woensdag 26 augustus 2009

Verdriet

Dof. Ze zijn dof. Mijn ogen. Ze stralen niet meer zoals vroeger. Achter mijn montuur verberg ik ze. Zelfs mijn make up kan ze niet tot leven brengen. Mijn ogen sluiten doet pijn, dus hou ik ze maar open. Ik staar maar voor me uit. Uren aan een stuk. Eindeloos. Ik weet niet meer wat ik zie. Wat is waarheid? Wat is fantasie? Is mijn gezonde interesse voor hem niet veranderd in een ongezonde obsessie? De lijn tussen verdriet en geluk heeft nog nooit zo dicht tegen elkaar gelegen als nu.

"I’m standing on the edge, about to fall"
Riverside - Dance with the shadow

Mijn ogen zijn droog. Huilen zou de redding kunnen zijn. Maar het lukt me niet (meer). Zelfs de meest droevige liedjes doen me niets. Ik ben moe. Echt moe. En dus staar ik maar voor me uit. Eindeloos. Doelloos. Gevoelloos.

Ik wil huilen. Geef me dan toch een teken, idioot. En liefst een negatief. Want mijn ogen doen pijn en ik wil huilen!

Geen opmerkingen: