Attention!

Al weken aan een stuk lopen er verfmannen door het gebouw waar ik werk. Knappe jonge gasten die mij zeker niet ontgaan zijn. Ze verven. Soms hier. Soms daar. Wat ze juist doen is voor mij een raadsel - verven duh- . Overal hangen er waarschuwingspapieren. Zelfs in 2 talen. "Peinture", met daaronder netjes "verf" geschreven. En zelfs de attention/opgelet had mijn aandacht niet getrokken.

Maar het moet juist die dag geweest zijn dat de God van de verf mij niet graag zag. Ik had net een winterwandeling achter de rug en kwam in een warm gebouw binnen. Mijn bril dampte aan. Ik twijfelde even. Zou ik kiezen voor de lift of toch maar voor de trap? Ik haat liften., dus de keuze was snel gemaakt. En aangezien ik maar 1 verdiep hoger moest zijn, besloot ik wijselijk de trap te nemen. Met mijn aangedampte bril liep ik de trap omhoog. Een enorm gevoel van angst overviel mij. Wat als ik nu collega's tegenkom die ik ken, maar niet herken door mijn aangedampte bril en ik dus geen goeie dag/bonjour kan zeggen? Wat als ik de jongen van mijn dromen tegenkom, maar hem gewoonweg niet kan zien?

Ik had schrik. En ik haastte mij naar boven. En net op dat moment kwam er een groep mensen aan waardoor ik een bruuske beweging moest maken. Ze brachten mij uit concentratie en ik raakte met de mouw van mijn jas de leuning die blijkbaar nét geverfd was. Een enorm lichtbruine vlek verscheen op mijn gloednieuwe jas. VERF. Verdomme.

In alle paniek ging ik op zoek naar water. Net het product dat mijn verfplek niet uit mijn jas zou krijgen. Maar ik kijk niet naar tv programma's zoals Sien & Maria en heb al evenmin een boek van Tante Kaat in mijn bezit. Dus daar stond ik dus. Onnozel met mijn jas onder de verf. Al gauw kreeg ik door dat water mijn redmiddel niet zou worden. Mijn hulplijn had me ondertussen al verteld dat enkel whitespirit mijn jas wel zou kunnen redden. En dus klampte ik de toevallige kuisvrouw vast met de vraag of ze toevallig geen whitespirit bij zich had. Na een paar seconden twijfel, knikte ze nee. Maar ze wou er wel achter zoeken....

Ik vetrouwde haar, maar ik wou geen enkele seconden onbenut voorbij laten gaan en dus ging ik zelf op zoek naar het wondermiddel whitespirit. "In het magazijn misschien", probeerde een collega die nog nooit zo'n angst in mijn ogen had gezien. Probeer eens te bellen naar 7417. Ik belde. Kreeg een lieve man aan de lijn die vroeg of het ook voor verfplekken op mijn kledij was. Ja knikte ik. Ik wou hem bijna van blijdschap in mijn armen nemen. Kom maar naar beneden. Daar zullen ze je helpen. Er staan nog slachtoffers, vertrouwde hij mij toe.

En daar stond hij dan. De knappe verfgast mét whitespirit. Hij keek mij aan. Verlegen en lachte. Uitlachen eigenlijk, maar dat kon me niet schelen. Met zijn zachte handen dopte hij voorzichtig met een doekje vol met whitespirit op mijn jas. De verfplek ebte langzaam weg. Nog een beetje water erover doen en je jas zal terug normaal worden, waren zijn meesterlijke woorden.

Heel de namiddag keek ik angstig naar mijn jas. Mijn jas was ondertussen een echte publiekstrekker geworden. Iedereen kwam naar mijn jas kijken. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Waarom wist ik dit niet eerder?

Op een gegeven moment stond de kuisvrouw naast mij. Mét knappe gast en whitespirit in zijn handen. Ik was enorm verrast. Met een simpel gebaar wees ik hen beide de deur. "Het is al in orde, maar toch bedankt" riep ik hen nog na.

Geloof me vrij. Vanaf nu ga ik nooit nog een stap verder als ik "attention" zie staan. Mij hebben ze geen 2de keer!