Gemis

De seconden gaan traag. Ontzettend traag. Ik mis hem. Elke seconde van de dag. Ik had het nooit gedacht, maar het is pas op de momenten dat iemand effectief weg is dat je beseft wat hij voor je betekende. Ik mis zijn complimenten als hij mij 's middags tijdens de luchpauze had gezien en me achteraf zei dat ik er goed uit zag. Ik mis onze onnozele chatconversaties op het werk. Ik mis zijn blik. Ik mis zijn handen rond mijn lichaam. Ik mis zijn hand op mijn been als hij mij weer eens naar het station bracht na het werk met de auto. Ik mis zijn pogingen om een gesprek te voeren ook al hadden we geen onderwerp om over te praten. Ik mis de momenten dat ik hem ’s middags “toevallig” buiten tegenkwam. Ik mis het gevoel dat ik kreeg als hij mij ’s morgens om 10.00 op het werk via de chat aansprak. Ik mis zijn stem. Ik mis zijn jaloerse reacties. Ik mis zijn jaloerse blik als ik weer eens zat te vertellen hoeveel complimenten ik van mannen op het werk had gekregen. Ik mis zijn mysterieuze blik als ik weer iets niet wou uitleggen. Ik mis het kunnen lezen van de teleurstelling in zijn ogen. Ik mis het stiekem afspreken na de werkuren op verschillende geheime plaatsen die ik via google maps moest zien te vinden.

Ik mis hem. Maar nét niet genoeg.

Want het gevoel om hem af te wijzen was veel sterker.