Hello

Ik had hem al van ver gezien. In zijn zomerkleren viel hij namelijk in deze periode van het jaar vrij hard op. Hij had me niet gezien. Of kon toch goed acteren dat hij mij niet had gezien. Uit beleefdheid bewoog mijn arm zich zachtjes naar boven en kwam er een verstaanbare "hello" uit mijn mond. Hij verschoot niet, zwaaide netjes naar me terug en riep net als ik het gouden woord uit.

Ik had me er al op voorbereid. De ganse dag had ik namelijk dat vreemde gevoel dat ik iemand zou tegen komen die ik niet wou zien. En ja hoor, daar stond hij ineens. Het was mijn gevoel dat vriendelijk wou overkomen en "hello" riep. Mijn verstand was verzwakt, anders had ik netjes doorgelopen. Het was ook mijn gevoel dat niet had gezien dat zijn nieuw liefje op de bank zat. Maar mijn verstand had het deze keer afgeweten en de "hello" was er uit nog voor ik het wel en goed besefte.

Zoveel maand geleden kwam er achter die "hello" een heleboel zoenen. Maar dat was verleden tijd. Ik behoorde nu officieel tot de categorie "verleden" tijd. Ex kan je het ook nog wel noemen. Al is dat niet echt een prettig woord. En dus houden we het maar bij "passé".

Ik was niets meer. De 3 seconden dat we naar elkaar keken waren zo voorbij. Ik sprak "hello" uit alsof ik een vreemde was. Ik was het ook. Een vreemde die "hello" zei - uit beleefdheid.