mij als hij me ziet - man bijna kunnen vermoorden! Ik kon me nog net bedwingen om "idioot, ik crepeer van de pijn. Haal iemand!" te schreeuwen. En als ik nog niet boos genoeg was begonnen ze idiote vragen te stellen. "waar heb je pijn?". "overal", riep ik als een klein kind. Wat een mens allemaal niet doet als hij bijna doodgaat (van de pijn)

Nog geen paar tellen later stonden 2 knappe ambulanciers rond mijn bed. Vriendelijk én bezorgd brachten ze mij naar het ziekenhuis. Daar voerden ze nog wat testen uit. Maar ik bleek gezond. Op het eerste gezicht. De pijn was ondertussen weg. Verdwenen. Zoals de jongen van het werk. Al weken heb ik hem niet meer gezien. Ik mis hem. Ik mis zijn blauwe doordringende droevige ogen. Maar alles komt terug wat verdwijnt. Het is zoals een boemerang. Je moet geduld hebben. En dan komt hij terug. Dan komt de pijn terug.

En dus werd ik ontslaan. Uit het ziekenhuis wel te verstaan want sinds gisteren ben ik officieel vast in dienst. Wat gaan 6 maanden (proefperiode nota bene) rap.

Maar wat gaan seconden traag! Geloof me.