Nul

Ik heb 0 vrienden. Nul vrienden. Op facebook dan wel te verstaan. Ik ben tegen facebook. Niet omdat het tegenwoordig "cool" is om tegen facebook te zijn, maar omdat ik er gewoon niet van hou. Ooit maakte ik een facebookaccount aan. Uit druk van mijn vrienden die me chanteerden omdat ik anders hun foto's nooit zou kunnen zien. Maar ik had geen zin om in miljoenen foto's elke avond te zitten bladeren. "Stuur me de beste foto's maar via mail of MSN op", was mijn antwoord. En dus heb ik geen vrienden. Nul vrienden. Ik heb ook geen lief. Ik ben dus eenzaam op deze wereld. Dat is mijn eigen schuld. Mijn lijst van eisen is namelijk veel te lang. Nuja. Mijn lijst van "dingen die niet mogen" is veel langer dan mijn lijst van eisen. Zo mag iemand nog zo knap zijn. Vanaf het moment dat hij rookt is de liefde voorbij. Geen discussie mogelijk. Onderhandelen erover is onbegonnen werk. Het is "not done" bij mij. Niet om het feit dat het niet prettig is te kussen met een asbak, maar om het feit dat de persoon geen karakter heeft om van verboden vruchten af te blijven.

Dat Eva niet van de appel kon blijven, is mijn probleem niet.

Ook het lezen van de Humo zorgt voor een daling in waarde. Ik associeer het lezen van de Humo als het niet kunnen hebben van een eigen mening. Humo fabriceert namelijk voor alles en nog wat een "mening". Mensen die dit lezen, nemen dit meestal klakkeloos over. Ik haat mensen die niet voor hun eigen kunnen denken. Maar soit. Ook met jongens die met geld gooien heb ik een serieus probleem. Ikzelf werk in de verzekeringwereld (vroeger bankwereld) en weet hoe belangrijk en onbelangrijk het begrip "geld" is. En van mensen die me trakteren krijg ik het ook benauwd.

Niet enkel voor lieven heb ik een lijst van eisen, maar ook voor vrienden. Zo heb ik enkel eerlijke vrienden. Achterbakse mensen hoef ik niet. Daar lopen er al genoeg van rond. Wat heb ik daar aan? Niets.

En daarom heb ik exact nul vrienden. Op facebook weliswaar. Want op twitter heb ik er 3.