Heel even had ik (weer) de vreselijke gedachte om deze blog op te doeken. Weet je wel. Je plaatst een bericht waarin je iedereen bedankt, je verzint dat je een andere hobby hebt gevonden en zegt vaarwel. Koeltjes. Alsof je nooit iets anders hebt gedaan. Jammer genoeg is dat ook de waarheid. Het scheelde niet veel of deze blog was zo snel verwijderd als hij opgestart is geweest. Maar om één of andere reden is hij er nog. En ik ook.
Ik ben het zo gewoon om alles vaarwel te zeggen. Het is zo'n gemakkelijke weg. Niet de beste weg, maar de gemakkelijkste en snelste weg. Je plaatst gewoon een bord "onderbroken" en iedereen slaagt een andere weg in. Niemand is echt curieus of de weg nu echt onderbroken is of niet. Natuurlijk niet! Het is maar een verzinsel.
Maar ik blijf bang. Bang dat ik dat gevoel van "afscheid nemen" niet achter mij kan laten. De obsessie is er, maar de verleiding is nog veel grootser. Het is allemaal in handbereik, ik moet enkel maar op een knop drukken en het is voorbij. Allemaal. Soms hoop ik dat al die knopjes verbonden zijn aan mijn eigen lichaam. Dat ik toevallig mijn eigen zo zou kunnen uitschakelen. Want van mij hoeft het allemaal al lang niet meer.
En dus blijf ik nooit ergens lang. Bang om omvergelopen te worden door mensen die geen rekening houden met mensen die soms vastgeroest zijn. En dus zoek ik elke keer mijn spullen bijeen, kijk nog eens achterom en sluit de deur achter mij. Zo verliet ik in volgorde MSN, het forum van Kamelot, het forum van Rhapsody, Facebook, Twitter, Facebook (opnieuw) en ooit misschien deze blog. Weglopen is het gemakkelijkste, maar tevens het meest pijnlijke.
En dus blijf ik hier maar, voor eventjes. En mocht ik morgen er ineens niet meer zijn.
Ik dank u voor uw tijd.
Ik ben het zo gewoon om alles vaarwel te zeggen. Het is zo'n gemakkelijke weg. Niet de beste weg, maar de gemakkelijkste en snelste weg. Je plaatst gewoon een bord "onderbroken" en iedereen slaagt een andere weg in. Niemand is echt curieus of de weg nu echt onderbroken is of niet. Natuurlijk niet! Het is maar een verzinsel.
Maar ik blijf bang. Bang dat ik dat gevoel van "afscheid nemen" niet achter mij kan laten. De obsessie is er, maar de verleiding is nog veel grootser. Het is allemaal in handbereik, ik moet enkel maar op een knop drukken en het is voorbij. Allemaal. Soms hoop ik dat al die knopjes verbonden zijn aan mijn eigen lichaam. Dat ik toevallig mijn eigen zo zou kunnen uitschakelen. Want van mij hoeft het allemaal al lang niet meer.
En dus blijf ik nooit ergens lang. Bang om omvergelopen te worden door mensen die geen rekening houden met mensen die soms vastgeroest zijn. En dus zoek ik elke keer mijn spullen bijeen, kijk nog eens achterom en sluit de deur achter mij. Zo verliet ik in volgorde MSN, het forum van Kamelot, het forum van Rhapsody, Facebook, Twitter, Facebook (opnieuw) en ooit misschien deze blog. Weglopen is het gemakkelijkste, maar tevens het meest pijnlijke.
En dus blijf ik hier maar, voor eventjes. En mocht ik morgen er ineens niet meer zijn.
Ik dank u voor uw tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten