Huilen

De laatste tijd heb ik vaker momenten dat ik mijn tranen zomaar de vrije loop laat. Meestal gebeurt dat in de trein. Het is een plaats waar ik mij bizar voel. Hoewel je nooit alleen in de trein zit, heb ik wel vaker het gevoel er alleen te zitten. Ik kijk rondom mij en iedereen is met zichzelf bezig. Ze lezen een boek. Ze slapen. Ze luisteren naar muziek. Heel zelden wordt er effectief met elkaar gepraat. Het lijkt wel of mensen schrik hebben gekregen van elkaar.

Mij niet gelaten. Met de muziek in mijn oren en de voortdurend bewegende achtergrond is het een ideale plaats om te wenen.

Ik schaam mij er niet (meer) voor. Vroeger verbeet ik mijn verdriet. Nu laat ik het de vrije loop. Pas als je de mensen voor je onwennig ziet bewegen, merk je dat ze je tranen hebben gezien. Ze zeggen niets. Ze durven je amper aan te kijken.

Mij maakt het allemaal niet meer uit. De ergste plaats waar ik ooit in huilen uitbarstte was op een sollicitatiegesprek. Eerlijk gezegd wil ik over dat moment niet te veel meer nadenken. Het was in een periode waar ik er geestelijk helemaal onderdoor zat. Toen de man uiteindelijk zei: “laat je maar volledig gaan”, kon ik mij niet meer inhouden. Eerlijk gezegd deed het zo’n deugd om te mogen huilen. Toen ik na het gesprek naar buiten wandelde, voelde ik mij nog slechter. Ik had me vreselijk gedragen en naar de job kon ik wel fluiten.

Achteraf gezien was dat niet erg. De tranen waren eruit, de job wou ik toch niet en de man heb ik daarna nooit meer teruggezien.