En toen zag ik haar. Een vrouw van rond de 40. Mooi aangekleed en verdwaalt in haar boek. Ze merkte niet op dat ze haar bladwijzer verloor. Ik raapte hem op, gaf het haar en bestudeerde haar verder. "Ik ken haar" bleef er in mijn geest spoken, "maar van waar?" vroegen enge stemmetjes aan mij. "Geen idee" mompelde ik. Ik begon haar te observeren, maar bleef discreet. Ik gebruikte het raam als spionmiddel. De treincontroleur kwam langs. Haar treinabonnement verscheen spontaan van uit haar zak. Ze gunde mij geen blik op haar gegevens. "Wie is deze vrouw toch?" bleef ik me afvragen.
Ik kon haar niets vragen want ze zou mij zelf niet eens kunnen antwoorden. Dit vraagstuk zou ik alleen kunnen oplossen. Ik pijnigde mijn hersenen zoals ik vroeger gewoon was op school te doen. Ik haatte het als ik iets niet wist of begreep. Ik ploos alles uit. Ik moest en zou alles weten. Ik was gezond nieuwsgierig.
En toen kwam de trein op mijn bestemming aan. We stapten uit. Ik keek haar nog aan en toen ineens wist ik het. Het was dezelfde vrouw die ik een paar dagen geleden gezien had op de trein. Toen met héél veel verdriet.
Ze leek nu gelukkig.
Ze ging op in de massa.
Niemand heeft iets gemerkt.
Verdriet gaat en komt.
En niemand maalt er echt om.
2 opmerkingen:
Alimonia,
Ja, ze leek gelukkig! Meschien dan toch van iemand een stukje chocolade gekregen.......
grtjs,
Daniël
ja misschien, maar toch niet van mij!
Een reactie posten