Ik ben een leugenaar. Een tijdelijke leugenaar, want ik haat liegen. Op de vraag "hoe gaat het?" heb ik de laatste weken het meest gelogen. Om niemand zorgen te geven - want iedereen heeft er tegenwoordig genoeg - heb ik altijd steenvast "ça va" geantwoord. Nooit heb ik de moed gehad om "miserabel" uit te spreken. Ik zie de gezichten al zo voor mij. "Wat is er? Is er iets gebeurd?". Nee, laat maar. De meeste mensen stellen deze vraag enkel maar uit gewoonte. De rest uit beleefdheid. Ze verwachten niet dat je "slecht" zegt. Eigenlijk zijn ze er ook niet geïnteresseerd in. Enkel bij positieve zaken willen ze alles weten. Dan zijn ze zo nieuwsgierig. Onbeleefd nieuwsgierig. "Hoe komt het?" "Aléé ne jongen ontmoet - en waar woont hij? hoe oud is hij? En hoe was jullie eerste afspraakje". Ja inderdaad. Aasgieren zijn het.
Van het moment dat je een iets wat negatief antwoord op tafel gooit, krabbelen ze terug. Ze verzinnen wat. "Ik moet naar euhm een vergadering" of ze krijgen ineens telefoon. De ganse dag negeren ze je. En pas als het effectief weer beter gaat, komt die stomme vraag weer boven drijven: Hoe gaat het? Rot op, denk ik dan.
Mensen denken met deze vraag vriendelijk over te komen. Maar niets is minder waar. Als je niet wilt dat ik "slecht" antwoord, stel ze dan niet. Maar aangezien niemand uit mijn omgeving deze blog leest, heb ik mijn voorzorgen al genomen. Ik heb gelogen en altijd maar "ça va" gezegd. Maar ik voel me niet goed bij liegen. Ik haat leugenaars en dus heb ik mij weken aan een stuk slecht gevoeld. Schuldig. Maar tegelijkertijd heb ik mijn geest gesust met het feit dat ik niemand tot last ben geweest.
Niemand heeft last gehad van mijn verdriet. Ik heb niemands tijd gebruikt. Ik heb jullie allemaal met rust gelaten.
En laat me nu dan ook maar met rust.
Met mijn verdriet. Maar "ça va", dat gaat wel over.
Van het moment dat je een iets wat negatief antwoord op tafel gooit, krabbelen ze terug. Ze verzinnen wat. "Ik moet naar euhm een vergadering" of ze krijgen ineens telefoon. De ganse dag negeren ze je. En pas als het effectief weer beter gaat, komt die stomme vraag weer boven drijven: Hoe gaat het? Rot op, denk ik dan.
Mensen denken met deze vraag vriendelijk over te komen. Maar niets is minder waar. Als je niet wilt dat ik "slecht" antwoord, stel ze dan niet. Maar aangezien niemand uit mijn omgeving deze blog leest, heb ik mijn voorzorgen al genomen. Ik heb gelogen en altijd maar "ça va" gezegd. Maar ik voel me niet goed bij liegen. Ik haat leugenaars en dus heb ik mij weken aan een stuk slecht gevoeld. Schuldig. Maar tegelijkertijd heb ik mijn geest gesust met het feit dat ik niemand tot last ben geweest.
Niemand heeft last gehad van mijn verdriet. Ik heb niemands tijd gebruikt. Ik heb jullie allemaal met rust gelaten.
En laat me nu dan ook maar met rust.
Met mijn verdriet. Maar "ça va", dat gaat wel over.
3 opmerkingen:
Alimonia,
Hoe gaat het?
Slecht !!! hoop ik ! o ja ! vertel me eens...ik heb effe tijd voor je verdriet! och ja, wist je dat niet ? dat ik een zeldzaam persoon ben! wel dan, verdrietige verhalen schrijfster, heb je tijd, zin, of goesting om het te vertellen, ik luister wel...
de groetjes,
daniel, met het luisterend oor.
ps: ik lees je blog wel!en ik werk niet bij jou op het verzekeringskantoor,raar maar waar!!!
Hi ik ben ook een anonieme bloghouder hier. Mijn blog is echt alleen eigenlijk op emoties gericht en ik las dit stukje en voelde de overeenkomst! Sterkte!
D1: bedankt voor je reactie. Ik zal direct eens je blog lezen se.
Een reactie posten