Trop is trop. Als je te veel eet, word je dik. Als je te veel drinkt, word je zat. Maar wat als je te veel liefde geeft? Inderdaad. Dan word je leeg gezogen en word je ongelukkig.
Ik ben nochtans niet gewend om liefde te geven, noch te ontvangen want ik ga door het leven als een "drama ice queen". Ik laat zelden iemand nieuw toe in mijn leven. Ik bescherm mijn lichaam, ziel en gedachten. Niet iedereen krijgt zomaar toegang tot de ware Alimonia. Je moet ontzettend veel geduld hebben. Je moet mij de tijd geven om je te kunnen vertrouwen. Ik ben dan ook figuurlijk omringd door zeer hoge muren die moeilijk af te breken zijn. Op elk bang moment kan ik deze zelfs nog verstevigen.
Maar ik heb één zwakte. De interesse voor het mannelijk geslacht. Het gebeurt niet vaak want ik ben vrij kieskeurig. Maar soms gebeurt het mij onverwacht. En als ik geïnteresseerd ben in een jongen, geef ik mijn heel hart én ziel. Ik geef eigenlijk zelfs te veel. Méér dan hij achteraf gezien waard was. Maar op dat moment kan niets te weinig zijn. Zo gaf ik ooit een zelfgemaakt boekje aan een jongen. Ik had er uren werk (én liefde) in gestoken. Elk blad stelde één karaktereigenschap van mij voor. Vol passie en trotsheid overhandigde ik het aan hem. De teleurstelling in zijn ogen vergeet ik nooit meer! "wat the fuck is dit?" las ik in zijn ogen. "dat meen je toch niet?". Mijn ganse dag was naar de vaantjes. De iets of wat interesse die ik in hem had, verdween zoals sneeuw voor de zon. Weken erna was ik er nog niet goed van. Nog steeds vraag ik me af wat hij met dat boekje zou gedaan hebben. Ritueel verbrand misschien? Ik hoop het. Want hij verdiende het (achteraf gezien) toch niet!
Maar wat als je te veel liefde geeft? Inderdaad. Dan word je ongelukkig en breek je op een moment. En momenteel sta ik op de rand van een ontploffing. Dus waarom krijg ik nooit eens iets liefs? Een madeliefje op mijn bureau? Een chocolaatje met een leuke boodschap? Een liefdesbrief? Ik hoef niet te weten van wie het komt, het mag zelfs anoniem gebeuren. Ben ik het misschien niet waard? Zijn er geen romantische jongens meer? Zijn er geen mannen meer die mij speciaal vinden? Is er niemand nog die risico's durft nemen? Is er niemand die mij gelukkig wil zien?
Maar de vraag is of ik er echt blij mee zou zijn. Ik zou het direct als een grap interpreteren. Ik zou het naast me neer leggen en proberen te vergeten. Maar 's avonds zou mijn hoofd op volle toeren beginnen te draaien. Zou het van hem zijn? Of toch van hem? Ik zou iedereen analyseren en uiteindelijk zou ik er zot van worden. Zo zot dat ik me zeer bizar zou beginnen te gedragen. Ik zou alles negeren, proberen te vergeten en vooral niet weten hoe ik mij zou moeten gedragen. De romantische jongen zou me dan direct uit het oog verliezen. En hij zou net zoals ik een ander slachtoffer beginnen te zoeken.
De laatste maanden verlies ik meer en meer energie. Ik geef te veel, maar ik kan niet ophouden. Het is zoals een enorme drang naar drank, drugs en/of chocolade. Je wilt "nee" zeggen, maar het lukt op één of andere manier niet. Maar ik geef niet op. Zolang ik liefde kan geven, blijf ik geven. Ik hoef niets. Nee. Ik aanvaard zelfs geen liefde want ik ben er toch niet klaar voor. Maar ik geef. Tot ik breek. Ik geef tot ze mij opnemen in de psychiatrie.
