De homo

Ik heb hem nooit gemoeten. Het beste homovriendje van mijn collega. Al vanaf de eerste blik was het duidelijk dat we elkaar niet konden uitstaan. Maar we zijn beide volwassen mensen en dus zijn we altijd beleefd gebleven. Ik voor hem. Hij voor mij. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen homo's. Nee. Helemaal niet. Maar hij was een uitzondering. Hij behoort tot de verwende homo's. De piekfijn uitgedoste homo's die enkel kledij van Versace dragen. De alleenstaande homo's. De homo's die op alles en iedereen commentaar hebben. De cultureel onderlegde homo's. De homo's die zichzelf beter dan de rest vinden. En daar heb ik het dus niet voor. Zelfs al was hij geen homo, dan zou ik hem nog niet kunnen uitstaan.

En daarom probeer ik hem zoveel mogelijk te negeren. Want ik ben geen piekfijn uitgedoste vrouw. Ik draag geen dure kledij. Mijn haar ligt niet altijd netjes en soms ziet mijn make up er niet uit. Ik sport niet in mijn mantelpak en ik ken zeker niet alles van films.

Maar vandaag ging hij te ver. Zijn commentaar over mijn haar dat er niet uitzag. Dat ik dringend naar een kapper moest gaan. Het kon me niet schelen.

Ik was lastig. En dat zal ik nog wel een tijdje zijn. Want serieus, kon hij nu eens niet voor één keer zijn smoel houden?