Al een geruime tijd vraag ik me af WIE ik in godsnaam ben. "So what?" hoor ik u denken. Dat is een normale vraag. Heel veel mensen stellen zich deze vraag. Alleen passeert de vraag bij hen net zo snel voorbij als een TGV-trein. Het antwoord willen ze in feite niet weten. Hoe ouder ze worden, hoe langer ze er bij stilstaan. Op een leeftijd van 50 - wanneer ze bijna zo goed als alles gezien hebben - zoeken ze naar de "innerlijke" waarden van het leven. Ze komen tot het besef dat het leven niets betekent als je jezelf niet apprecieert.
Daar wringt nu net het schoentje. Ik apprecieer me niet. Toch niet zoals het zou moeten. Een geruime tijd geleden, toen ik nog braafjes op de schoolbanken vertoefden, voelde ik me slecht. Zéér slecht. Ik voelde me het buitenbeentje. Het vreemde meisje. Pas op graspop (metal festival nota bene) zag ik soortgenoten. Mensen die dachten zoals ik. Die hielden van wat ik hield. Ik moest me niet schamen omdat ik niet van fuiven hield, geen roddelblaadjes las, geen 50 paar schoenen had,... Na een aantal jaren begon mijn vertrouwen te groeien. Ik begon me anders te kleden en gebruikte mijn sarcasme om mij te verdedigen. Ik stond geestelijk sterker in mijn schoenen. Beetje bij beetje werd ik harder. Te hard, uiteindelijk.
Op een gegeven moment behaalde ik super schoolresultaten. Ik studeerde met onderscheiding af, kaapte een prijs weg met mijn eindwerk en vond vrij snel werk. Ik stond qua zelfvertrouwen zo hoog dat ik de grond niet meer zag. Ik was bang om te vallen. Maar ik hield me stevig vast. Ik ben nooit gevallen, ik ben elke dag een trede naar beneden gewandeld. Het uitzicht van beneden is mooier. Dichter. Ik zie liever minder, maar veel details dan véél en géén details.
Vandaag leef ik ondergronds. Ik zie niets meer. Alles rondom mij is zwart, maar toch blijf ik er. Ik weet perfect de trap staan, maar ik weiger deze te nemen. Een lift is er ook, maar dat vertrouw ik niet. Technologie, weet je wel? Ik kijk rondom mij. Ik zie niemand of niets. Dat is niet erg. Laat me nog even ondergronds leven. En kom ik lucht te kort, dan hoef ik tenminste niet begraven te worden. Ik bevind me er namelijk al.
"See Who I Am
Break Through The Surface"
Op een gegeven moment behaalde ik super schoolresultaten. Ik studeerde met onderscheiding af, kaapte een prijs weg met mijn eindwerk en vond vrij snel werk. Ik stond qua zelfvertrouwen zo hoog dat ik de grond niet meer zag. Ik was bang om te vallen. Maar ik hield me stevig vast. Ik ben nooit gevallen, ik ben elke dag een trede naar beneden gewandeld. Het uitzicht van beneden is mooier. Dichter. Ik zie liever minder, maar veel details dan véél en géén details.
"Behind walles made of stone
where no one can enter"
where no one can enter"
Vandaag leef ik ondergronds. Ik zie niets meer. Alles rondom mij is zwart, maar toch blijf ik er. Ik weet perfect de trap staan, maar ik weiger deze te nemen. Een lift is er ook, maar dat vertrouw ik niet. Technologie, weet je wel? Ik kijk rondom mij. Ik zie niemand of niets. Dat is niet erg. Laat me nog even ondergronds leven. En kom ik lucht te kort, dan hoef ik tenminste niet begraven te worden. Ik bevind me er namelijk al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten