Al sinds mijn jeugd heb ik het gevoel achter te lopen met alles. Toen ongeveer 70% van mijn klas al verschillende liefjes had gehad, stond ik eenzaam langs de zijkant. Ik behoorde tot de groep van onzekere meisjes die stiekem door een kleine spleet van een houten hutje stond te kijken hoe het populairste koppel stond te kussen. Ik keek toe hoewel het mij niet interesseerde. “Wat ik hier leer, kan ik later misschien gebruiken”, dacht ik bij mezelf.
“Time is running out on my way
I already belong to the past
And getting closer to heaven”Heavenly – wasted time
Toen uiteindelijk mijn tijd was gekomen voor mijn eerste vriendje, had ondertussen iedereen mij al voorbijgestoken. Ze begonnen uit te gaan, te roken, te drinken, te experimenten met drugs,... Mijn interesses lagen (en liggen) ergens anders.
Ondertussen ben ik 24 jaar en heb ik nog steeds het gevoel met alles achter te lopen. Zo heb ik nog niet veel dingen gedaan dat door de media wel wordt verondersteld om al gedaan te hebben. Zo heb ik nog nooit alleen met een auto gereden, heb ik nog nooit alleen of met iemand samengewoond, ben ik nog nooit alleen op reis gegaan,… Het zijn maar een paar onnozele voorbeelden.
Hoe ouder ik word, hoe erger dit gevoel wordt. Ik begin mij benauwder en slechter te voelen. Binnen enkele maanden word ik 25 jaar. Dat gevoel beangstigt mij enorm. Ik kan de tijd niet terugdraaien. Ik kan enkel nu in actie schieten, maar daar heb ik te weinig energie voor. En dus blijft de tijd maar verder tikken zonder dat ik iets doe. Ik blijf maar staan. Ik beweeg niet en niemand verplaatst mij. En hoe langer ik wacht, hoe erger het wordt om effectief er iets aan te veranderen want ondertussen denk ik zo al 6 jaar.
7 opmerkingen:
Alimonia,
Och...och... loop je achter?
Verhuis naar Wallonië, onmiddelijk sta je op je 24ste : 30 jaar vooruit!!!
Maar neen, liever niet doen! Dan ben je 54jaar omgerekend naar de vlaanders ;-)
En het zouden allemaal oude dozen foto's worden die je dan op je blog zou moeten zetten...een gerimpelde Alimonia :-)
groetjes,
Daniel
Ik ben misschien een half jaar ouder dan jij. En in de afgelopen 10 maanden heb ik al meer gekke dingen meegemaakt dan in de afgelopen 7 jaar. Het kan snel gaan. En nu, achteraf gezien, heb ik geen spijt dat ik me vroeger heb kalm gehouden. Of ik was al lang blut, afgeleefd of dood, denk ik ;). Terwijl ik een jaar geleden dacht van: ik heb me al veel ontzegd, ik heb al veel gemist, weinig uitgeprobeerd en veel te braaf geweest. Kortom, ik had het gevoel dat ik altijd serieus was geweest en nog niet "echt" had geleefd. En dat knaagde steeds meer, ik werd er lichtjes gefrustreerd van. Nu, 1 jaar later ben ik blij dat ik dit pas nu meemaak.
Dingen die ik op mijn 24ste voor het eerst heb gedaan (niet dat ik er trots op ben, maar om u een ideetje te geven dat het nooit te laat is):
- naar een festival geweest
- samengewoond op een appartement
- met mijn beste vrienden op reis geweest
- drugs gerookt
- een one night stand gehad
- mijn rijbewijs gehaald, een auto gekocht en bob gespeeld :)
- ...
@Gunther: Ik begrijp wat je omschrijft. Ik heb ook het gevoel dat ik nog niet geleefd heb en dat mijn leven bijna voorbij is....
En ben je nu gelukkiger dan ervoor? Dat vraag ik mij af... Heeft het zin dat ik mij nu ineens ga veranderen?
@Daniël: lol :) Ik had geen andere reactie van je verwacht ;)
Ik weet niet of ik gelukkiger ben. Sowieso voel ik geluk, maar in vlagen. Bijvoorbeeld als ik diepe verliefdheid voel die wederzijds is of als ik iets heel moois en uitzonderlijks meemaak. Alles went snel en ervaar je op de duur als 'normaal'.
Wat ik wel kan zeggen is dat mijn frustraties nu weg zijn. Dat als ik morgen iets tegenkom, ik nu toch kan zeggen dat ik het gevoel heb dat ik veel heb gezien, meegemaakt en beleefd. En die gedachte bezorgt me een soort rust.
Maar er zijn nog zoveel dingen dat ik wil doen en nu probeer ik die 1 voor 1 te verwezenlijken. Het zijn niet echt streefdoelen, anders zou ik er waarschijnlijk niet echt van genieten, maar als ik een 'droom' heb dan probeer ik die nu effectief te doen.
De laatste maanden is dat vooral op het vlak van reizen. Daarmee dat ik nu bv met Kerst naar Londen ga en dan de trein neem naar Edinburgh om Nieuwjaar te vieren. Ik ben zeker dat het een onvergetelijke eerste ervaring wordt met Groot-Brittannië.
Volgend jaar zou ik graag samen met mijn beste vriend naar Amerika gaan en daar een minibusje huren en van de westkust naar de oostkust rijden, langs alle grote steden, de grand canyon en door de prachtige natuur. Die droom is in mijn hoofd geslopen en dan wil ik het kost wat kost ook doen. Ik kan dergelijke zaken niet meer aan de kant laten liggen voor een lief of iets anders. Heb dat vroeger genoeg gedaan, toen ik leefde voor mijn vriendin en voor mijn sport. Uiteindelijk heeft het allemaal niets opgeleverd.
Ik zeg niet dat je uw houding zomaar kan veranderen. Het moet bijna vanzelfsprekend zijn, het moet sterker zijn dan jezelf. Je verstand op nul, je angsten op zij en go with the flow.
Een beetje leven als Jim Carrey in Yes Man ;)
Alimonia,
Ik wil het dan nog niet hebben over Afrika, dan was je nu een oma!
grtjs,
Daniel
@Gunther: Ik heb soms ook momenten dat ik mij heel gelukkig voel. Meestal worden die gevolgd door momenten waar ik mij slecht voel. Schuldig vaak omdat ik het gevoel heb geen recht te hebben op dat "geluk" (wat compleet onnozel is, dat weet ik ook wel). Soms lig ik zorgeloos in de armen van iemand. Dan voel ik mij goed. Gelukkig. Maar snel daarna (als ik daar nog lig meestal) denk ik vrij snel “waarom lig ik hier toch? Ik wil toch geen relatie met die kerel?”. En dan begint mijn hoofd vannalles te denken. Negatief. Het is vermoeiend. En niet meer leuk. Dus dan denk ik, weegt dat “geluk” op tegen het “verdriet/schuldigheidsgevoel” dat ik achteraf ervaar? Ik wil graag bepaalde dingen doe die er misschien zullen voor zorgen dat ik die “rust” zal vinden waar jij over spreekt – maar dan denk ik: er zal nooit rust zijn. Er zal altijd wel iets zijn dat mij frustratie zal bezorgen.
De laatste tijd heb ik ook het gevoel dat ik qua reizen achterloop. Maar vorig jaar ben ik naar Londen en Berlijn geweest. Ik hoop volgend jaar ook een paar citytrips te doen.
Gewoon doen…Dat zeggen ze vaak tegen mij. “Waarom denk jij toch altijd?” Tja. Het is mijn manier van leven… en ik zal het wel niet zo erg vinden, anders had ik dat al wel gewijzigd. Toch?
Ach, ik ben nog later geweest dan jij op een aantal zaken. Mijn eerste vriendin had ik pas op mijn 24ste. Eerste keer samenwonen op mijn 27ste of zo?
Roken en drugs interesseren me ook niet bepaald. Drankgebruik is ook bijzonder beperkt bij mij (enkel bij speciale gelegenheden en nooit meer dan 2 glazen). Reizen doe ik ook veel minder dan ik zou willen.
En het gevoel om dood te gaan voor ik echt geleefd heb is me ook niet echt vreemd.
Maar ieder leeft op zijn/haar ritme en daar is op zich toch niets mis mee? Wat komt, dat zal wel komen.
Een reactie posten