Het gebeurt niet vaak - en dan ligt het niet aan mij maar aan het feit dat er bijna geen goede films meer uitkomen - blog ik over goede film. Maar in feite past dit helemaal niet bij mijn blog. Ik zou veel beter over slechte films schrijven. Kritiek geven ligt ten eerste meer in mijn aard en ten tweede is dit helemaal niet moeilijk. De laatste maanden heb ik méér slechte dan goede films gezien. Een regelrechte schande want tegenwoordig kost een filmticket méér dan een avond op restaurant gaan - bij wijze van spreken natuurlijk -
Deze keer ben ik enorm teleurgesteld in de nieuwste film van Terry Gilliam: The imaginarium of doctor Parnassus. Nochtans had deze regisseur me in 2005 helemaal betoverd met Tideland en had ik dus hoge verwachtingen voor zijn nieuwe film gecreëerd. Ook de trailer zag er veelbelovend uit. Maar laat je niet misleiden, want de film is een regelrechte mislukking.
Het eerste gedeelte, waarin onze goede vriend Heath Ledger het meeste voor zijn hand neemt, is om het nog zacht uit te drukken: saai. De samenhang verloopt moeizaam en het verhaal komt niet erg goed op gang. Toegegeven er komen op bepaalde ogenblikken mooie filmfragmenten voorbij, maar deze duren jammer genoeg niet lang genoeg. Pas in het midden van de film - als je bij geluk nog wakker bent - begint de film open te bloeien. Laten we niet overdrijven, de film blijft saai en het verhaal blijft oppervlakkig. Het is Johnny Depp die de film op één of andere manier nog weet te redden. De film geraakt in een stroomversnelling en we worden meer getrakteerd op schitterende beelden. Nog voor je goed en wel gewend bent geraakt aan dit ritme is de film al bijna aan zijn einde toe en kan je thuis zelf beginnen te fantaseren.
Wat een teleurstelling! Gelukkig waren de eerste seconden van de film schitterend. Nuja, de muziek toch.
Deze keer ben ik enorm teleurgesteld in de nieuwste film van Terry Gilliam: The imaginarium of doctor Parnassus. Nochtans had deze regisseur me in 2005 helemaal betoverd met Tideland en had ik dus hoge verwachtingen voor zijn nieuwe film gecreëerd. Ook de trailer zag er veelbelovend uit. Maar laat je niet misleiden, want de film is een regelrechte mislukking.
Het eerste gedeelte, waarin onze goede vriend Heath Ledger het meeste voor zijn hand neemt, is om het nog zacht uit te drukken: saai. De samenhang verloopt moeizaam en het verhaal komt niet erg goed op gang. Toegegeven er komen op bepaalde ogenblikken mooie filmfragmenten voorbij, maar deze duren jammer genoeg niet lang genoeg. Pas in het midden van de film - als je bij geluk nog wakker bent - begint de film open te bloeien. Laten we niet overdrijven, de film blijft saai en het verhaal blijft oppervlakkig. Het is Johnny Depp die de film op één of andere manier nog weet te redden. De film geraakt in een stroomversnelling en we worden meer getrakteerd op schitterende beelden. Nog voor je goed en wel gewend bent geraakt aan dit ritme is de film al bijna aan zijn einde toe en kan je thuis zelf beginnen te fantaseren.
Wat een teleurstelling! Gelukkig waren de eerste seconden van de film schitterend. Nuja, de muziek toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten