Ipod

De laatste tijd lig ik 's avonds niet meer alleen in mijn kil bed. Nee. Ik heb sinds kort het gezelschap gekregen van mijn ipod. Mijn goede vriend, die al steenvast jaren met mij rondreist. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat vergezelt hij mij. Heel soms laat hij mij in de steek. Als die verdomde batterijen weer eens op zijn. Maar ik vergeef het hem elke keer. Ik heb hem al een paar jaren en dat is er aan te merken. Hij is snel moe. Soms een beetje té snel. Maar je gooit toch niet zomaar iets weg waar je van houdt als hij een beetje "te traag" is? De muziek is een uitvlucht uit de realiteit. Vanaf het moment ik mijn bose in-ears insteek (topkwaliteit!) verdwijn ik van deze aardbol. Alles rondom mij vervaagt en alleen ik blijf nog over. Bij sommige groepen sta ik zelfs als zangeres op het podium. Bij andere behoor ik tot het publiek. En bij klassieke muziek zie ik dansers en danseressen het stuk vertolken.

Wegdromen. En mijn gedachten die eindelijk stoppen met denken.Vanaf het moment ik de muziek afzet, kom ik weer met mijn beide voeten op de grond. De harde realiteit waar ik zo bang van ben. En dus hou ik zo lang mogelijk mijn oortjes in mijn oren. Soms ben ik bang van wat ik denk en wil ik dit allemaal negeren. Muziek helpt mij daar perfect bij.

En dus slaap ik de laatste tijd met mijn ipod naast mijn zijde. Ik was het geluid van mijn gesnik moe en besloot dat mijn beste vriendin Lady Gaga mij kon helpen.

En dus slaap ik sinds kort niet meer alleen. Nee, ik ben zelfs voorstander van een trio'tje. Ik, Lady Gaga én mijn ipod. Rrrr!