Een blauwtje lopen

En toen verklaarde hij zijn liefde aan mij. Geheel onverwachts was het niet. Ik had het al enkele weken zien aankomen. Maar aangezien ik geen duidelijke signalen naar hem had gestuurd, dacht ik wel dat hij begrepen had dat ik geen interesse in hem had. Niet dus! Mannen zijn toch vreemde wezens. Degene waar je al maanden achter loopt, merkt NIETS van je signalen op terwijl ik anderen onbewust signalen zit te sturen. En deze kerel is heus niet de eerste die mij zegt dat ik signalen naar hem stuur en hem bijgevolg hoop geef en in feite niet geïnteresseerd blijk. Zucht. Ofwel ligt het aan mij ofwel aan hen. Ik volg nochtans geen versiertips à la Flair/Joepie/Libelle boekjes. Ik wikkel mijn haar niet rond mijn vinger, ik kijk niet langer dan 4' in hun ogen, ik bijt niet op mijn lip, ik geef hen nooit gelijk en draag geen ultra sexy kledij. Kortom ik geef geen signalen aan hen. In de meeste gevallen bleef ik zelfs veilig uit hun buurt. Ik zorgde ervoor dat mijn middagpauzes niet op hetzelfde moment als hen viel. Hun probeersels om mijn aandacht te trekken probeerde ik te negeren. Ik deed er alles aan om geen signalen te sturen en telkens opnieuw sloeg ik daar blijkbaar niet in.

Ook deze kerel was ("is" kan ik nog wel zeggen) betoverd door mij. De laatste weken stuurde hij mij welgeteld gemiddeld 5 mails op het werk. 's morgens om te vragen hoe het met mij ging en 's avonds om te weten welke bus ik zou nemen zodat hij mij zou kunnen vergezellen. Wat ik ook deed, ik geraakte niet van hem af. Mijn tactiek was nochtans heel simpel. Hem veel over mezelf vertellen. Allemaal negatieve zaken. Maar blijkbaar werkte deze tactiek niet. Hij werd meer en meer in mij geïnteresseerd. "Ik heb nog nooit zo'n fascinerende vrouw in mijn leven gekend" vertelde hij mij al 2 keer. "Tja", zei ik altijd.

Bij de andere jongen paste ik een andere tactiek toe: zo weinig mogelijk zeggen. En ook dat werkte niet. Om één of andere reden werd deze jongen ook geboeid door mij. Toen ik hem vertelde dat ik hem ooit ontlopen had, vond hij dat "romantisch". "Je weet dat nog?" vroeg hij mij. "Euhm...". Ik stond daar letterlijk met mijn mond vol tanden. Eerlijk toegegeven, het was geen aangenaam gevoel.

En dus besloot ik om wraak te nemen. Ik liet hen beiden een blauwtje lopen. Letterlijk wel te verstaan. En geloof me, die vuistslag moet pijn gedaan hebben.