Festival Graspop 2009

Het dagje Graspop zit er op! Hoewel ik al wel een tijdje naar metal luister, was het nog maar mijn 3de keer Graspop. Deze keer zou ik aanwezig zijn! Er waren namelijk een paar goeie bands geprogrammeerd [Blind Guardian (hansi - 10 kg + kort haar!) en Jon Oliva's Pain (yes, Jesus saves!)], de weersverwachtingen (25°C - 30°C - 40°c) waren gunstig, ik had een slachtoffer gevonden die mij heel de dag wou volgen en ik had een ticket. Met enig enthousiasme vertrok ik naar de weide van Dessel. De zenuwen had ik redelijk onder controle, maar het was toch een tijd geleden dat ik me nog op festivalterrein had bevonden. Ik was nerveus. Ik had de dag ervoor namelijk al zéér jong Graspop geweld gezien (lees: 15 jarige jongens met meer bagage dan ik ooit zou kunnen hebben) en was bang dat ik me niet thuis zou voelen. Ik voel me namelijk nergens echt thuis.Voor de gelegenheid had ik mij iets minder chique gekleed als normaal. Ik:

• was helemaal in het zwart gekleed (heb ik andere kleuren in mijn kast hangen?)
  
• had een zelfgemaakte tattoo op mijn hand geschilderd (leve eyliner van € 1)
  
• had mijn haar los gelaten (is het nog niet warm genoeg?)
  
• had slippers aangetrokken (zeer slim voor een metal festival! Leve mijn sterke tenen)
  

Kortom, ik zag er vrij normaal uit tussen de hoop. Voor één keer voelde dat goed aan! Al vrij snel werd ik aangesproken. "mag ik je hand eens zien?". Ik kreeg schrik. Zou hij mijn toekomst kunnen voorspellen? Zou hij me zeggen dat de jongen - waar ik geobsedeerd door ben - eigenlijk een demon is in mijn eigenste fantasie en eigenlijk niet bestaat? Zou hij zien dat ik eigenlijk doodongelukkig ben, maar de schijn hoog kan houden? Zou hij misschien zelfs kunnen zien dat ik stiekem gewicht probeer te verliezen? Nee hoor. Hij wou enkel mijn 'tattoo' aanschouwen. "Is hij echt?", vroeg hij zachtjes en bang voor mijn reactie. "Nee hoor, maak je geen zorgen. Zo dom ben ik ook niet". Hij keek een beetje geshockt. "Euhm, of heeft u er misschien wel?" vroeg ik aarzelend - alsof ik de brokken nog zou kunnen lijmen als zijn heel lichaam volstond-. "Nee hoor", stelde hij me gerust. Oef. "Lijkt hij een beetje echt?" "Nou, eigenlijk wel", fluisterde hij me toe. Ik straalde. Ik was in mijn opzet geslaagd. Hij zei nog dat hij de tattoo mooi vond. Hij is zelfs mooier dan 3/4 van de mensen die een echte tattoo hebben! En met dat compliment kon mijn dag niet meer stuk.

Ik heb me best geamuseerd. Tussen de bands door ben ik naar de metal market gegaan - dat is gewoon de hemel op aarde waar je alles, maar dan ook echt alles kan kopen wat je hartje verlangt (buiten liefde, maar soit) - en heb ik naar lekkere ontbloote langharige mannen gegaapt. Dat was eerder de hel, aangezien je enkel maar kan kijken en er niet kan of mag aankomen. Tijdens concerten staan deze lekkere ventjes NOOIT in je buurt (en kan je niet per ongeluk ertegen schuren) - oh excuseer hoor -. Waar ze zich dan bevinden is mij een raadsel! Zouden ze überhaupt wel komen voor de groepen? Of enkel om zich heel het weekend te bezatten met vrienden en schoon wijfjes te versieren?

In de late nammidag had ik mijn oog op iets moois laten vallen. € 118 stond er op de sticker te blinken. Excuseer? Staat er geen "1" te veel? Nee hoor. Honderd achtien euro. Zoveel geld had ik nog niet eens bij! Maar wat was het mooi. Zo mooi. Een lederen armband met een zilveren zwaard erop. Striemen, zoals aders, liepen over de hele lederen armband door. Erg mooi! Maar het werd een "njet". Om mijn verdriet te compenseren kocht ik mezelf dan maar en ijsje met 2 "zwarte" chocolade bollen!

Een beetje verder vond ik een leuk gothic beeldje. "Vind je hem mooi?" vroeg de verkoper met een Nederlands accent. "ja, heel mooi" zei ik. "Anders zou ik hier toch geen half uur naar dat beeld zitten te kijken?". "hij wacht op jou" probeerde de verkoper me te overhalen. Geen 5 minuten later wandelde ik vrolijk met het beeld in een plastieken zak naar buiten. Wat is hij schattig. Wat is hij lief, hij zat gewoon op mij te wachten! Gelukkig dat ik toch geld bij had of hij had weer een jaar moeten wachten.

Nog geen kraam verder vond ik een vlag van Markus Mayer. Zeer mooi. Een boom, zonsondergang en een man die in de boom hangt. Inspirerend.

Graspop 2009 was geslaagd met als hoogtepunt "the script for my requiem" van Blind Guardian. Maar who fucking cares?