Zelfvertrouwen is zoals zuurstof in de lucht. Je kan niet zonder als je wilt overleven. En laat dat nu juist iets zijn waar ik er niet zo veel van bezit. Mensen die me niet kennen, zouden me kunnen tegenspreken. Ze vinden mij arrogant. Of ze denken dat toch. Eens ze mij "echt" zouden kennen, zouden ze dat woord nooit durven uitspreken. Ik ben niet arrogant. Ik heb geen dikke nek. Verre van. Ik ben een verlegen vrouw met een ontzettend klein hartje.
In groep voel ik mij ook altijd de mindere. Als ik mijn mond open trek en wat zeg, heb ik altijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt alsof ik net het domste gezegd heb wat er ooit gezegd is geweest door een menselijk persoon. En dus zwijg ik maar. En kijk ik maar rond. En zo denken ze alweer dat ik mij te goed voel voor hen.
En hoewel ik weet dat ik best gezien mag worden, heb ik toch nog weinig zelfvertrouwen. De gevoelens die ik vroeger in mijn schooljaren gevoeld hebben, kan ik na al die jaren nog steeds niet loslaten. "Ik ben lelijk" verschijnt er op mijn voorhoofd als ik een blik durf werpen in de spiegel. En hoewel ik een mooie vrouw zie, voel ik mij niet mooi. Er zijn gelukkig wel momenten dat ik besef dat ik gezien mag worden, maar ik ben dan niet zelfverzekerd, ik speel het. En dat is een klein verschil.
Ik heb nooit weinig vertrouwen in mezelf gehad. Pas nadat ik "onderscheiding" behaalde op school, begon ik eindelijk in te zien dat ik wel degelijk "brains" had. Maar na al die jaren voel ik mij nog steeds niet "intelligent". Ik heb geen universitair diploma zoals "al de rest" en behoor dus niet tot de "slimme mensen". Met "niet intelligent zijn" kan ik best leven. Het is geen drama. Ook mijn muzikaal talent onderschat ik vaak nog. "Ik ben niet goed", denk ik vaak. Dat is ook vaak de reden waarom ik die cello soms nog te vaak in de hoek laat staan. "Hij staat daar goed", denk ik dan. "Ik kan het toch niet", maken mijn gedachten mij wijs. Maar ik kan het wel ! De 91% die ik vorig jaar behaalde, was daar het bewijs van. "Ach ja", zucht ik dan. "Wat kennen die juryleden daar nou van?". Juist ja.
Mijn hobby fotografie ligt ook al maanden stil. Ik fotograaf nog af en toe, maar ik voel me meestal niet waardig genoeg om met zo'n duur toestel rond te lopen. Ik heb meestal het gevoel dat iedereen mij zit te observeren en mij zit uit te lachen. En dus steek ik meestal mijn camera na een tijd weer veilig weg. "Zie je wel dat ze het niet kan", hoor ik hen dan denken. Hun schijnheilige glimlach op hun gezicht versterkt dat gevoel alleen maar. De complimenten die ik achteraf gezien op internet krijg van sommige mensen wegen niet op tegen de blikken die ik heb moeten trotseren op straat.
Ik ben niet zelfverzekerd. Ik ben het nooit geweest en zal het waarschijnlijk nooit worden.
Maar waar koop je toch een portie zelfvertrouwen want ik wil het ook!
"Dat ik naar de grond kijk als ik hen voorbijwandel is niet omdat ik mij beter dan hen voel, maar wel dat ik mij minderwaardig voel."
Ik ben het niet waard dat ik hun schoonheid aanschouw.
In groep voel ik mij ook altijd de mindere. Als ik mijn mond open trek en wat zeg, heb ik altijd het gevoel dat iedereen mij aankijkt alsof ik net het domste gezegd heb wat er ooit gezegd is geweest door een menselijk persoon. En dus zwijg ik maar. En kijk ik maar rond. En zo denken ze alweer dat ik mij te goed voel voor hen.
En hoewel ik weet dat ik best gezien mag worden, heb ik toch nog weinig zelfvertrouwen. De gevoelens die ik vroeger in mijn schooljaren gevoeld hebben, kan ik na al die jaren nog steeds niet loslaten. "Ik ben lelijk" verschijnt er op mijn voorhoofd als ik een blik durf werpen in de spiegel. En hoewel ik een mooie vrouw zie, voel ik mij niet mooi. Er zijn gelukkig wel momenten dat ik besef dat ik gezien mag worden, maar ik ben dan niet zelfverzekerd, ik speel het. En dat is een klein verschil.
Ik heb nooit weinig vertrouwen in mezelf gehad. Pas nadat ik "onderscheiding" behaalde op school, begon ik eindelijk in te zien dat ik wel degelijk "brains" had. Maar na al die jaren voel ik mij nog steeds niet "intelligent". Ik heb geen universitair diploma zoals "al de rest" en behoor dus niet tot de "slimme mensen". Met "niet intelligent zijn" kan ik best leven. Het is geen drama. Ook mijn muzikaal talent onderschat ik vaak nog. "Ik ben niet goed", denk ik vaak. Dat is ook vaak de reden waarom ik die cello soms nog te vaak in de hoek laat staan. "Hij staat daar goed", denk ik dan. "Ik kan het toch niet", maken mijn gedachten mij wijs. Maar ik kan het wel ! De 91% die ik vorig jaar behaalde, was daar het bewijs van. "Ach ja", zucht ik dan. "Wat kennen die juryleden daar nou van?". Juist ja.