Ik ben nochtans niet gewend om liefde te geven, noch te ontvangen want ik ga door het leven als een "drama ice queen". Ik laat zelden iemand nieuw toe in mijn leven. Ik bescherm mijn lichaam, ziel en gedachten. Niet iedereen krijgt zomaar toegang tot de ware Alimonia. Je moet ontzettend veel geduld hebben. Je moet mij de tijd geven om je te kunnen vertrouwen. Ik ben dan ook figuurlijk omringd door zeer hoge muren die moeilijk af te breken zijn. Op elk bang moment kan ik deze zelfs nog verstevigen.
Mensen willen mijn muren breken terwijl ze vergeten dat er ook iets als "sleutel" bestaat!
Maar ik heb één zwakte. De interesse voor het mannelijk geslacht. Het gebeurt niet vaak want ik ben vrij kieskeurig. Maar soms gebeurt het mij onverwacht. En als ik geïnteresseerd ben in een jongen, geef ik mijn heel hart én ziel. Ik geef eigenlijk zelfs te veel. Méér dan hij achteraf gezien waard was. Maar op dat moment kan niets te weinig zijn. Zo gaf ik ooit een zelfgemaakt boekje aan een jongen. Ik had er uren werk (én liefde) in gestoken. Elk blad stelde één karaktereigenschap van mij voor. Vol passie en trotsheid overhandigde ik het aan hem. De teleurstelling in zijn ogen vergeet ik nooit meer! "wat the fuck is dit?" las ik in zijn ogen. "dat meen je toch niet?". Mijn ganse dag was naar de vaantjes. De iets of wat interesse die ik in hem had, verdween zoals sneeuw voor de zon. Weken erna was ik er nog niet goed van. Nog steeds vraag ik me af wat hij met dat boekje zou gedaan hebben. Ritueel verbrand misschien? Ik hoop het. Want hij verdiende het (achteraf gezien) toch niet!
Maar wat als je te veel liefde geeft? Inderdaad. Dan word je ongelukkig en breek je op een moment. En momenteel sta ik op de rand van een ontploffing. Dus waarom krijg ik nooit eens iets liefs? Een madeliefje op mijn bureau? Een chocolaatje met een leuke boodschap? Een liefdesbrief? Ik hoef niet te weten van wie het komt, het mag zelfs anoniem gebeuren. Ben ik het misschien niet waard? Zijn er geen romantische jongens meer? Zijn er geen mannen meer die mij speciaal vinden? Is er niemand nog die risico's durft nemen? Is er niemand die mij gelukkig wil zien?
"Then you gave me a bouquet of roses
They where black and seed with hate"
At Vance - Fallen angel
They where black and seed with hate"
At Vance - Fallen angel
Maar de vraag is of ik er echt blij mee zou zijn. Ik zou het direct als een grap interpreteren. Ik zou het naast me neer leggen en proberen te vergeten. Maar 's avonds zou mijn hoofd op volle toeren beginnen te draaien. Zou het van hem zijn? Of toch van hem? Ik zou iedereen analyseren en uiteindelijk zou ik er zot van worden. Zo zot dat ik me zeer bizar zou beginnen te gedragen. Ik zou alles negeren, proberen te vergeten en vooral niet weten hoe ik mij zou moeten gedragen. De romantische jongen zou me dan direct uit het oog verliezen. En hij zou net zoals ik een ander slachtoffer beginnen te zoeken.
De laatste maanden verlies ik meer en meer energie. Ik geef te veel, maar ik kan niet ophouden. Het is zoals een enorme drang naar drank, drugs en/of chocolade. Je wilt "nee" zeggen, maar het lukt op één of andere manier niet. Maar ik geef niet op. Zolang ik liefde kan geven, blijf ik geven. Ik hoef niets. Nee. Ik aanvaard zelfs geen liefde want ik ben er toch niet klaar voor. Maar ik geef. Tot ik breek. Ik geef tot ze mij opnemen in de psychiatrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten