Ik staarde vandaag voor me uit. Observeerde geen mensen. Luisterde geen muziek. Las geen boek. Probeerde de sudoku niet op te lossen. Nee. Vandaag zat ik helemaal alleen in de trein. En zelfs mijn gedachten hadden mij verlaten. Moederziel alleen zat ik daar. Mijn treinvriend was immers met vakantie. Voor 2 weken naar een plaats die ik al niet meer weet. Hij heeft het nochtans 10 keer voor me herhaald. Zelfs gespeld en opgeschreven voor mij. Maar het mocht niet baten, mijn aardrijkskunde is vreselijk slecht.
En dus zat ik daar maar. Het voelde leeg aan hoewel het vrij druk was in de trein. Dat is het altijd wel, maar het valt me nooit echt op. We praten echter niet veel. Mijn treinvriend en ik. We doen elk ons eigen ding. Hij leest zijn dagelijkse krant. Ik luister naar mijn ipod en bekijk het dubbele leven door het raam. Het leven in de trein door de reflectie. Het leven achter het raam door het glas. Af en toe wisselen we wat woorden. Dan zijn we nieuwsgierig naar het weekendsleven van elkaar. Af en toe wisselen we zelfs diepe gedachten uit. Maar er is een verschil. Buiten onze leeftijd, ons geslacht, ons IQ en onze werkgever is hij gelukkig. Ik niet.
Maar niet getreurd. Binnen 2 weken is mijn treindvriend terug.
"Ik zou zelfs nog kunnen verdwalen in mijn eigen dorp"
En dus zat ik daar maar. Het voelde leeg aan hoewel het vrij druk was in de trein. Dat is het altijd wel, maar het valt me nooit echt op. We praten echter niet veel. Mijn treinvriend en ik. We doen elk ons eigen ding. Hij leest zijn dagelijkse krant. Ik luister naar mijn ipod en bekijk het dubbele leven door het raam. Het leven in de trein door de reflectie. Het leven achter het raam door het glas. Af en toe wisselen we wat woorden. Dan zijn we nieuwsgierig naar het weekendsleven van elkaar. Af en toe wisselen we zelfs diepe gedachten uit. Maar er is een verschil. Buiten onze leeftijd, ons geslacht, ons IQ en onze werkgever is hij gelukkig. Ik niet.
Maar niet getreurd. Binnen 2 weken is mijn treindvriend terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten