Beste vriendin

En toen zag ik haar. Wat ooit mijn beste vriendin was, is nu veranderd in iemand die ik liever niet tegenkom. Vroeger was dat nochtans anders. We deelden alles met elkaar. Verdriet, problemen, ruzie,... Nu haten we elkaar en zeggen enkel maar uit beleefdheid goedendag. We knikken. Ze vraagt wat aan mij en we gaan weer elk onze eigen weg. Maanden gaan voorbij en dan kom ik haar weer tegen. Altijd hetzelfde, maar telkens een beetje anders. Ooit konden we uren praten over het leven. Over jongens. Maar op een dag hadden we ruzie. Iets doms. Iets belachelijks, maar ik kon het niet vergeten. De mensen die ze toen haatte, behoren nu tot haar vriendenkring. Ik kan het soms maar niet vatten hoe mensen uit elkaar kunnen groeien. Hetzelfde voor koppels. In het begin is alles mooi. Je bevindt je in een andere wereld waar nog niemand zich eerder heeft bevonden. Alles rondom je ruikt lekker. Alles ziet er mooi uit. Het leven lacht je toe. Je vriend(in) is de knapste persoon op de wereld.... en dan ineens is het voorbij. Je haat elkaar. Je gooit borden naar elkaar. Je haat hem/haar. Je wilt hem/haar niet meer zien. Je gunt elkaar geen geluk meer.

En daarom besloot ik op een gegeven moment al mijn vrienden te dumpen. Geen last meer van hen! Ik zou niet willen dat ze op een gegeven moment mijn vijand worden en mij geen geluk meer gunnen!

En daarom werden al mijn vrienden, lieven. Veel simpeler, toch?