En toen begon ze te wenen. Zomaar. De dame in de trein met haar fel opvallende paarse jas. Haar tranen rolden over haar gezicht. Ze schaamde zich niet voor haar verdriet. Voor haar groot verdriet. De mensen rondom haar keken vreemd op. We waren net allemaal overgestapt van een vorige trein die door een nog steeds vreemde onbekende reden niet verder wou rijden. Even leek iedereen zijn frustratie weg te ebben bij het aanhoren van haar gesnik. Iedereen werd eventjes stil. Verdrietig. We wouden haar troosten, maar we konden niet. We werden zelf meegedragen door een vat van emotie. Ons verdriet. Ons geluk. Onze haat. Onze frustratie.
We zijn nu eenmaal allemaal egoïstisch. We kijken rondom ons, maar we ondernemen niets. We zien leed rondom ons, maar zijn blij dat het niets met ons te maken heeft. Laat ze maar wenen, het gaat wel voorbij.
Alles gaat voorbij. Zo ook mijn verdriet dat ik niet liet zien.
Toch niet in de trein.
We zijn nu eenmaal allemaal egoïstisch. We kijken rondom ons, maar we ondernemen niets. We zien leed rondom ons, maar zijn blij dat het niets met ons te maken heeft. Laat ze maar wenen, het gaat wel voorbij.
Alles gaat voorbij. Zo ook mijn verdriet dat ik niet liet zien.
Toch niet in de trein.
3 opmerkingen:
Het wordt tijd dat ik mezelf een naam geef, denk ik.
Ik lees je blog al een tijdje en plaatste af en toe een anonieme reactie. Ik herken het gevoel, dat je iemand ziet wenen en er niets aan kunt doen. Ik weet niet of dat door ons egoïsme komt. Ik geloof wel dat de mens een egoïstisch wezen is, ik ben het zelfs zeker, maar ik denk dat we ons vaak hulpeloos en nutteloos voelen. Dat we die nutteloosheid niet willen ervaren zorgt ervoor dat we niets ondernemen (en misschien is dat dan wel weer egoïstisch). Het is moeilijk om iemand die je kent te troosten, een vreemde troosten is wellicht nog moeilijker, want je kunt haar/hem niet beloven er altijd te zijn.
Ik vind het leuk je te lezen, het doet me nadenken.
Dag Alimonia,
Ik ken je niet persoonlijk. Ik lees alleen je brieven op je blogg.
Toen ik je blogg ontdekte, schreef ik in mijn eerste reactie, enkele maanden terug al, dat ik geboeid was door je brieven.Je manier van kijken op de zaken rondom jou. Vaak zou je denken bij het lezen : die kent humor! Er is meer hoor, wat ik zie en ervaar in je teksten. Als je zo jong bent als je zegt , ongeveer 22 jaren, heel erg jong voor me,( ik zelf 58j) . Dan zie ik er al veel levenswijsheid in zitten, kan bijna niet geloven dat je nog zo jong bent, en toch de inhoud van sommige teksten zijn jeudig, je onderwerpen ook.
Met andere woorden : ben verwonderd door je klare kijk op het leven!!!
Ga niet naast je schoentjes lopen hé, omdat ik dat schrijf, maar doe met je talent nog iets meer. Kijk uit bij uitgevers van boeken , tijdschriften enz of je soms een vast collum kan bekomen, met dezelfde naam, op dezelfde wijze...
't is nieuw, je stijl, en men is steeds op zoek naar " nieuw " in de wereld van woord en letter...
wel gemeende reactie hoor, beste Alimonia.
groetjes,
Daniël
@een vogel die niet vliegen kan: bedankt voor je reactie!! Heel erg leuk. We zijn inderdaad egoïstische "beesten", maar is dat iets om negatief te interpreteren? Ik wist niet goed hoe ik mij moest gedragen in de trein. Ik voelde mij 'schuldig' omdat ik mij goed voelde. Dat bleef niet lang duren... Ik had haar gewoon een chocolaa'tje willen aanbieden, maar dan ontbrak mij de kracht om het effectief te doen en het ontbreken van chocolade!
@Daniël: Ja, je bent precies mijn grootste fan op mijn blog. Toch iemand die van zich laat horen ;) Ik heb zeker humor, maar die is tussen de lijntjes te lezen! Het is ook nodig, want al de rest is "zware" kost.
Ik ben trouwens 23 jaar!
Ik zal niet rap naast mijn schoenen gaan lopen, maar deze reacties apprecieer ik enorm! (ook van anonieme bezoekers die eventueel niets zeggen maar gewoon lezen en ik keer op keer zie terugkomen)
Bedankt!
Een reactie posten