Love in the train

Heel sporadisch zie ik hem nog. Mijn ex-trein-lief-illusie. Hij is nooit mijn lief geweest, enkel een droom om dat ooit te worden. Maar het is voorbij. Wat hij ooit met mij kon doen, is voorbij. Mijn hart slaagt geen tel meer over. Mijn ademhaling blijft rustig en in maat. Ooit was dit wel anders. 5 minuten voor de trein in zijn station aankwam, waren al mijn ogen op hem gericht. Ik kon hem van ver al ruiken. Van ver al zien. Zijn op- en neergaande krullen maakten me zot. Mijn hart begon als een gek te bonken. Spannend. Ik werd opgewonden als hij mijn coupé opstapte. Hem eventjes zien, bracht een enorme smile op mijn gezicht. Hij had het niet door.

Ik was een stille bewonderaardster.

Maar ik bleef hopen. Tot op de dag dat hij vlak voor mij kwam zitten. Mijn hart sloeg niet meer sneller, het stopte gewoon. Een paar seconden oogcontact maakten van mij het gelukkigste mens op aarde, op dat moment toch. Een gesprek later brak hij mijn fantasie. Mijn droom. "Geïnteresseerd in historie en politiek. Oh ja en ik lees de Humo" waren de verkeerde antwoorden. Mijn iets of wat zelf gecreëerde interesse in hem smolten als sneeuw voor de zon weg. "ok" antwoordde ik iets of wat teleurgesteld. In hem, maar voornamelijk in mezelf.

Op een zeer subtiele manier "dumpte" hij mij. Hij ging gewoon in een andere coupé zitten. Laf vond ik dat. Zeer laf. Ik ben een vrouw, ik heb alles door. Met de paar gegevens die ik via dat 1 onnozel gesprek te weten was gekomen, ging ik te werk op google. Al gauw vond ik alles van hem. Zelfs het feit dat hij al jaren een vaste vriendin had. Ik was opgelucht. Ik had hem al laten gaan, maar nu kon ik er zelfs het plezier van inzien!

En toen kwam ik hem weer tegen. Op mijn trein. Hij keek. Ik keek. Maar het gevoel was weg. Ooit stak hij boven de menigte uit. Ooit was hij anders dan de rest, maar nu niet meer. Hij verdween in de mensenzee. Ik draaide mij om en ik lachte in mezelf. Wat was ik toen een idioot te geloven in mijn dromen. Is het niet belachelijk om in een fantasiewereld te leven? Is de realiteit niet zoveel beter? Ja, ze is harder, maar ze is eerlijker.

En toen besloot ik om al mijn dromen in realiteit om te zetten. Of dat toch te denken.