Ziekelijk jaloers

Ik ben perfect. Bijna toch. Eén van mijn ergste karaktereigenschappen is jaloezie. Maar mijn jaloezie gaat erg diep. In sommige gevallen zelfs te diep. Ziekelijk jaloers wordt het ook wel eens genoemd. Mijn jaloezie begon al op vrij jonge leeftijd. Op mooie meisjes. Ik zou nooit zoals hen kunnen zijn. Nog niet eens in de buurt kunnen komen. Ze hadden alles waar ik op dat moment alleen maar van kon dromen. Jongens aan elke vinger van hun hand, vrienden met auto's, geluk, liefde,... Alles hadden ze waar ik jaloers op was. Stikjaloers. Geen enkele jongen draaide zich om naar mij. Ik was het vreemde wezen dat anders was. Vreemd.

Er was niet eens een verschil tussen een beest en mij. Enkel dat ik kon praten. Maar dat deed ik niet. Uit angst nog meer afgewezen te worden.

Maar beetje bij beetje werd dit beest een volwaardige volwassene. Ik kreeg zelfvertrouwen. Vrienden. Liefde. En zelfs een beetje geluk. Maar ik bleef jaloers. Op alles wat ik zag rondom mij. Op mensen die slimmer zijn. Mooier zijn. Gelukkiger. Of dat toch schijnen te zijn.

Maar mijn jaloezie gaat veel dieper. Zo ben ik jaloers op vakantiewerkers die in ons bedrijf komen werken. Ze krijgen complimenten zoals "dat doe je goed". Ik lach, maar ik brand van woede binnenin. Waarom krijg ik nooit complimenten? Ik doe mijn werk ook goed! En als dit nog niet voldoende is, maak ik mezelf dingen wijs om jaloers te kunnen zijn.

En dus leef ik tegenwoordig van de jaloezie. Maar ik heb ook een goede eigenschap: vrijgevigheid. Dus, wil je ook wat van mijn jaloersheid proeven?