The show must go on

Soms verdwijn ik. Dan sluit ik het doek van het toneel. De personages verdwijnen en keren niet meer terug. De vrolijke gezichten op de planken maken plaats voor droevige. Het publiek vervaagt, alsof het er nooit heeft gezeten. En wanneer uiteindelijk de lichten in de zaal doven, rollen de tranen over mijn wangen. De make up maakt van mijn gezicht één zwarte vlek. Het schouwspel is voorbij. Het verhaal is uit. Het applaus maakt plaats voor een enorme stilte. De aandacht voor het hoofdpersonage ebt langzaam weg. Van enige bekendheid blijft niets meer over. Je loopt verloren in jezelf en niemand merkt er wat van. Iedereen is al naar huis.

"When the crowds are gone
And I'm all alone
Playing the saddest song"

Soms moet je verdwijnen van het toneel om je eigen spektakel te kunnen aanschouwen. Je rol verschuift van toneelspeler naar publiek. Je kijkt toe. Je huivert, maar je geniet. Je neemt afstand van de realiteit. Je bekijk je leven als één grote show. En wanneer het afloopt, ga je naar huis. Je maakt je klaar voor een nieuw spektakel. Een groter spektakel. Met meer toeters en bellen waarvan het publiek nog enthousiaster van wordt. Je zult dan op handen en voeten gedragen worden. Voor even. Tot het doek weer dicht gaat en je alleen achter blijft. Maar je hebt geen tijd om stil te blijven staan. De volgende dag zit de zaal weer vol. Je maakt je klaar. Je lacht, speelt en negeert elke mogelijke vorm van emotie. Je gaat door tot het doek definitief valt en de stilte overheerst.

Maar wanneer de regisseur het hoofdpersonage weer op het toneel plaatst en de laatste make-up resten zijn verwijderd, gaat het doek weer omhoog. Klaar voor een nieuw spektakel want the show must go on.

"The show must go on!
The show must go on!
Inside my heart is breaking,
my make-up may be flaking,
but my smile, still, stays on!"