Mijn hobby fotografie ligt ook al maanden stil. Ik fotograaf nog af en toe, maar ik voel me meestal niet waardig genoeg om met zo'n duur toestel rond te lopen. Ik heb meestal het gevoel dat iedereen mij zit te observeren en mij zit uit te lachen. En dus steek ik meestal mijn camera na een tijd weer veilig weg. "Zie je wel dat ze het niet kan", hoor ik hen dan denken. Hun schijnheilige glimlach op hun gezicht versterkt dat gevoel alleen maar. De complimenten die ik achteraf gezien op internet krijg van sommige mensen wegen niet op tegen de blikken die ik heb moeten trotseren op straat.
Ik ben niet zelfverzekerd. Ik ben het nooit geweest en zal het waarschijnlijk nooit worden.
Maar waar koop je toch een portie zelfvertrouwen want ik wil het ook!
6 opmerkingen:
Aliminia,
Weet je wat zelfvertrouwen is?
Je eigen ego onder bedwang hebben!!!
Hoe kleiner je ego hoe groter je zelfvertrouwen!!!
Want veel van die mensen die een groot zelfvertrouwen tentoon spreiden, verbergen faalangst, angst om te tonen hoe ze echt zijn.
Doen zich sterk voor tegenover iemand omdat ze vaak bang zijn van die persoon.
Zelfvertrouwen is jezelf in vertrouwen nemen , met het besef dat je rustig mag nadenken bij een actie, positie die je vreemd is, enz... te weten dat je gekozen hebt voor de beste oplossing of antwoord op de vraag.
Is het goed dan geeft dat je innerlijke rust en loopt het fout, je hebt positief geprobeerd, en dan valt zo de " zo gezegde mislukking" van je schouders.
Eigenlijk is men best dat men zijn ego zo klein mogelijk maakt om je zelfvertrouwen te kunnen laten groeien.
Sommige trutten van madammen verwarren zelfvertrouwen met hoogmoed, en mannen die stoer doen zijn eigenlijk hun mislukt zelfvertrouwen aan het etaleren.
Heb je al eens zo een koppel gezien? Dat is pas de max...Na een tijdje bijten die elkaar de nek af, ze vertrouwen niemand , zelfs zich zelf niet!
grtjs, Daniel
P.S. ik wil hier geen moraalridder zijn, maar...
Beste Aliminia,
Onlangs schreef ik een artikel over zelfverzekerd overkomen. Misschien heb je er iets aan!
Succes!
Groet, Henriët
Daniël; ik begrijp je wel :) Ik geef je gelijk, dat weet je wel ! Maar soms zou ik het wel kunnen gebruiken...
@Henriët: bedankt
Waar je het koopt? Bij www.optimaalzelfvertrouwen.nl. Je kunt er ook een gratis testje doen om te kijken hoe het nu eigenlijk gesteld is met je zelfvertrouwen.
Het zou spijtig zijn als de talenten waarover je beschikt niet volledig tot ontplooiing kunnen komen door een negatieve kijk op jezelf en je omgeving.
Ik moet toegeven, ik herken me ook wel in bepaalde situaties. Toen ik voor school in mijn eentje een camera moest opstellen in een drukke winkelstraat en mensen filmen en interviewen, voelde ik me ook bekeken en dacht ik ook dat iedereen van alles dacht. Nu denk ik gewoon: het is jouw leven, jouw keuze, doe wat je wil, en wie het niet aanstaat, moet dat maar zeggen of weggaan. Het resultaat van je werk is veel minder als je je bekommert om de mening van anderen of als je je nerveus maakt omdat mensen je bezig zien.
Bovendien vergeten mensen sneller dan je denkt. Als ik iemand obsessief zie fotograferen denk ik wel eens "amai, die is hevig bezig", maar 20 voetstappen verder zit ik al met mijn gedachten in andere werelden of bij andere mensen.
Onopvallend gedrag wordt misschien het gemakkelijkst getolereerd, maar het zijn net zij die opvallen, zij die durven, zij die doen wat ze willen, die het leven interessant maken.
Je wist dat natuurlijk wel, maar de kunst is om het ook effectief in je hoofd te prenten als je naar buiten gaat.
@ Gunther: bedankt voor je reactie. Wat je omschrijft, begrijp én weet ik wel. De laatste maanden pas ik die techniek wel vaker toe. Maar nog niet vaak genoeg om het als "standaard" te beschouwen. Voornamelijk tegenover mannen heb ik de laatste tijd wel zoiets van: als je mij niet leuk vond, zal je dat oftewel zeggen oftewel zullen ze niets meer van hun laten horen. Het heeft geen zin om te denken in iemand anders zijn plaats...maar als je dat al 24jaar gewoon bent is het moeilijk om af te leren.
Enorm bedankt voor je reacties want die deden mij wel iets...
Een reactie posten