Als een zombie dwaalde ik vandaag doelloos door de winkel. Ik keek niet rond, ik kocht niets en niemand merkte mij op. Ik had evengoed 10 dozen chocolade onder mijn arm kunnen steken en zonder te betalen naar buiten kunnen gaan. Ik voelde me onzichtbaar en was het ook. Niets interesseerde me. Ik had geen honger, ik wou niets lezen, ik wou niemand observeren. Ik stond daar maar. Mijn armen levenloos naast mijn dun lijfje. Ik was moe. Zo moe. Liefst van al was ik vandaag niet opgestaan en in mijn bed blijven liggen. Ik had nooit gedacht dat een mens zo levensmoe kon zijn. Geen interesse meer (kunnen) hebben. Het is vreemd en angstaanjagend langs de andere kant. Ik had nooit kunnen denken dat ik ooit "nee" zou zeggen tegen chocolade. Het smaakt niet (meer). Ik heb er geen zin meer in. Het doet me niets en bovenal: het kan me geen goed gevoel meer geven.
Nee. Momenteel loop ik doelloos en emotieloos door het leven. Hou me niet tegen, want stilstaan is nog veel erger. Laat me maar dwalen in deze wereld, tot iemand mijn schaduw opmerkt in deze donkere tijden.
"Ook als de zon verdwenen is, kan ik je schaduw zien"
Nee. Momenteel loop ik doelloos en emotieloos door het leven. Hou me niet tegen, want stilstaan is nog veel erger. Laat me maar dwalen in deze wereld, tot iemand mijn schaduw opmerkt in deze donkere tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten